Onze dochters hadden dit weekend weer hun jaarlijkse dansoptreden. Onze meisjes oefenen een heel jaar lang jazz en hiphop voor dit ene dansweekend. De hele familie komt onze dochters bewonderen, met de mama en de papa als hun grootste groupies: die missen geen enkel optreden ;-).
Deden ze dat goed? In mijn ogen wel natuurlijk, maar ik ben dan ook de mama. Uiteraard vond ik het optreden van mijn dochters prachtig. Ze hebben ritme, ze dansen met gevoel. Dat hebben ze van de papa-drummer. Bovendien moeten we eerlijk zijn, ik ben allang blij als ze het einde van de avond halen zonder misstappen, black-out of van het podium te donderen (been there!). Zolang alles maar zonder incidenten verloopt, ben ik allang tevreden. Die paar kleine foutjes waar ze op het einde van de avond altijd weer over sakkeren, heb ik toch nooit gezien.
En hoe doen ze het dan in vergelijking met de anderen? Mag ik daar eerlijk op antwoorden? Ik zou het echt niet weten. Tijdens hun dansjes heb ik maar oog voor één iemand en dat is mijn dochter. Ik zou je achteraf echt niet meer kunnen vertellen met hoeveel ze op het podium stonden en wat de persoon voor, achter of naast haar aan het doen was. Zelfs al zou er aan de andere kant iemand naakt het podium opkomen, ik zou het niet gezien hebben. Ik heb in mijn tunnelvisie alleen oog voor mijn meisjes. Die ene keer dat ze samen in één groep zaten, vond ik het ook verschrikkelijk moeilijk om beide dames te zien dansen. Ook nu hadden ze een dansje samen, maar het stuk dat ze met twee tegelijk in actie kwamen, stonden ze schoon naast elkaar. In één oogopslag te zien. Ik denk dat de dansleraressen rekening houden met de gevoeligheden van de ouders in de zaal ;-).
(www.thefabuloustimes.com)
Wat mij na het dansweekend telkens weer ongelooflijk fier maakt, is het overduidelijke plezier dat mijn dochters hebben in het dansen. Toen ze deze middag vertrokken, zei de oudste dat ze er ontzettend naar uitkeek, nog een middagje op het podium. En mijn beide dochters staan met een “big smile” op dat podium. Dat hebben ze weer van de papa, die voelt zich ook thuis op een podium. En op het einde van de dag is dat voor mij het enige dat telt: ze staan daar graag en met overgave te dansen. Het plezier spat van hun gezichten, daar waar je bij andere kindjes soms de spanning en de concentratie kan aflezen. Of ze ziet en hoort meetellen of meezingen, wat overigens wel heel erg schattig is.
Intussen is het rustig in huis. Een weekend podiumbeest spelen, kost duidelijk wel energie. Gelukkig hebben we een korte week voor de boeg.
Tifosa 