Klein geluk, de herfsteditie #14

Het was een hele tijd geleden dat we dit rubriekje nog eens boven haalden, maar gelukkig beleven we hier nog regelmatig kleine geluksmomentjes. We vergeten ze alleen veel te vaak te noteren.

• De herfst is het noorden kwijt, want de Indian Summer die we nu mogen beleven is echt wel de moeite. Dat stralende zonnetje, de geweldige temperaturen half oktober, het is gewoon zalig.
• Ik mocht zaterdag nog eens op stap met mijn meiden. Met ons drietjes deden we een shoppingtripje en wat geniet ik zo ontzettend hard van die momenten. Onze plagerijtjes, hun gefikfak, lachen, babbelen, samen eten,… Het zijn telkens weer herinneringen om te koesteren.
• De jongste is eindelijk de tussen-leeftijd door. Bij alle meisjes komt er een moment dat ze te oud zijn voor de kinderkleding, maar eigenlijk nog net niet groot/volgroeid genoeg voor de volwassen versies. En dan is het ontzettend moeilijk om iets naar hun gading te vinden. Jammer genoeg valt dit vaak samen met de beginnende puberteit, wanneer ze niet liever willen dan “groot” te zijn. Maar die periode is achter de rug. Toen onze jongste na de eerste winkel blij verzuchtte “we zijn nog maar een winkel ver en alles wat ik mooi vind, past nu ook gewoon”, deelde ik in haar vreugde. Ja, het meisjes-hoofdstuk is hier in huis nu écht helemaal voorbij.
• Onze dames vonden allebei kledij naar hun keuze en waren in de wolken. En als mijn dames tevreden zijn, is de mama ook gelukkig.
• Skypen met de neefjes en het nichtje. Ooit hebben we Skype voor professionele doeleinden geïnstalleerd. Maar er is niks leukers dan privé skypen, zeker als het hele beeld aan twee kanten volledig “vol” zit. En dan in en uit beeld duiken en uiteraard moet er ook altijd iemand even op de achtergrond door het beeld lopen. Daarvoor is Skype écht wel uitgevonden. We zouden het alleen meer moeten doen.
• De bootcut jeans is terug! Een eeuwigheid geleden had ik gezworen nooit skinny jeans te dragen. Dat was iets voor jonge meisjes en daar was ik intussen toch écht wel veel te oud voor. Maar na verloop van tijd pas je je toch aan en wen je aan die veel te strakke broeken. Als dan zoveel jaren na datum de jaren ’90 terug hip worden en je ineens in de winkels terug bootcut jeans begint te spotten, dan twijfel je maar heel eventjes. Toen ik mijn nieuwe jeans voor het eerst droeg, was het onmiddellijk terug normaal. De bootcut zit gewoon een pak beter dan die véél te strakke skinny jeansbroeken die je 10 jaar lang gedragen hebt. En je benen lijken ineens ook weer een stuk langer (i wish 😉).
• Zelfgemaakte granola is het lekkerste wat er is. Het heeft wat experimenteren gekost om het recept op punt te krijgen (hoe meer noten, hoe meer vreugde 😉!), maar er is niks beters om je dag mee te beginnen dan een portie verse granola, amandelmelk en een kommetje fruit.
• De ochtendstond van de voorbije week. Neen, ik ben absoluut geen ochtendmens, maar de afgelopen week zat de hemel vol roze schakeringen, prachtig gewoon. Die kleurenpracht gecombineerd met de nevelslierten over de velden, maakte dat ik de voorbije week mijn ogen uitkeek in de trein doorheen de Stille Kempen.
• Bovendien beginnen de bladeren aan de bomen ook stilaan te verkleuren. Nog heel even en de herfst zal zich in volle glorie tonen.
• Ja, het was ’s ochtends vaak ook bitter koud. Het perfecte excuus om de rode winterjas toch al boven te halen.

Een prachtige ochtend, een fijne uitstap met mijn meiden, de dochters die gelukkig zijn, de rode winterjas of een portie verse granola met héél veel noten. Ja, het geluk zit hier nog steeds in de kleine dingen…

Advertentie

Over kastwissels, Friends, gras & herfst…

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken. Een verzameling kleine feitjes waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Vorige week hebben we voor het eerst opnieuw winterkledij uit de kast gehaald. Uit de logeerkamer, want wij doen hier nog aan seizoenwissels in onze kleerkasten. Ondanks de indian summer die deze week ons weer zeer gunstig bepaalt, zullen we de winter- en zomerspullen dit weekend toch maar omwisselen. Het is een opvallend late wissel dit jaar, want de voorbije twee jaar konden we half september – wegens een herfstige start van het schooljaar – al aan de slag.

De kastwissel brengt een aantal tradities met zich mee: zo moeten de dochters passen en verhuizen er allicht weer wat kleren van de ene naar de andere kleerkast. Al zitten we op een punt dat de oudste toch al een aantal jaren “volgroeid” is, terwijl de jongste dan weer in volle groeispurt zit. De conclusie van de kastwissel is altijd – en dat zal ook dit jaar niet anders zijn – dat er een aantal gaten in de garderobe zitten. Een shopuitje is dan ook al gepland: (warme) winterjassen staan dit jaar hoog op ons verlanglijstje. En ondanks de drukte in de winkelstraten geniet ik altijd met volle teugen van ons meidentripje. Mijn dames weten goed wat ze willen én ze hebben smaak. Misschien niet altijd mama’s smaak, maar er valt mee te leven 😉.

Ik neem met pijn in het hart afscheid van de zomer, maar na de eerste herfstweek geven we toe dat het nieuwe seizoen toch ook zijn charmes heeft. Vooral als de kachel voor het eerst brandt, de kaarsjes worden aangestoken en we tijd hebben om gezellig samen in de zetel door te brengen, knus onder een dekentje. En zolang je niet buiten moet zijn, heeft een herfststorm ook wel iets. Het was trouwens hoognodig dat het nog eens wat ging regenen en het geworstel met de paraplu en de wind is de eerste keer best leuk.

Dat de dochters intussen aan een “Friends”-marathon bezig waren, droeg ook bij aan de herfst-gezelligheid. Na al die jaren voelt de serie niet gedateerd aan en ze blijft grappig. Het is een trip “down Memory Lane”: de kleren, de muziek, de grappen,… Eigenlijk zat “Friends” ongelooflijk goed in elkaar. Het was fijn om mijn dochters te horen (schater)lachen met de capriolen van Joey, Ross & Rachel, Chandler & Monica en Phoebe. Om “Joey doesn’t share food” of “We were on a break” terug te horen. Om hun traantjes te zien bij de allerlaatste aflevering en de teleurstelling dat het er na die 10 seizoenen écht op zit. Om onze dames geïnspireerd te zien door de mode en om samen te constateren dat de jaren ’90 momenteel weer hip zijn.

Laat het gras maar groeien! Na de zot hete zomer van 2018 was onze gazon compleet kapot. We moeten eerlijk zijn: veel gazon was er al een paar jaar niet meer over. Eigenlijk was het vooral onkruid en mos dat de echtgenoot desondanks trouw afreed zodat we na elke trimbeurt toch even de illusie van een mooie, gezonde grasmat konden koesteren. Enfin, tegen augustus leefde er in onze tuin zo goed als geen gras meer en dus besloten we tot een drastische ingreep. De grasmat werd omgespit en – in september – opnieuw ingezaaid. En dan begon het bange afwachten. Op regen en op de groene sprietjes. Gelukkig kregen we beide. Elke morgen en elke avond keken we naar onze bruine polder “of we al verschil zagen”. Intussen zijn we drie weken verder en hebben we warempel opnieuw een grasmat. Met voorlopig relatief weinig onkruid, maar wel met bruine plekken die nog verder moeten toegroeien. Ongelooflijk hoe een mens kan genieten van het wonder van de natuur. En dan hebben we alleen maar gras gezaaid, stel je voor wat dat zou geven als we ons ooit aan een moestuin zouden wagen 😉.

Intussen tikt het klokje verder en zitten we al in oktober. Het schooljaar is een maand oud. Ik ben zowaar bijna gewend aan de nieuwe uurroosters van de huisgenoten. Ook de start van de verschillende hobby’s is min of meer verteerd: er sluipen zelfs al terug routines ons leven binnen en af en toe lijkt het zelfs alsof we controle hebben. Om de volgende dag dan weer keihard een afspraak te vergeten of voor andere verrassingen komen te staan. Ach ja, wat zou het leven zijn zonder een klein beetje spanning 😉?

Herfstvibes

Ik ben absoluut een zonnekind. Mij heb je afgelopen zomer niet horen klagen over de hitte, zelfs niet toen de temperatuur hier 36 graden haalde. Maar verandering van spijs doet eten, zegt een oud Vlaams spreekwoord en ergens klopt dat ook wel. Want die overgang naar dat nieuwe seizoen heeft ook wel iets. Het had niet per se met al die stormachtige regen en wind gehoeven, maar dat is België zeker.

• Na een lange zomer vol T-shirts, topjes, rokjes, jurken en sandalen, is het fijn om de eerste winteroutfit al eens boven te kunnen halen. Hoera voor de winterlaarsjes en de eerste zalig dikke winterpull.
• We mogen terug sjaals dragen. Iets waar deze koukleum elk jaar naar uitkijkt.
• Eindelijk terug handschoenen/wanten, eindelijk terug warme handen.
• Binnenkort kunnen we de kledij in onze kleerkasten ook weer switchen. Dan zullen er vast en zeker weer hiaten opduiken zodat we nog eens moeten/mogen gaan shoppen.
• Geen mooier kleurenpalet dan de herfsttinten. Laat dat rood, oranje, geel en bruin maar komen.
• De wind die om het huis heen giert, dat heeft toch ook iets (als je zelf veilig binnen zit en de baan niet meer op moet).
• Niets fijner dan wandelen in de herfst: een zacht bladerdeken onder je voeten , kou aan je neus en instant warmte en gezelligheid als je terug binnen stapt.
• We hebben onze kachel nog niet doen branden, maar binnenkort komt het er vast en zeker weer van: instant gezelligheid in huis.
• Ja, we hebben onze eerste witloof met ham en kaas al achter de kiezen en ik kan je verzekeren: het heeft gesmaakt.
• Het is soepjesweer!
• Daar komen de mandarijntjes stilaan aan.
• Het bakseizoen is terug begonnen: de allereerste marmercake van het seizoen is al half op.
• Laat de lauwe vanillepudding met velletje en hagelslag maar komen! Of sneeuwballenroom.
• Ik ben dol op warm appelgebak (met een bolletje vanille-ijs) en laat onze appelboom nu dit jaar uitpuilen…
• Verse walnoten. Zelfs het gepruts draagt bij tot de charme.
• De jongste telt de dagen af tot we weer pasta met prei en zalm kunnen eten.
• We hebben onze kaarsjes ook al aangestoken.
• We doken ook al onder de tv-dekentjes voor een gezellige meidenfilmavond. Of voor een hartverwarmende familiefilmnamiddag.
• Geen teenslippers meer, welkom terug roze (😉!) pantoffels.
• Lang leve de regenavonden en het Friends-bingewatchen! De dochters hebben dé serie van mijn jeugd ontdekt en ik geniet met volle teugen van hun gelach en gegiechel.
• Er is binnenkort weer écht iets op tv (hopen we). Of we gaan voor lange, donkere avonden vol Netflix.

Laat ons eerlijk zijn: herfstvibes blijven bij mij nooit lang hangen. Binnenkort realiseren we ons immers ook dat er zoveel is van de zomer dat we ongelooflijk hard missen. Om het maar niet te hebben over aardbeien bijvoorbeeld, ijs of slaatjes. Om van de zon nog te zwijgen. Na de eerste grijze week is mijn enthousiasme voor de herfst meestal ook bekoeld. Bovendien heb ik weldra vast terug een hekel aan die vele lagen kledij die er toch niet in slagen om de afgrijselijke kou te verdringen. Of aan de ijskoude nachten waarin je jezelf minutenlang moed inspreekt om onder het dekbed uit te komen omdat je toch écht wel naar het toilet moet, maar verkilt zodra je voet de grond raakt. Zucht.

Maar vandaag (dag twee dus) is het herfstenthousiasme (nog) groot. Zomer, u was fantastisch, we zien elkaar graag in maart terug 😉. Ik ben volledig klaar voor de herfst (met heel véél Indian Summer alstublieft?).

Boeken, muziek en sport #as we speak

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

De weken kabbelen voorbij, we hebben de herfst intussen omarmd, we mochten al eens een uurtje langer slapen, maar schrikken nog elke dag als het ’s avonds weer veel te vroeg donker wordt. De kachel werd zelfs al een keertje aangestoken, we genieten van de kaarsjes en de huiselijke gezelligheid. Er wordt hier de laatste weken ook veel gelezen.

Boeken. De echtgenoot zit nog steeds verdiept in de nieuwste Ken Follett, ik heb intussen “Oorsprong” van Dan Brown al achter de kiezen. Netjes binnen de sprint-week van de bibliotheek. Is het een hoogvlieger? Niet echt, maar het is een typische Dan Brown: het is spannend, er zit wat kunst en geschiedenis doorheen het verhaal verweven en professor Langdon krijgt natuurlijk weer te maken met één of ander godsdienstig genootschap dat het niet helemaal goed meent. Uiteraard krijgt hij daarbij ook hulp van alweer een knappe en intelligente vrouwelijke sidekick. Voorspelbaar, al zat er toch een kleine tech-twist in. Het is een vlot tussendoortje, meer van hetzelfde. Gelukkig doseert Dan Brown marketinggewijs goed. Als hij dit soort boeken bij wijze van spreken jaarlijks op de markt zou brengen, zouden we het al lang beu zijn.

Muziek. Het was al een tijdje geleden, maar zaterdagavond woonde ik samen met een goede vriendin nog eens een concert bij: Royal Blood in de Lotto Arena in Antwerpen. Ik verwachtte er veel van. Ik vond hun debuut knap: onvervalste, strakke rock. Intussen brachten ze een tweede cd uit en die kende ik niet zo héél goed (op de radiohits na).  Voor ons werd het een teleurstelling. “Retestrak” werd het optreden genoemd en dat was nu net het tegenovergestelde van de indruk die wij hadden. Als de gitaar na elk nummer gewisseld wordt, valt de vibe telkens opnieuw stil. Veel nummers werden ook uitgemolken met lang uitgesponnen solo’s of breaks om daarna nog een laatste strofe of refrein in te zetten. Wij hadden niet de indruk dat ze écht met volle goesting op het podium stonden. Toen we de zaal verlieten hoorden we hier en daar wel commentaar van “het beste optreden ooit”. We keken elkaar aan en zeiden quasi tegelijkertijd “bij mij haalt het nog niet eens mijn top 20”. Tja, als je Springsteen, Pearl Jam, U2, REM, Snow Patrol en zovele andere toppers op je concertpalmares hebt, dan ben je verwend natuurlijk.

Fietsvibe. Hier wordt van tijd tot tijd geweldig gesport. Al durft de herfst vaak wel eens een dip inluiden. Dat was ook dit jaar weer het geval. De start van het schooljaar, de drukte en de vermoeidheid zorgden ervoor dat het fietsen nogal vaak geschrapt werd. Maar sinds een paar weken hebben we er weer zin in. Grappig genoeg hangt dit bij mij ook vaak samen met het vinden van een paar betere leesboeken. Als ik écht tijd wil maken om te lezen, kan ik dat evengoed op de hometrainer doen. Als ik dan per sé een boek uit wil hebben, durf ik al eens te overdrijven met dat fietsen. Bovendien vliegt een uurtje sporten zo voorbij als je in een goed boek verdiept bent.

Winterfood. Grappig hoe het weer toch voor een stuk ook wel een impact heeft op hetgeen je eet of dat waar je voorkeur naar uitgaat. Het ijsjesseizoen is hier intussen écht wel achter de rug, het bakseizoen heeft zijn intrede gedaan. Bij het ontbijt wordt de granola ’s morgens des te vaker vervangen door warme havermoutpap. Bovendien is de pompelmoes aan een comeback bezig en hebben de aardbeien voorlopig weer afgedaan.

Rond de overschakeling van het zomer- naar het winteruur vind ik die hele herfstperiode maar niks. Maar we zijn intussen even verder: Sint-Maarten is al in het land, Sinterklaas wordt hier en daar ook al eens op een dak gesignaleerd en de eerste lichtjes zijn ook al opgedoken. Stilaan worden er vage plannetjes gemaakt voor wat winter- en feestgezelligheid. En dan krijgt de herfstcharme je toch te pakken. Mij toch 😉.

Vijf op vrijdag: de Allerheiligen-versie

Het is Allerheiligenverlof! Wij zijn hier allemaal een weekje vrij. En daar keken we toch wel een beetje (veel) naar uit. Al is het besef er voorlopig nog niet helemaal. En dat levert soms grappige situaties op. Gelukkig duurt het nooit lang om je aan te passen aan de nieuwe herfst-realiteit. Zeker als je de tijd hebt om ervan te genieten.

Wakker worden en de volle 5 minuten denken dat je de wekker gemist hebt en je overslapen hebt. Dat overkomt me élke verlofperiode minstens één keer. Wakker schieten in volle paniek (want je moet je trein wel halen) om pas na een aantal seconden/minuten te beseffen dat het vakantie is, dat je nog lang niet op moet en je gerust nog een (paar) keer mag omdraaien. Na de aanvankelijke schrik is dat écht wel het zaligste gevoel ever.

De grote leegte strekt zich voor je uit. Als de vakantie begint, is onze planning meestal nog zo goed als leeg en moet er even niks. Tot we de volgende ochtend besluiten dat er toch minstens één projectje kan/moet afgewerkt worden in de vrije week. Want nietsdoen, dat kan toch écht niet. En dan worden er kasten opgeruimd, wordt er geminimaliseerd, worden er winter- en zomerwasjes gedraaid of wordt er al eens een schilderprojectje in het leven geroepen. Want we zouden ons toch écht niet willen vervelen. En als de oudjes de kalender leeg houden, dan zorgen onze dames (vaak) wel voor een spannende agenda. Al is ook hun kalender op vrijdagavond meestal nog volledig blanco en wordt die pas last minute toch nog helemaal opgevuld…

Lees- en serietijd. Het is herfst en de weersvoorspellingen zijn wisselvallig. Het ideale moment dus om onze kachel aan te steken (voor de sfeer en gezelligheid), om in de zetel te gaan hangen en een boekje te lezen. Het is immers boekenbeurs en reken maar dat onze buit ruim zal zijn. Toch voldoende om ons een paar dagen zoet te houden. Gelukkig is er ook nog de bib. ’s Avonds, als het buiten donker is, is er niets aangenamers dan samen een serie te bingewatchen. Al zijn we momenteel een beetje zoekende naar een nieuwe en spannende reeks om ons de komende weken in de ban te houden. (Tips zijn altijd welkom in de comments 😉!)

Bak- en kooktijd. Zeker als het weer wat minder is en het buiten stormt, regent of gewoon te grijs/koud is, dan is het binnen kook- en baktijd. Geen betere remedie tegen een herfstdip dan een geurende oven vol cake, koekjes en andere warme lekkernijen. De voorbije weken werd er hier al regelmatig eens een receptje besproken en werden er grootste bak- en kookplannen gemaakt “voor als we tijd hebben in de vakantie”. Als alle plannen ook waargemaakt worden, zal ik de komende dagen maar véél fietstijd inplannen: het zal nodig zijn om alle extra pondjes er terug af te werken. Want een goede kok proeft alles, toch 😉?

Herfstwandeling. Die ene dag dat ze (een paar uurtjes) goed weer geven, zullen we er toch even op uit trekken. Met de hond, het bos in. Want eigenlijk is de herfst ook ongelooflijk schoon. Het bladertapijt in alle kleuren van de regenboog. Zalig om op te lopen, om met je voeten de blaadjes de lucht in te stampen, om je te laten vallen en een bladeren-gevecht te houden. En dan mag het gerust koud zijn, zodat je achteraf met blozende kaken en een heerlijk uitgewaaid gevoel terug de warmte kan induiken. Om je dan op te warmen met een kop warme chocolademelk. Om daarna te verzuchten dat dat toch zo’n deugd doet, even buiten zijn. En dat we dat toch meer zouden moeten doen. (Om daarna de rest van de winter bij het minste zuchtje kou bibberend voor de kachel te vegeteren 😉…)

Even het hoofd helemaal leeg maken, even de tijd een weekje stil zetten, even genieten van de rust en van elkaar. Tijd maken voor de simpele dingen des levens. Het gezellig maken binnen. Geen grootse plannen, al zal er hier en daar nog wel een project, een taak of een “moetje” uit de lucht vallen. Een (zo goed als) lege agenda. Dat is herfstvakantie voor ons. Laat het verlof maar snel beginnen! (Oh, wacht, het is net begonnen…)

Herfstelijke nestdrang…

Nu de temperaturen een duikje genomen hebben, het weer overwegend grijs is en we regelmatig buien over ons heen krijgen, kunnen we er niet langer omheen: de herfst is in het land. Ik sta hier niet bepaald te juichen. Zeker de eerste regendagen durf ik me wel eens te wentelen in heimwee naar warmte en zon. Maar gelukkig past een mens zich aan en al snel blijken er toch ook weer wat voordelen bij het nieuwe seizoen te horen.

• We mogen weer onze winterkleren uit de kast halen. Kijk, het enthousiasme in de lente wanneer de zomerspulletjes voor het eerst weer gedragen worden, wanneer je voor het eerst een jurkje of rokje kan dragen met blote benen, is altijd groter. Maar het blijft wel leuk om na het zomerseizoen weer eens andere kleren te kunnen kiezen. Om in je garderobe weer stukken te ontdekken waarvan je het bestaan bijna vergeten was. Om voor het eerst terug een sjaal te kunnen dragen. Om mezelf te kunnen inpakken in mijn rode wintermantel en te genieten van de warmte.
• Weg met de sandalen, leve de laarsjes! Het is fijn om sierlijke, vrouwelijke, meestal hoge sandalen en pumps te dragen, maar dat gaat ook vaak gepaard met een slippertje hier of een valpartijtje daar. De combinatie van hoge schoenen, flexibele enkelgewrichten, een stevig tempo en een aangeboren onhandigheid durft in de zomer al eens tot gênante situaties leiden. En dus ben ik telkens ook weer blij als de laarzen uit de kast mogen. De laatste jaren geef ik de voorkeur aan stoere boots. Die toch ook hoog zijn. En waar we de afgelopen 2 weken toch ook al 2 keer mee gestruikeld zijn. Maar het is de stoere gedachte die telt!
• Witloof met ham en kaas! Een hele zomer geniet ik van pasta, van slaatjes, van barbecue. Van uitgebreid tafelen met een glaasje wijn erbij zonder urenlang in de hete keuken te moeten staan. Van zodra het weer omslaat, krijg ik net zin in uitgebreid koken. En dan mag er gerust ook weer wat stevigere kost op het menu. Dan kan ik ’s morgens slechtgezind worden van het grijze regenweer, tot ik nadenk over wat we zullen koken en ik me ineens realiseer dat het seizoen van het witloof weer begonnen is. En dat smaakt nooit beter dan de allereerste keer na het lange zomerseizoen. Gisteravond dus. En vandaag, om er meteen goed in te vliegen 😉.
• Het ijsjesseizoen is voorbij, maar het bakseizoen is begonnen. Cake, koekjes! Het kriebelt echt om de oven weer aan te steken en het huis te laten geuren naar vers gebak. Alleen nog eens een uurtje tijd vinden (of maken).
• Van zodra het grijs wordt, de temperatuur een duik neemt en de regen met bakken uit de lucht valt, heb ik de neiging om te nestelen: kaarsjes aan, een tv-dekentje erbij en lekker languit in de zetel tijd maken voor het nieuwe tv-seizoen. Maar het valt dit jaar wel een beetje tegen: buiten Prison Break is er momenteel niet geweldig veel te zien. Dan toch maar Netflix? Laat ons zeggen dat we hier voor het eerst een opening maken om de vooruitgang in onze tv-wereld binnen te brengen. Onze dochters juichen al bij voorbaat, maar we zijn er nog niet 😉.
• We mogen de kachel al eens aansteken. Elk jaar kijk ik uit naar de allereerste keer houtvuur. Dan ga ik ervoor staan tot mijn kaken rozig zijn van de warmte. Daarna treedt er jammer genoeg weer gewenning op.

September is elk jaar opnieuw druk. Na twee vakantiemaanden gaat het tempo de hoogte in. Er komt zoveel tegelijkertijd op ons af, er valt zoveel te doen. Het is wennen, het is aanpassen, het is een nieuw ritme zoeken. Maar na een paar weken verloopt er al eens een dag rimpelloos. Af en toe hebben we zelfs een gevoel van controle. Dat ook prompt weer voorbij gaat 😉. Maar op die schaarse momenten van rust kan het vele moois dat de herfst toch ook te bieden heeft, mij écht wel gelukkig maken.

Tot alles hier weer in het honderd loopt, het buiten stormt en ik al luidop begin af te tellen naar (lees: zagen om) de eerstvolgende zonnige, hete zomerdag…

Herfst en druk. Welkom, september!

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Terwijl we hier op de blog nog volop in Noorse vakantiesferen zitten, vliegen de weken intussen voorbij. Het nieuwe schooljaar is al 2 weken ver, onze dochters hebben hun eerste toetsen net achter de rug. Ik durf hier bijna niet met mijn ogen knipperen of er is alweer een week voorbij. En ook de weekends zitten vol: even bekomen en naar adem happen was er nog niet bij.

Septemberdrukte. Dit jaar was het erger dan anders. Ons verlof viel midden in de vakantie, terwijl wij gewend zijn om meteen in juli andere oorden op te zoeken. Zo’n vroege reis maakt dat we niet alleen meteen ons hoofd volledig leeg kunnen maken, maar ook dat we bij onze terugkeer nog een hele vakantie voor ons hebben liggen. En ook al moet ik vroeger terug aan de slag dan de echtgenoot en de dochters, toch geniet ook ik van hun tragere tempo.

Maar dit jaar waren we pas na 15 augustus terug thuis en dan staat het schooljaar écht wel voor de deur. Bovendien waren er nog wel wat taakjes die we voor ons verlof voor ons uitgeschoven hadden (tijd zat, weetjewel), maar die na 15 augustus ineens wel dringend werden. Zo moesten de fietsen van de dochters nog binnen voor onderhoud bijvoorbeeld. En dus waren de laatste vakantieweken al gehaaster dan we gehoopt hadden. Om van de hectiek van de eerste schoolweken nog maar te zwijgen. Het schooljaar is nog maar 2 weken ver en ik ben al uitgeteld. Hoeveel weken nog tot Allerheiligen 😉?

Sweet sixteen. Sommige druktes heb je natuurlijk ook zelf in de hand. Dat de oudste haar “Sweet Sixteen” vierde op weg naar Noorwegen, was een beetje ongelukkig. En dus had ze nog een feestje te goed. Zondag verzamelde de familie om haar in de bloemetjes te zetten. Onze oudste was het stralende middelpunt, blies in één keer alle kaarsjes uit, liet zich de happy birthday en de hip hip hoera’s welgevallen en dus namen wij de drukke zondag erbij. Boodschappen doen, quiches bakken, het huis en onszelf toonbaar maken (voor en na)… Het is elke keer fijn maar we zijn ’s avonds ook telkens opgelucht dat het alweer voor een jaar achter de rug is 😉.

Prison Break. Het nieuwe tv-seizoen is begonnen, met seizoen 5 van Prison Break. Knap dat de reeks erin slaagde om zo goed als alle hoofdrolspelers uit het verleden mee aan boord te krijgen voor dit vervolg. En spannend is het nog steeds. Neen, bij ons heeft Netflix nog niet zijn intrede gedaan. Wij moeten dus braafjes telkens een week wachten op het vervolg van een serie, wat voor mij nog altijd zijn charmes heeft. Al moet ik wel bekennen dat ik – onder invloed van de dochters – toch al eens nagedacht heb over Netflix en de ongekende mogelijkheden van het bingewatchen. Maar we houden de boot nog even af. Dus tellen we de dagen af tot zondag, tot we zullen weten of Michael Scofield erin slaagt om nog een keertje te ontsnappen. (Off course!)

Herfst. Elk jaar hoop ik op een Indian Summer om september verteerbaar te maken. Maar ook dit jaar zijn we amper halverwege september en de regen gutst met bakken uit de lucht. Bovendien is het ook nog eens bar koud. Ik heb al in de logeerkamer tussen de winterspullen geneusd. Ik heb zelfs al winterjurken en nylonkousen gedragen. (Ik heb voor de verandering ook een paar kapot gekregen). ’s Ochtends stond er al eens warme havermoutpap op het menu. De verwarming staat nog niet op, maar het is toch wel frisjes in onze veranda. Mijn neus en tenen beginnen ook alweer te verkillen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vrees dat de herfst begonnen is. Mijn hart is daar nog niet klaar voor, mijn lijf eist warme spullen. Kastenwissel dan maar dit weekend? Op 16 september? Serieus?

As we speak #donker november

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Met een beetje vertraging deze maand wegens een virusje dat de oudjes hier in huis weer even lam legde. Ik wou dat ik het op de echtgenoot kon steken, aangezien hij net een dagje vroeger voor de bijl ging, maar we moeten eerlijk bekennen dat ik al een dikke week tussen hangen en wurgen zat. Net toen ik dacht dat ik er aan het doorkomen was, bleek ik de echtgenoot besmet te hebben en gaf hij mij de genadeslag. Het jonge volk in huis daarentegen houdt goed stand. En we gaan vooral veel hout vasthouden, want de examens staan voor onze beide dames voor de deur.

Donkere dagen. Als de zon schijnt, het ijskoud is en de bladeren in vele kleuren een prachtig tapijt vormen, dan kan ik echt heel hard van de herfst genieten. Maar dit jaar is de herfst vooral donker. Het is donker als je ’s morgens je huis verlaat, de trein neemt en naar je werk stapt. En als je ’s avonds terug naar het station stapt, de trein terug neemt en naar huis keert, is het al terug donker. En tussendoor is het heel vaak grijs en nat. Echt leuk vind ik dat niet. Het is ook absoluut niet aanmoedigend om ’s middags snel een wandelingetje te gaan maken. Even een fris hoofd halen in de regen is niet bepaald aangenaam. En de was hangt nu héél vaak aan het rekje binnen in plaats van zalig uit te waaien buiten.

(www.pinterest.com)

Ik mis licht, ik mis het zonnetje. En het is nog net te vroeg voor de kerstverlichting en bijhorende sfeer. Als ik kon, hield ik een herfstslaapje: je mag me wakker maken half december, liefst op een dag dat het vriest dat het kraakt. Het enige voordeel is dat we hier momenteel héél veel kaarsjes branden om toch nog een beetje licht en gezelligheid in huis te halen. Eindelijk zijn we die zak theelichtjes van in de begindagen van ons samenwonen nu ook echt aan het opbranden ;-).

Geweldige tv-series. Wat moet een mens doen als het zo vroeg donker wordt? Samen gezellig onder een tv-dekentje kruipen en een paar series bingewatchen. Met de dochters zijn we nog steeds in de ban van Gossip Girl. Seizoen 2 (en high school) is zonet afgerond, we gaan hier met zijn allen naar “university”. Aan dit tempo studeren we misschien nog tegen begin 2017 af. De echtgenoot vindt het maar niks en komt af en toe zijn vrouwen eens op de tegenstrijdigheden in het scenario wijzen, of met de personages lachen, maar de dames des huizes kunnen het (flinterdunne) verhaaltje wel smaken. Elke generatie zijn eigen “Beverly Hills 90210”.

Als we onze dochters eindelijk in bed gekregen hebben, is het tijd voor “The Bridge”. Ja, we lopen al een paar jaar achter. Maar we zijn er net in geslaagd het tweede seizoen uit te kijken en zijn pas aan het derde seizoen begonnen. Wat een serie! Wat een actrice! Wat een pareltje!

En er is eindelijk zelfs weer één en ander op tv. Een nieuwe reeks van “Wat als?”. Een half uurtje humor van eigen bodem én van de bovenste plank. Al mocht het van mij gerust wat langer duren: het is elke keer zo snel voorbij. En om het weekend goed in te zetten is er “Victoria”. Het blijft toch een typisch Britse gave om zo prachtig sfeer te scheppen. Dat was al het geval bij “Downton Abbey”, “Mr. Selfridge”, “Poldark” en nu ook weer bij dit verhaal over Queen Victoria. Er wordt telkens opnieuw zoveel zorg gestoken in de acteurs, de decors, de kledij en de sfeerschepping. Ook deze serie is alweer een lust voor het oog. Dan speelt het eigenlijk geen rol meer als er eens wat dichterlijke vrijheid genomen wordt ten opzichte van de historische correctheid.

Agenda-luxeprobleempjes. November was een drukke maand, met redelijk wat uitnodigingen. En zoals dat hoort, kwamen die allemaal samen. Soms gebeurt er een paar weken niet veel, maar dan heb je ineens afspraken aan de lopende band. Allemaal leuke dingen, uiteraard, anders durven we hier en daar wel wat schrappen. Maar nu kwam het allemaal samen in één week en dan moet je achteraf eerlijk bekennen dat het hoofd het allemaal nog wel wil, maar dat het 42-jarige lijf af en toe wel even protesteert. Een feestje? Fijn, maar het duurt toch wel een paar dagen eer je dat uit je systeem krijgt.

Gelukkig hebben we voor de volgende (feest)maand al de nodige vakantie/rustdagen ingebouwd om alles verteerd te krijgen: Sinterklaas, een verjaardag, een post-examen-uitstapje met de dochters, Kerstmis, Oudjaar en Nieuwjaar. Ik kijk er al naar uit, al moeten we dan eerst nog wel de examens door.

Gezellige herfst #as we speak

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Gezellig thuis. Sinds we ons lieten inspireren om onze woonkamer aan te kleden, kan ik er nog meer van genieten om thuis te komen. Het voelt alsof ik een interieur “uit de boekskes” induik (al durven de kinderen hun ontbijt al eens nuttigen in de zetel en hier en daar al eens wat morsen op hun nieuwe fluo-tv-dekentjes). Elke avond verwonder ik me erover wat een paar kussens, een mat en wat dekentjes in felle kleuren kunnen doen voor je interieur. Het werkt aanstekelijk én inspirerend. Intussen hebben we ook wat foto’s opgehangen en een nieuwe lamp. In onze tuinkamer hangen nu een paar schapjes aan de muur. Het groeit, er wordt in geleefd en er is niets leukers dan ’s avonds met zijn allen – onder een dekentje – samen een serietje te bingewatchen.

Bloemetjes. De herfst is definitief in het land. De zomer kende zondag nog even een geweldige opflakkering, maar gisteren bracht de regen en een onstuimige wind het typische herfstsfeertje in ons land. En dus reden onze dames vanmorgen voor het eerst met de auto naar school. Als het buiten waait en stormt, ben ik geneigd om de zomer in huis te halen, met bloemetjes.

We houden het hier bewust minimalistisch: ik wil niet opnieuw een heel huis vol prulletjes, kadertjes en spullen die we eigenlijk niet nodig hebben. We proberen het hier ook op een clean desk en een lege buffetkast te houden, daar waar onze lange kast vroeger de verzamelplek van alle rommel was. Na een lege kastweek vond ik dat er toch iets van versiering mocht zijn. En dus bracht ik een boeketje bloemen mee. En die bloeien intussen overdadig. Prachtig! Een beetje zomerzon in huis, nog wat extra sfeer en gezelligheid.

Wintereten. Ja, het was hier al witlooftijd. En we hadden hier ook al broccolipuree met worsten. Ook de schnitzels deden al hun intrede, samen met de aardappelgratin. Grappig hoe snel je ineens de omslag maakt van zomerse pastaslaatjes en barbecue naar de typische winterkost. Het was al een tijdje geleden, verandering van spijs doet eten zeker. En het wordt pasta met prei en zalm in plaats van een lauwe pasta met rucola en pancetta. Geen ijsjes meer, stilaan bakken we weer cake. Ook de pudding en chocomousse mogen opnieuw van stal gehaald worden…

Serietijd. De oudste ontleende “Gossip Girl” in de bib en reserveerde ook “Pretty Little Liar”. Vooral de eerste serie viel hier in de smaak bij de ladies of the house en ging er bijgevolg in sneltreintempo door. We durfden wel eens een aflevering of 3, 4 na elkaar uitkijken. Met zijn drietjes, samen in de zetel, onder ons tv-dekentje. De echtgenoot was niet helemaal overtuigd en het kwam ons dus (een beetje) goed uit dat hij net drukke verbeterweken voor de boeg had. Eigenlijk kunnen we hier niet wachten om aan de volgende reeks te beginnen, maar zonder Netflix doe je dat op de ouderwetse manier: reserveren in de bib en wachten tot je melding krijgt dat je serie er is. Ach, af en toe heeft dat ouderwetse “verlangen naar” nog wel iets. (Al vinden vooral de kinderen dat maar een voorbijgestreefd concept.)

Boekenverslaving. Het is een tijdje moeilijk geweest: het was trekken en sleuren om mijn bibboeken voor het verstrijken van de uitleenperiode uitgelezen te krijgen. Maar vorige week lazen we op twee dagen wel “Belgravia” van Julian Fellowes en “Rachels verzet” van Julie Thomas uit. Geen absolute hoogvliegers, maar ze lazen wel vlot en hadden een meer dan degelijke plot. Ik was nog eens een paar uurtjes “van de wereld”. Alleen blijf ik het soms jammer vinden dat er zoveel tijd en bladzijden gestoken wordt in het schetsen van het verhaal en het scheppen van de sfeer en dat er geen plek meer is voor de afwikkeling of het einde. Zeker bij “Belgravia” leek het alsof er op het einde een versnelling hoger geschakeld moest worden. Ofwel had de schrijver nogal duchtig geschrapt in de laatste hoofdstukken. Dat maakt dat je ondanks een veelbelovend begin toch een beetje op je honger blijft zitten. Maar we lezen weer, ander en beter dan maar.

Jaja, de herfst is hier duidelijk weer begonnen. De vroege, donkere lees- en tv-avonden, onze winterkostjes, de winterkledij, de kastenwissel. Het is tijd om te cocoonen, om rustig thuis te zijn en van elkaars gezelschap te genieten. Voor zolang dat duurt, zie ik de echtgenoot al denken ;-).

Kleur in huis

Sinds we onze grote verbouwwerken in huis achter de rug hebben, was het wachten op een gelegenheid om de nieuwe kamers aan te kleden. Onze nieuwe tuinkamer, onze nieuwe woonkamer en ons nieuwe bureau was al mooi, maar nog niet echt cosy. Een beetje te clean. Tijd om terug wat sfeer en gezelligheid in huis te brengen. Maar hoe begin je daaraan? Sommige mensen hebben een aangeboren gevoel voor kleuren, accessoires en inrichting. Ik jammer genoeg niet. Hoe combineer je kleuren en materialen? Hoe richt je een kamer in die warmte uitstraalt zonder dat het een rommeltje wordt?

In de loop der jaren verzamel je wel wat. Neem nu het fotoverhaal. Het begint bescheiden: je hangt hier en daar een paar foto’s op, maar tien jaar later heb je een heel fotoleger, dat maar blijft groeien. Eigenlijk zou je als je een nieuwe foto toevoegt, er ook eentje moeten weghalen, maar dat krijg je dan niet over je hart. De baby-, peuter-, kleuter- en andere foto’s van de dochters blijven immers schattig en prachtig, ook al groeien de dames intussen op en heb je elk jaar wel minstens één fantastische foto die de moeite waard is om te vergroten en dus aan je muur belandt.

Ook aan alle accessoires hangt wel een verhaal: je hebt het van die of die persoon gekregen. Soms is het niet helemaal jouw smaak, maar durf je de spullen toch niet weghalen en dus eindigen ze op of in een kast, waar ze dan stof staan te vergaren. Andere vond je ooit prachtig, maar zijn intussen opgegaan in het te grote geheel van spulletjes. Ze stralen niet meer.

En dan is het fijn om te verbouwen, om te moeten opruimen, om tabula rasa te kunnen maken. Dan maak je de kamers leeg, verzamel je alle spullen in de logeerkamer en besef je dat er gewoon te veel is. Dan heb je alles geschilderd en zet je de meubels terug op zijn plaats en geniet je in eerste instantie echt van de leegte en de rust die dat met zich meebrengt. En dan blijkt dat je al die spulletjes helemaal niet mist. En dat het wel eens anders mag, wat minder, wat rustiger. Wij haalden er een interieurspecialiste bij. We bekeken wat we hadden en wat een nieuw leven kon beginnen. De rest gaat er onherroepelijk uit. Binnenkort zullen de mama en de jongste eens een namiddagje rommelmarkt plannen en dan zullen we een heleboel zaken een tweede leven gunnen.

Toch hadden we nog wat spulletjes nodig. Er mocht wel wat kleur in ons interieur komen en dus planden we een Ikea-tripje. Tot afgrijzen van de echtgenoot, voor wie een Ikea-bezoek écht wel een straf is. Te druk, te rommelig, te veel dingen, te veel mensen. Maar het viel mee. De Ikea in Hasselt is een aanrader, maar blijf er vooral weg, anders krijg ik de echtgenoot niet meer mee. Het liep bijzonder vlot: soms zit een idee er gewoon meteen knal op. De echtgenoot is dan weer zeer goed in het doorhakken van knopen. En als je op voorhand weet naar wat je op zoek gaat, dan valt de chaos in de Ikea best wel mee. Misschien moeten wij gewoon wat beter leren plannen of wat meer lijstjes maken ;-).

Dan kom je thuis en wil je alles meteen in orde. (Ik toch, de echtgenoot is meestal wat minder ongedurig in dat soort zaken.) Je begint te passen, te strijken en te combineren. Er wordt al een tafeltje ineen gestoken. Om de rest van de avond verwonderd te zijn dat een paar kussens en een mat zoveel verschil kunnen maken. Of een paar theelichthoudertjes. Aan de kadertjes, schapjes, tafelkleedjes of lampen zijn we zelfs nog niet toegekomen. Al overdrijven we niet, we gaan deze keer voor zen en rust.

Zaterdagavond. Herfst. Het wordt al wat kouder en wat vroeger donker. De dames des huizes installeren zich lekker warm onder hun gloednieuwe, felgekleurde tv-dekentjes, met een paar afleveringen van Gossip Girl op het programma. Soms heeft een mens écht niet veel nodig om te kunnen genieten…

Met dank aan http://www.huisvoldinge.be/