Oma’s middeltjes getest: plattekaas met bruine suiker

Tijd voor een nieuwe test van oma’s middeltje. En alweer eentje met een familiegeschiedenis. Van plattekaas met bruine suiker leer je fluiten. Echt of niet echt?

Het heeft wel even geduurd vooraleer ik leerde fluiten. Evident vond ik dat niet als kind. Om de één of andere reden kreeg ik mijn lippen en mijn ademhaling niet zo afgestemd dat er ook geluid uit mijn mond kwam. Terwijl de jongere broer, de neefjes en de nichtjes toch al wel wat decibels produceerden, bleef het langs mijn kant stil. Was wat gefluit zou moeten zijn vooral veel luchtverplaatsing, vooral veel geblaas. Gelukkig had mijn meter de ideale oplossing: beschuit met plattekaas en bruine suiker.

Op donderdag hadden mijn ouders vroeger vaak klassenraad en dan werden wij op de lagere school opgepikt door mijn grootouders. Het vieruurtje kregen wij dan ook bij meter en peter. Meter had er haar missie van gemaakt om me te leren fluiten. Volgens haar leerde je van plattekaas met bruine suiker fluiten. Het werkte wel alleen met ronde Anco-beschuiten, een dikke laag plattekaas en véél bruine suiker.

Meter maakte de beschuitjes met veel liefde voor mij klaar, legde er twee op een bordje (we moesten daarna nog eten), ik at ze op en moest daarna oefenen: mijn lippen goed zetten en dan maar blazen. Het had zijn tijd nodig. Je kan niet zeggen dat het in één twee drie een gewonnen race was. Ik heb wekenlang, zo niet maandenlang beschuitjes met plattekaas en bruine suiker gegeten en geoefend. Voor de spiegel, terwijl meter geduldig toonde hoe je je mond moest zetten.

En na héél veel oefenen (en maandenlang 2 beschuitjes) begon er dan toch geluid uit te komen. Leerde ik beetje bij beetje fluiten. Meters inspanningen loonden. Of dat nu echt aan de beschuit met plattekaas en bruine suiker lag of vooral aan het goede voorbeeld en de niet-aflatende aansporingen om toch maar opnieuw te proberen? Wie zal het zeggen?

Het grappige is dat ik me hier nooit vragen bij gesteld heb. Wou je leren fluiten, dan at je beschuit met plattekaas en bruine suiker. En uiteindelijk kwam het dan wel in orde… Toen ik samen met de echtgenoot brainstormde over “oma’s middeltjes” was dit ook voor hem een gekend verhaal. Ook hij wist dat je leert fluiten van plattekaas met suiker. Beschuiten speelden in zijn familiegeschiedenis dan weer niet zo’n grote rol ;-).

Maar werkt het nu echt? Tja. Ik heb maandenlang van meters beschuiten met plattekaas en bruine suiker gesmuld en ik kan fluiten. Dat kan toch geen toeval zijn?

De vogeltjes verlaten het nest…

Deze week zitten de dochters met oma en opa aan zee. Intussen al voor de tiende keer. Het is een traditie geworden waar ze naar uitkijken. En ondanks de 14 jaren van de oudste antwoordt ze nog elke keer volmondig “ja” op de vraag of ze volgend jaar wel opnieuw mee willen. Bovendien zijn ze daar niet alleen. Ook een zus en een broer van oma gaan met hun kleinkinderen mee, zodat ze met een hele bende zijn. Zo leren ze mijn tak ook wat beter kennen 😉 Al is het de dochters toch vooral om hun grootouders te doen. Stiekem genieten ze er met volle teugen van om oma en opa eens een paar dagen voor hen alleen te hebben…

De eerste jaren profiteerden wij van de afwezigheid van onze dochters om wat klusjes in huis te doen. Zo hebben we in een paar jaar tijd het hele huis geschilderd (kamer per kamer). Wat een pak handiger was zonder onze twee madammekes in de buurt. En toch was het soms serieus doorwerken. Zo herinner ik me een jaar dat we de avond voor hun terugkomst tot een gat in de nacht stonden te schilderen, om het toch maar af te krijgen…

Het is ook wel een paar keer gebeurd dat we de kinderen vroeger konden gaan ophalen omdat één van beide meisjes hoge koorts maakte. De jongste zat dan met een keel- of oorontsteking en had de gewoonte om véél koorts te maken, zelfs bij een simpel virusje. Hadden we op voorhand ook onze huisdokter al gebeld zodat we meteen op controle konden. Een dag en een beetje antibiotica later bleek het ergste leed wel al geleden. En concludeerden wij dat het thuis toch nog altijd “het best” was 😉

Opvallend ook hoe solidair de oudste op zo’n moment met haar jongere zusje was. Had ze op voorhand tegen oma en opa gezegd dat haar jongere zusje met mama en papa mee mocht, maar dat zij écht wel aan zee bleef, dan was daar op het moment dat we arriveerden nog weinig van te merken. Had ze in een wip haar knuffeltje en dekentje vast om ook mee naar huis te gaan…

Maar intussen ligt die periode al even achter ons. Vinden onze dames een weekje zee gewoon genieten. Ze weten waar ze terecht komen: het eten is er lekker, het is meestal ook wel minstens een paar dagen stralend weer. Oma en opa nemen ook voldoende materiaal mee om zich op het strand te kunnen uitleven met de bouw van de grootste forten die uiteraard zo lang weerstand bieden aan de oprukkende zee dat ze hun bouwsels uiteindelijk moeten achterlaten zonder ooit de volledige teloorgang mee te maken. Er wordt gewandeld, er worden dingen bezocht, de oudste leest veel en pruttelt wat tegen over het véél te vroege ontbijt. De jongste leerde er ooit olijven eten, de oudste kwam terug met een voorliefde voor kiwi’s. Er wordt gebabbeld en veel gelachen.

Bij ons is het toch al een paar jaar geleden dat we nog grootse werken planden of onze dagen vulden met taken die anders toch maar bleven liggen. Bijslapen hoeft ook niet per se want onze meisjes zijn zeer goede slapers. Wel profiteren wij er deze week van om eens rustig met ons tweetjes te gaan eten (zonder babysit) of om samen wat te doen. Dat ik net deze week late shiften heb, komt eigenlijk goed uit: nu hoeven ze me ’s avonds niet te missen…

En toch, als we gaan slapen, zijn hun bedden wel erg leeg. En nadat ze gebeld hebben en vrolijk en dolenthousiast hun verhalen over hun dag verteld hebben, moet de mama haar gemis toch even wegslikken. Stiekem ben ik toch blij als het vrijdag is en we hen terug kunnen ophalen. Dat ik hen kan knuffelen en “live” hun verhalen te horen krijg. Want ook al groeien ze op, worden ze zelfstandig en zie je hen voor je ogen volwassen worden, het blijven toch mijn kindjes.

Tja, dat loslaten, laat het ons een “work in progress” noemen. En soms lukt het al wat beter dan op andere dagen 😉