Tournée Minérale – editie 2018

Ik heb me dit jaar niet ingeschreven voor Tournée Minérale. Nadat ik vorig jaar al op de eerste dag van de uitdaging de mist inging, besloot ik dat dat soort opgelegde “verboden” niet werken voor mij. Maar, net als Lilith eerder vandaag, wil ik hier wel een publieke bekentenis afleggen: sinds 1 januari 2018 heb ik geen druppel alcohol meer aangeraakt.

Het behoorde niet meteen tot mijn goede voornemens. Ik heb er dit jaar, in tegenstelling tot andere jaren, géén gemaakt. Het lukt toch nooit om zoiets langer dan een paar dagen vol te houden 😉. Ik drink eigenlijk niet eens veel. Als we op restaurant gaan soms een aperitiefje of eens een glaasje witte wijn bij het eten. Maar ik voel het al snel naar mijn hoofd stijgen en dus hou ik het zo goed als altijd bij één glaasje. Er was dus geen aanleiding voor mijn zelfopgelegde ban op alcohol. Alleen stelde ik me de laatste maanden wel vaker de vraag of ik dat éne glaasje dan niet gewoon kon missen. En dus nam ik op Nieuwjaar – in stilte – de proef op de som.

Dat ik de laatste maanden ook meer dan eens het gevoel had dat er na een glaasje wijn wel opvallend vaak een migraineaanval volgde, droeg ook bij tot mijn beslissing. Al weet ik sinds een artikel in De Morgen vorige week dat er geen oorzakelijk verband is vastgesteld tussen beiden. Bovendien dacht ik dat vroeger ook over chocolade en dat heeft me toch nooit tegengehouden om me mijn kleine zonde toch te gunnen. Maar jammer genoeg kan ik niet zeggen dat het niet drinken van alcohol ervoor gezorgd heeft dat ik geen migraineaanvallen meer gekregen heb sinds januari.

Het was gewoon genoeg, ik wou wel eens zien of ik het écht zou gaan missen. En dat doe ik niet. Ondanks de vele feestjes in januari was het verbazend makkelijk om niet te drinken. Ik ben ook nooit raar bekeken als ik een glaasje weigerde en in nood gebruikte ik gewoon het excuus dat ik “antibiotica aan het nemen was en dus niet mocht combineren met alcohol”. Maar ik heb me eigenlijk nooit moeten verantwoorden.

Wel wil ik langs deze weg écht een warme oproep doen naar meer en lekkere alternatieven voor een aperitief of glaasje wijn. Mocktails zijn ondanks de grote weerklank van Tournée Minérale nog steeds niet ingeburgerd. Op recepties blijft fruitsap de non-alcoholische variant voor een glaasje champagne of cava en daar ben ik eigenlijk niet dol op. Als je dan om iets anders vraagt, blijft het te vaak beperkt tot water of de gewone frisdranken. Wat ik geen optie vind wegens het suikergehalte. Dat bederft trouwens ook meteen alle trek (en je smaakpapillen) als je op restaurant bent.

In een aantal cafés kan je intussen wel een homemade limonade of ice-tea bestellen en dat is gelukkig vaak wel lekker. Al moet je ook hier oppassen voor een overdosis suiker. Finley vind ik dan weer een aangenaam alternatief (en ik kan zowel de pompelmoes- als de citroenvariant best wel smaken), maar er mag gerust wat meer keuze, creativiteit en originaliteit zijn in de alternatieven voor alcohol.

Ben ik nu voor altijd en eeuwig “van den drank af”? Dat durf ik in tegenstelling tot Lilith nog niet beweren. Ik kan me best voorstellen dat ik me op een zomerse vakantiedag nog wel eens laat verleiden door een koele mojito of een verfrissend glaasje wijn. Maar voorlopig hoeft het even niet meer en we zien wel waar dat ons brengt…

Advertentie

As we speak: vakantiemodus on

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Vakantie! Eindelijk! Voor het eerst in jaren hebben we ons verlof anders gepland. We kozen niet voor de maand juli, maar planden onze vakantie (grotendeels) in augustus. En dat deed toch even pijn. Juni is immers een drukke maand voor de echtgenoot en de dochters en dus probeer ik thuis wat meer in te springen. Maar het bobijntje is hier meestal echt wel af tegen einde juni en dat was dit jaar eigenlijk niet anders. En toch deden we nog een paar weekjes erbij. Drukke weken. Onze deadlines naderen, we moesten het tempo dus nog even hoog houden.

Kleine kwaaltjes. Dat het op was, en dat het tijd was voor vakantie, werd de laatste weken wel duidelijk. Het bijslapen op woensdag en in de weekends bleek telkens hoognodig. Er dook al eens terug een migraineaanval op, wat maanden geleden was. En sinds een paar dagen sukkel ik ook met een oogontsteking. Niets ergs, alleen maar wat lastige kwaaltjes, maar toch tekentjes aan de wand dat het lijf naar rust snakt.

Vakantieprojecten. Het kan toch niet zijn dat we onze vakantiedagen in ledigheid doorbrengen, zeker. Verlof moet je verdienen, niet alleen op het werk. Al jaren plannen wij toch minstens één schilderprojectje in onze grote vakantie en dat kon ook dit jaar uiteraard weer niet uitblijven. Onze tienerdochters zijn hun kinderkamers ontgroeid en bovendien hebben hun muren toch wel héél hard geleden onder hun lijflijke aanwezigheid. Dus mochten onze dames een nieuw kleurtje kiezen en zijn wij alweer met de verfrollen in de weer. Enfin, vooral de echtgenoot was de afgelopen week in de weer, sinds vandaag kan hij op mijn (overigens zeer gewaardeerde) hulp rekenen.

Tour. Het voordeel van het verschuiven van ons verlof is dat we dit jaar wél in het land zijn tijdens de Tour. Dat we voor het eerst in jaren geen Gazzetta dello Sport moeten kopen om te weten hoe het in de Ronde van Frankrijk loopt. We kunnen het nog eens met eigen ogen volgen. En dan is het voor mij toch wel een beetje teleurstellend dat we “live” meemaken dat Froome alweer zal zegevieren. Ik zal niet ontkennen dat hij allicht de beste van het pak is, maar hij heeft zo weinig uitstraling. Ik word er niet warm of koud van. Hij doet mij denken aan Miguel Indurain. Dat was ook een geoliede machine, maar er is geen hoek (of zelfs maar een piepklein hoekje) af. Het heeft niks heroïsch als je een koers “controleert” en het verschil maakt in de tijdrit(ten). Geef mij dan maar Sagan: je beleeft altijd wel iets met de Slovaak. Die gaat er tenminste voor: aanvallen, ook al levert het weinig of niks op…

Red Flames. Het werd een beetje opgeklopt. Er werd aandacht gecreëerd, onder andere dankzij de nochtans meer dan degelijke commentaar van Imke Courtois bij het mannenvoetbal. Zo zit je dan vol verwachting voor het scherm voor de allereerste EK-match van onze Belgische nationale vrouwenvoetbalploeg. En dan is het toch een beetje slikken als je het niveau ziet. Mag er meer (media)aandacht komen voor het vrouwenvoetbal? Zeker. Mogen de matchen uitgezonden worden? Natuurlijk, maar het hoeft misschien niet per sé in prime time op één. Ik denk dat er een aantal vrouwelijke topbasketsters (zoals onze nationale trots Ann Wauters) zich afvragen waarom zij nooit op die aandacht kunnen rekenen. De verkeerde bal, zeker?

Roger Federer wint Wimbledon. Midden in het Tourgeweld ging de uitzonderlijke prestatie van deze geweldige sportman (in alle betekenissen van het woord) een beetje verloren. Wereldklasse! Met de kleine kanttekening dat hij dit nog altijd realiseert mede dankzij zijn vrouw, die zich al jaren wegcijfert in zijn schaduw. Weinigen weten nog dat ook zij een verdienstelijk tennisster was in haar jonge jaren. Terwijl hij zich concentreert op zijn sport, houdt zij hun gezin draaiende. Alle lof trouwens ook voor “feminist” Andy Murray, die op een geweldig fijne (Britse) manier het seksisme van een journalist aan de kaak stelde na zijn nederlaag in de kwartfinales. Ik heb er nog maar weinigen dat – op zo’n manier – zien doen in de sportwereld.

Gin Tonic. Het was ongelooflijk schoon weer de afgelopen weken. Er was dus af en toe al wel een klein vakantiesfeertje. Bovendien waren er fijne samenkomsten tijdens onze weekends en werd er al eens een feestje gevierd. En dan durft een Gin Tonic al eens smaken. Al hebben we snel geleerd dat 1/3 gin misschien toch écht wel wat veel van het goede is ;-).

Er werd weinig gelezen, er werd weinig tv gekeken de afgelopen weken. Maar de vakantielectuur ligt klaar en Dunkirk staat op de filmplanning van zodra het weer wat minder wordt. Nog twee dagen schilderen, de boel opkuisen en uitmesten en de vakantie begint “voor echt”. Al is het misschien vooral een “state of mind”: er “moet” even niks meer, maar er “mag” veel. Uitslapen bijvoorbeeld, uitgebreid ontbijten, rustig de krant of een boekje lezen… Laten we daar morgen meteen werk van maken ;-).