Zalige zondag

Het was een zalige zondag. De zon scheen, Philippe Gilbert won de Ronde van Vlaanderen en ik raakte bij met een groot deel van de wekelijkse was en plas. Soms heeft een mens niet meer nodig dan dat om met een goed gevoel aan de werkweek te beginnen.

Dat we deze morgen uitsliepen, was uiteraard ook een hulp. Dat het zonnetje zo schoon scheen dat we de was buiten te drogen konden hangen, droeg ook zijn steentje bij. Dat onze dochters min of meer vol enthousiasme de was ophingen, was fijn. Dat ik tijd had voor mijn fietsrit deze morgen, was mooi meegenomen. Dat ik op een bepaald moment zo in de flow raakte dat ik zonder problemen 90 minuten volmaakte en 67 km aflegde, gaf me vleugels. Dat we de zonnebril mochten uithalen en onze nieuwe zomerjas konden showen, gaf de dag nog wat extra glans.

De namiddag brachten we door bij mijn ouders. Terwijl onze dochters zich geweldig amuseerden met hun kleinste neefje – we hoorden hun geschater vanop de bovenverdieping tot beneden, installeerde ik me met de pas gedroogde was achter het televisietoestel. Helemaal klaar voor de Ronde van Vlaanderen. En wat een race! Spanning, drama, onverwachte wendingen, valpartijen, mechanische pech: alle ingrediënten waren aanwezig om er een topeditie van te maken. En dat werd het ook, met Philippe Gilbert als verdiende winnaar. En toch was het zo’n editie waarbij je achteraf denkt: “als… dan…”. Had Van Avermaet Vlaanderens Mooiste kunnen winnen zonder de tuimeling van Sagan? Ik geloof van wel. Waar zou Boonen geëindigd zijn als zijn fiets hem niet in de steek gelaten had? Had ik de koers nog nét wat beter kunnen volgen als ik niet had moeten strijken? Daar ben ik ook zeker van ;-).

(www.pinterest.com)

Maar het was zo’n dag dat alles in de plooi viel. Het was rustig, fijn en gezellig. De batterijtjes zijn opgeladen, we zijn klaar voor onze laatste 3 werkdagen. En dan vervoeg ik de echtgenoot en de dochters in hun paasvakantie. Dan gaat de riem er eventjes af. Dan slapen we uit, maken we tijd voor elkaar en schakelen we een tandje terug. Dan wordt het elke dag zondag. En volgend weekend laten we de was en de plas even voor wat het is. Want volgende zondag is het Parijs-Roubaix. Dan wint Tom Boonen zijn vijfde Kassei. Daar wil ik geen moment van missen. Want wielergeschiedenis maak je niet zo vaak mee in je leven…

Advertentie

Tijd voor “hygge”

(www.pinterest.com)

Nu de herfst volop in het land is, de regen met bakken uit de lucht valt, de wind giert en het vroeg donker is, trekken wij ons hier terug in de gezelligheid van ons huisje. Blijkbaar zijn we daarmee hip, want we volgen zo volledig de nieuwste Deense hype, hygge. Volgens de Libelle van deze week, het “nieuwe geluksrecept”. Naar verluidt komt het Nederlandse “gezelligheid” het dichtst in de buurt. Kort door de bocht betekent hygge dat je je geluk vindt in de kleine dingen en volop profiteert van die simpele geluksmomenten, als tegengif tegen de koude, donkere, sombere maanden die we voor de boeg hebben.

Wat betekent hygge voor mij in deze donkere maanden?

1. Gezellig onder een tv-dekentje in de zetel hangen, tegen elkaar aan, met de kaarsjes aangestoken
2. Een kop warme chocomelk met échte chocolade
3. Liefst daar nog een versie brownie bij, en die mag gerust nog een beetje warm zijn
4. Nog even in de slaapkamer van de dochters binnenspringen vooraleer wij gaan slapen, een kusje op hun voorhoofd drukken en één van beiden iets onverstaanbaars horen mompelen
5. In je warme bed kruipen onder het warme donsdeken, lekker gezellig tegen elkaar aan
6. Verse lakens
7. Uitslapen
8. Een verse mattentaart, de weekendkrant en eindelijk tijd om die helemaal te doorbladeren
9. Een goed boek lezen en niet kunnen stoppen, ook al staan er alweer een paar manden strijk te wachten
10. De allereerste voetstappen zetten in verse sneeuw
11. In bad zitten weken tot je vingers en tenen helemaal gerimpeld zijn
12. Als het vriest dat het kraakt toch buiten gaan tot je gezicht helemaal koud is en dan terug binnen de warmte induiken
13. Samen uitgaan, de tijd hebben om je eens helemaal mooi te maken en dan zijn gezicht als hij je te zien krijgt
14. Dat éne kopje Caffe Latte ’s morgens
15. Een onverwacht fijn gesprek, met de dochters, met de echtgenoot of met een vriendin
16. De post-examen winkeluitstap met de dochters en hun vriendin(nen). Genieten van de gezellige (jonge) drukte.
17. Die éne Neuhaus-praline die sowieso bij het winkeluitstapje hoort
18. De kerstboom versieren
19. Op zoek gaan naar het perfecte cadeautje voor de echtgenoot en de dochters en hun onbetaalbare gezicht als ze het openen
20. Het allereerste marsepeinen varkentje, mariabeeldje of chocolade mannetje van de Sint
21. Het moment dat je de deur van je werk uitwandelt en je vakantie officieel is begonnen
22. De gezichten van de dochters en daarna de neefjes en het nichtje met Sinterklaas
23. Comfort food voor de dochters en de echtgenoot tijdens de examens en hun onderlinge samenhorigheid
24. Het allerlaatste examen en de opluchting/vreugde/vrolijkheid van de dochters dat het alweer achter de rug is
25. Een serie bingewatchen tijdens het verlof en er nog eentje bijdoen omdat je toch kan uitslapen… en toe, alstublieft, nog eentje? Echt de allerlaatste (vanavond)…

Dat Deense concept, die “hygge”, het heeft écht wel iets. Alleen al door dit lijstje te bedenken en samen te stellen, begin ik op slag uit te kijken naar die nochtans donkere maanden die eraan komen ;-).

Home sweet home

Een weekje verlof met zijn viertjes, een weekje thuis. Geen (reis)plannen, geen weekendje weg, gewoon thuis de batterijtjes opladen. Niet dat het rustig was. Daar zorgden de dochters met hun rijk gevulde programma wel voor. Bovendien had ook de mama een paar to do’s op haar lijstje staan. De echtgenoot werkte dan weer zijn schoolwerk wat bij. Saai? Nee hoor, voor mij was het deze week echt genieten.

Laat me duidelijk zijn, ik ga graag op reis, ik ontdek graag nieuwe steden en ben er graag eens helemaal uit. Maar tegen korte tripjes zie ik hoe langer hoe meer op. Dat thuiskomen na een drukke werkweek, razendsnel inpakken, alles in de auto gooien en nog een paar uur onderweg zijn in een lang uitgesponnen avondspits met allemaal mensen die op hetzelfde moment hetzelfde lumineuze idee hebben, om dan een paar nachten slecht te slapen in een vreemd bed: is dat ontspanning?

Eens je je bestemming en je gezelschap hebt bereikt, valt het allemaal wel in zijn plooi en is het meestal wel de moeite waard, maar na een paar daagjes keer je dan terug huiswaarts en kan je meteen terug in je werkritme stappen. Soms vind ik dat “much ado about nothing”. Je keert vermoeider terug dan je vertrok en dan je zou zijn als je gewoon was thuisgebleven. Al je thuiswerk is blijven liggen en bovendien heb je jezelf nog eens met extra werk opgezadeld. Dat je dan tussen het werken door kan afhandelen.

Neen, dan doe je mij meer plezier met een rustige vakantieweek thuis. Lekker uitslapen, op het gemakje ontbijten met de krant erbij. Rustig de tijd nemen om het huishouden bij te werken of om uitgebreid te koken voor ons allemaal. Genieten van een uitgebreide lunch met een paar vriendinnen, van een Ikea-uitstapje met ons viertjes, van een wandelingetje met de hond of van een boekenbeurs-verkenning met de echtgenoot en de dochters tijdens mijn middagpauze (tussen de drukte van de dag door). Chauffeur spelen voor de dochters. ’s Avonds samen in de zetel zitten, met de dames des huizes naar Gossip Girl kijken, met de kaarsjes aan. Of gieren met “Wat als?” met een glaasje wijn erbij. Of oprecht ontroerd worden door “Finding Dory”, alweer een pareltje uit de Disney-stal.

Er was tijd om bij te praten, om te discussiëren, om terug eenzelfde gezinsgolflengte te vinden. Om elkaar te plagen, te kietelen en samen te lachen, tot de tranen over onze wangen rolden. Het is een luxe dat onze tienerdochters er nog voor open staan en er in hun drukke schema, tussen de activiteiten en de vriendinnen door, ook nog een plekje voor vrijhouden. We kiezen er ook bewust voor om onze dagen niet te vol te plannen en ruimte te houden voor het onverwachte: een leuk bezoek, een last minute uitstapje. En hebben we eens geen zin, dan gooien we de planning om en maken we ruimte voor wat rust in huis. Dan lezen we een boekje in de zetel, of in ons leeshoekje in de veranda. Dan vind je hier vier gezinsleden die verspreid doorheen het huis allemaal aan het lezen zijn. Allemaal weggezonken in hun eigen imaginaire boekwereld.

Is het hele to do-lijstje voor deze week afgewerkt? Natuurlijk niet. Was dat belangrijk? Niet echt. De batterijtjes zijn in ieder geval opgeladen, we zijn er weer klaar voor om de school-, werk-, hobby- en andere druktes te trotseren de komende weken. Vanaf maandag toch, nu nog even niet. Nog twee daagjes energie tanken thuis ;-).

(www.justhappyquotes.com)

As we speak #augustus

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Lopen voor je kan stappen. Er werd toch wel wat verbouwd in augustus. Na de tuinkamer pakten we ook de woonkamer aan. Begin augustus maakten we van een reisje van de dochters gebruik om de woonkamer een nieuwe kleur te geven. Ergens de komende weken zou ons nieuw bureau geïnstalleerd worden, kunnen we ons salon zijn definitieve stek geven en de tuinkamer terug op orde zetten. Het heeft hier even allemaal overhoop gestaan en het is nog een beetje kamperen momenteel. Het zal ook nog niet direct allemaal in orde zijn. Nadat het bureau geplaatst is, moet het gekuist worden, moet de oude werkkamer opgerommeld en verhuisd worden. En daarna kunnen we aan de afwerking beginnen. Kunnen we de muren aankleden en het gezellig maken.

Het doet wat met een mens dat verbouwen (en dan is dit nog een piece of cake). Het gaat me soms niet snel genoeg en soms weer te snel. Dan ben ik in mijn hoofd al 3 stappen verder aan het denken, maar volgen de werken niet (die ik zelf aan het uitvoeren ben). Dan ben ik tijdens het schilderen al aan het kuisen. Dan ben ik vooraleer de meubels er staan al foto’s aan het ophangen. Die we nog niet hebben, maar die ik meteen wil bestellen, hoewel ik nog niet weet hoe groot we ze eigenlijk willen. Ik word soms moe van mezelf. Gelukkig blijft de echtgenoot met beide voeten op de grond. Hij laat me razen, kijkt al eens mee welke foto’s ik graag zou willen en welke maat misschien wel zou passen. Hij laat me doen, gooit er hier en daar al eens een kritische bedenking tussendoor, sust als het nodig is en geeft me het gevoel dat ik uiteindelijk zelf beslis om toch nog maar wat te wachten.

Werken en vakantie. Het zit er weer bijna op voor de echtgenoot en de dochters. Het schooljaar komt stilaan in zicht (al mogen we dat nog niet te luid zeggen). Er wordt hier momenteel vaak naar school gereden zodat de jongste stilaan ook went aan haar nieuwe fiets en aan de route die ze vanaf september maar al te vaak zal afleggen. Beide dochters hebben ook flink opgeruimd in hun kamers en de logeerkamer, om plaats te maken voor hun nieuwe schoolboeken, die intussen gearriveerd zijn (en nog gekaft moeten worden).

En toch wordt er ook nog hard genoten van het mooie weer. Er zat al eens een snipperdagje zee tussen met ons viertjes en er komen de laatste weken veel vriendinnetjes over de vloer. En bij het minste streepje zon halen we de barbecue boven. Het was toch een fijne zomer met ons viertjes!

Lezen. Er zijn de voorbije maanden toch wel een aantal boeken de revue gepasseerd. Typische vakantielectuur. Het ene romannetje al wat beter dan het andere. Het ene boek bleef al wat langer hangen dan het andere. Ook “Het smelt” van Lize Spit stond hier op het leesmenu, maar ik was er niet wild van. Ik zag eigenlijk al van bij de eerste bladzijden waar het boek naartoe zou gaan en toen het zo ver was, raakte het me niet. Het verhaal wordt ook – bewust – met een zekere afstandelijkheid verteld, maar net dat vormde een hinderpaal voor mijn inleving. Misschien had ik het niet moeten lezen naast het zwembad, misschien was mijn setting totaal verkeerd (het onderwerp van het boek tegenover het losse, gemoedelijke vakantiesfeertje) maar het pakte me niet. Het verhaal zoog me niet naar binnen, en dat vind ik altijd jammer.

Kijken. Tijdens onze schilderweek hadden we tijdelijk geen kabelaansluiting, maar dat hebben we eigenlijk niet gemist. We kampeerden even in onze tuinkamer en ontdekten “House of Cards”. Zalige serie, onwijs goed geacteerd, zeer kritische blik op de Amerikaanse politiek en zijn vuile (macht)spelletjes. Herkenbaar trouwens ;-).  We waren meteen allebei mee en hebben ons aan wat binge-watching overgegeven. Beperkt uiteraard want één van ons moest werken en de andere werd verondersteld recht af te lijnen. Rond zijn we nog steeds niet geraakt, na een weekje hadden we weer kabel en fietsten de Olympische Spelen er even tussen. Als we er nu nog in slagen om de kinderen op tijd in bed te krijgen, dan kunnen we misschien reeks één nog beëindigen voor de start van het schooljaar.

Praten. Het blijft prachtig om mee met de dochters te mogen opgroeien. Om hen volwassen te zien worden, om gesprekken en discussies met hen te voeren. Om met hen te lachen, om hen te plagen en te kittelen. Het is minder fijn om ruzie met hen te maken, om hen te moeten bijsturen, om grenzen te moeten trekken, maar gelukkig blijven dat soort momenten duidelijk in de minderheid. En het hoort er ook bij. Ook al moeten we dan even slikken en stellen we onszelf dan ook wel in vraag. Maar het blijft een fijn stelletje en ze zijn op de goede weg. Al wordt het tijd dat het schooljaar terug begint, want ze beginnen elkaar (en dus ons ook) soms op de zenuwen te werken. Er wordt al eens geruzied en er vliegen al eens verwijten heen en weer.

Laat het geregelde schoolbestaan dus maar terug van start gaan, al gaan we nog één weekje genieten van het mooie weer, het zonnetje en elkaar.

Juli was…

Met een paar dagen vertraging wegens schilderwerken in huis, toch nog een maandoverzicht. En juli stond volledig in het teken van vakantie, Italië, vriendschap, rust, genieten en ons gezin.

Italië. Wat het Songfestival allemaal niet kan doen. Dat een Italiaanse deelname zoveel indruk kan maken dat het al die jaren later nog gevolgen heeft. Toen ik als 13-jarige bakvis viel voor de knappe ogen van Raf, zat de verleiding in het complete plaatje. Het melancholische nummer (Gente di mare), de onbegrijpelijke taal, het contrast tussen de in mijn ogen zachtere, verlegen jongeman aan het begin van zijn carrière en de ietwat brute, vol zelfvertrouwen zittende zanger met reputatie. Het liedje bleef bij, de zangers verdwenen naar de achtergrond, maar ook de taal bleef sluimeren. 4 jaar later was de keuze voor Italiaans er eentje vanuit het hart.

Toen we 5 jaar geleden voor het eerst met onze meisjes naar Italië trokken, voelde dat voor mij een beetje als thuiskomen. Het lekkere eten, de rust, de zon, de mentaliteit, het Italiaans. En het zaadje is intussen ook bij de dochters geplant. Vooral de oudste is helemaal mee in het Italiëverhaal. Al liet ook de jongste dit jaar weten dat ze Italiaans wil leren, zodat ze zich kan redden als ze later naar Toscane trekt. Tot afgrijzen van de echtgenoot, die het tijd vindt om de Italiëzotheid wat te laten rusten.

Vriendschap. 5 jaar Italië, 4 jaar Noorse ontmoetingen. We kijken er met zijn allen naar uit. En dat allemaal dankzij de vriendschap die de jongste 5 jaar geleden sloot met een Noors leeftijdsgenootje. Twee dolle weken, samen spelen, samen zwemmen, communicatie met handen en voeten en dankzij vertalingen van de papa’s die daardoor ook veel contact hadden. Twee jaar later volgde een nieuwe toevallige ontmoeting en kregen we weer 2 prachtige weken samen.

Intussen regelen we ontmoetingen via Facebook en tellen we allemaal af. Het klikt nog altijd tussen de meisjes, die 10 minuten nodig hadden om te ontdooien, maar daarna geen moment uit elkaars buurt te vinden zijn. Tussen de papa’s, die samen voetbal kijken en politiek bediscussiëren. Tussen de mama’s, die over hun dochters en hun wegen naar volwassenheid ideeën uitwisselen. Samen zonnen, samen zwemmen, samen eten, samen praten. Grappig hoe je over de grenzen heen toch telkens opnieuw zoveel gelijkenissen ontdekt. Zoveel meer dat we delen dan dat ons scheidt. Op naar de volgende ontmoeting. In België, Noorwegen of Italië dan maar weer…

Talen. De echtgenoot en ik zijn talenmensen. Hij Germaans, ik Romaans. Maar we delen een liefde voor boeken. Taal als communicatiemiddel was meer iets voor hem. Hij stapt makkelijker op mensen af en staat meer open voor contact. Ik ben voorzichtiger. Ik zal daardoor soms ook afstandelijker overkomen, terwijl ik niets liever zou willen dan meepraten. Maar intussen hoort het bij vakantie. En nog steeds is hij vlotter en legt hij makkelijker contact, maar ik heb bijgeleerd.

Het mooiste is echter te mogen zien hoe de dochters zijn opengebloeid. De jongste lijkt op haar papa. Geen problemen met communiceren, in welke taal dan ook. Of met handen en voeten, maar binnen de kortste keren heeft ze wel vriendjes en vriendinnetjes. Zij werd in de loop der jaren wat kieskeuriger, leerde dat je soms wel eens het deksel op de neus krijgt als je te open bent. De oudste neigde wat meer naar de mama en had soms een duwtje in de rug nodig. Kreeg in het prille begin wel eens hulp van de zus, maar wil dat niet langer en overwint zichzelf. En doet dat met brio en geniet ervan. Ze krijgt hoe langer hoe meer communicatietrekken van de papa. En de mama kijkt toe en geniet. Ons grootste cadeau voor hen is misschien wel hun openheid naar en interesse in anderen.

Rust, genieten en ons gezin. Je hoeft er uiteraard niet helemaal voor naar Italië te reizen, maar onze 3 weken samen hebben ons wel deugd gedaan. Ruimte maken voor elkaar, voor onze dochters, is makkelijker als er een hele dag geen “moetjes” op je programma staan. Als je niet in de sleur zit van werk, huishouden, school, taken… En dan kom je thuis met het vaste voornemen om de Italiaanse stemming ook thuis vast te houden, maar al snel slorpt de realiteit je weer op. Ben je weer aan het wassen, plassen en schilderen voor je er erg in hebt. Dan zijn de dochters een weekje naar zee met hun grootouders, schilderen de mama en de papa intussen de woonkamer en is het de jongste die elke avond aan de telefoon vraagt: “hebben jullie vandaag wel al me & you-time gehad?”.

Maar misschien zit dat genieten vooral in de kleine dingen. In een dag samen schilderen en samen meezingen met “Radio Nostalgie”, waar ze verdacht veel nummers uit onze jeugd draaien. In het aftellen en uitkijken naar het moment dat we de dochters kunnen ophalen en ze weer thuis zijn. In het getater de hele rit naar huis. In het samen zijn met elkaar en met fijne mensen. In het nu leven. Niet blijven hangen in wat had kunnen zijn, wat anders had gekund of gemoeten. Geen zorgen maken over wat morgen komt, maar gewoon vandaag genieten. Lukt dat? De ene dag wat beter dan de andere, maar misschien zit de schoonheid vooral in het proberen, elke dag opnieuw, en minder in het slagen zelf.

Als ik dat nu eens meeneem naar augustus?

Piemonte: een dubbeltje op zijn kant

Tweede stop in onze Italiëreis dit jaar was Piemonte. Voor ons onbekend, maar we waren klaar voor de ontdekking van een nieuwe Italiaanse regio. Het werd een moeilijke week, maar uiteindelijk vielen we toch (min of meer) voor de nieuwe ontdekking.

We namen een valse start. Er vloeiden wat traantjes toen we uit Toscane vertrokken en sommige gezinsleden waren misschien liever daar gebleven. We reden ook een klein beetje verloren toen we bijna ter plekke waren en het is niet evident om op je stappen terug te keren als je op een eenrichtingsbaan midden in de wijnvelden heuvelopwaarts strandt. Hoewel de echtgenoot een uitstekende chauffeur is, knijp ik toch mijn ogen dicht als je je wagen moet keren waar er eigenlijk niet echt veel plaats is. En dan blijken de “heuveltjes” in Piemonte toch écht wel serieuze heuvels te zijn, die nogal abrupt aan het einde van de weg eindigen.

Ook ons hotelletje was even wennen. Een typisch Italiaans familiehotelletje (lees: met vast tapijt en ouderwets behangpapier), midden in een residentiële woonwijk. Het enige zwembad in de omtrek, dat vooral in het weekend overspoeld werd door Italiaanse dorpelingen die ook verkoeling zochten. De eerste twee dagen bleek het er “uitzonderlijk” heet voor de tijd van het jaar, wat vooral ’s nachts te merken was: geen airco, geen vliegenraam. De Italiaanse muggen genoten met volle teugen van de Belgische hapjes: de echtgenoot en de oudste bleken erg in de smaak te vallen. Het raam sluiten was wegens de hitte geen optie en dus hadden we een paar onrustige nachten.

Het uitzonderlijk hete weer werd na een paar dagen gevolgd door onweer. Ja, ook in Piemonte kennen ze dat typische zomerfenomeen. En een onweertje in Piemonte is niet te onderschatten: eerst trekken alle wolken samen en kleurt het hele dal donker, waarna het klettert, bliksemt en dondert en ontzettend intens durft te regenen. Maar het is kort en krachtig: het trekt ook snel terug open. Ik was wel ontzettend blij dat we niet op dat moment onze heuvel aan het op- of afrijden waren, want het water stroomt dan letterlijk de berg af.

Tenslotte zijn wij geen wijnkenners en laat dat nu één van de belangrijkste troeven van Piemonte zijn: de uitstekende wijnen (o.a. de Barolo). Eigenlijk ga je naar Piemonte om in elk dorp een “castello” te bezoeken, de plaatselijke wijn te degusteren en de juiste flessen mee naar huis te nemen. Wij drinken wel eens graag een wijntje, maar daar stopt het ook. Laat staan dat we 55 euro of meer zouden betalen voor iets wat wij niet volledig naar waarde kunnen schatten.

Maar het kwam allemaal goed. De eigenares van ons hotelletje was een fantastisch lieve dame, die echt wel voor het hotelvak geboren was. Ze deed niets liever dan haar gasten in de watten leggen. Bovendien had ze een uitstekende kok: het ontbijt en het Italiaanse avondmaal waren echt om duimen en vingers bij af te likken. Het was er ook zeer rustig, op het weekend na dan. Zo hadden we op dinsdagmorgen het zwembad helemaal voor ons alleen. Wisten wij toen veel dat het binnen het uur zou betrekken én hevig onweren ;-). Gelukkig brachten de buitjes ook minder heet weer met zich mee, en minder zwoele nachten. Minder nachtelijke muggenaanvallen, zodat we ook terug aan slapen toe kwamen.

Ook cultureel bleek Piemonte over fijne troeven te beschikken. Alba was écht wel een ontdekking. Een fantastisch leuk, aangenaam, klein stadje bij op onze favoriete Italiaanse stedenlijst. Asti vonden wij dan weer net iets minder uitnodigend. Piemonte is veel minder op toeristen gericht dan Toscane. Dat heeft een aantal nadelen (de Italiaanse siësta tussen 12u30 en 15u30 valt naar Belgische normen nogal slecht, zeker als ook het avondmaal op zijn Italiaans ten vroegste om 19u30 geserveerd wordt – honger!), maar zeker ook zijn voordelen. De steden in Piemonte zijn relatief rustig te bezoeken. Al helpt het natuurlijk wel als je besluit een stad te bezoeken op één van de heetste dagen van het jaar midden in de siësta, de warmste uren van de dag. En wij ons maar afvragen wat er aan de hand was, waar in godsnaam al dat volk verstopt zat. De Italianen zullen ons zot verklaard hebben dat we ons toen buiten waagden.

De laatste 2 dagen genoten we ’s morgens van uitzonderlijk helder weer, waardoor we de Alpen in de verte perfect konden zien liggen vanuit onze hotelkamer. En dan blijkt die heuvelachtige omgeving in het niet te vallen tegen de machtige bergketen erachter. Dan lijkt het hele dal met de vele heuvels ineens uit te vlakken. Maar wat een natuurpracht! Het was écht om stil van te worden.

We hebben in Piemonte genoten van de rust met ons viertjes, van de prachtige omgeving en van de natuurelementen. Onze dochters vatten het op het einde van onze tweede week goed samen: “Fijn dat we dit gedaan hebben, maar een terugkeer hoeft niet meteen.” Al hadden we toen nog 3 dagen Turijn voor de boeg…

Ode aan mijn (nieuwe) man

Volgens Fernand Huts ben ik een “moderne, veeleisende vrouw die haar man geen ruimte laat om te ondernemen”.  Ik verwacht dan ook “dat hij mee instaat voor het huishouden, dat hij thuis is, meegaat op citytrip, skiverlof, en liefst nog verlof heeft in de krokus- en paasvakantie, in het groot verlof, met Allerheiligen en tussen kerst en nieuw”. Quality time together komt voor mij ook voor geld verdienen. En blijkbaar moet ik dringend eens met mijn man in een koetsje door de stad of samen een wafeltje gaan eten op het strand.

Eigenlijk moet je erom lachen, maar dat kan ik niet. Fernand Huts is immers niet de enige hooggeplaatste man die er een dergelijke mening op na houdt. Al te vaak bots je in je professioneel leven als vrouw op dergelijke dinosaurussen. De ene al wat subtieler dan de andere. Het begint al bij je sollicitatiegesprek waar je de vraag krijgt of je kinderen wil. Of als je er al hebt, hoe je het allemaal zal regelen. Moet een man ooit de kinderopvang na school gaan verantwoorden in het eerste gesprek voor een nieuwe job?

Het duurt je hele carrière door. 4/5 werken? Berg meteen je carrièredromen maar op want “een managementfunctie is een voltijdse job hoor”. Leiding geven? “Een vrouw is niet hard of doortastend genoeg.” “Ze draaien rond de pot, ze durven geen beslissingen nemen, ze babbelen teveel.” Je bedrijf vertegenwoordigen op een evenement ’s avonds? “Jij? Moet jij ’s avonds niet bij je kinderen zijn?” Er zal geen vrouw te vinden zijn die niet minstens één dergelijke opmerking te slikken gekregen heeft in haar loopbaan. Het is vernederend, het is vervelend en je wordt het beu om je telkens opnieuw te moeten verdedigen, te moeten verantwoorden of met dezelfde (bedenkelijke) “grapjes” te moeten lachen. Want nog een ferm nadeel: we hebben geen gevoel voor humor en we zijn toch wel heel snel op onze teentjes getrapt.

Gelukkig zijn er ook andere mannen. Of ze “nieuw” zijn, laat ik in het midden. De echtgenoot is mijn partner in crime, mijn beste vriend. Hij staat achter mij net zoals ik achter hem sta. Hij stimuleert me, net zoals ik dat bij hem probeer. Hij steunt me, zoals ik hem. Hij is er voor mij, zoals ik er voor hem probeer te zijn. Hij werkt, ik ook. Hij heeft drukke periodes en dan probeer ik hem te ontlasten en voor hem in te springen, wat hij op zijn beurt ook voor mij doet. Hij geeft me de kans mijn ding te doen, ik gun hem zijn dromen.

We kozen samen voor kinderen en we zorgen er ook samen voor. Onze kinderen missen mama evenveel als papa de avondjes dat één van ons verplichtingen heeft. Ze protesteren als mama een drukke week heeft, net zoals ze ook papa liefst zoveel mogelijk in hun buurt hebben. Af en toe zetten we samen zelfs nog eens een stapje in de wereld en maken we tijd voor elkaar. Dat vind ik belangrijk, maar hij ook. Hij haalt het beste in mij boven en ik hoop dat ik dat ook bij hem doe.

Maar we ondernemen niet en we vinden “leven” belangrijker dan “geld verdienen”. We zoeken heel hard naar een goede balans tussen ons professioneel leven en ons privéleven. Tussen er zijn voor elkaar en onze kinderen en het voldoen van onze arbeidsverplichtingen. Er zijn momenten dat het lukt, maar er zijn ook drukke periodes dat het evenwicht ver weg lijkt. We doen heel hard ons best om alle balletjes in de lucht te houden, maar soms kunnen we niet anders dan constateren dat het niet wil lukken. Soms heeft hij het zwaarder en dan probeer ik in te springen, soms is het omgekeerd en vaak komt alles samen en is het gewoon doorbijten.

Zal de worklife-balans op mysterieuze wijze in zijn plooi vallen van zodra de vrouw haar man de ruimte geeft? Wil de (nieuwe) man eigenlijk terug naar hoe het vroeger was? Wil hij de ruimte wel krijgen om (enige) kostwinner te worden? Wil hij de financiële druk voor zijn gezin op zich nemen? Wil hij de kwalitijd met zijn kinderen opofferen op het altaar van het geldgewin? Misschien is het aan de (jonge) nieuwe mannen om massaal hun stem te laten horen. Misschien dat de oude krokodillen geneigd zijn om wel werk te maken van een “leefbare” arbeidsorganisatie als het niet enkel de “zagende” vrouwen zijn die hun ongenoegen over het huidige systeem kenbaar blijven maken.

En tot slot, mijnheer Huts, ik ben veeleisend ja, en ik ben er fier op. Mijn man is minstens even veeleisend en daar ben ik hem dankbaar om en daar heb ik respect voor. Zo stimuleren wij elkaar om te blijven groeien, als gezin, als werknemer en als mens. Onze onderneming: goed leven.

Een nieuwe dag, een nieuw ballonnetje

Wordt er eigenlijk nog geregeerd in ons land? Of worden er vooral (mislukte) ballonnetjes opgelaten? Zodat we vooral kunnen doen alsof we aan het regeren zijn? Ik vraag het me af, hoe langer hoe meer. De kracht van de verandering is nu 2 jaar ver en veel zie ik toch niet veranderen.

Er zijn nog steeds lange wachtlijsten voor mensen met beperkingen die zorg nodig hebben. Vele schoolgebouwen zijn aftands en dringend aan vervanging/renovatie toe, maar op het terrein zie je weinig gebeuren. Het hoger onderwijs snakt naar (financiële) ademruimte, die er niet is. De militairen, die al jarenlang zwaar bespaard hebben, springen de al even fel getroffen politie bij. Of de cipiers. Het langdurig ziekteverzuim piekt. Vele jonge ouders weten niet meer van welk hout pijlen maken: hoe moet je vandaag de dag in godsnaam nog je professioneel leven met je gezinsleven verzoenen?

Dat het moeilijke tijden zijn, weten we allemaal. Dat we een paar jaar op onze tanden moesten bijten, konden we ook nog slikken. We hadden er zelfs begrip voor. Maar na 2 jaar beleid stel ik me de vraag of er wel een visie is. Wat zijn de keuzes die we maken? Hoe zien we arbeid, samenleven, onderwijs,… op langere termijn? Waarin willen we investeren? Wat vinden wij – als maatschappij – belangrijk?

Het enige wat we krijgen, zijn ballonnetjes. Het laatste in de rij was dat van mevrouw Rutten. Dat we de bevallingsrust misschien beter konden verdelen, want dat het ervoor zorgt dat vrouwen geen carrière kunnen maken. Laat ons er nog van uitgaan dat ze het effectief goed bedoelde. Dat de oorspronkelijke gedachte erachter goed bedoeld was. Alleen kwam het alweer aan als een opdoffer. Het weinige dat we hebben (zeker in vergelijking met het Europees gemiddelde), mogen we dan nog eens gaan verdelen.

Misschien had mevrouw Rutten, gezien haar goede contacten in de bedrijfswereld, haar vrienden-ondernemers kunnen aanzetten om de papa’s die hun vaderschapsverlof  wensen op te nemen, niet langer tegen te werken. Of hen vriendelijk te verzoeken niet langer te discrimineren bij hun aanwervingspolitiek en de sterkste kandidaat te kiezen. Ook al is dat een vrouw met een mogelijk tikkende biologische klok. Misschien had ze hen kunnen aansporen om hun werkorganisaties wat meer af te stemmen op de combinatie met het gezinsleven. Om de netwerkmomenten en vergaderingen niet langer op een onmenselijk vroeg of laat uur te plannen, zodat mama’s en papa’s ook effectief kunnen deelnemen. Ze had hen ook kunnen vragen om mensen te promoveren op basis van kwaliteiten en verdiensten, niet op basis van hun deeltijdse of voltijdse arbeidsregime. Of ze had kunnen beginnen met de moederschapsrust voor zelfstandigen op hetzelfde niveau te brengen als dat van de werknemer-moeders.

Ze had zoveel kunnen doen, maar in plaats daarvan schoffeerde ze alle werkende ouders. De jonge mama’s die hun 15 weken bijlange niet genoeg vinden, voelen zich nu schuldig, want “medisch gezien zijn ze al lang hersteld”. Dat de nachten nog steeds onderbroken worden, dat ze overdag van elk moment gebruik maken om bij te slapen, dat de borstvoeding nog niet loopt zoals zou moeten, is van geen tel. Dat ze er overdag niet toe komen om zich aan te kleden of te douchen, omdat ze nog steeds proberen het huishouden min of meer te combineren met dat kleintje, doet er niet toe. Ze schoffeerde alle vrouwen die graag werken, maar op belangrijke momenten liever voorrang geven aan hun gezin. Alle papa’s, die maar al te graag veel meer de zorgende rol op zich willen nemen, maar geen (expliciete of impliciete) toestemming krijgen van hun werkgever.

Misschien kan mevrouw Rutten beginnen met écht te regeren, in plaats van ballonnetjes op te laten? Misschien kan ze eens even met twee voeten in het échte leven gaan staan en afdalen van haar pluchen zetel? Misschien kan ze – samen met haar gewaardeerde collega Peeters – eens aan den lijve ondervinden wat dat precies betekent voor een gemiddelde Belg, “boven zijn stand leven”? Vanop de oppositiebanken blijft het trouwens oorverdovend stil, op enkele gelijkaardige ballonnetjes na. Waar blijft het realistisch alternatief? Waar blijven de ideeën voor een andere toekomst? Waar blijft de hoop?

En wat doen wij? Wij werken, wij betalen onze rekeningen, wij proberen er zoveel mogelijk voor onze kinderen te zijn en hen een toekomst te bieden. Een toekomst waarin er opnieuw plaats is voor solidariteit, voor mekaar, voor familie en vrienden. Een toekomst waarin ze een droomjob combineren met een rijk privéleven. Hopelijk staat er dan een generatie op met visie. Een generatie die zich niet tevreden stelt met wat ballonnetjes, maar die daadwerkelijk beleid voert en verandering brengt.

Mama’s kleine vakantieverdriet

Vorige week genoten wij hier met zijn allen van onze Paasvakantie. Deze week moest de mama jammer genoeg alweer aan het werk, terwijl de dochters en de leraar-echtgenoot nog een weekje langer vakantie vieren. En alhoewel ik het intussen, in het twintigste jaar van mijn professionele leven, al gewend zou moeten zijn, blijft het toch telkens weer pijn doen.

Het betekent immers dat ik mijn bed uitspring van zodra de wekker gaat en dat ik de rest van het ochtendritueel zo stil mogelijk probeer af te werken. Want de echtgenoot en de dochters slapen uit en dat probeer ik zo te houden. Bovendien heb ik op weg naar de volwassenheid toch enigszins vooruitgang geboekt. Toen ik vroeger “zachtjes” de trap probeerde af te gaan, was het volgens mijn moeder altijd “net of er een bende olifanten passeerde”.

Alhoewel er af en toe nog wel eens een ongelukje gebeurt, zeker als je niet uitgeslapen bent. Dan laat je de elektrische tandenborstel natuurlijk met veel gerammel en geklingel in de wasbak vallen. Of dan valt de deur veel luider toe dan je verwacht had. Of dan ben je natuurlijk nog iets in de kamer vergeten en moet je de deur, die je een kwartier eerder zachtjes achter je had toegetrokken, weer openen. Of dan staat er ineens een dochter voor je neus en verschrik je je (luidkeels) een ongeluk. Of de doucheknop gaat met geweldig veel gebonk tegen de douchebodem en knalt onderweg ook nog eens stevig tegen de muur waarachter de oudste probeert te doen alsof ze mama écht niet hoort. Of de deur van de badkamerkast open laten staan omdat het klopt telkens je ze sluit en vervolgens dan keihard met je kop tegen de openstaande deur knallen. Of je blote tenen (want dat maakt veel minder geluid dan schoenen aan je voeten) dan wel tegen de deur stoten. Niet dat dat zoveel lawaai maakt, maar de pijnkreet en het bijhorende gevloek natuurlijk wel.

Of je trekt beneden de koelkast open en een fles drank, die duidelijk niet goed geplaatst was, valt eruit, wat een hels lawaai maakt. (En dan kan je nog eens de keuken beginnen opkuisen, terwijl je eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk – zonder al te veel geluid – het huis probeerde uit te sluipen.) Tijdens de vakantieweken valt het ook héél hard op hoe de voordeur toch altijd zo’n vreselijk kabaal maakt als die in het slot valt, zeker als het voor de rest muisstil is. En ik doe écht waar héél hard mijn best, maar de keren dat de echtgenoot ’s avonds vraagt: “zeg, wat was dat nu toch weer deze morgen?” zijn hier niet meer op één hand te tellen. En al bovenstaande gevalletjes heeft yours truly ook al minstens één keer “live” meegemaakt op een vroege vakantieochtend.

En waar dat gezegde van de ezel en zijn steen vandaan komt, begrijp ik eerlijk waar ook niet, want ons (mij) overkomen sommige onfortuinlijke gebeurtenissen echt wel tot verschillende keren toe. Maar telkens het wel lukt om het huis in relatieve stilte te verlaten en iedereen nog rustig ligt te slapen als ik vertrek, bloedt mijn (moeder)hart een klein beetje. Dan wil ik eigenlijk niets liever dan terug naar binnen gaan, in mijn bed kruipen en de rest van de dag met mijn geliefden doorbrengen.

Alhoewel ik het de kinderen en de echtgenoot van harte gun, ben ik telkens toch stiekem een beetje blij als de vakantie erop zit, als alles terug zijn gewone gangetje gaat en we allemaal terug in het normale ritme zitten. Als ik me ’s morgens geen zorgen hoef te maken om het behoud van de stilte en het vermijden van welk lawaai dan ook. Als er ineens een pak minder ongelukjes gebeuren ’s morgens vroeg (in mijn verbeelding dan toch). Als de dames des huizes weer een ochtendhumeur hebben wegens niet uitgeslapen en drukdrukdruk. Als we het ochtendritueel in alle haast doorspartelen omdat we liever een kwartiertje langer slapen dan de dag rustig te beginnen. Als we aan een stuk door de kinderen moeten aanzetten tot haast en spoed omdat het nu écht wel hoog tijd is om te vertrekken.

Misschien is het dan toch niet zo erg om (min of meer) stilletjes het huis uit te sluipen in de vakantie…

Maart was…

Een beetje ziekjes. De griep heeft hier in huis goed toegeslagen deze maand. Ik bracht ‘m binnen en één na één gingen de huisgenoten plat. Sommigen erger dan anderen en blijkbaar worden de oudjes hier in huis het zwaarst getroffen. Telkens met een week tussen sloeg het griepvirus toe. Onze dochters sloegen zich er nog redelijk door en toen we na de oudste gespaard bleven, dachten we dat het voorbij was. Maar toen werd het Paasvakantie en bleek de echtgenoot alsnog geveld. Uiteraard, leerkrachten sparen dat op tot de vakantie ;-).

Vakantie. Het griepvirus van de echtgenoot zorgde voor een rustige vakantie. Het was nodig en het deed deugd. We sliepen uit, we werkten onze stapels wasmanden (min of meer) bij en we deden de nodige boodschappen. De oudste en de mama vonden dan toch nog een communieoutfit voor het feest binnen 2 weken en een aantal boodschappen of taken die al héél lang op ons to do-lijstje stonden, werden eindelijk uitgevoerd. Zo raakte ik dan toch bij de opticien om lenzen te bestellen en vonden we de ideale zeteltjes voor ons leeshoekje in de tuinkamer…

Examens. De oudste had in het derde middelbaar nog paasexamens van alle vakken van minstens 2 uur. Examens van dinsdag tot en met maandag. En ze begon met een stevige valse noot: tijdens haar eerste weekend studeren (voor Latijn) kampte ook zij met een – gelukkig iets minder zware variant – griepvirusje. Barstende hoofdpijn leverde haar dat op, maar ze nam een pijnstiller en leerde dapper voort. En wij keken toe, supporterden vanop de zijlijn en leefden mee. De mama met schuldgevoelens en de vrees dat ook de migraine bij de genetische kruising toch mee overgeleverd werd. Maar ons meisje beet door en ze kreeg loon naar werken. Tot haar grote blijdschap en tot onze grote trots. Ook de jongste kreeg vlak voor de Paasvakantie haar rapport en ook zij deed het alweer uitstekend.

Londenreis. Voor de zesdejaars worden op de school van de echtgenoot buitenlandse reizen georganiseerd. Vaak is de echtgenoot van de partij bij de Londenreis. Ook voor ons is dat eigenlijk wel een gezellige periode, want oma en opa komen die week logeren, om mee de kinderen op te vangen.

Maar dit jaar was het toch een beetje anders dan anders. Want op 22 maart vond de terreuraanval plaats in Zaventem en de Brusselse metro. Het was een hele dag spannend of de buitenlandse reizen wel zouden kunnen plaatsvinden. Maar de reizen gingen door en dus vertrok de echtgenoot dinsdagnacht heel vroeg naar Londen. Het was toch met gemengde gevoelens, bij ons allebei. Er gebeurde zoveel die eerste dagen en mijn maatje was er niet. Even de dag bespreken, even overleggen of aftoetsen, dat lukte niet. Hun programma was immers goed gevuld, veel tijd om te bellen was er niet.

Wel sms’ten we meer dan anders. Er ging informatie over en weer. Voor de echtgenoot werd het een intense reis en een prachtige ervaring. De groep klitte heel goed samen en ze waren in gedachten vaak in België: de National Gallery kleurde zwartgeelrood, er was een herdenkingsmoment op Trafalgar Square. Een aantal leerlingen liep ook rond met Belgische sjaals, t-shirts of vlaggetjes en ging het gesprek aan met straatartiesten die tekenden “voor België”. Ze voelden veel solidariteit en dat deed hen deugd. Wij keken hier in België veel nieuws en staken kaarsjes aan. Toch waren we allemaal heel opgelucht toen de echtgenoot terug “veilig” thuis was. Die paar dagen scheiding, zeker in deze intense omstandigheden, doen ons telkens opnieuw beseffen hoe gezegend we wel zijn: we zijn allemaal gezond en we hebben elkaar.

Wij kijken hier al uit naar april: er komt weer een feestje aan en de lente hangt in het land. Binnenkort wordt het weer tijd om de kasten te wisselen en de zomerkledij boven te halen. Maar eerst hebben we nog een weekendje vakantie en daar gaan wij nog even van genieten!