Back to reality…

Twee weken lang zaten wij hier in ons coconnetje. Twee weken lang genoot ik van het gezelschap van de echtgenoot en de dochters. Twee weken lang vierden wij feest, met familie en vrienden. Twee weken lang maakten (vooral) de dochters plannen en reden wij hen rond. Twee weken lang hielden we ons aan ons voornemen om deze vakantie vooral geen plannen en to do-lijstjes te maken. Twee weken lang hielden we zo vaak mogelijk onze opties open en onze dagen vrij. Twee weken lang werd er tussendoor ook nog wat aan het huishouden gedaan, probeerden we vers te koken, werkten we de strijk weg en hadden we tijd om te bakken en te experimenteren met eten.

Maar morgen eindigt de vakantie. Morgen beginnen we er opnieuw aan. Morgen stappen we terug in de routine van werk, school, hobby’s en verplichtingen. En dat voelt toch wel een beetje vreemd aan. Langs de ene kant kijk ik ernaar uit. Het zal fijn zijn om de collega’s terug te zien en om terug onder de mensen te komen, om mijn hersenen opnieuw aan het werk te zetten, maar ik weet nu al dat het toch wel een paar dagen pijn zal doen dat ik uit ons warme coconnetje moet komen. En dan zwijgen we vooral over het “opnieuw op een normaal uur uit bed komen”, wat misschien nog het ergste van alles zal worden 😉.

Bovendien wordt januari – traditiegetrouw – een zware maand. Veel verplichtingen, veel nieuwjaarsfeestjes en we hebben op het einde ook nog een verjaardag te vieren. Onze agenda’s (week- en weekenddagen) zijn nu al goed gevuld en ook dat geeft een dubbel gevoel. Fijn dat we dat allemaal mogen en kunnen doen natuurlijk, maar elk jaar opnieuw doet het me ook even naar adem happen als we ervoor staan. Januari is en blijft een pittige maand.

Tenslotte behoor ik tot de categorie mensen die – na december – vindt dat de winter nu wel lang genoeg geduurd heeft. We hebben genoeg kou en grijzigheid gehad voor de rest van het jaar. Dat de winter nog maar amper begonnen is en dat januari en februari vaak ook nog sombere, kille maanden kunnen zijn, willen we nu even niet horen. Neen, dan denken we nu liever aan dat éne jaar dat de lente al halverwege januari begon met véél zon en zalige lentetemperaturen. Gelukkig kregen we vandaag toch al eventjes wat zon te zien. En kon ik de echtgenoot overtuigen om de donkere maanden te lijf te gaan door de kerstboom nog even te laten staan (tot eind januari 😉???).

Kijk, na die weken onder een zalig warm dekentje doet het aan de vooravond van de eerste werkweek van 2018 toch wel een beetje pijn om me los te weken uit de gezelligheid en de warmte. Daar waar het de voorbije weken vaak “harmonie” en “balans” was wat de klok sloeg, zal het vanaf morgen weer wat zoeken worden naar het juiste ritme voor ons allemaal. Zal het weer net iets moeilijker worden om mijn mama-zijn te verzoenen met de professionele verplichtingen. En hoewel we intussen 16 jaar ervaring hebben (misschien net daarom) blijft het dansen op een slappe koord. Al weten we ook dat de beste manier om ermee om te gaan, gewoon “springen” is. Ervoor gaan. Niet omkijken. Gewoon doen.

Vanaf morgen. Vanavond nestel ik me nog even in de zetel met mijn meisjes. De Twilight-trilogie is hier immers aan zijn tweede leven begonnen. En daar kan ik me nu best in vinden…

Advertentie

Laat december maar komen!

December is voor mij een van de mooiste maanden van het jaar. Dat was het al als kind, toen ik mij nog volledig kon onderdompelen in de magie van de Sint en later die maand mocht aftellen naar mijn verjaardag, de kerstboom en de nieuwjaarsbrieven. Dat is het nog steeds als volwassene, al zijn de redenen nu natuurlijk een beetje anders:

• December is nog altijd magie en verwachting. Het is aftellen naar de kerstboom, naar het versieren van het huis.
• Het is je ogen uitkijken naar de kerstverlichting die intussen toch al frequenter in het straatbeeld begint op te duiken. Daarnet nog bij die ene buur die van zijn volledige voortuin altijd een glitterende lichtbal maakt. Toch moeten glimlachen om alle verzamelde kerstkitsch.
• Het is aftellen naar een nieuw begin. Het is de laatste maand van het jaar: tijd om even terug te blikken op het voorbije jaar. Maar altijd in de wetenschap dat je binnenkort weer met een nieuwe, lege lei mag starten.
• Het is een poging doen om dit jaar wel kerstkaartjes te maken en op tijd verstuurd te hebben. In 2017 nog zou voor de verandering eens fijn zijn.
• Het is soms al even oefenen voor het schrijven van een nieuw cijfertje: 2018.
• Het is het moment om kalenders in huis te halen die nog volledig blanco zijn en je beschroomd voelen als je voor het eerst een nieuwe afspraak in het nieuwe jaar moet inschrijven.
• Het is kerstlijstjes maken en hopen dat die vele boeken- en geschenktips die je de voorbije maanden als een volleerde hoarder verzamelde, misschien wel onder de kerstboom zullen liggen.
• Het is vakantie. Het is gezellig samen thuis zijn. Het is tijd maken voor elkaar, voor de kleine geneugten des levens.
• Het is de kachel aansteken, de kaarsjes doen branden, de lichtjes van de kerstboom laten schijnen, een boek nemen en in de zetel gaan zitten. Het is tijd hebben om te lezen. Om dan soms, na een uurtje in een andere wereld geweest te zijn, rond je te kijken en zien dat dat voor de rest ook geldt, verspreid doorheen het huis.
• Het zijn examens met studerende dochters en een verbeterende echtgenoot. Dat geeft elke keer opnieuw een speciale sfeer in huis.
• Het is verwennerij voor de dochters en de echtgenoot: een glaasje drank brengen, een koekje of wat fruit tussendoor. Het is cake bakken en hun lievelingskostjes koken.
• Het is stil in huis wanneer er gestudeerd wordt. En dus profiteert ook de mama ervan om al wat sneller de wasmanden bij te werken en hier en daar wat kleine klusjes te doen. Om dan de dochters de gezegende uitspraak te ontlokken: “Elke keer dat wij moeten studeren, wordt er hier gestofzuigd. Je doet er echt om, hè?” “Neen, maar ik kan mij beter ook nuttig bezighouden terwijl jullie werken, niet?”, “OK, maar dan toch liever in stilte!”
• Het is uitgelatenheid van zodra de examens erop zitten. Gezelligheid troef ook: de dochters hebben een paar dagen vrij en ook mama probeert thuis te zijn. Intussen worden die paar dagen vrolijk volgepland en fungeert de mama vooral als chauffeur, maar één dag houden we voor ons drietjes, om samen te shoppen.
• Het is tijd voor “Home Alone” (alledrie), voor “A Christmas Carol” en doe “Love Actually” ook nog maar een keertje.
• Het is veel en uitgebreid koken.
• Het is hopen op een dagje sneeuw. En keihard duimen dat je die éne dag dat het in België nog eens wit ziet, niet de baan op moet.
• Het is pakjes zoeken, heel soms een geweldige ingeving krijgen en in stilte genieten als de verrassing slaagt.
• Het is feest vieren, je mooi maken, samen eten, samen genieten, samen pakjes openen.
• Het is Music for Life.
• Het is er even met zijn tweeën tussenuit glippen.

December is en blijft een tijd om samen te zijn, om te genieten. Thuis, met de hele familie. Het is elke keer weer beseffen dat je gezegend bent, samen, en daar intens dankbaar om zijn. Nog 2 nachtjes en we beginnen aan “mijn” maand.

PS: Als dat hele kerstgedoe u gestolen kan worden, kan u de komende maand mijn blog misschien best af en toe eens mijden. U weze gewaarschuwd ;-).

Vijf op vrijdag: de Allerheiligen-versie

Het is Allerheiligenverlof! Wij zijn hier allemaal een weekje vrij. En daar keken we toch wel een beetje (veel) naar uit. Al is het besef er voorlopig nog niet helemaal. En dat levert soms grappige situaties op. Gelukkig duurt het nooit lang om je aan te passen aan de nieuwe herfst-realiteit. Zeker als je de tijd hebt om ervan te genieten.

Wakker worden en de volle 5 minuten denken dat je de wekker gemist hebt en je overslapen hebt. Dat overkomt me élke verlofperiode minstens één keer. Wakker schieten in volle paniek (want je moet je trein wel halen) om pas na een aantal seconden/minuten te beseffen dat het vakantie is, dat je nog lang niet op moet en je gerust nog een (paar) keer mag omdraaien. Na de aanvankelijke schrik is dat écht wel het zaligste gevoel ever.

De grote leegte strekt zich voor je uit. Als de vakantie begint, is onze planning meestal nog zo goed als leeg en moet er even niks. Tot we de volgende ochtend besluiten dat er toch minstens één projectje kan/moet afgewerkt worden in de vrije week. Want nietsdoen, dat kan toch écht niet. En dan worden er kasten opgeruimd, wordt er geminimaliseerd, worden er winter- en zomerwasjes gedraaid of wordt er al eens een schilderprojectje in het leven geroepen. Want we zouden ons toch écht niet willen vervelen. En als de oudjes de kalender leeg houden, dan zorgen onze dames (vaak) wel voor een spannende agenda. Al is ook hun kalender op vrijdagavond meestal nog volledig blanco en wordt die pas last minute toch nog helemaal opgevuld…

Lees- en serietijd. Het is herfst en de weersvoorspellingen zijn wisselvallig. Het ideale moment dus om onze kachel aan te steken (voor de sfeer en gezelligheid), om in de zetel te gaan hangen en een boekje te lezen. Het is immers boekenbeurs en reken maar dat onze buit ruim zal zijn. Toch voldoende om ons een paar dagen zoet te houden. Gelukkig is er ook nog de bib. ’s Avonds, als het buiten donker is, is er niets aangenamers dan samen een serie te bingewatchen. Al zijn we momenteel een beetje zoekende naar een nieuwe en spannende reeks om ons de komende weken in de ban te houden. (Tips zijn altijd welkom in de comments 😉!)

Bak- en kooktijd. Zeker als het weer wat minder is en het buiten stormt, regent of gewoon te grijs/koud is, dan is het binnen kook- en baktijd. Geen betere remedie tegen een herfstdip dan een geurende oven vol cake, koekjes en andere warme lekkernijen. De voorbije weken werd er hier al regelmatig eens een receptje besproken en werden er grootste bak- en kookplannen gemaakt “voor als we tijd hebben in de vakantie”. Als alle plannen ook waargemaakt worden, zal ik de komende dagen maar véél fietstijd inplannen: het zal nodig zijn om alle extra pondjes er terug af te werken. Want een goede kok proeft alles, toch 😉?

Herfstwandeling. Die ene dag dat ze (een paar uurtjes) goed weer geven, zullen we er toch even op uit trekken. Met de hond, het bos in. Want eigenlijk is de herfst ook ongelooflijk schoon. Het bladertapijt in alle kleuren van de regenboog. Zalig om op te lopen, om met je voeten de blaadjes de lucht in te stampen, om je te laten vallen en een bladeren-gevecht te houden. En dan mag het gerust koud zijn, zodat je achteraf met blozende kaken en een heerlijk uitgewaaid gevoel terug de warmte kan induiken. Om je dan op te warmen met een kop warme chocolademelk. Om daarna te verzuchten dat dat toch zo’n deugd doet, even buiten zijn. En dat we dat toch meer zouden moeten doen. (Om daarna de rest van de winter bij het minste zuchtje kou bibberend voor de kachel te vegeteren 😉…)

Even het hoofd helemaal leeg maken, even de tijd een weekje stil zetten, even genieten van de rust en van elkaar. Tijd maken voor de simpele dingen des levens. Het gezellig maken binnen. Geen grootse plannen, al zal er hier en daar nog wel een project, een taak of een “moetje” uit de lucht vallen. Een (zo goed als) lege agenda. Dat is herfstvakantie voor ons. Laat het verlof maar snel beginnen! (Oh, wacht, het is net begonnen…)

As we speak #donker november

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Met een beetje vertraging deze maand wegens een virusje dat de oudjes hier in huis weer even lam legde. Ik wou dat ik het op de echtgenoot kon steken, aangezien hij net een dagje vroeger voor de bijl ging, maar we moeten eerlijk bekennen dat ik al een dikke week tussen hangen en wurgen zat. Net toen ik dacht dat ik er aan het doorkomen was, bleek ik de echtgenoot besmet te hebben en gaf hij mij de genadeslag. Het jonge volk in huis daarentegen houdt goed stand. En we gaan vooral veel hout vasthouden, want de examens staan voor onze beide dames voor de deur.

Donkere dagen. Als de zon schijnt, het ijskoud is en de bladeren in vele kleuren een prachtig tapijt vormen, dan kan ik echt heel hard van de herfst genieten. Maar dit jaar is de herfst vooral donker. Het is donker als je ’s morgens je huis verlaat, de trein neemt en naar je werk stapt. En als je ’s avonds terug naar het station stapt, de trein terug neemt en naar huis keert, is het al terug donker. En tussendoor is het heel vaak grijs en nat. Echt leuk vind ik dat niet. Het is ook absoluut niet aanmoedigend om ’s middags snel een wandelingetje te gaan maken. Even een fris hoofd halen in de regen is niet bepaald aangenaam. En de was hangt nu héél vaak aan het rekje binnen in plaats van zalig uit te waaien buiten.

(www.pinterest.com)

Ik mis licht, ik mis het zonnetje. En het is nog net te vroeg voor de kerstverlichting en bijhorende sfeer. Als ik kon, hield ik een herfstslaapje: je mag me wakker maken half december, liefst op een dag dat het vriest dat het kraakt. Het enige voordeel is dat we hier momenteel héél veel kaarsjes branden om toch nog een beetje licht en gezelligheid in huis te halen. Eindelijk zijn we die zak theelichtjes van in de begindagen van ons samenwonen nu ook echt aan het opbranden ;-).

Geweldige tv-series. Wat moet een mens doen als het zo vroeg donker wordt? Samen gezellig onder een tv-dekentje kruipen en een paar series bingewatchen. Met de dochters zijn we nog steeds in de ban van Gossip Girl. Seizoen 2 (en high school) is zonet afgerond, we gaan hier met zijn allen naar “university”. Aan dit tempo studeren we misschien nog tegen begin 2017 af. De echtgenoot vindt het maar niks en komt af en toe zijn vrouwen eens op de tegenstrijdigheden in het scenario wijzen, of met de personages lachen, maar de dames des huizes kunnen het (flinterdunne) verhaaltje wel smaken. Elke generatie zijn eigen “Beverly Hills 90210”.

Als we onze dochters eindelijk in bed gekregen hebben, is het tijd voor “The Bridge”. Ja, we lopen al een paar jaar achter. Maar we zijn er net in geslaagd het tweede seizoen uit te kijken en zijn pas aan het derde seizoen begonnen. Wat een serie! Wat een actrice! Wat een pareltje!

En er is eindelijk zelfs weer één en ander op tv. Een nieuwe reeks van “Wat als?”. Een half uurtje humor van eigen bodem én van de bovenste plank. Al mocht het van mij gerust wat langer duren: het is elke keer zo snel voorbij. En om het weekend goed in te zetten is er “Victoria”. Het blijft toch een typisch Britse gave om zo prachtig sfeer te scheppen. Dat was al het geval bij “Downton Abbey”, “Mr. Selfridge”, “Poldark” en nu ook weer bij dit verhaal over Queen Victoria. Er wordt telkens opnieuw zoveel zorg gestoken in de acteurs, de decors, de kledij en de sfeerschepping. Ook deze serie is alweer een lust voor het oog. Dan speelt het eigenlijk geen rol meer als er eens wat dichterlijke vrijheid genomen wordt ten opzichte van de historische correctheid.

Agenda-luxeprobleempjes. November was een drukke maand, met redelijk wat uitnodigingen. En zoals dat hoort, kwamen die allemaal samen. Soms gebeurt er een paar weken niet veel, maar dan heb je ineens afspraken aan de lopende band. Allemaal leuke dingen, uiteraard, anders durven we hier en daar wel wat schrappen. Maar nu kwam het allemaal samen in één week en dan moet je achteraf eerlijk bekennen dat het hoofd het allemaal nog wel wil, maar dat het 42-jarige lijf af en toe wel even protesteert. Een feestje? Fijn, maar het duurt toch wel een paar dagen eer je dat uit je systeem krijgt.

Gelukkig hebben we voor de volgende (feest)maand al de nodige vakantie/rustdagen ingebouwd om alles verteerd te krijgen: Sinterklaas, een verjaardag, een post-examen-uitstapje met de dochters, Kerstmis, Oudjaar en Nieuwjaar. Ik kijk er al naar uit, al moeten we dan eerst nog wel de examens door.

Ons leeshoekje krijgt vorm

Intussen zijn we weer een stapje dichter bij de afwerking van onze tuinkamer. Begin april bestelden we zeteltjes voor ons leeshoekje en die zijn eindelijk geleverd. En dus is onze tuinkamer weer een stapje dichter bij de ideale kamer gekomen.

In juni hebben we echter niet heel veel kunnen genieten. Niet alleen was het weer wat minder (en konden we ons geweldig schuifraam dus niet openen), maar de tuinkamer werd ingepalmd door de oudste, die er studeerde. En nogal intens haar (studeer)territorium beschermde. Stilletjes in de zeteltjes gaan zitten lezen terwijl zij aan de tafel zat te studeren, was uit den boze. Bovendien had ze binnen de kortste keren ook het leeshoekje ingepalmd om er te kunnen studeren.

Nu de zomervakantie begonnen is, kan de strijd om de zetels pas echt losbarsten. We hebben er immers maar twee. En het zijn eenpersoonszeteltjes. Bewust zo gekozen. We willen de ruimte immers open houden en de pracht van de tuinkamer ten volle benutten. Maar wie mag daar gaan lezen? Ik denk dat het een strijd wordt à la ligzetels in een Turks hotel. Daar kan je best maar zo vroeg mogelijk je handdoek gaan leggen om zeker te zijn van je plek zo dicht mogelijk bij het zwembad. Die ene keer dat wij er samen met vrienden logeerden, hadden wij het grote geluk dat één van ons toevallig een vroege vogel was. Die ook effectief al om 6u30 aan het zwembad lag te lezen (en genoot van de draaglijke temperaturen en uitzonderlijke rust op dat uur) waardoor we meestal wel een plekje in de buurt van het kinderbadje hadden om onze 1,5 jarige jongste in de gaten te kunnen houden. Hier thuis zal het gelukkig allemaal niet zo’n vaart lopen in onze tuinkamer. En bovendien ben ik toch de vroegste vogel in huis. Mijn plekje in de leeszetels is dus alvast gereserveerd ;-).

“Af” is de tuinkamer nog steeds niet helemaal. Het is voorlopig allemaal nog heel clean. Het moet nog wat gezellig gemaakt worden. We hebben nog wat accessoires nodig om de juiste sfeer te creëren. Er mag nog een klein tafeltje bij, een staande lamp en wat kussentjes. Dus plannen wij binnenkort een uitstapje naar de IKEA, om voor sfeer en gezelligheid te zorgen. Al zal ik de echtgenoot écht wel moeten meesleuren, want voor hem zijn de begrippen “IKEA” en “sfeer en gezelligheid” niet meteen compatibel. Als alles ingericht is, kan hij er echt van genieten, “maar moet je daarvoor écht helemaal die afgrijselijke winkel door? Kan je dat niet alleen? Moet ik echt mee?” Ja, dus.

Wordt vervolgd ;-).

Interieurplannen: de grote leegte

Sinds eind december is onze tuinkamer “af”, sinds eind januari hebben we ze ook in gebruik genomen. Even werd onze tuinkamer “feestzaal”: we plaatsten ze vol tafels en hielden er gezellige feestjes. Maar de feestdrukte is voorlopig (even) achter de rug, en dus maakten we stilaan plannen om onze nieuwe en oude ruimtes in te richten. Een gemakkelijke bevalling was dat niet. Laat ons zeggen dat we allebei wel onze ideeën hadden en dat we er toch al een paar jaar niet in slaagden om tot een gemeenschappelijk project te komen.

Dus haalden we er “huisdokter” Inge bij. We hadden nood aan een objectieve blik. Iemand die eens met frisse inzichten zou komen, iemand die onbevangen naar de ruimtes en de mogelijkheden keek. Of ik er echt veel van verwachtte? Goh, laat ons zeggen dat ik er min of meer open voor stond, maar dat ik ergens in mijn achterhoofd de bedoeling had om de vormgeving daarna toch naar mijn hand te zetten ;-). Dat ik ergens op een beetje “externe” hulp rekende om de echtgenoot van mijn visie te overtuigen.

Maar ze deed het goed: ze kwam, ze luisterde naar ons allebei, nam de ruimtes in zich op, fotografeerde de kamers en nam de tijd om plannen uit te werken. En daar zat wel iets van ons allebei in en toch gaf ze er nog een draai aan. En dus hadden wij na afloop een voorstel waarover we het eens waren. Zo volgde ze mijn idee om het bureau in de woonkamer te integreren (maar toch niet helemaal) en werd de eetkamer zoals de echtgenoot al jaren voorhield naar de tuinkamer verschoven.

Maar ze voegde er nog elementen aan toe en gaf ons veel bruikbare tips en goede raad. Om de scheiding tussen het werk- en het ontspanningsgedeelte in de woonkamer te verzekeren verplaatste ze de boekenkastenwand naar het midden. Op die manier zat de echtgenoot in de woonkamer en toch ook weer niet. Zal hij bij het verbeteren toch nog enigszins afzonderlijk en rustig zitten. En als hij wil ontspannen, wordt het werkgedeelte afgeschermd. Dan wordt hij niet constant geconfronteerd met het vele werk dat nog op hem ligt te wachten.

Eén kamer, één functie. Extra bergruimte voor de keuken creëer je dus in de keuken, niet in de tuinkamer.  In de tuinkamer plaatste ze de eetkamer én voegde ze er een mini-leeshoekje aan toe. Een paar kleine zeteltjes, misschien een klein tafeltje en een leeslamp, zodat we optimaal van het vele licht in onze mooie kamer kunnen genieten. En voor de rest mag de open ruimte open blijven. Door leegte te laten, blijft er plaats voor extra tafels tijdens onze feestjes.

We zijn er dus uit. We weten waar we op termijn naartoe willen. En dat proberen we nu beetje bij beetje te realiseren. Al wordt het vast en zeker een meerjarenplan. Voorlopig hebben we de eetkamer al naar de tuinkamer verhuisd. Voor de rest is het even de grote leegte. Onze halve woonkamer is leeg in afwachting van schilderwerken en het grote meubelschuifavontuur, dat we wijselijk in de zomervakantie gepland hebben.

Ben ik ongeduldig? Soms. Dan breng ik vrolijke toile cirée mee van de markt om de ruimtes een beetje aan te kleden en gezellig te maken. Dan koop ik bloemetjes om wat kleur te brengen in onze kamers. Dan sleur ik met planten om warmte en leven te creëren. Dan gaan we naar een winkel om zeteltjes uit te testen en laten we voorstellen tekenen voor ons bureau. Dan begin ik kasten op te ruimen, want dat is makkelijker als we er binnenkort mee moeten schuiven.

Maar als de zon dan schijnt, dan loop ik onze tuinkamer in, om van het licht en de ruimte te genieten. Om aan tafel te gaan zitten en naar buiten te staren, naar de vogeltjes die in onze notenboom heen en weer fladderen, die een nestje bouwen in ons nestkastje en komen eten van het voedsel dat de jongste opgehangen heeft. Dan valt mijn blik op de bloemetjes die volop beginnen te bloeien, op de felgele narcisjes die overal opduiken. Wat een ongelooflijke luxe, wat een pracht. En dan kom zelfs ik tot rust. Eventjes toch ;-)!

De familie Kiekens

Al een tijdje waren wij op zoek naar leuke en speelse tafelbedekking. Daarvoor moet je blijkbaar op de markt zijn en dus trok ik vrijdag tijdens mijn middagpauze naar de markt in Leuven, op zoek naar “toile cirée” en een boeketje tulpen.

Geen probleem om het kraam te vinden en ook geen probleem om iets leuks te vinden. Toen de marktkramer me voorstelde om het op te rollen “want anders krijg je vouwen”, zei ik dan ook volmondig ja. Tot hij een kartonnen buis bovenhaalde en mijn keuzes er rond rolde. Toen dacht ik al dat ik het niet meteen praktisch had aangepakt. Want de toile cirée heeft een breedte van 1m40. De opgerolde versie dus ook. In een zakje raak je dat niet meteen kwijt.

Ik liet het boeketje tulpen dus maar voor wat het was en nam de rol onder mijn arm mee naar het werk. Gelukkig hoefde ik niet al te ver. Maar ik besefte meteen dat ik het misschien toch iets beter had overdacht. Ik moest dat ding immers nog thuis krijgen, met de trein!

Tegen ’s avonds had ik verschillende oplossingen zitten bedenken, maar aangezien ik niet van plan was de rol achter te laten op het werk (van een nieuwe aankoop moet je onmiddellijk genieten, niet?), had ik geen andere optie dan het ding onder de arm te nemen om mijn tien minuutjes naar het station te lopen. Heel grappig om de gezichten van de tegenliggers te zien, trouwens.

Op de trein heb ik de rol maar in de zetel naast mij gezet. Intussen was ik al immuun voor alle blikken. Maar toen ik in Heist van de trein stapte, was het weer hilarisch. Stel je voor dat je het zebrapad oversteekt met een rol van 1m40 dwars, net op het drukste moment en je dus aan twee kanten een rij wachtende auto’s dient te trotseren.

Thuis hielp de jongste een handje om onze beide tafels te voorzien. Vooral de tafelbekleding in de keuken vond ze zalig. Voor de eetkamer had ik het een klein beetje discreet gehouden, met als versiering een klein bloemetje. Maar voor onze keuken koos ik een iets opzichtiger ontwerp. “De familie Kiekens”, meende de jongste. “Grappig”, vond de oudste. De echtgenoot zag ik gewoon denken “altijd al geweten dat ik met een bende kiekens opgescheept zat, nu ook helemaal…”

En laat de marktkramer nu net de kippetjes aan de buitenkant gerold hebben, met de print schoon naar buiten gericht. Liep ik dus met een rol… kippen van 1 m40 door de stad, zat ik ermee op de trein en kon ik dan ook nog eens een wachtende rij auto’s passeren. Ach ja. Iemand moet voor de vrolijke noot zorgen. Toch?

Laat de kerstgekte maar komen!

Nu de Sint terug in Spanje zit, was het tijd om de kerstspulletjes van zolder te halen en ons huis kerstproof te maken. Het begon met het uitdoen van onze kerstboom. Voor het eerst sinds we samenwonen, zijn we erin geslaagd om onze kerstboom het jaar te laten overleven in de tuin, ondanks de talrijke pogingen elk jaar opnieuw. Dit jaar hebben we hier dus gerecycleerd: onze kerstboom krijgt een tweede leven. Laat ons hopen dat we dat ook volgend jaar kunnen doen, we hebben nog wel een dikke halve meter marge tot we het plafond bereiken.

Eigenlijk stond de versiering zondag al op het programma, maar toen zat de oudste volop in wiskundemodus en stond haar hoofd er niet echt naar. Met aardrijkskunde en mondeling Engels op het programma was er vandaag wel een beetje tijd voor het jaarlijkse versieren van onze boom. Wij houden het hier heel traditioneel: met rode en gouden ballen én gekleurde lichtjes. Een beetje (veel) kitsch, ik weet het, maar ook bij mijn grootouders en bij mijn ouders waren het telkens gekleurde lichtjes. Het voert me terug naar mijn jeugd, naar het kleine boompje en de grot-stal van mijn grootouders op hun kast en dus houd ik eraan vast.

Ondanks de donkere tijden is dit wel een gezellige periode. Na het winteruur is het altijd een paar weken op de tanden bijten: ik vind het niet zo aangenaam om in het donker al naar mijn werk te vertrekken en pas terug te keren als de duisternis al is ingevallen. Maar nu worden overal de lichtjes uitgehangen en aangestoken en elk jaar opnieuw geniet ik daar met volle teugen van. Alhoewel sommige mensen écht wel durven overdrijven. Zo hebben we hier een overbuurman die zich volledig uitleeft in zijn voortuintje. Je hebt er alle kleuren van de regenboog, een slede, een gekleurde kerstman, een hert,… Overdaad schaadt. Het is nog geen Verenigde Staten-overvloed, maar het komt toch al aardig in de buurt.

Nu wordt het stilaan aftellen. Mijn verjaardag, kerstavond, Kerstmis, Oudjaar, Nieuwjaar,… laat de feesten maar komen. Ik kijk er zelfs al naar uit om op zoek te gaan naar de geschikte cadeautjes en vind het geen opgave om me daarvoor in de kerstdrukte te storten. Alhoewel je veel kan vermijden als je maar vroeg genoeg op pad gaat ;-). Om de dochters en de echtgenoot toch een beetje te verrassen (ook al worden hier traditioneel kleren onder de kerstboom gelegd). Om plannen te maken voor het feestmenu, voor de outfit, voor het gezellig samenzijn, met ons viertjes, met de familie en met de vrienden op Oudjaar.

En het goede nieuws is dat we dan eindelijk ook nog eens samen wat vakantie kunnen vieren. Geen deadlines voor boeken voor de echtgenoot deze periode, maar gewoon samen met ons viertjes genieten. Van elkaar, van de rust, het lekkere eten en het goede gezelschap. Nog één weekje examens en dan beginnen we eraan. Ik ben er volledig klaar voor!

Bouwplannen en opruimwoede

Ons project deze zomer was het toevoegen van een uitbouw aan ons huis. Na jaren discussie hadden we eind vorig jaar besloten om het gewoon te zetten, zonder dat we op dat moment precies wisten wat we er juist mee zouden doen. Intussen hebben we wel wat meer duidelijkheid. We zijn tot een compromis gekomen. Zoals de echtgenoot altijd al suggereerde zullen we de eetkamer verplaatsen naar de uitbouw. En zoals ik altijd al graag wilde, zullen we het bureau verhuizen naar onze living.

En dus zijn we stilaan een beetje concreter aan het plannen. Momenteel hebben we 3 boekenkasten in ons bureau, maar in de living hebben we ruimte voor een ruime bibliotheek van 5 kasten. Daar moeten dan wel onze cd’s en dvd’s mee in geïntegreerd worden. Onze boekenkasten zijn echter overvol en dan stonden mijn Franse boeken voorlopig nog veilig weggeborgen op zolder. En dus hebben we gisteren van de regendag gebruik gemaakt om al onze boeken eens te inventariseren.

Samen met de dochters hebben we een Excel-boekenlijst aangemaakt. Eerst heeft de oudste haar boeken ingegeven en daarna hebben we onze bibliotheek eens aangepakt. En dat was nogal een werkje, want we hebben veel boeken. Bovendien hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens kritisch door onze bibliotheek te gaan. Boeken waarover ik twijfelde of ik ze wel wilde houden, gaan eruit, nadat ook de echtgenoot en de dochter eens bekeken hebben of zij ze eventueel nog wilden lezen.

Maar dan houden we nog veel boeken over. Kan ook niet anders met 4 lezers in huis. Bovendien heeft de leerkracht-echtgenoot een kast met meesterwerken uit de Nederlandse en Engelse literatuur (al dan niet in schooluitgave) en zou ik het heel fijn vinden om al mijn Franse boeken terug bereikbaar in onze kasten te zien staan.

Maar we hebben een Excel-lijstje nu. Waarop we kunnen sorteren. Dat hebben we voorlopig op achternaam gedaan, maar eens we onze nieuwe kasten beginnen te vullen, kunnen we nog extra sorteren op publicatiedatum en dus zal onze nieuwe bibliotheek schoon op volgorde staan. Eventjes toch, in het begin.

Als ik nu ook nog de muziek-, sport- en reisboeken ingegeven krijg (piece of cake, dat zijn maar 2 schapjes, we hebben er al 7 gehad), de kinderen hun strips nog aanpakken én we nog een nieuwe Excel maken voor onze cd’s en dvd’s, zijn we hier helemaal klaar voor de organisatie van onze nieuwe bibliotheek. Er is zelfs ruimte voor een kolommetje “ontleningen”. Dan vergeten we nooit meer aan wie we onze boeken hebben uitgeleend 😉 .

Na een hele dag boeken in en uit de kasten laden, op zolder onze boekendozen gaan zoeken, intypen in Excel, sorteren en terugplaatsen, was er gisteravond even wat orde in onze gestructureerde chaos. Benieuwd hoe lang dat zal blijven duren. Het is nu wachten op de volgende regendag om ook de cd- en dvd-rekjes aan te pakken…