Zeven op zondag: zotte zomer

Wat een fantastische zomer hebben wij achter de rug. Het was hier een tijdje stil, maar we hebben zoveel beleefd, we hebben drie maanden gewoon keihard geleefd. In het moment, zoals ze dat dan zo schoon noemen. Vaak was er geen tijd om te schrijven en soms was er ook geen goesting. Er waren zoveel schone momenten dat we daar met ons hoofd gewoon een foto van genomen hebben en die opgeslagen hebben op onze interne harde schijf. Om daar later, als het leven zijn gewone gangetje terug gaat en de dagdagelijkse sleur het weer overneemt, af en toe naar te kunnen teruggrijpen. Herinneringen van o zo mooie dagen.

Zon. We maken het officieel: ik ben een zonnekind. Geboren in putteke Winter, dat wel, en als kind héél lang dol geweest op het witte, koude en feestelijke van “mijn” decembermaand. Maar intussen van kamp veranderd. De zon geeft het leven gewoon extra glans. En warmte maakt het leven aangenaam. Geef mij – ondanks ondraaglijke zomernachten – toch maar de 36 graden. Eventjes toch.

Zomerrokjes en jurkjes. Heeft er iemand van jullie deze zomer een jeans uit de kast gehaald? Een dikke drie maanden droeg ik alleen maar rokjes, jurkjes en topjes. Hoe zalig is dat? Of korte jeansshortjes. Af en toe combineerde ik zelfs al eens een rokje met sneakers. Al opteerde ik nog het meest voor sandalen. De platte versie. Jaja, zelfs op latere leeftijd kan een mens nog tot de jaren van verstand komen. Het gaat dus echt wel de verkeerde kant op met de glamour in mijn bestaan 😉, maar wat zaten ze gemakkelijk.

Voetbalzotheid. Wat. Een. Geweldig. WK. Voetbal! Deze uitzonderlijk getalenteerde generatie Rode Duivels deed het dan toch. België is nummer 3 van de wereld en daar zijn we ongelooflijk trots op. Al blijft de match tegen de Fransen ook twee maanden later nog altijd een pijnlijke herinnering. We waren gewoon beter, maar ze hebben het slim gespeeld. Eigenlijk hadden we gewoon in die finale moeten staan en dat WK moeten winnen. Binnen twee jaar dan maar op het EK?

Niet alleen de resultaten waren fantastisch, maar wat hebben we genoten van de collectieve zotheid die ons land in zijn greep kreeg. Nu zijn wij altijd wel blijven geloven. Ook in de jaren dat het niet wou lukken. Soms met de moed der wanhoop en vaak tegen beter weten in. Maar het is fijn als je zot kan doen omdat jouw team het gewoon goed doet. Ook al zie je zelf veel te weinig van de matchen omdat a. je bijgelovig bent en denkt dat je ongeluk brengt als je kijkt en b. omdat je gewoon niet goed tegen de spanning kan. En dus heeft vooral onze hond genoten van lange, intense wandelingen tijdens de matchen van de Rode Duivels. Wist je dat de straten opvallend leeg zijn tijdens de matchen van België? En dat je zelfs al wandelend gejuich, gevloek, geroep en getier hoort en je het duel in kwestie niet kan negeren…

Sport. Er was niet alleen het WK voetbal, maar ook het EK atletiek leefde hier in huis. Zeker als het de tweelingbroers Borlée een zilveren en een bronzen medaille oplevert in hun individuele 400 m. Of als Nafi Thiam alweer goud pakt in de veeleisende zevenkamp. Hoe snel zijn we haar topprestaties niet normaal gaan vinden? Terwijl zij nog altijd ongelooflijk jong is. Maar het allerschoonste moment was wel de 4×400 meter bij de mannen. Dat de Borlées na al die jaren zich nog kunnen opladen en telkens opnieuw het beste van zichzelf geven, blijft fantastisch mooi om te zien, maar dat youngster Jonathan Sacoor op zijn eerste grote meeting de Europese kampioen afhoudt en zo een tikje uitdeelt, dat was prachtig. Ik denk dat ze ons tot op straat hebben horen roepen 😉.

Muziek. Er waren héél veel optredens deze zonovergoten zomer. Er waren de Foo Fighters, er was Ed Sheeran, er was Werchter en Pukkelpop. Pearl Jam op Werchter was top. Hét optreden van de zomer. We stonden in het eerste vak, ik zag mijn jeugdidool Eddie Vedder tot op enkele meters, ik genoot met volle teugen van alle muzikale herinneringen, die op sublieme wijze vertolkt werden. Top!

Er was ook Pukkelpop. Wat een fijn festival is dat. Onze oudste ging voor Dua Lipa, wij genoten van Flogging Molly (Geweldig! Als het publiek spontaan begint te volksdansen, dan weet je dat het optreden geslaagd was.) en vooral Tourist LeMC. Zijn optreden was schoon, prachtig, intiem. Hij komt binnenkort in de Lotto Arena, een absolute aanrader!

Lekker eten. Misschien was het te vaak te warm om uitgebreid te koken, maar toch was de zomer overheerlijk. Er stonden veel salades op het menu, er werd vaak gebarbecued en we flansten al eens vaker een snelle pastaschotel in elkaar. Er werd uitgebreid en rustig ontbeten, met veel fruit, een beetje (zelfgemaakte) granola en een kopje latte. Er waren veel aardbeitjes tussendoor, of nectarines. Of ijsjes. Héél veel ijsjes. Er was pizza. Er waren broodjes met mozzarella, tomaat, olijfolie en peper en zout. Of we lieten de tomaat en mozzarella vallen en genoten van warme broodjes met olijfolie, peper en zout. Yummie 😉. Of stapelbroodjes, met restjes van de barbecuegroentjes, en veel augurkjes en ajuintjes. We namen de tijd en aten meestal buiten.

Gezelligheid. Er was zoveel warmte deze zomer. Er waren gezellige uitjes, met zijn tweetjes, met ons gezin, met vrienden. Er was voetbal, er was muziek. Er waren barbecues en feestjes. Er waren logeerpartijtjes in huis en genieten van de dochters en hun gezelschap in huis. Er waren fijne, intense babbels. Er was in stilte naast elkaar zitten op een zonnige zomeravond, lezend in een boek. Er was gelach, geplaag en zotheid. Het was vaak alledaags, en toch zo bijzonder.

De zomer van 2018 was heet, zonovergoten en ongelooflijk gezellig. “Warm” in alle betekenissen van het woord. Kunnen genieten van de kleine dingen is ook een kunst, net als leven in het nu. Dat maakte de zomer van 2018 onvergetelijk.

 

Advertentie

Klein geluk #12

Kijk, we moeten eerlijk zijn: we zijn de afgelopen weken ongelooflijk verwend. Niet alleen zijn we aan het tweede verlengd weekend toe in amper 2 weken tijd, maar we hebben alweer een paar schone zomerdagen achter de rug. En zon maakt nu eenmaal alles mooier!

• Lange weekends zijn zalig en bevatten ongelooflijk veel kleine geluksmomenten. Zelfs/zeker als je ze doorbrengt in je eigen achtertuin. Met ons vieren samen natuurlijk.
• We konden de afgelopen week gaan werken in onze zomerjurken en met sandalen aan.
• En die sandalen zijn plat. Jaja, zelfs op “latere” leeftijd kan je het licht nog zien 😉.
• Buiten eten. Alles smaakt beter als je onder een stralend zonnetje (of onder de parasol) kan eten.
• De oudste die samen met haar papa “Game of Thrones” kijkt en daar ongelooflijk van kan genieten.
• De jongste die even met een serieuze dip worstelde toen bleek dat ze na amper 3 maanden de volledige Bones-collectie (12 seizoenen!) erdoor joeg. Maar meteen een nieuwe verslaving ontdekte in de vorm van “The Mentalist”.
• De oudste die eerst opgelucht was dat ze nu in de weekends tenminste rustig kan ontwaken zonder meteen “moordslachtoffers” voor haar kiezen te krijgen. Al was haar opluchting van korte duur toen de jongste aan “The Mentalist” begon.
• Dat een mens zo content kan zijn met een nieuw zadel op de hometrainer had ik me 2 weken geleden niet kunnen voorstellen.
• Het trainen verliep de voorbije weken bijzonder vlot. Lag het aan het nieuwe zadel? Of aan het zalige zonnetje buiten? Feit is dat het al als een gemis voelt als ik eens een dag oversla.
• Naar de kapster gaan en “als nieuw” terug buiten komen.
• Naast het fietsen wordt er hier de laatste weken ook veel gestapt. En ook dat doet ongelooflijk deugd, zeker als het zonnetje schijnt en als het buiten aangenaam is.
• Zelfgemaakte lasagne blijft overheerlijk en met niks te vergelijken. Maar er kruipt toch wel serieus wat werk in en dus maak ik het gewoon te weinig.
• Verse ovengebakken marmercake. Zeker als het gebak met veel liefde gemaakt werd door de oudste.
• Het eerste ijsje op een hoorntje. Gezouten karamel. Zalig!
• Thuiskomen na een drukke werkdag en opgewacht worden met muziek. Dansen.
• Op Twitter zitten tijdens het Eurovisiesongfestival. Hilarisch!
• De zoektocht naar De Mol zit in de beslissende fase. We zijn al een paar keer van gedachten veranderd, maar nu weet ik het wel zeker: Lloyd is de mol. Of misschien toch Baha. Of Pieter. Och, zondag weten we het. Tof dat er zo af en toe toch nog eens een programma is waarvoor je op het puntje van je stoel gaat zitten.

Aan de vooravond van alweer een lang weekend is het fijn om even stil te staan bij al het mooie in ons leven. De kleine geluksmomentjes. Om er dan vanaf morgen een hele hoop nieuwe momenten aan toe te voegen…

Back to reality…

Twee weken lang zaten wij hier in ons coconnetje. Twee weken lang genoot ik van het gezelschap van de echtgenoot en de dochters. Twee weken lang vierden wij feest, met familie en vrienden. Twee weken lang maakten (vooral) de dochters plannen en reden wij hen rond. Twee weken lang hielden we ons aan ons voornemen om deze vakantie vooral geen plannen en to do-lijstjes te maken. Twee weken lang hielden we zo vaak mogelijk onze opties open en onze dagen vrij. Twee weken lang werd er tussendoor ook nog wat aan het huishouden gedaan, probeerden we vers te koken, werkten we de strijk weg en hadden we tijd om te bakken en te experimenteren met eten.

Maar morgen eindigt de vakantie. Morgen beginnen we er opnieuw aan. Morgen stappen we terug in de routine van werk, school, hobby’s en verplichtingen. En dat voelt toch wel een beetje vreemd aan. Langs de ene kant kijk ik ernaar uit. Het zal fijn zijn om de collega’s terug te zien en om terug onder de mensen te komen, om mijn hersenen opnieuw aan het werk te zetten, maar ik weet nu al dat het toch wel een paar dagen pijn zal doen dat ik uit ons warme coconnetje moet komen. En dan zwijgen we vooral over het “opnieuw op een normaal uur uit bed komen”, wat misschien nog het ergste van alles zal worden 😉.

Bovendien wordt januari – traditiegetrouw – een zware maand. Veel verplichtingen, veel nieuwjaarsfeestjes en we hebben op het einde ook nog een verjaardag te vieren. Onze agenda’s (week- en weekenddagen) zijn nu al goed gevuld en ook dat geeft een dubbel gevoel. Fijn dat we dat allemaal mogen en kunnen doen natuurlijk, maar elk jaar opnieuw doet het me ook even naar adem happen als we ervoor staan. Januari is en blijft een pittige maand.

Tenslotte behoor ik tot de categorie mensen die – na december – vindt dat de winter nu wel lang genoeg geduurd heeft. We hebben genoeg kou en grijzigheid gehad voor de rest van het jaar. Dat de winter nog maar amper begonnen is en dat januari en februari vaak ook nog sombere, kille maanden kunnen zijn, willen we nu even niet horen. Neen, dan denken we nu liever aan dat éne jaar dat de lente al halverwege januari begon met véél zon en zalige lentetemperaturen. Gelukkig kregen we vandaag toch al eventjes wat zon te zien. En kon ik de echtgenoot overtuigen om de donkere maanden te lijf te gaan door de kerstboom nog even te laten staan (tot eind januari 😉???).

Kijk, na die weken onder een zalig warm dekentje doet het aan de vooravond van de eerste werkweek van 2018 toch wel een beetje pijn om me los te weken uit de gezelligheid en de warmte. Daar waar het de voorbije weken vaak “harmonie” en “balans” was wat de klok sloeg, zal het vanaf morgen weer wat zoeken worden naar het juiste ritme voor ons allemaal. Zal het weer net iets moeilijker worden om mijn mama-zijn te verzoenen met de professionele verplichtingen. En hoewel we intussen 16 jaar ervaring hebben (misschien net daarom) blijft het dansen op een slappe koord. Al weten we ook dat de beste manier om ermee om te gaan, gewoon “springen” is. Ervoor gaan. Niet omkijken. Gewoon doen.

Vanaf morgen. Vanavond nestel ik me nog even in de zetel met mijn meisjes. De Twilight-trilogie is hier immers aan zijn tweede leven begonnen. En daar kan ik me nu best in vinden…

(Traag) de vooruitgang in…

We hebben vakantie, dus we hebben tijd. Zo gingen we de voorbije weken al eens op ontdekking, zowel online als in de echte wereld. Het leverde ons twee pareltjes op, die u allicht al héél lang kent, maar die voor ons nog nieuw (en dus spannend, leuk,…) zijn.

Albert Heijn. Nog maar eens een supermarkt. We zijn in onze omgeving al goed bedeeld met nagenoeg alle andere opties vertegenwoordigd. En toch. Laatst was ik met de jongste op stap en waren we toevallig eens in de buurt van een Albert Heijn. En dus maakten we een klein ommetje en gingen op ontdekking. En dan blijkt dat ze daar toch wel héél wat (Italiaanse) merken en producten hebben die je in een andere winkel niet kan krijgen. Om nog maar te zwijgen van de Tony’s Chocolonely (karamel-zeezout, overheerlijk!) of de Granooolala (Cacao & almonds) zonder geraffineerde suiker. De buit was aanzienlijk en we reden intussen al een tweede keer terug om extra porties van onze favoriete producten. Wordt dit iets voor elke week? Jammer genoeg niet, elke keer 20 minuten rijden voor een paar boodschappen zou er misschien toch een beetje over zijn. Maar zo één keer per maand, om een nieuwe maandvoorraad chocolade, pasta, tomatenpassata of granola in te slaan, dat moet wel haalbaar zijn…

Netflix. Onze dochters waren al langer vragende partij en dus had de Sint – bij gebrek aan andere ideeën 😉 – besloten dat de Kerstvakantie misschien wel het ideale moment was om dit eindelijk eens te gaan uittesten. Mede beïnvloed door het feit dat er de afgelopen maanden écht wel te vaak geen bal op de tv was. Sinds een paar dagen zijn we hier aan het netflixen. En ook al hebben we (blijkbaar) geen “smart tv” en moeten we daardoor toch wel wat kunstgrepen uitvoeren om Netflix te kunnen zien, toch is de eerste evaluatie positief. Een wereld van films en nieuwe series is opengegaan en dat voor relatief weinig geld. Zeker als je vergelijkt met hetgeen we de laatste maanden bij Telenet betaalden voor één occasionele film. En dus keken we de laatste dagen al een aflevering (of 2) van “House of Cards” en begonnen we aan “The Crown”. Voorlopig is het wel nog een beetje overrompelend en is het soms “l’embarras du choix”: te veel mogelijkheden, door het bos de bomen niet zien. En was het voor de jongste ook een beetje teleurstellend dat “haar” serie (Bones) niet op Netflix staat, waardoor ze de allereerste jaargangen toch niet zal kunnen inhalen. Tot opluchting van de oudste dan weer, die al opzag tegen al die lijken van ’s morgens vroeg 😉.

Het is hier de laatste dagen – sinds we met zijn allen thuis zijn – een versnelling lager. We hebben tijd om te niksen en om op ontdekking te gaan. Dat is Kerstvakantie, dat is fijn, dat doet deugd. En dus genieten wij hier – tussen twee feestpieken in – van onze nieuwigheden. Het leven zoals het is, ten huize Tifosa.

Kerstmis is…

Met volle teugen geniet ik elk jaar weer van de kerstdagen. Eerst nog even mijn verjaardag vieren en daarna van het ene familiefeest naar het andere. Het zijn drukke, maar gezellige dagen. Op kerstavond maken we telkens weer tijd voor elkaar, voor ons gezinnetje. Even samen in ons coconnetje kruipen, even genieten van elkaar. Het is dat soort momenten dat ik ergens diep in mijn hart opsla. Als herinneringen om te koesteren.

Kerstmis is…

• Lekker gezellig samen eten. Uitgebreid eten, met hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Het hoeft niet exquis of verrassend te zijn. Meestal bepalen de dochters wat er gekookt wordt en vaak is dat gewoon een herhaling van de voorgaande jaren want “dat is kersteten voor ons, mama”. Lang tafelen, lachen en genieten, dat is Kerstmis.
• Music for life op de achtergrond. Net zoals Oudjaar voor altijd verbonden is met “de Tijdloze”, is kerstavond de slotdag van Music for Life. Een hele dag staat de televisie op de achtergrond te spelen. Af en toe onderbreken we het koken of het eten even voor een optreden of een pakkende getuigenis, maar meestal is het onze Kerst-sfeermuziek op de achtergrond. Voor het slot maken we wel altijd tijd. Dan komen we met zijn allen even in de zetel zitten en pinkt de mama ook stiekem een traantje weg als ze de ontroering van de (doodvermoeide) presentatoren ziet van zodra het bedrag bekend is gemaakt. Het past zo bij kerstavond: die inzet, de warmte… En ja hoor, ik weet best dat we misschien ook tijdens het jaar wat meer een inspanning zouden mogen doen en dat we onze vrijgevigheid beter niet beperken tot die éne (warmste) week voor Kerstmis. Maar op het einde van alweer een jaar geeft het me telkens opnieuw hoop en warmte. Op een betere toekomst. Op verandering.
• Pakjes onder de kerstboom. Veel pakjes onder de kerstboom. Grote en kleine. Echte en fop-pakjes. Met opgroeiende dochters wordt het jaar na jaar moeilijker om hen te verrassen. Om iets te vinden waar ze echt blij mee zullen zijn. Het helpt ook niet als je toch wel wat uitstelgedrag vertoont in je zoektocht naar het ideale cadeautje. (En je je dus de zaterdag voor Kerst alsnog in het gewoel dient te storten om toch maar iets onder de boom te kunnen leggen 😉!) Maar kijk, de last minute-ingevingen waren goede. De dochters waren verrast én tevreden. En daar doe je het als mama toch voor.
• Tijd voor elkaar. Kerstavond vieren we samen. De gsm’s blijven (zo veel mogelijk) uit, we doen samen dingen. We babbelen, lachen, openen cadeautjes, kijken samen een kerstfilm en spelen een spelletje samen. Gisteren haalden de dochters “Dixit” uit de kast. En het was leuk, grappig en fijn samen. Ook al was de mama er niet bepaald goed in en duurde het wel even vooraleer ze de spelregels door had. Dat gebeurt als je alweer een nieuw levensjaar hebt afgetrapt en een dagje ouder geworden bent 😉.

Kerstmis is voor ons “tijd samen”. Met ons viertjes, met onze families. Wij hopen en wensen voor jullie hetzelfde: dat Kerst een gezellige tijd mag worden, samen. Met de mensen om je heen van wie je houdt. Geniet ervan de komende dagen!

Een weekje staycation…

Soms kan het fijn zijn om gewoon eens een weekje thuis te zijn. Om de tijd te hebben om wat bij te werken, wat uit te rusten en samen thuis te genieten. En dan wordt het hier even stil op de blog…

Een weekje Allerheiligen was voor ons:

• Toch wel weer een net te ambitieus to do-lijstje opstellen in mijn hoofd en mijn uiterste best doen om dat toch allemaal weer af te werken. Lees: de was van twee weken bijwerken, de zomerjassen winterklaar uitwassen en weghangen en alle beddengoed verversen.
• Besluiten om zelf nog eens te kuisen. Dat uiteraard veel te perfectionistisch aanpakken. 8 uur later een huis hebben dat blinkt van onder tot boven, maar wel compleet uitgeteld zijn.
• Chauffeur spelen voor de tienerdochters, die wel een (veel te druk) sociaal leven hebben.
• Tijd hebben voor een gezellig avondje met vrienden en veel bijpraten.
• Eindelijk onze vroegere bureau eens helemaal uitmesten. Na maandenlang “alles al klaar te hebben voor de volgende rommelmarkt” ineens beslissen dat je terug ruimte en rust wil in je huis, de auto twee keer volladen en de hele boel gaan afzetten in de Kringwinkel. Op een paar stukken na, die we echt nog denken te verkopen. Als je trouwens iemand kent voor een geweldig (fluoroos) Barbiekasteel, meubeltjes nog zo goed als intact, reageer gerust 😉.
• Tijd maken voor een aantal noodzakelijke aankopen. En ja, wat ons betreft zijn boeken absoluut broodnodig. Een paar dagen later merken dat de echtgenoot al begonnen is in dat ene boek waar je zelf ook je zinnen op had gezet (de nieuwste Ken Follett). Zien dat zijn lezen ongelooflijk vooruitgaat (en in voorpret al beseffen dat het dan wel een héél spannend boek moet zijn).
• Tegen het einde van de week realiseren dat je to do-lijstje misschien wel zo goed als afgerond is, maar lastig worden omdat je wel héél hard gewerkt hebt in de vakantie en net iets te weinig ontspanning hebt genomen. Dan prompt een paar rustigere lees-, sport- en shopdagen inlassen.
• Volop experimenteren met de nieuwe broodmachine. Een restje gist gebruiken dat je nog liggen had, maar zelfs geen uiterste datum meer terugvinden op het pakje en met een deegbal eindigen. Nieuwe gist in huis halen, er een heel pakje ingooien en ineens met een gerezen brood zitten dat tot tegen het deksel plakt. Na een paar dagen stilaan toch afgestemd beginnen te raken op dat nieuwe oventje en volop genieten van eigen lekker versgebakken brood.
• ’s Avonds met de kinderen “een vrouwenfilm” bekijken: “PS, I love you”. De hele film mee-bleiten. Weten dat je dat de volgende ochtend alweer zal bekopen met een paar dikke ogen (en zo geweldig onvergetelijk was de film niet eens). De volgende ochtend dan maar eens een serum proberen om de zwelling te lijf te gaan en tot je verrassing vaststellen dat het inderdaad (min of meer) een impact blijkt te hebben.

Soms is het hier ook maar het leven zoals het is: wat huishouden bijwerken en genieten van de kleine dingen: van dat kopje koffie ’s morgens, van uitslapen en rustig samen dingen doen. Het is meestal pas achteraf dat ik me realiseer dat het soms ook niet meer moet zijn dan dat. Dat het toch wel aangenaam is dat het ambitieuze to do-lijstje afgewerkt is, dat ik de week eens niet moet starten met een strijk-achterstand. Dat ons bureau weer ruimte heeft in plaats van volgepropt te staan met rommel. Het was fijn dat we ons tempo heel even konden vertragen, dat we tijd hadden voor elkaar.

Kleine, doodgewone geluksmomentjes…

Het boekwalhalla in Antwerpen

Ze is weer geopend, de boekenbeurs in Antwerpen. Eén van de weinige keren in een jaar dat ik me nog écht als een kind in een speelgoedwinkel voel. Zoveel zalen, zoveel standen, zoveel stapels, zoveel boeken. Het is een zalig gevoel om te mogen grasduinen in de nieuwigheden, om mooie boeken in je handen te voelen, om de geur van het papier en “nieuw” te kunnen opsnuiven.

Een boek belooft avonturen, een ontsnapping uit de werkelijkheid, een duik in een andere wereld voor een paar uur. Je gaat de confrontatie aan met ons historische verleden, geromantiseerd of niet. Je maakt een sprong naar een betere of net keiharde toekomst of duikt een science fiction-fantasy-wereld in. Je droomt weg bij een prachtig liefdesverhaal, meestal gesitueerd in een romantisch Engels kasteel (het mag er gerust spoken) of op het Italiaanse platteland. Onder een stralende zon uiteraard, of in een grijze, druilerige setting.

(www.someecards.com)

Je leest zinnen die je aangrijpen omwille van de mooie formuleringen. Je leest boeken die je wekenlang achtervolgen, omdat ze de bittere realiteit, dat pijnlijke verdriet of die pure armoede zo treffend wisten neer te zetten. Je laat je ontroeren, je wordt kwaad, je huilt tranen met tuiten, je lacht en geniet van de magische wereld die een taalvirtuoos voor jou weet te scheppen. Soms zit een boek zo dicht op je huid dat je er ongemakkelijk van wordt. Soms staat een boek mijlenver van je af, maar laat het je desondanks niet los en blijf je maar herkauwen en overpeinzen.

Of je vindt een prachtig kookboek en neemt je opnieuw voor om het ditmaal ook écht vaak te gebruiken, om die (gezondere) levenswijze je nu ook daadwerkelijk eigen te maken. Je leest met volle moed, je probeert één receptje uit dat meestal toch niet helemaal in de smaak valt bij je huisgenoten en bergt het boek dan toch maar op in de boekenkast, waar het nog jaren stof staat te vangen. (Tenzij het een boek over chocolade is. Niet dat je daar per sé meer recepten uit kookt, maar dat boek wordt regelmatig uit de kast gehaald om te watertanden bij alle fantastische recepten 😉.)

Ik was al een boekenwurm als kind. Naar de bibliotheek gaan, 5 boeken mogen kiezen uit die vele boekenrekken, terug thuis komen, je in de zetel installeren en de komende uren compleet van de wereld zijn. Soms tot grote frustratie van mijn omgeving, want ik hoorde of zag een paar uur niks van hetgeen er speelde: “Er had een bom naast je mogen ontploffen, je zou het nog niet gehoord hebben”. Voor zolang ik me kan herinneren, las ik. Er lag/ligt altijd wel ergens een boek waarin ik bezig was/ben. Een goed boek moest ook uit: ik moest en zou weten hoe het zou eindigen. En dus las ik wel eens tot een kot in de nacht, tot ik de laatste bladzijde kon omdraaien en met een gerust hart verder kon gaan dromen van de leeswereld waar ik even in meegespeeld had.

Dat alles beleef ik elke keer opnieuw als ik op de boekenbeurs sta: de belofte van avonturen, van prachtige verhalen, van “even van de wereld zijn”. Al die mooie, nieuwe boeken, klaar om gelezen te worden. Alleen al het boek vast mogen nemen en er even aan ruiken… Het enige probleem: je kan ze niet allemaal meenemen, je moet keuzes maken. Zucht.

(Of je kan de overige boeken natuurlijk ook fotograferen en op je kerst- en verjaardagslijstje zetten, dat is in deze periode ook een mogelijkheid natuurlijk 😉.)

Vijf op vrijdag: de Allerheiligen-versie

Het is Allerheiligenverlof! Wij zijn hier allemaal een weekje vrij. En daar keken we toch wel een beetje (veel) naar uit. Al is het besef er voorlopig nog niet helemaal. En dat levert soms grappige situaties op. Gelukkig duurt het nooit lang om je aan te passen aan de nieuwe herfst-realiteit. Zeker als je de tijd hebt om ervan te genieten.

Wakker worden en de volle 5 minuten denken dat je de wekker gemist hebt en je overslapen hebt. Dat overkomt me élke verlofperiode minstens één keer. Wakker schieten in volle paniek (want je moet je trein wel halen) om pas na een aantal seconden/minuten te beseffen dat het vakantie is, dat je nog lang niet op moet en je gerust nog een (paar) keer mag omdraaien. Na de aanvankelijke schrik is dat écht wel het zaligste gevoel ever.

De grote leegte strekt zich voor je uit. Als de vakantie begint, is onze planning meestal nog zo goed als leeg en moet er even niks. Tot we de volgende ochtend besluiten dat er toch minstens één projectje kan/moet afgewerkt worden in de vrije week. Want nietsdoen, dat kan toch écht niet. En dan worden er kasten opgeruimd, wordt er geminimaliseerd, worden er winter- en zomerwasjes gedraaid of wordt er al eens een schilderprojectje in het leven geroepen. Want we zouden ons toch écht niet willen vervelen. En als de oudjes de kalender leeg houden, dan zorgen onze dames (vaak) wel voor een spannende agenda. Al is ook hun kalender op vrijdagavond meestal nog volledig blanco en wordt die pas last minute toch nog helemaal opgevuld…

Lees- en serietijd. Het is herfst en de weersvoorspellingen zijn wisselvallig. Het ideale moment dus om onze kachel aan te steken (voor de sfeer en gezelligheid), om in de zetel te gaan hangen en een boekje te lezen. Het is immers boekenbeurs en reken maar dat onze buit ruim zal zijn. Toch voldoende om ons een paar dagen zoet te houden. Gelukkig is er ook nog de bib. ’s Avonds, als het buiten donker is, is er niets aangenamers dan samen een serie te bingewatchen. Al zijn we momenteel een beetje zoekende naar een nieuwe en spannende reeks om ons de komende weken in de ban te houden. (Tips zijn altijd welkom in de comments 😉!)

Bak- en kooktijd. Zeker als het weer wat minder is en het buiten stormt, regent of gewoon te grijs/koud is, dan is het binnen kook- en baktijd. Geen betere remedie tegen een herfstdip dan een geurende oven vol cake, koekjes en andere warme lekkernijen. De voorbije weken werd er hier al regelmatig eens een receptje besproken en werden er grootste bak- en kookplannen gemaakt “voor als we tijd hebben in de vakantie”. Als alle plannen ook waargemaakt worden, zal ik de komende dagen maar véél fietstijd inplannen: het zal nodig zijn om alle extra pondjes er terug af te werken. Want een goede kok proeft alles, toch 😉?

Herfstwandeling. Die ene dag dat ze (een paar uurtjes) goed weer geven, zullen we er toch even op uit trekken. Met de hond, het bos in. Want eigenlijk is de herfst ook ongelooflijk schoon. Het bladertapijt in alle kleuren van de regenboog. Zalig om op te lopen, om met je voeten de blaadjes de lucht in te stampen, om je te laten vallen en een bladeren-gevecht te houden. En dan mag het gerust koud zijn, zodat je achteraf met blozende kaken en een heerlijk uitgewaaid gevoel terug de warmte kan induiken. Om je dan op te warmen met een kop warme chocolademelk. Om daarna te verzuchten dat dat toch zo’n deugd doet, even buiten zijn. En dat we dat toch meer zouden moeten doen. (Om daarna de rest van de winter bij het minste zuchtje kou bibberend voor de kachel te vegeteren 😉…)

Even het hoofd helemaal leeg maken, even de tijd een weekje stil zetten, even genieten van de rust en van elkaar. Tijd maken voor de simpele dingen des levens. Het gezellig maken binnen. Geen grootse plannen, al zal er hier en daar nog wel een project, een taak of een “moetje” uit de lucht vallen. Een (zo goed als) lege agenda. Dat is herfstvakantie voor ons. Laat het verlof maar snel beginnen! (Oh, wacht, het is net begonnen…)

Gestolen momentjes…

En toen kregen we toch nog een Indian Summer. Het werd dan ook nog één keer een buitenweekend, om toch maar geen streepje zon te moeten missen. Het was dubbel en dik genieten…

• Van het zonnetje, dat alles meteen beter en mooier maakte.
• Van de laatste barbecue dit seizoen, wie weet.
• Van het laatste ijsje van dit seizoen.
• Van een heerlijke gin-tonic met héél veel ijs en limoen.
• Van de was buiten ophangen en een paar uur later zongedroogde en uitgewaaide lakens inhalen.
• Van slapen in nieuwe lakens.
• Van uitslapen.
• Van buiten zijn.
• Van lekker lang ontbijten in onze veranda met de deur een klein spleetje open (’s ochtends is het toch nog frisjes, hoor!).
• Van cadeautjes shoppen met zijn viertjes (en de bijhorende commentaar van onze dames).
• Van onze dames.
• Van elkaar.
• Van gezelschap en babbelen.
• Van het verjaardagsfeestje van het metekindje en zijn zus.
• Van taart eten.
• Van kijken naar een voetballende echtgenoot en een keepend neefje.
• Van de zonsondergang.

Het takenlijstje uit mijn hoofd is dit weekend niet afgewerkt, maar daar kunnen we voor één keer best mee leven ;-). Woensdag gaat het terug regenen, dan is er nog tijd genoeg voor alle praktische beslommeringen die nu even moesten wijken voor de (mogelijk) laatste zon van dit seizoen. Wat een zalige tweedaagse!

As we speak: vakantiemodus on

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Vakantie! Eindelijk! Voor het eerst in jaren hebben we ons verlof anders gepland. We kozen niet voor de maand juli, maar planden onze vakantie (grotendeels) in augustus. En dat deed toch even pijn. Juni is immers een drukke maand voor de echtgenoot en de dochters en dus probeer ik thuis wat meer in te springen. Maar het bobijntje is hier meestal echt wel af tegen einde juni en dat was dit jaar eigenlijk niet anders. En toch deden we nog een paar weekjes erbij. Drukke weken. Onze deadlines naderen, we moesten het tempo dus nog even hoog houden.

Kleine kwaaltjes. Dat het op was, en dat het tijd was voor vakantie, werd de laatste weken wel duidelijk. Het bijslapen op woensdag en in de weekends bleek telkens hoognodig. Er dook al eens terug een migraineaanval op, wat maanden geleden was. En sinds een paar dagen sukkel ik ook met een oogontsteking. Niets ergs, alleen maar wat lastige kwaaltjes, maar toch tekentjes aan de wand dat het lijf naar rust snakt.

Vakantieprojecten. Het kan toch niet zijn dat we onze vakantiedagen in ledigheid doorbrengen, zeker. Verlof moet je verdienen, niet alleen op het werk. Al jaren plannen wij toch minstens één schilderprojectje in onze grote vakantie en dat kon ook dit jaar uiteraard weer niet uitblijven. Onze tienerdochters zijn hun kinderkamers ontgroeid en bovendien hebben hun muren toch wel héél hard geleden onder hun lijflijke aanwezigheid. Dus mochten onze dames een nieuw kleurtje kiezen en zijn wij alweer met de verfrollen in de weer. Enfin, vooral de echtgenoot was de afgelopen week in de weer, sinds vandaag kan hij op mijn (overigens zeer gewaardeerde) hulp rekenen.

Tour. Het voordeel van het verschuiven van ons verlof is dat we dit jaar wél in het land zijn tijdens de Tour. Dat we voor het eerst in jaren geen Gazzetta dello Sport moeten kopen om te weten hoe het in de Ronde van Frankrijk loopt. We kunnen het nog eens met eigen ogen volgen. En dan is het voor mij toch wel een beetje teleurstellend dat we “live” meemaken dat Froome alweer zal zegevieren. Ik zal niet ontkennen dat hij allicht de beste van het pak is, maar hij heeft zo weinig uitstraling. Ik word er niet warm of koud van. Hij doet mij denken aan Miguel Indurain. Dat was ook een geoliede machine, maar er is geen hoek (of zelfs maar een piepklein hoekje) af. Het heeft niks heroïsch als je een koers “controleert” en het verschil maakt in de tijdrit(ten). Geef mij dan maar Sagan: je beleeft altijd wel iets met de Slovaak. Die gaat er tenminste voor: aanvallen, ook al levert het weinig of niks op…

Red Flames. Het werd een beetje opgeklopt. Er werd aandacht gecreëerd, onder andere dankzij de nochtans meer dan degelijke commentaar van Imke Courtois bij het mannenvoetbal. Zo zit je dan vol verwachting voor het scherm voor de allereerste EK-match van onze Belgische nationale vrouwenvoetbalploeg. En dan is het toch een beetje slikken als je het niveau ziet. Mag er meer (media)aandacht komen voor het vrouwenvoetbal? Zeker. Mogen de matchen uitgezonden worden? Natuurlijk, maar het hoeft misschien niet per sé in prime time op één. Ik denk dat er een aantal vrouwelijke topbasketsters (zoals onze nationale trots Ann Wauters) zich afvragen waarom zij nooit op die aandacht kunnen rekenen. De verkeerde bal, zeker?

Roger Federer wint Wimbledon. Midden in het Tourgeweld ging de uitzonderlijke prestatie van deze geweldige sportman (in alle betekenissen van het woord) een beetje verloren. Wereldklasse! Met de kleine kanttekening dat hij dit nog altijd realiseert mede dankzij zijn vrouw, die zich al jaren wegcijfert in zijn schaduw. Weinigen weten nog dat ook zij een verdienstelijk tennisster was in haar jonge jaren. Terwijl hij zich concentreert op zijn sport, houdt zij hun gezin draaiende. Alle lof trouwens ook voor “feminist” Andy Murray, die op een geweldig fijne (Britse) manier het seksisme van een journalist aan de kaak stelde na zijn nederlaag in de kwartfinales. Ik heb er nog maar weinigen dat – op zo’n manier – zien doen in de sportwereld.

Gin Tonic. Het was ongelooflijk schoon weer de afgelopen weken. Er was dus af en toe al wel een klein vakantiesfeertje. Bovendien waren er fijne samenkomsten tijdens onze weekends en werd er al eens een feestje gevierd. En dan durft een Gin Tonic al eens smaken. Al hebben we snel geleerd dat 1/3 gin misschien toch écht wel wat veel van het goede is ;-).

Er werd weinig gelezen, er werd weinig tv gekeken de afgelopen weken. Maar de vakantielectuur ligt klaar en Dunkirk staat op de filmplanning van zodra het weer wat minder wordt. Nog twee dagen schilderen, de boel opkuisen en uitmesten en de vakantie begint “voor echt”. Al is het misschien vooral een “state of mind”: er “moet” even niks meer, maar er “mag” veel. Uitslapen bijvoorbeeld, uitgebreid ontbijten, rustig de krant of een boekje lezen… Laten we daar morgen meteen werk van maken ;-).