Een beetje Italië in België

We zijn terug in het land. Onze jaarlijkse vakantie zit er jammer genoeg op. 2 weken Italië en we hebben met volle teugen genoten. Van het weer, het lekkere eten, de ijsjes, het zwembad, de uitstapjes, het gezelschap en van elkaar. Een verslag, onze hoogtepunten en mindere belevenissen, de vakantieversies van mijn “Stommiteiten”,… volgen zeker nog de komende weken.

Maar wat een terugkeer! Voor één keer kwamen we niet in een temperatuurshock terecht, maar kregen we bij onze thuiskomst Italiaanse temperaturen. Kwestie van de overgang dit keer wel verteerbaar te maken. Dat was de voorbije jaren wel eens anders, met als triest dieptepunt die keer dat we in Turkije vakantie vierden, er vertrokken met bijna 40 graden en een dagje later ontwaakten bij een Belgisch grijze 12 graden.

Bovendien hebben wij hier wel meer trucjes om het vakantiegevoel nog even te laten doorleven. Vakantiesouvenirs hadden we dit jaar niet meer bij. De kinderen hebben geen Italiaans T-shirt of zilveren oorhangertjes gekozen op één of ander marktje of bij één of ander stadsbezoek. Een T-shirt dat ze in eerste instantie met veel enthousiasme aan iedereen showen, maar dat na de zomervakantie vrij snel ergens in een hoekje van hun kleerkast terecht komt om nooit meer op te duiken. Te veel vakantiesfeer, niet geschikt voor op school en een jaar later blijken ze er helemaal uitgegroeid. Als dat fantastische T-shirt al de Belgische after-reis-was overleeft, want ook dat is niet altijd een zekerheid.

Of de oorringetjes, die “gespaard” worden voor de speciale gelegenheden, maar waar na één lange, intense feestavond toch van blijkt dat onze dochters er allergisch op reageren. En de hangertjes dus toch geen “echt zilver” blijken te zijn, ook al was de verkoper op het marktje héél erg zeker van zijn stuk. Of die helemaal verkleurd blijken te zijn na een douchebeurt, waarop we samen beslissen dat groen uitgeslagen oorbellen misschien toch niet de meest ideale keuze zijn voor meisjes met een heel gevoelige huid.

Dit jaar brachten we uit onze agriturismo wel zelfgemaakte wijn, olijfolie en pasta mee. Zodat we ook de komende weken af en toe nog eens Italië op ons bord kunnen brengen. Of van een mooie zomeravond genieten met een heerlijk glaasje witte wijn. Al mag de pasta van de echtgenoot en de dochters nog wel even in de kast blijven. Na 2 weken Italiaans eten hebben mijn huisgenoten hier even behoefte aan normale Belgische kost. Wat ik wel begrijp, maar ergens ook jammer vind.

Toen we lang geleden, in het vijfde middelbaar, op Romereis gingen, bleek ik al de enige te zijn die het absoluut niet erg vond dat er bij terugkeer een lasagne op het menu stond. Daar waar de jaargenoten al dagen aan het fantaseren waren over de gerechten die ze in België wilden eten, genoot ik intens van al dat Italiaans heerlijks en mocht dat voor mij gerust nog even blijven duren. Ik had ook absoluut geen nood aan het McDonald’s-uitstapje in Rome waar iedereen naar aftelde. Maar volgende week zijn we al 10 dagen terug thuis, dan wordt het  dringend tijd om nog eens wat Italiaans op ons menu te zetten. Toch?

Ook ontbijten doe ik momenteel nog altijd op zijn Italiaans. Vorig jaar ontdekte ik de ontbijtgranen van “Gran Cereale”. Al bij ons eerste Coop-bezoekje bleek dat ze dit jaar hun gamma zelfs nog uitgebreid hebben, met een chocoladeversie. Zalig! En dus sloeg ik meteen een voorraadje in, sleurden we dat mee de Alpen over en kan ik me ’s morgens nog even in Italië wanen als ik in onze veranda geniet van de Belgische zomer. Jammer genoeg zijn die dingen maar beperkt houdbaar en dus zal ik binnen een paar weken weer moeten overschakelen naar het Belgisch brood of de Amerikaanse graanvarianten.

Maar tegen dan is het “dolce far niente-gevoel” allicht ook al uit mijn systeem en word ik weer helemaal in de Belgische hectiek gezogen. Ook al nemen we ons elk jaar voor om toch een beetje Italiaanse rust te behouden, om toch wat meer te genieten, om onze pauzeknop van op vakantie ook tijdens het jaar wat meer te activeren. En ach, misschien duren mooie liedjes niet lang, maar we doen toch weer een poging. De wijn staat hier al koud ;-).

Advertentie

As we speak #april

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Eten. Te weinig momenteel, maar het gaat in de goede richting. Nog steeds herstellende van het buikgriepvirus dat vorige week (veel te) hard toesloeg. Maar de goesting keert stilaan terug, het dromen van lekkere ijsjes, warme chocomelk met echte chocolade, verse koekjes of cake ook. Nu de dochters nog zo ver krijgen dat ze aan het bakken gaan ;-).

Sporten. Actief, veel te weinig. En ik was nochtans zo goed herbegonnen de paar weken voor het virusje. Maar straks begin ik er weer aan. Denk ik. Hoop ik. Probeer ik. Passief zijn het daarentegen topweken. Het is koers! De Ronde van Vlaanderen was al schoon, met een geweldige Petr Sagan als winnaar. Ik ben fan: het wielrennen heeft zo’n nood aan figuren als Sagan: een échte topsporter-winnaar met een hoek af.

Maar toen moest Parijs-Roubaix nog komen. WAT. EEN. KOERS! Dat er Belgen meespeelden tot de streep was al schoon, maar dat Tom Boonen – een paar maanden na zijn zware val – al zo dicht bij het record van 5 zeges zou komen, maakte er een onvergetelijke editie van. De jongste dacht dat we ruzie aan het maken waren toen ze ons hoorde schreeuwen. Tot ze ergens in het geroep en getier “Tom Boonen” hoorde. Toen besefte ze dat we ons alleen maar aan het opjagen waren in de koers én dat hij dus niet gewonnen had. Zo intens meegeleefd, het duurde toch wel even vooraleer we de teleurstelling en de spanning weer kwijt waren. Een ongelooflijk schone “Jani gaat…” trouwens de dag erna. Het beeld van de verzorger met tranen in zijn ogen op het moment dat hij beseft dat zijn kopman het net niet haalt, kippenvel!

Lezen. Ook veel te weinig eigenlijk de laatste weken. Mij de laatste keren in de bibliotheek een paar keer mispakt, en daardoor was de leeshonger snel over. Tot de echtgenoot met de dochters naar de bib ging en met “De celliste van Portofino” (Alyson Richman) thuiskwam. Een licht tussendoortje, wel mooi en pakkend. Ik heb ‘m in één ruk uitgelezen. Dat het verhaal zich in Italië afspeelt, helpt in mijn geval altijd: wegdromen van de vele plekken die we nog moeten bezoeken of waar we al geweest zijn. De perfecte treinliteratuur.

Kijken. Er waren de laatste maanden toch wel een paar toppertjes op tv. Er was het onvermijdelijke Homeland, waarvan we de laatste 2 afleveringen al opgevraagd hebben. Waar fictie de realiteit stilaan toch wel heel dicht nadert…

Maar er was vooral “Terug naar eigen land”. Niet te missen. Wij gingen er met zijn tweeën “heel graag” voor zitten. Telkens opnieuw gepakt door wat we zagen. Telkens opnieuw napraten en discussiëren. Heel vaak beschaamd of kwaad zijn om wat je ziet. Ook niet weten hoe we dit moeten oplossen, maar wel beseffen dat niks doen geen optie is. Binnenkort kijken we opnieuw, met de kinderen erbij. Klein beginnen om iets te veranderen.

Babbelen. Met vriendinnen. Een paar héél leuke eetafspraken gehad. Er was er eentje met een vriendin uit het middelbaar. Jarenlang niet meer gezien en toch fijn bijpraten. Hetzelfde met de universiteitsvriendin. Heel snel terug op dezelfde golflengte en elkaars probleempjes begrijpen en delen. Of die ene waar je toevallig 2 afspraken op een week tijd mee plant, beide afspraken toch laat doorgaan en dan zonder problemen uren zitten tetteren. Het geeft zo’n energie en is zo ontzettend ontspannend.

Missen en samenzijn. Drie daagjes gaat de echtgenoot op Londenreis. Drie luttele daagjes. In de drukte van het werk en de school van de kinderen vliegen die dagen zo om. En toch mis ik hem en voel ik me niet heel. Ben ik altijd blij als het vrijdagavond is en ik mag denken: “morgen is hij er terug”. ’s Nachts wakker worden en niet meer kunnen slapen “omdat hij nu echt wel bijna thuis is, nog een paar uurtjes”. Achteraf des te harder van elkaar genieten, van ons gezinnetje, van een weekje vakantie met zijn vieren. Niets bijzonders plannen en des te meer deugd te hebben van gewoon “samen”.

Genieten. Voor de communie van de jongste hadden beide dochters hun haar laten opsteken. Mijn twee meisjes bekijken en in stilte genieten. Ontzettend hard lachen tijdens het poseren omdat enkel de killer heels van de mama er nog voor zorgen dat yours truly de schijn kan ophouden de grootste te zijn. Even op kousenvoeten gaan staan tussen beide dochters en een héél ander zicht krijgen, want ook de jongste is zo hard aan het opschieten de laatste maanden. Nog maar een paar centimetertjes en ik ben officieel de kleinste in huis. En daar eigenlijk gewoon geweldig in je schik mee zijn. Zo ontzettend fier op mijn 2 knappe meisjes (en uiteraard 100% objectief).

Als uitsmijter de vrolijke conducteur. Daarnet op de trein mijn ticket laten controleren door een gezellige conducteur, die met luide stem én veel gevoel voor humor de ticketjes en abonnementen controleerde. Instant vrolijkheid voelen als hij de wagon binnen komt en met een glimlach op je gezicht de trein afstappen, in een stralend zonnetje. Soms is het geluk écht wel in de kleine dingen te vinden :-)!

Eind goed, al goed…

Dat het niet mijn jaar is, 2016. Of dat het alleszins niet goed begonnen is. Even terug naar maandag. Dat ik blij zou zijn als de week voorbij was, liet ik toen optekenen. Drukke week voor de boeg: een aantal avondverplichtingen zowel voor de echtgenoot als voor mij. Tussendoor ook nog repetities van de jongste voor haar communie en the usual hobbysuspects van de dochters.

Zoiets mag je nooit zeggen. Want ergens beslissen ze dan om nog wat “drama” toe te voegen. Om het nog wat spannender te maken. En dus ging ik maandagavond plat door een hevige buikgriep. Alweer. Dinsdagmorgen naar de dokter en direct vermelden dat het “net deze week communie is”. En uiteraard doen wij het feestje thuis. Gerustgesteld worden, want “tegen woensdagavond zal je je echt wel beter voelen. Maar voor nu moest ik me overgeven aan de ziekte: slapen, liggen en wachten tot het keert.”

Niet dat je veel keus hebt, als je je nog geen kwartier kan ophouden. Maar je doet wat de dokter zegt en leeft op hoop. Tegen woensdag begin je stilaan opnieuw te eten, maar dat was niet meteen een succes. Tegen woensdagavond doe je de dochters van en naar de dansles en moet je tussenin gaan liggen “om van de rit van een kwartier te bekomen”. Waarop je beseft dat het nog niet beter is en je toch wel even panikeert.

Toen de kinderen jong waren, en ze weer eens “doodziek” waren of “ongeneeslijke pijnen” hadden, noemde ik hen “hypochonders” of “malades imaginaires”. Ik beken, het is erfelijk en ze hebben het van mij. Want woensdagavond overviel me een zwarte bui waarbij ik écht geloofde nooit meer normaal te zullen eten. Bovendien was ik er even rotsvast van overtuigd dat ik de volgende dag onmiddellijk door de dokter doorverwezen zou worden, want dat er écht iets serieus met mij aan de hand zou blijken te zijn.

Hét bleek een maagontsteking te zijn. Nieuwe pilletjes én de belofte dat ik me snel beter zou voelen. Maar dat ik toch nog een paar dagen op mijn eten zou moeten letten. En gelukkig keerde het inderdaad (snel). Vrijdag was ik in staat de geplande kookactiviteiten te laten doorgaan en het feest – onder de deskundige leiding van mijn mama, de vol-au-vent-specialiste – degelijk voor te bereiden. Tegen vrijdagavond waren we klaar met onze mise-en-place, maar zat ik wel uitgeteld in de zetel. Want dat eten, dat lukte nog niet helemaal. Dat de week mij een bonus van een paar kg opleverde, was gezien de outfit, de enige meevaller. Geen corrigerend ondergoed voor mijn ingebeelde buik, want die was er écht niet meer.

Maar wat waren we zaterdag blij en ontroerd, toen we ons kleintje alweer een stap vooruit zagen zetten. En zelfs de weergoden waren ons gunstig gezind: net tijdens de blijde intrede van de communicantjes besloot de zon (even) voluit te stralen. Ze genoot met volle teugen, ons meisje. Ze zag er prachtig uit, ze genoot van het gezelschap, ze straalde op haar feestje. En tegen halftien was ze op en kroop ze uitgeteld haar bedje in.

En de mama? Die was allang blij dat we het gehaald hadden. Dat er geen nieuwe zieken in huis waren bijgekomen. Dat het eten gelukt was, dat er genoeg was voor iedereen en dat het lekker was. Dat de mama nog steeds niet normaal kon eten, zich tevreden moest stellen met mini-porties en geen glaasje prosecco of wijn aandurfde, was uiteindelijk maar een voetnootje bij een voor de rest geslaagd feestje. Maar dat we stiekem toch een beetje blij zijn dat het achter de rug is, dat we even uit de feestjes zijn en dat het nu eventjes wat rustiger wordt.

De illusie van het multitasken

Vorige week las ik ergens – vermoedelijk op de wetenschappelijke sectie van hln.be 😉 – dat multitasken eigenlijk niet bestaat. Want dat je verschillende zaken tegelijk eigenlijk niet goed kan doen. Nu, dat wist ik uiteraard al langer, maar ik was blij dat het eindelijk eens zwart op wit bevestigd werd.

Nochtans slaag ik er perfect in om te lezen op mijn hometrainer. Liefst een boek weliswaar, want het gebeurt wel eens dat het boek van mijn scherm glijdt en de grond op dondert. Ik ben dus ontzettend voorzichtig als ik dan toch eens de tablet neem om wat nieuws te lezen.

Tv kijken terwijl ik fiets, lukt ook. A la limite durf ik mij zelfs aan de combinatie strijken – tv-kijken te wagen. Met wisselend succes weliswaar. Soms heb ik hier en daar wel eens een pointe gemist in mijn serie (lang leve de rewind-knop) of blijk ik mijn vingers weer eens mee gestreken te hebben…  Tijdens het voetbal – als het een spannende match belooft te worden – durf ik zelfs opzettelijk de strijkplank boven te halen. Dan kan ik me volledig op het strijken concentreren en vergeet ik zenuwachtig te worden…

Maar veel vaker loopt het faliekant af als ik verschillende zaken wil combineren. Tegelijk een gesprek volgen en een mail beantwoorden, zorgt er gegarandeerd voor dat ik of de draad verlies van de conversatie of dat ik woorden of stukken gesprek in mijn antwoord typ… Hetzelfde trouwens als ik probeer een boek te lezen met de tv op. Soms moet ik een bepaalde zin 3 of 4 keer opnieuw lezen en heb ik nog niet begrepen wat er staat, terwijl ik ook helemaal niet meer kan volgen wat er op tv aan het gebeuren is. Al heb ik soms wel extreem heldere momenten. Zo kan ik in het midden van een drukke werkdag, met veel gebabbel en gedoe ineens wel een stukje uit het radionieuws gehoord hebben.

Maar dat multitasken een illusie is, weten wij hier in huis al langer. Sinds die keer “dat mama bijna het huis heeft doen branden”. Onze dochters waren toen een jaar of 3 en een jaar of 6. En we waren met zijn drietjes alleen thuis. De jongste zat in bad en kon dat eigenlijk perfect alleen. Ze had enkel wat hulp nodig bij het spoelen van de haartjes. En dus was ik intussen aan het eten begonnen. Groentjes snijden, aardappeltjes schillen, je kent dat wel. Wat ik precies wou maken, weet ik niet meer. Maar ik herinner me wel nog levendig de pot met boter die ik al op het vuur zette. Uiteraard net op het moment dat de jongste van boven riep.

En dus ging de mama een handje helpen. En dacht ze twee vliegen in één klap te slaan door snelsnel ook de was mee naar beneden te nemen. Maar dan moet je ook vlug even de kinderkamers controleren op rondslingerende was. Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik bleef (te lang) plakken en werd ineens gealarmeerd door de oudste: “Oei, mama, het hangt hier vol rook”.

De boter was volledig opgekookt, de pot zag een beetje (veel) zwart en de keuken hing inderdaad vol rook. Maar we zetten de ramen open, we goten de pot vol water (en azijn) en het heeft uiteindelijk geen sporen nagelaten. Tot de telefoon ging, de oudste opnam en ik haar enthousiast hoorde vertellen: “Dag oma, weet je wat mama nu gedaan heeft? Ze heeft het huis bijna in brand gestoken. Het hing hier helemaal vol rook en ik moest hoesten en de pot ziet helemaal zwart…” Waarop de mama haar ongeruste moeder mocht geruststellen dat het allemaal zo erg nog niet was. Maar dat multitasken tijdens het koken hebben we sindsdien wel (min of meer) achterwege gelaten ;-).

Goddelijke burgers en ander fastfood

Sinds wij vorig jaar in Londen onze kinderen voor het eerst in een écht hamburgerrestaurant kregen en ze dat gelukkig ook konden waarderen, hebben we eindelijk een alternatief gevonden voor de pizza en pasta. En dus hebben we de voorbije maanden hier en daar wel wat geëxperimenteerd met hamburgers. En of we er plezier aan beleefd hebben ;-).

Grote winnaar voor ons gezin is “Il Cardinale” in Mechelen. Absoluut een aanrader voor de betere hamburgers, of het nu runds- of kippenburgers zijn. Schappelijk van prijs én sinds de verhuis naar het nieuwe pand ruim én mooi kader. Ook de zelfgemaakte ice-tea of limonade vielen bij onze zoetekauwen wel in de smaak. Bovendien houdt het restaurant een constant hoog niveau: ik ben er intussen al minstens 5 keer geweest (in gevarieerd gezelschap) en het is er telkens even lekker. Kom wel op tijd als je de “goddelijke” burgers van Il Cardinale wil uittesten: je kan er niet reserveren én het restaurant zit snel vol!

Ook De Burgerij is een uitstekend hamburgerrestaurant. Wij zijn al een aantal keren gaan eten in de vestiging van de zaak aan het MAS in Antwerpen. Heerlijke burgers, zowel de runds- als de kippenvarianten, maar een klein beetje wisselvallig van kwaliteit. Toen we er de laatste keer met het gezin gingen eten, was de burger van één van de dochters een beetje zwart. Jammer. Want voor de rest is het er erg verzorgd, een mooi interieur én serveren ze zalig lekkere frietjes.

Ellis Gourmet Burger is voor mij persoonlijk de minste van de drie, al liggen De Burgerij en Ellis zeker niet ver uit elkaar. Maar ik ben een kippenburger-eter. In Ellis Gourmet Burger krijg je echter geen kippenburger, maar een kipfilet op je broodje. En dat vind ik echt jammer. Het eet moeilijker dan een kippenburger en het smaakt ook anders. Gezonder misschien, maar uiteindelijk ga je toch naar een hamburgerrestaurant om eens goed te zondigen. (Ik toch!) Al moet ik er wel aan toevoegen dat de koolsla van Ellis Gourmet Burger niet te kloppen is. By far de beste van de drie, maar je gaat nu eenmaal voor de hamburgers en niet voor de bijgerechtjes 😉

Naast de hamburgerrestaurantjes hebben we het afgelopen jaar ook “Balls & Glory” en “Würst” getest. Van “Balls & Glory” van Wim Ballieu ben ik niet zo wild. Hoe je het ook draait of keert, het is én blijft een (grote) gehaktbal (weliswaar met een sausje erin) met puree. Ik vind het niet geweldig gepresenteerd (maar dat is uiteraard ook moeilijk) en ik mis écht wel mijn portie groentjes. Het was zeker niet slecht, maar het is niet iets dat ik opnieuw wil doen.

“Würst” van Jeroen Meus in Leuven hebben we gisteren nog uitgetest. Op shoppingtrip wilden we de “haute dog” wel eens proberen. Is het een aanrader? Ik houd mijn antwoord nog even in beraad. De hotdogs zijn heerlijk: de Mexico ’86 was zeker een pikant toppertje, maar je betaalt wel 9 euro voor enkel een (gepimpte) hotdog, en dat vind ik toch wel veel geld. Geen slaatje erbij, geen frietjes. Heb je er voldoende mee gegeten? De 4 dames gisteren zeker wel, maar ik twijfel of de echtgenoot er genoeg aan zou hebben. Bovendien moet je er soms lang wachten: zo stonden ze er gisteren rond 12.15 uur tot buiten aan te schuiven. Ontzettend veel plaats om te zitten is er ook niet. Maar toen we rond 13.20 zelf een poging waagden, werden we wel onmiddellijk bediend en konden we aan de toog ook probleemloos zitten. Qua smaak zeker te proberen, maar qua budget niet iets om elke week te doen…

En jullie? Hebben jullie fastfood-aanraders? Tips voor veggie-fastfood zijn zeker welkom! Al zal het hier thuis misschien voorlopig wel onmogelijk blijken om de dochters en de echtgenoot  weg te houden bij de “goddelijke” burgers uit Mechelen ;-).

Cultuurshock “van de paarking noar ’t Stat”

Antwerpen. Grote liefde was het lang niet. Te groot, te druk, te… Maar ik heb er intussen een jaar gewerkt én ik ben een paar keer rondgeleid door een zalige ex-collega en nu weet ik de stad wel te appreciëren. En dus stond er vrijdag een dagje Antwerpen op het gezinsprogramma. Een beetje shoppen, een beetje cultuur en lekker eten. Wij hebben niet meer nodig. 😉

Eten deden we ‘s middags in De Burgerij, een zalig hamburgerrestaurant. Sinds we in Londen met de kinderen Byron ontdekten, is het culinaire palet van onze dames enigszins verbreed. We hoeven nu niet meer telkens opnieuw op zoek naar een Italiaans restaurant. De Burgerij ligt ook prachtig, op “het Eilandje”, vlak naast het MAS. De burgers waren heel lekker, de frietjes uitstekend en het slaatje was lekker op smaak gebracht. En het was meer dan genoeg. Volgens de oudste kon het net niet tippen aan het Londense voorbeeld, maar toch is De Burgerij zeker en vast een toppertje: het betere fastfood.

Onze cultuur snoven we op in het Red Star Line-museum. Ik had het geluk om dat vorig jaar al via mijn Antwerpse ex-werkgever met een gids te kunnen doen. Het is een heel mooi, interactief museum. Mooie locatie (met zorg gerestaureerd én gerenoveerd). De tentoonstelling biedt meer dan voldoende afwisseling om ook onze dames (11 en 13) ruim 2 uur te boeien. Je krijgt er de geschiedenis van de rederij, een beetje overzicht van migratie door de eeuwen heen, maar de hoofdmoot is natuurlijk de lijn Antwerpen-Amerika: van waar kwamen de migranten, wie waren zij, hoe raakten ze in de VS? Met videogetuigenissen, dingen om te proberen, te ruiken…

We deden het allemaal op ons eigen tempo, we gaven onze dames de tijd en ruimte om alles te bekijken, te proberen, te beluisteren. Je eindigt met een klim naar de toren, van waar je een prachtig zicht hebt op de “bocht in de Schelde”. Als je daarboven staat, weet je meteen ook hoe hoog zo’n schip eigenlijk was, want dan sta je eigenlijk op de hoogte van het dek… Fantastisch!

Op het einde van ons bezoek kregen we de vraag of we wilden meewerken aan een enquête over het museum. Van ons kreeg Red Star Line een dik verdiende 9!

Na Red Star Line besloten we toch ook van het panorama van het MAS te genieten. Je kan in het MAS, zonder te betalen, naar het tiende verdiep (het dak eigenlijk) waar je een schitterend zicht hebt op de stad, de haven, de rivier. Je raakt er met roltrappen en het is echt wel de moeite waard. Bovendien organiseren ze langs de roltrappen telkens “tijdelijke tentoonstellingen”. Deze keer ging het over “Op de vlucht in 14-18”. Je hebt dus tijdens je trip naar boven én terug genoeg om je ogen uit te kijken. Het neemt niet meer dan een halfuurtje in beslag, maar je zal het je zeker niet beklagen!

We waren van plan daarna nog rustig een uurtje of twee wat te gaan shoppen op de Meir, maar het was er over de koppen lopen. Ongelooflijk eigenlijk hoeveel volk er telkens rondloopt in de grootste winkelstraat van Antwerpen. Eigenlijk moet je zo vroeg mogelijk naar Antwerpen afzakken als je echt naar de Meir wil én iets wil kopen. Wij zijn dus gaan lopen 😉 Maar we hebben een zalige dag achter de rug, zeker omdat het zonnetje ook van de partij was. Het was zeker niet ons laatste tripje Antwerpen.

Hebben jullie tips voor ons volgende bezoekje aan Antwerpen? Waar kan je wel rustig shoppen? Waar moet je zijn om Italiaans te eten? Waar vind je de lekkerste ijsjes? Wat zijn nog aanraders met kinderen?

Stiekeme (drink)pleziertjes

Tijd om er nog eens eentje te doen in het rijtje “stiekeme pleziertjes”. Eerder schreef ik al Stiekeme (eet)pleziertjes, Stiekeme (lees)pleziertjes en Stiekeme (muziek)pleziertjes. Eten en drinken is uiteraard onlosmakelijk verbonden. Een zalig etentje , voorafgegaan door een heerlijk aperitiefje of vergezeld van een lekker wijntje,… de hemel op aarde.

Koude drankjes:

• Cola Light. Mijn grootste zonde. Het ideale begin van de dag. Ja, ik weet het, iedereen vindt het raar. Maar ik drink nu eenmaal geen koffie en ik heb ook een dosis cafeïne nodig om de dag te starten. Ik probeer nog altijd te minderen en dat goede voornemen van 2015 mislukt tot nog toe grandioos 😉
• Spa-water. Ik ben dan ook een echte Belg. Ik drink vlotjes 1,5 liter per dag. Ik drink gewoon graag water.
• Uiterst zelden, misschien een keertje per jaar, kan ik ook nog wel eens een Gini appreciëren.

Warme drankjes:

• Caramel Hot Chocolate uit Starbucks. Ja, ik weet dat je daar normaal gezien voor de koffie gaat. Maar hun chocomelk is ook niet te versmaden. Ik kan daar echt van genieten. Die ene keer dat we gaan shoppen op de Meir in Antwerpen moet er tijd zijn voor een chocomelk met veel slagroom en caramel. Een kleintje uiteraard. In ’t gedacht dat de calorieën dan nog enigszins binnen de perken blijven.
• Chai Latte. Op dagen dat ik het aantal calorieën écht wil beperken, is dit een zalig alternatief voor de chocomelk uit de Starbucks. Was het ideale startertje ’s morgens toen ik nog in Antwerpen werkte en voor het werk een klein uurtje afsprak met een ex-collega in Antwerpen-Centraal. Geef mij een Chai Latte en ik denk onmiddellijk aan gezellige gesprekjes met een fijne madam.
• Warme melk met Nesquick. Hier thuis drinken wij gewoon Nesquick. Enfin, de volwassenen toch, want onze dames hebben het niet zo voor chocomelk. Maar het poeder in de melk roeren doen ze dan wel graag, zolang wij het maar opdrinken.
• Morocco Mint-thee van Lipton. Zalige thee. Smaakt zoet genoeg zonder dat je suiker of zo hoeft toe te voegen. Als alternatief voor Spa, zeker als het koud is. De ideale start voor je dag (na het blikje Cola Light)…

Alcoholische drankjes:

• Glaasje witte wijn. Ideaal bij een lekker bord pasta tijdens een gezellig etentje. Of op het einde van een drukke werkweek, gezellig samen met de echtgenoot in de zetel. Beetje tv kijken, beetje babbelen, beetje chips én een lekker glaasje wijn. De perfecte afsluiter 😉
• Mojito. De ideale start van een etentje op een gezellig warm terrasje in de zomer.
• Margerita. Alleen al daarvoor ga ik graag Mexicaans eten in Leuven.
• Martini Rossato Royale, met veel ijs, een schijfje appelsien én een stokje kaneel. Terrasje doen met de collega’s. Veel tetteren, lekker eten en een zalig aperitiefje terwijl je op de laatkomers wacht 😉

Absoluut te mijden:

• Appel- en bessenjenever. Toen ik nog in Leuven zat, ooit een keertje te straf in de jeneverkes gevlogen. Gaat binnen als limonade,… Ik kan de geur zelfs niet meer verdragen 😉

En wat zijn jullie favoriete drankjes? Wat moet ik zeker nog geproefd hebben?

Stiekeme (eet)pleziertjes

Ik eet graag. Ik denk dat dat al wel duidelijk is. Nadat ik eerder al mijn stiekeme boekpleziertjes en mijn stiekeme muziekpleziertjes opbiechtte, zullen we het vandaag eens hebben over de dingen die ik graag snoep. Met andere woorden, er mag geen voedingswaarde inzitten. Ik vrees dat het wel eens een lang lijstje zou kunnen worden 😉

• Witte twix. Er zijn er momenteel weer! Kleintjes! Maar geen probleem! Om zeker niet zonder te vallen hebben we meteen 5 grote zakken ingeslagen. Het favoriete tussendoortje van de oudste en de mama…
• Witte Oreo’s. Met dank aan de dochters die ermee thuis kwamen. Wat een ontdekking!
• Chips. Momenteel gaat de voorkeur uit naar Lay’s Peper en zout en Lay’s Ovenbaked Olive Oil & Herbs (maar dat wil nogal eens wisselen). Sinds een paar jaar kopen wij chips enkel nog in kleine verpakkingen van 45 g. Ja, ik weet dat dat duurder is. Maar enkel op deze manier stop ik ook na 45 g. Geef mij een zak van 170 g in handen en ik eet ‘m leeg. Onder het motto: aangezien ik toch zondig, kan ik dat maar beter in één keer goed doen, anders zondig ik morgen zeker opnieuw 😉
• Mattentaartjes: het ideale ontbijt. Maar ik weet niet of dit echt in dit rijtje thuishoort, dit valt volgens mij nog enigszins onder de voedzame eetwaren.
• Ijs. Een hoorntje met een bolletje chocolade-ijs van De Ijsberg in Beerzel. Of zelfgemaakt vanilleijs (vers gedraaid) met zelfgemaakte chocoladesaus (van melkchocolade). Of in een gelateria in Italië écht niet kunnen kiezen en dan maar dagen na elkaar elke dag een andere smaak uittesten. Of een pot Ben & Jerry’s meenemen uit de Colruyt en die ’s avonds in je eentje uitlepelen (en je dan pas realiseren dat je net een halve liter crème op hebt).
• Snoep uit de snoepwinkel. Als de dochters gaan “Nieuwjaarzingen”, komen zij wel eens met van die grote snoepzakken thuis. Op een rustige tv-avond durven de echtgenoot en ik er wel eens eentje soldaat maken. Ik durf dat trouwens ook in mijn eentje 😉 Ik heb een voorkeur voor de aardbeien en kersen, maar eigenlijk ben ik niet kieskeurig: als het maar plakt, zoet en zuur is (en liefst afwisselend). Schandalig eigenlijk, hoe wij ons de zuurverdiende bijeengezongen snoepjes van de dochters toe-eigenen. Maar het is voor een goed doel: het is ongezond en we bezorgen hen op die manier gezonde, mooie, witte tanden 😉
• Zelfgemaakte verse cake, brownies, biscotti con cornflakes, biscotti met chocolade en amandelen en andere bakexperimenten. Ik bak ontzettend graag, ik experimenteer ook graag en ik eet ook graag alles op, zeker als het vers uit de oven komt…
• Zelfgemaakte tiramisu: de originele versie (met amaretto) of de versie met aardbeien en limoncello. Uiteraard met veel drank 😉
• Zelfgemaakte chocomousse
• Zelfgemaakte “sneeuwballenroom” (vanillepudding met eiwitschuimpjes)

Ik ben duidelijk een zoetebekje, op de chips na. Maar ik ben wel een gedisciplineerde snoeper: één zonde per dag! Dat scherpt het verlangen aan én het houdt me gezond. Gelukkig ben ik ook dol op gezonde voeding. Ik vind mijn havermoutontbijt gewoon heerlijk én ik geniet ook echt van fruit…

En wat zijn jullie favoriete eetzondes? Kwestie van nog wat inspiratie op te doen en de lijst nog wat verder aan te vullen 😉

Een gestolen dagje…

Vandaag had de jongste een “facultatieve verlofdag” en dus had de mama ook een dagje verlof. Lang uitslapen zat er helaas niet in, want de echtgenoot en de oudste hadden wél school en de jongste zat nog in haar schoolslaapritme en was dus ook vroeg uit de veren. Zo hadden we wel een hele lange dag voor ons. Het enige dat vandaag “moest”, was eten maken en de dames in de namiddag van en naar hun danslessen brengen. Voor de rest had ik niet echt plannen gemaakt.

Vroeger was ik er nochtans héél goed in om zo’n snipperdagje meteen helemaal vol te plannen. Nooit echt grootse dingen, maar ik plande meteen te koken voor 2 dagen, het huis op te ruimen, de was bij te werken… Dat heb ik intussen afgeleerd (min of meer). Ik slaagde er immers nooit in al mijn plannen volledig af te werken en dat leidde dan weer tot frustratie. Bovendien heb ik intussen (ook min of meer 😉 ) geleerd dat je bewust ook momenten moet inplannen om gas terug te nemen. Dat het geen kwaad kan om af en toe op een vrije dag gewoon te niksen…

Maar uiteraard was de dag goed gevuld. Een uurtje fietsen, eten maken, de dames van en naar de dansles brengen, wat opruimen… Maar tussen het gerommel en gerij in, zijn we er ook in geslaagd om koekjes te bakken én kweetniehoeveel bladzijden te lezen in  “Tot ziens daarboven” (“Au revoir là-haut”) van Pierre Lemaitre. Schitterend boek! En dan blijf je lezen… (en dan laat je de mand strijk voor wat hij is). Zonder schuldgevoelens. (Jawel!) Want het is duidelijk een meesterwerk. En tijd besteed aan schoonheid of kunst is nooit verloren. Aan (het maken van) eten ook niet trouwens 😉

En zo is het hoofd even volledig leeg. Was de drukte even een dagje ver weg. Wat een luxe!

PS: En dan nu de mand strijk 😉

Cake for Life

Al een paar jaar vragen de kinderen of zij niets kunnen doen voor “Music For Life”. Al een paar jaar zit “Cake For Life” in ons hoofd. We bakken samen cake, de kinderen gaan hem huis aan huis verkopen voor het goede doel. Maar al een paar jaar komt het er door tijdsgebrek niet van.

Dit jaar heeft de mama niet alleen de kerstvakantie vrij, maar ook de week ervoor. En dus opperde de mama een paar weken geleden bij de jongste of we niet aan onze “Cake For Life” zouden beginnen. Maar of dat niet in een project voor school kon. De meester van de jongste zat blijkbaar ook al even op een plannetje te broeden en dus vonden we elkaar. De klas van de jongste zal volgende week cake verkopen in de refter op school, op het oudercontact,… Bakkers van dienst zijn mama’s, papa’s, oma’s en opa’s van de klas van de jongste. De kinderen werken rond “Music For Life”, bepalen hun goede doel, kiezen een liedje uit en verkopen de baksels die wij aanleveren…

Woensdagnamiddag had ik een halve dag vrij. De kinderen waren aan het studeren, de papa was aan het verbeteren en dus besloot de mama al eens de “Cake For Life” uit te testen. Al zal het volgende week wel een versnelling hoger moeten (wegens nog meer cakes om te verkopen). En dus maakten we marmercake, chocoladecake en kokoscake met noten en appeltjes. Dat kostte me toch wel een kleine 3 uur. (Ik maakte ook nog witloofsoep omdat ik toch bezig was 😉 De cakes werden vandaag op het werk verkocht en daarna gingen de kinderen met veel enthousiasme de straat rond om de rest aan de man te brengen.

En dat deden onze dames uitstekend. Onze fijne buren bleken ook zeer enthousiaste goede doel-steunpilaren. Maar het was dan ook gewoon zeer lekkere cake 😉 Uiteraard hebben wij voorgeproefd. De jongste heeft de kokos-appel-notencake leren eten én we zitten hier intussen allemaal met een cake-indigestie… voor het goede doel uiteraard. De eerste 37 euro voor “Music For Life” is binnen.

Het grote geld zullen we allicht niet binnenrijven met onze “Cake For Life”, maar de kinderen doen iets. Ze kiezen een goed doel, ze zijn met de actie bezig, ze verkopen en geven hun zuurverdiende centjes zonder morren weg om iets voor een ander te doen. Dat mag ook wel eens in december, in de Sinterklaas-, kerst- en oudejaarsovervloed…