Vijf op vrijdag: december-voorpret

Het einde van november is in zicht. Het zijn de somberste dagen van het jaar en er is voorlopig nog te weinig kerstverlichting om de boel wat op te fleuren. Het is donker als je naar je werk vertrekt en het wordt alweer donker als je naar huis terugkeert. Maar we maken het thuis gezellig: we halen bloemetjes in huis, we doen onze kachel branden, steken onze kaarsjes aan en beginnen stilaan plannen te maken voor de feestdagen.

We denken al eens na over goede voornemens voor 2018. Na bijna 44 jaar op deze wereld heb ik wel door dat ik geen goede voornemens hoef te maken op 1 januari. Het duurt in de maand januari vaak welgeteld een (paar) dag(en) vooraleer we de goede doelstellingen door ramen en deuren zwieren. Maar vorig jaar heb ik stiekem in december komaf gemaakt met mijn Cola Light-verslaving. (Still going strong, trouwens!) Het duurt 3 weken om van een voornemen een gewoonte te maken. En dus wil ik in december misschien nog eens een experimentje opzetten. Wie weet heb ik dan tegen januari opnieuw een gewoonte die mijn leven beter maakt, in plaats van een vage wens om het eindelijk eens volledig anders aan te pakken. Te beginnen op 1 januari. Of 2 januari. Of de maandag na de vakantie. Misschien. Of toch maar niet?!

We beginnen stilaan al eens aan de feesten te denken. Wat gaan we wanneer doen en met wie? Zullen we er eindelijk nog eens in slagen om dit jaar wel kerstkaartjes gemaakt te krijgen en te versturen? Wanneer kunnen en mogen we de kerstboom zetten? Vaag beginnen we ook al wat te mijmeren over onze kerstlijstjes: boeken die we nog willen lezen, series die we willen zien, muziek die we willen horen, hoeven we even niet meer zelf te kopen. We beginnen ze te verzamelen op ons wenslijstje. Ideeën om de geliefden te verrassen beginnen stilaan ook op te borrelen. Het enthousiasme voor Sinterklaas begint hier intussen toch wat te zakken. Met twee tienerdochters in volle examenvoorbereiding is de magie toch wat verder te zoeken en dus kijken we liever uit naar de kerstvakantie en de eindejaarsfeesten. Al zal het ook wel even slikken worden als de oudste dit jaar voor het eerst zal uitgaan op Oudjaar en er om middernacht dus niet “live” zal zijn voor de kussen en wensen. Misschien moet ik dat “loslaten” toch aan mijn goede voornemens toevoegen 😉.

We beginnen de post-examenweek al te plannen. Het gaat ineens allemaal zo vlug. Nog één week les en daarna beginnen mijn huisgenoten (beetje bij beetje) aan hun examens. Dat eerste trimester is weer voorbij gevlogen. Daarna twee weken doorbijten en dan zijn we allemaal samen thuis. Het moment om nog wat aankopen te doen en om gewoon samen wat te cocoonen bij de kerstboom. De echtgenoot heeft dan wel nog een drukke week, maar het is gewoon fijn om dan met ons drietjes samen wat te plannen. Om te gaan shoppen, om wat “vrouwenfilms” te kijken, om gezellig samen te bakken. Om de echtgenoot in de watten te leggen als hij tegen zijn verbeterdeadlines aankijkt of lange dagen op school maakt.

We tellen al een beetje af naar Music For Life en De Tijdloze. Als de examens er voor de dochters opzitten, begint Music For Life. Het is gewoon gezellig om dan samen thuis te zijn. De lichtjes in de kerstboom branden, en liggen pakjes klaar en de tv staat de hele dag op. Geweldige muziek, pakkende verhalen en dat enthousiasme in de kou, ik krijg het er écht warm van. In die periode vind ik het vaak zonde dat de gewone programmering van de zenders “Music for Life” verdringt.

Op Oudjaar maakt “De Tijdloze” al jaren deel uit van onze feestvreugde. Als er in huis gevierd wordt, is de Tijdloze de achtergrondmuziek bij het koken, het klaarmaken en de start van de gezelligheid. Als we buitenshuis vieren, vind ik het vaak zonde dat we nét in de top 20 moeten vertrekken. Al checken we rond 8 uur altijd nog even wie er dit jaar nu weer op één staat in “onze” Tijdloze.

44. Ergens tussendoor mag ik ook nog eens wat kaarsjes uitblazen. Het wordt een mooi, evenwichtig getalletje dit jaar. “Ocharme, zo midden in de feesten verjaren, vind je dat niet erg?” Neen. Het maakt december extra bijzonder. Midden in de feest- en examen-drukte was er altijd ook even tijd voor mijn speciale dag. Al toen ik kind was en nog steeds nu ik “groot” ben.

Aanleiding van dit blogje was een mailtje van StuBru om te stemmen voor de Tijdloze. Ineens besef je dat het toch wel weer heel snel gegaan is. Het zijn dan misschien de donkerste dagen, maar hier en daar begint er toch een eenzame kerstversiering op te duiken. Het “holiday season” is er écht bijna. Laat de voorpret dus maar beginnen!

Advertentie

As we speak #feestelijk december

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Feesten. Ik ben dol op december: de Sint, mijn verjaardag, Kerstmis, Oudjaar: de reeks feesten is eindeloos en houdt niet op. We mogen de schoentjes vullen, de kerstboom zetten en veel vieren. Zelfs de daarbij horende zoektochten naar de ideale cadeaus vind ik niet erg. Het blijft een uitdaging om telkens weer het juiste geschenkje te vinden voor de dochters, de echtgenoot of de familieleden van wie we de namen trokken. Dat het hoe langer hoe moeilijker wordt nu de dochters stilaan uitgroeien tot dames met een eigen wil en karakter, maar dat het des te fijner is als de verrassing toch slaagt.

Eten. Het was een overdadige maand. We vierden heel wat lekkere feestjes en we werden door de Sint ook weer rijkelijk voorzien van chocolade en ander snoep. We maakten eindelijk komaf met de Cola Light-verslaving (still going strong – 4 weken!). Toch bleek er bij de start van het nieuwe jaar een kilo minder op de weegschaal te prijken. Nochtans is het met het sporten niet zo geweldig gesteld. Zou enkel het afzweren van de Cola Light dat effect hebben, of lag het aan de rust en de geborgenheid van twee weken vakantie?

Sporten. Tja, het fietsen is hier al een paar maanden véél minder. Geen tijd, geen goesting, het komt er niet meer van. Maar er wordt wel gewandeld. We doen hier elke dag wel een poging om de doelen uit onze stappenteller te halen. Meestal lukt dat wel in werkperiodes (van en naar de trein stappen én een middagwandelingetje zorgen voor 60 minuten beweging en 6000 stappen), maar op thuisdagen en in weekends kom ik nog niet in de buurt van mijn opgelegde doel. Dat hebben we deze vakantie gecounterd met uitgebreide wandelingen met de hond. Zij vaarde er wel bij, ik ook. Dat beest is nu wel rotverwend en zal – net als ik – moeten afkicken…

Lezen. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb deze vakantie eindelijk “Lara” van Anna Pasternak uitgelezen. Over de “verboden” liefde van de Russische schrijver Boris Pasternak voor zijn “minnares en literaire muze Olga Ivinskaja”. Hij schreef voor haar Dokter Zjivago, zij zat voor hem liefst twee keer in een Siberisch werkkamp. Ik kende Boris Pasternak niet echt – een naam uit de literatuurgeschiedenis, meer niet – en herinner me alleen flarden van de film met Omar Sharif. “Lara” is een schrijnend document van een onzekere en verdachte tijd voor een man die willens nillens tegen de stroom in roeit. Maar waar zijn “grote liefde” de prijs voor betaalt. Het boek geeft je een dubbel gevoel: ik heb bewondering voor zijn onbuigzaamheid ten opzichte van het regime waarin hij leefde en de risico’s die hij neemt voor zijn literaire werk. Maar tegelijkertijd vind ik hem ook laf en egoïstisch omdat hij “de liefde van zijn leven” niet erkent en beschermt. Ik heb wel Dokter Zjivago op mijn leeslijst gezet voor 2017.

Kijken. We hebben deze vakantie samen met de dochters heel wat oude “romantische” films uit de bibliotheek gehaald en bekeken. Een gat in hun cultuur dat dringend opgevuld diende te worden ;-). Robin Hood (met Kevin Kostner) was een voltreffer: onze dochters leefden intens mee: het was véél te spannend. Zorro (met Antonio Banderas) viel echter door de mand. Best wel grappig, maar wat licht.

Uitstapjes. We bezochten de Harry Potter Expo in Brussel, wandelden tot aan het Atomium en bewonderden ons Belgische monument. Er met de wagen onderdoor rijden, geeft echt wel een kick. De bollen voor het eerst in de verte spotten ook. Het blinkt écht wel schoon. En zeggen dat dat ding eigenlijk had moeten afgebroken worden na Expo 1958. We bezochten Hasselt, Leuven en Antwerpen. We shopten wat, maar we genoten vooral van onze tijd samen. Wat hebben we toch een schoon en divers land!

Genieten. Van onze kerstvakantie. Van onze tijd samen. Van uitslapen. Van babbelen en lachen. Van feestjes. Van samenzijn. Van wandelingetjes met de hond en de dochters. Van (oude) films kijken met de dochters. Van lekker eten. Van het lezen van een boek, elk in zijn eigen zetel. Om langzaam te ontwaken, uitgebreid te ontbijten en de tijd te nemen voor de krant. Soms doet het zo’n deugd om je terug te trekken in je eigen kringetje. Om heel even de wereld buiten te sluiten.

Maar het zit er weer op. De batterijtjes zijn opgeladen, we zijn klaar om uit ons coconnetje te komen en het nieuwe jaar aan te vatten. School en werk. Veel te snel zullen we ons weer laten meeslepen door de drukte en de sleur van het alledaagse. Maar voorlopig kunnen we er weer even tegen en zijn we klaar voor de uitdagingen die op ons wachten. We kijken er stiekem ook een beetje naar uit. Maar vandaag nog heel even niet…

Gespot: de allereerste kerstboom

Toen we deze avond na een familiebezoekje huiswaarts keerden, zagen we tot onze grote verbazing al een allereerste kerstboom staan blinken. En alhoewel ik net geen kerstkindje ben en stiekem ook al volop aftel naar de lichtjes, de kerstboom, de pakjes, de feestdagen en de winterse gezelligheid vind ik half november véél te vroeg om al in kerstsfeer te gaan.

Volgens onze familieoverlevering moeten de Sint en zijn Pieten het land terug uit zijn vooraleer je de kerstboom mag zetten. En nu is de Sint nog maar net in België gearriveerd (gelukkig waren er geen stoute kinderen dit jaar) en hebben we net onze eerste kerstboom opgemerkt. Dat klopt niet. Dat kan niet. Ook al zijn onze dochters intussen met hun 15 en 12 te groot voor een bezoekje van de Sint (of misschien ook niet), de kerstboom komt ons huis pas in het weekend na Sinterklaas. Of nog net iets later aangezien beide dames en de leraar-echtgenoot dan volop in de examens zitten en we misschien niet echt tijd zullen hebben om een kerstboom te versieren. Misschien strooien wiskunde en Latijn nog wel even roet in het eten.

Waar we wel al mee bezig zijn, zijn de cadeautjes en de lijstjes. Voor één keer hebben we het in onze familie professioneel en tijdig aangepakt en hebben we vorige week al namen getrokken. We weten dus al voor wie we kerstcadeautjes moeten voorzien, nu moeten de lijstjes nog volgen en dan kunnen we op strooptocht. Maar de familiesnelheid kennende zullen we allicht de tweede week van december nog een herhalingsmailtje moeten sturen om naar de wishlists te informeren en ja hoor, ik pleit schuldig, ik ben meestal de voorlaatste om een lijstje te posten. En ondanks alle goede voornemens zullen we ons dan toch weer in de drukte van de laatste decemberweken mogen storten om nog iets te vinden, zoals elk jaar overigens – tradities zijn er om gerespecteerd te worden ;-).

Eigenlijk vind ik dat wel goed: ik krijg mijn hoofd niet in kerstmodus voor de Sint gepasseerd is. En ja, die brengt hier ook nog jaarlijks een bezoekje. Niet alleen voor de mete- en petekindjes, maar die andere familietraditie dat de Sint niet langer op bezoek komt van zodra je de kaap van de 12 rondt, hebben we besloten te negeren. Zolang de dochters flink hun schoentje zetten, met de nodige pintjes, klontjes suiker en wortels erbij, zal de Sint zeker zijn best doen. Al wordt het hoe langer hoe moeilijker om onze tieners te verrassen. En vindt de mama het stiekem jammer dat er hier geen schitterende Playmobil-huizen meer worden gebracht. Wat een lol hadden we toen we die ’s nachts met zijn tweetjes nog ineen mochten knutselen ;-).

Nog 3 weken tijd om een Sint-cadeautje te verzinnen voor onze dochters. Nog 3,5 week voor ik de echtgenoot smekend aankijk om alstublieft toch een kerstboom in huis te halen, ondanks de wiskunde of het Latijn. Tot dan negeer ik elke kerstboom die durft opduiken in mijn gezichtsveld, want de Sint komt niet als de kerstboom er al staat (en ik ben ook écht héél braaf geweest dit jaar)…

Juni was…

Examens. Met een leraar-echtgenoot en twee schoolgaande dochters kan je er in juni niet naast kijken: juni is de examenmaand bij uitstek. Voor de jongste ging dat nog relatief makkelijk en bleef het beperkt tot een week proefwerken, maar bij de oudste en de echtgenoot is het al redelijk intensief. De oudste begon op dinsdag met wiskunde, om een week later op vrijdag met geschiedenis te eindigen. Vele dagen deed ze haar ding en ging het vlot, maar af en toe doken er toch wel eens wat zenuwen op. “Ga ik het wel kunnen?”

Voor de echtgenoot is juni een intense maand. Telkens opnieuw begint juni met de onvermijdelijke vraag: krijg ik het allemaal wel gedaan? Het verbeterwerk van een aantal taken en toetsen moet afgerond zijn voor de start van de examens. De examens worden opgesteld, er worden (mondelinge) examens afgenomen, er wordt toezicht gehouden én er wordt de klok rond verbeterd. Het zijn extreem lange dagen, maar uiteindelijk lukt het toch elk jaar. Tegen de laatste week van de examens slaakt hij telkens opnieuw een zucht van verlichting. Dan ziet hij eindelijk door het bos de bomen terug en weet hij dat allemaal wel in orde komt. Bovendien is het einde dan in zicht en dat geeft moed voor de laatste loodjes, om nog even door te trekken. Verbeterdagen tot 1 uur ’s nachts zijn dan geen uitzondering, maar het lukt dan toch. En dan wordt er gedelibereerd en mag de riem er min of meer af: nog wat administratie, het galabal, de diplomauitreiking, maar dat is altijd de laatste rechte lijn richting de vakantiemaanden.

Een stapje terug. Juni was mijn eerste 4/5 maand sinds 4 jaar. Sinds ik in januari 2012 vertrok op mijn toenmalig werk dacht ik terug voltijds te kunnen werken. De kinderen waren al wat groter, we dachten het allemaal wel te kunnen combineren. En het lukte ook wel, maar we vonden de prijs te hoog. Ons levensritme ging te snel en dus besloten we samen dat ik terug een stapje terug zou zetten. En dat kon vanaf juni. Had het nu meteen impact? Moeilijk in te schatten als jouw stapje terug valt in de meest intensieve maand van de gezinsleden. Maar ik kon onze administratie onder controle houden, de belastingen waren meer dan een week op voorhand ingevuld en opgestuurd en er was tijd en ruimte om vooraf te koken, om er te zijn voor de kinderen, om de echtgenoot eens een rustige namiddag verbeteren te gunnen terwijl ik met de meisjes rond reed.

Maar het was ook wat zoeken. Het werk moet terug in vier dagen gebeuren en in mijn hoofd verdeelde ik alles nog over vijf dagen. Toevallig hadden we ook redelijk wat leveringen en administratieve verplichtingen deze maand. Die op “mijn” woensdagen gebeurden. En dus was het wat drukker dan ik gepland had, maar dat loopt de komende maanden wel los. Het is terug wat aanpassen. Maar onze dochters vonden al na de eerste woensdag dat het toch wel leuk was om mama terug thuis te hebben. En daar deden we het uiteindelijk toch voor…

EK voetbal. Wij zijn voetbalfans. Grote voetbalfans. Lees: de vlag hangt uit, er hangt een vlaggetjesslinger in onze woonkamer, we dragen rood op matchdagen, de nagels worden rood gelakt en we trekken strepen op onze wangen. De gekte heeft ons allemaal te pakken. Ook de jongste verzamelt redelijk fanatiek Panini-stickers en kijkt maar al te graag mee voetbal.

Ik heb zo goed als alle matchen gezien en ik vind dat leuk. Niks beters dan een voetbalmatch terwijl je moet strijken. Twitteren en sms’en tijdens het voetbal: de match meteen online ontleden, bespreken en lachen met de nagel-op-de-kop-commentaartjes. Zalig! Vooral omdat de echtgenoot toch wel redelijk wat avonden in zijn verbeterbureau spendeerde en enkel voor de Rode Duivels écht de tijd nam. Zelfs die avond dat zijn examens tegen de volgende dag verbeterd moesten zijn en hij er dus een nachtshift voor over had.

Topavond was de achtste finale tegen Hongarije toen alle examens erop zaten en we met vrienden konden afspreken om de match samen te bekijken. Geweldige sfeer, live commentaar, zotheid alom, zalige Duivelse hapjes, en WE WONNEN! En ja, we lagen véél te laat in ons bed, wat vooral voor de jongste voor een klein katertje zorgde in combinatie met de sportdag nadien, maar wat een fantastische avond.

Al volgde de anticlimax meteen erna, in de match tegen Wales die we niet konden of mochten verliezen, maar dat dus toch deden. Het begon met de blessure van Vertonghen, er volgden de nodige gemiste kansen én uitschakeling op het einde van de match. EK voorbij en meteen was de lol er ook af. Meteen konden de rest van de matchen me eigenlijk een beetje gestolen worden. Al gun ik het de Welshmen wel: klop die Portugezen en op naar de finale tegen Frankrijk!

Feestjes. Een vriendin die na 30 jaar samenzijn in het huwelijksbootje stapt en dat uitgebreid viert met man en kinderen. En wij mochten meevieren. Héél mooi om het geluk te zien, zowel bij het bruidspaar als hun kinderen. Een mooie aanleiding om te feesten. Misschien vinden we soms ons alledaags geluk veel te vanzelfsprekend. Misschien moeten we wat meer genieten van wat het leven brengt en de speciale momentjes wat meer in de kijker plaatsen. Om alle fijne mensen rondom ons te verzamelen en tijd samen door te brengen. Om bij te praten, lekker te eten en te drinken en gewoon in het moment te leven. Om te dansen en te lachen.

Laat de zomer dus maar snel van start gaan, met goed weer, (barbecue)feestjes, (voetbal)zotheid en veel genieten. Maak er fijne vakantie van!

All I want for Christmas is… – deel 2

Een week voor Kerstmis, het is dus hoog tijd voor het realistische kerstlijstje, nadat ik eerder al schreef waar ik écht naar verlang, maar wat zo moeilijk in te pakken is. En aangezien ik volgende week ook nog mijn verjaardag vier, mag ik me helemaal laten gaan.

Ik kijk altijd geweldig uit naar deze tijd van het jaar. Ik probeer ook altijd nog verlof te sparen zodat ik de kerstweken thuis kan zijn. Aangezien ik net voor Kerstmis verjaar, was het al van kleins af aan een bijzondere periode. Ik geniet er ook intens van om de kerstboom te zetten en de lichtjes aan te steken van zodra we thuis zijn. Om het gezellig te maken. Het is voor mij ook de periode van kerstmarkten, marsepein, snoepjes en glühwein (al komt dat er de laatste jaren niet zoveel meer van).

Het zijn de donkerste dagen van het jaar, maar in december vallen die voor mij altijd beter te verteren dan in januari. Ik geniet van de lichtjes en eigenlijk mag het nu ook echt wel koud zijn. En ik ben thuis (ik moet de baan niet op), dus laat het nu maar sneeuwen 😉

Tips om de kaap van de 41 wat te verzachten

Voor we aan de officiële feestdagen beginnen, mag ik de kaap van de 41 nog ronden. Vroeger leken mensen van die leeftijd in mijn ogen echt oud, maar nu ik er zelf geraakt ben, voel ik me in mijn hoofd nog erg jong. Maar tegelijkertijd heb ik wel al dochters van 13 en 10. Toch vind ik dat je moet blijven “zot” doen, al komen we nu stilaan wel in de fase dat de kinderen zich gaan schamen als ik in hun ogen “rare” dingen doe. “Mamaaa”, hoor je dan en dan rollen ze met hun ogen. Maar meestal kunnen ze er nog wel mee lachen (zeker als er niemand in de buurt is).

Toch, om de pijn te verzachten, het volgende lijstje:

1. een e-reader (de Tolino 2.0). Wij lezen ontzettend veel, zeker als we tijd hebben. Toen we vorig jaar op vakantie vertrokken (voor 3 weken) hadden we liefst 17 boeken bij. Dikke boeken. Enkel de echtgenoot zat op het einde van onze vakantie niet door zijn voorraadje boeken door. De oudste had haar 7 boeken uitgelezen, ook de 3 van haar jongere zus en was daarna aan die van de mama begonnen. 5 van de 7 had ze ook uit. Aangezien zij in de grote vakantie verjaart, lag haar verjaardagscadeau voor de hand.

Is ze enthousiast over haar e-reader? Min of meer. Het is geen boek. De zaligheid van een mooi boek, die geur, het bladeren van de nieuwe pagina’s… Maar het neemt in de auto een pak minder plaats in en de e-boeken zijn goedkoper. En als alle boeken uit zijn, bestel je gewoon een paar nieuwe. Een nieuw boek kopen ligt op vakantie in het buitenland niet echt voor de hand 😉 Laat de e-reader dus maar komen!

2. een kitchen-aid of meer realistisch: een nieuwe mixer. Morgen heeft de jongste met de klas haar “Cake for Life“. En dus heeft de mama cake gebakken. Veel cake. In totaal 12 stuks. Helaas heeft de mixer een goede maand geleden de geest gegeven. Het ding ging er letterlijk met een knal uit. Intussen mocht ik een mixer lenen, maar het apparaat is niet zo krachtig als de mijne was. Het duurt lang om het eiwit stijf te kloppen én ik voel het in mijn schouders.

Bij Jeroen Meus en Sofie Dumont zie je dan altijd de kitchen-aid staan blinken en cake maken lijkt bij hen zo simpel. Gewoon alle ingrediënten in dat blinkend ding en hup, daar is de cake. Maar ik ben dan ook weer niet bereid om 800 euro te investeren als je al een goede mixer hebt voor een tiende van de prijs.

3. een zwarte handtas. Helaas ben ik een moeilijk mens op het vlak van handtassen. (Ik hoor de echtgenoot intussen al zeggen dat dat niet alleen op het vlak van handtassen geldt). Ik heb sinds mijn eerste handtas eigenlijk altijd hetzelfde type handtas mooi gevonden. Helaas was dat type blijkbaar niet hip genoeg, want jarenlang vond ik het nergens meer terug. Tot vorig jaar. En dankzij de cadeaubon van mijn ouders, broer en zus mocht ik een cognackleurige variant de mijne noemen.

En dus was ik van plan om dit jaar voor mijn verjaardag de zwarte variant binnen te halen. Helaas. En alweer is “mijn” model eruit gehaald. Het was nochtans wel een enorm verkoopsucces. Jammer! Maar een zwarte handtas staat dus wel op mijn verlanglijstje, mogelijk voor de komende 10 jaar 😉

4. juwelen. Een klassieker, maar altijd goed. En ik ben gezegend met een echtgenoot met een uitstekende smaak qua juwelen. Mijn horloge begint stilaan betere tijden gekend te hebben. En dat vind ik eigenlijk echt wel verschrikkelijk zonde want het was een schoontje én helemaal mijn ding.

5. een pyjama van Woody. Helaas ben ik als winterkind NIET uitgerust met een interne chauffage. Ik heb het koud in de winter. En ook de kamerjas was er al bij toen de jongste geboren werd (in januari 11 jaar geleden) en is misschien wel aan een update toe 😉

Wishlist voor Santa

Kerst bij mijn ouders vieren we met pakjes. We trekken namen en iedereen maakt lijstjes van cadeautjes rond de 25 euro. Alle lijstjes zijn intussen al binnen. Ik ben dit jaar verrassend genoeg de laatste. Bovendien moet ik nog aan de cadeautjesjacht beginnen. Ook dat is niet van mijn gewoonte. Maar we hebben nog 10 dagen. Het is nog te vroeg om te panikeren 😉 En Heist-op-den-Berg is de ideale shopstad. Het komt allemaal in orde…

1. Boeken. Nog zo’n klassieker en voor mij altijd een voltreffer! Te kiezen uit:

• Anne Fortier – Het spoor van de amazones
• Ilja Leonard Pfeiffer – La Superba
• Pierre Lemaître – Au revoir là-haut
• NoViolet Bulawayo – We need new names

Franse boeken graag in het Frans, ik moet dringend mijn talen weer wat oppoetsen…

2. Kookboeken.

• Jeroen Meus – Dagelijkse Kost: Mijn 200 klassiekers
• Pascale Naessens – Kies maar, ik heb er nog geen enkel
• Het laatste van de Colruyt: Pottenkijken

3. Keukengerei.

• taartrooster(s)
• presenteervorm cake + deksel (= taartstolp, maar geen klassieke alstublieft)

Veel succes bij de cadeautjesjacht! En jullie? Zijn jullie al helemaal klaar voor de feesten? Of zijn jullie net als ik last minute shoppers?