Winterse examens #as we speak

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Examensfeer. Het is weer die tijd van het jaar. De dochters en de echtgenoot zijn volledig ondergedompeld in het december-examensfeertje. De oudste is halfweg, ze moet nog een week, de jongste eindigt vrijdag al. De echtgenoot heeft al een paar examens binnen, maar het gros van zijn verbeterwerk moet nog komen: het wordt nog een pittige eindspurt. Maar we maken er het beste van: zij werken hard, en dus is de mama solidair. De strijk, die na een drukke werkweek volledig was blijven liggen, is sinds dit weekend zo goed als bijgewerkt. Tja, als een mens geen uitstapjes kan maken én er absoluut geen lawaai in huis gewenst is (de stofzuiger is dezer dagen verboden terrein 😉), dan kan je niet anders dan stilletjes achter de strijkplank kruipen en strijken. Joepie, we hebben weer kleren!

Sinterklaas. Hij was relatief laat dit jaar, we dachten eigenlijk dat hij dit jaar ons huis was vergeten. We hebben hier wel een goed karakter, maar dat we altijd braaf zijn, kunnen we toch ook niet beweren. Maar op Sinterklaasdag zat er toch een briefje in het schoentje van de dames. De Sint brengt huize Tifosa EINDELIJK (als je onze dochters moet geloven 😉) de 21^ste eeuw binnen met een Netflix-abonnement. Onze meiden waren al langer vragende partij en dus zijn we gezwicht voor hun smeekbeden. Dat, en het feit dat er de laatste weken ABSOLUUT NIKS op tv was. Maar de goedheilig man is niet dom natuurlijk, het abonnement zal pas ingaan nadat het laatste examen is afgelegd. Er moet hier eerst wel nog gewerkt worden natuurlijk!

Sneeuw! Ik ben een winterkind. Als ik niet moet rijden en het huis niet uit moet, dan ben ik dol op sneeuw. En dus waren we gisteren blij dat er hier eventjes toch witte vlokjes uit de lucht vielen. Dat we een sneeuw-beer konden maken en even met sneeuwballen konden gooien. Niks beters om de examenstress (Latijn en Wiskunde) even van ons af te zetten. We haalden met zijn allen een rooie neus en gingen er daarna extra hard tegenaan.

Dat het vandaag opnieuw volledig wit kleurde, was net iets minder leuk. Al hadden wij hier in het Antwerpse het geluk wel aan onze zijde: ik was al op mijn werk vooraleer de sneeuwstorm toesloeg en had er deze morgen weinig of geen last van. Deze avond was het net iets minder: de trein had 20 minuten vertraging en het was absolute chaos in het station. Maar we zijn thuisgeraakt! En dan blijft het toch ook schrikken: in Leuven was de sneeuw al zo goed als weggesmolten terwijl mijn auto een jasje van zo’n 10 centimeter dik droeg. Dat die paar centimeters sneeuw elke keer opnieuw zo’n chaos veroorzaken, is eigenlijk niet te vatten als je weet dat er landen zijn waar het een ganse winter wit ziet. En daar blijft de economie ook draaien.

Wij tellen hier intussen af naar betere tijden: nog een dikke week en de dames des huizes hebben vakantie. Als dat geen mooie vooruitzichten zijn…

Advertentie

Uit het tienerleven: de examenversie

De voorbije twee weken hadden de dames des huizes examens. Dat gaat gepaard met losse, gemakkelijke kledij en het haar in een losse dot, zodat ze op hun gemak zijn voor het blokken. Het levert af en toe ook strijd op, want ze willen liefst allebei in de veranda studeren, maar het komt niet goed als ze met twee samen in dezelfde kamer zitten. Dus spreken ze een beurtrol af, of maken ze er gewoon ruzie over. Onze rol is beperkt. Wij zijn (af en toe) scheidsrechter en zorgen voor krachtvoer en soms wat verwennerij.

De examenweek en de daarbij horende studiestress bracht herinneringen boven aan mijn studententijd, want ook ik gaf toen de voorkeur aan makkelijke, losse kledij en het haar uit mijn ogen. Aangezien ik een ochtend-studeermens was, was dat voor mij vaak mijn pyjama. (Nu zouden ze dat met een chic woord “homewear” noemen.) Toen ik studeerde, had ik halflang haar met een froufroutje. Dat uiteraard gedurende de examenperiode net te lang werd om gemakkelijk te zijn. Ik had een hekel aan haar in mijn ogen, ik kreeg er jeuk van. Maar de examenperiode was niet het moment om nog een uur tijd te verliezen bij de kapper en dus zochten we naar alternatieven.

En dat werd het “palmboompje” oftewel de babyversie van het staartje bovenop je hoofd. De simpelste oplossing tijdens het studeren: de hele froufrou meteen in één keer uit mijn ogen. Het zag er wel niet uit, maar dat woog absoluut niet op tegen het studeergemak. Dat de kotgenoten raar opkeken tijdens mijn pauzes nam ik voor lief. Het was gemakkelijk, ik had er geen last van – spiegels zijn sowieso niet je favoriete gebruiksvoorwerp tijdens een blokperiode en ik kon goed studeren.

Toen ik dat verhaal aan de dochters vertelde, rolden ze op hun onnavolgbare tienerwijze met hun ogen, maar ze zijn dan ook wel één en ander gewend van mama. Mama dateert gelukkig nog uit het stenen pre-internettijdperk. Bewijzen op papier van het palmboompje zijn er niet – zo slim was ik dan ook weer wel – en wie hield er zich tijdens de examens toen bezig met het nemen van foto’s. Dat kunnen onze meisjes zich niet meer voorstellen: elk vrij moment tijdens het studeren, hebben ze hun gsm in hun handen, sturen ze berichtjes of “snappen” ze. En dan hebben ze af en toe wel eens wat aansporing nodig om hun “pauze” niet uit de hand te laten lopen.

Tijden veranderen en ik zie er héél vaak de voordelen van in: vragen worden gewoon online gesteld en er is altijd wel iemand bereikbaar. Een antwoord gemist of een vraag niet genoteerd? Binnen het kwartier heeft wel iemand dat stuk uit de cursus gefotografeerd en via de facebook-chat gedeeld. Ook als het niet vooruit gaat, of als je gewoon even wat stoom wil aflaten, stuur je gewoon snel een berichtje. Wij moesten ons daarvoor ook echt verplaatsen…

Maar dat mijn studie-palmboompje het nageslacht bespaard gebleven is, daar ben ik allesbehalve rouwig om ;-).

Studeerdromen of nachtmerries…

Ik ben intussen al twintig jaar afgestudeerd en toch heb ik zo’n paar keer per jaar “studeerdromen”. Dan beleef ik in mijn dromen zeer levendig een aantal situaties opnieuw uit de periode dat ik moest blokken en examens afleggen. En uiteraard zijn het nooit de ideale situaties die ik opnieuw beleef, maar wel de alles-loopt-mis-examens.

Een kleine kanttekening: ik was eigenlijk best een goede student, als je puur het resultaat bekijkt. Ik heb altijd eerste zit gehaald, enkel mijn thesis leverde een extra jaar op. Maar ik was – ook toen al – niet het best georganiseerde type. En ik had het talent om veel leerstof te verwerken/te blokken in korte tijd. Jammer genoeg ga je daar héél erg op vertrouwen én voel je dus niet de noodzaak om op voorhand goed georganiseerd te studeren. Je kan je dus ook best wel eens misrekenen. Tijdens elke examenreeks was er wel minstens één “kleine” misrekening die me bijzonder veel stress opleverde. En dat zijn uiteraard de situaties die ik nu, jaren later, in mijn dromen telkens herbeleef.

Op voorhand mocht ik dan misschien niet zo’n planner zijn, tijdens het studeren zelf verliep alles strak getimed. Dan wist ik perfect hoeveel bladzijden ik per uur diende te studeren en dan rekende ik uit hoeveel uur ik nodig had om er te komen. Meteen wist ik dan ook hoeveel tijd ik nog had om te slapen. De “nacht doordoen”, probeerde ik echt niet te doen. Ook toen was ik me er al van bewust dat er tijdens je slaap iets gebeurt waardoor je hetgeen je net gestudeerd hebt, dieper verwerkt. Bovendien was ik geen nachtbraker, wel een ochtendmens (ik ken er een heel aantal die nu eens goed gaan lachen) in het studeren. Rond een uur of 11 ging ik dus slapen, om dan soms rond een uur of 3 weer op te staan en de rest van de cursus verder te studeren.

Maar soms verliep het studeren toch wat trager dan voorzien. Dan kreeg ik mijn geplande aantal pagina’s er niet door en moest ik dus gaan beknibbelen op mijn geplande slaaptijd. Er zijn wel een aantal examens geweest (Algemene Taalkunde, bijvoorbeeld. Niet mijn favoriete vak, trouwens) waarbij ik maar twee uurtjes overhield om te slapen. En dan raak je natuurlijk niet meteen in slaap en dan word je verschrikkelijk nerveus en slaap je niet, of amper een uurtje.

(www.loesje.nl)

Het was geen fantastisch examen. Ik had wel alles gestudeerd, maar op het examen zelf was het één warboel in mijn hoofd. Bovendien was het dan nog eens een multiple choice-examen, wat sowieso al verwarrender was. Het bleek achteraf een 8 op 20 te zijn, maar aangezien ik maar één buis had, werd ik gedelibereerd. En toch is dit het vak dat mij het meest achtervolgt in mijn dromen. Telkens opnieuw voel ik de gejaagdheid van toen. Ik weet nog dat ik na een halfuur proberen in te slapen terug uit mijn bed gekomen ben om op de gang van de peda waar ik toen zat wandelingetjes te maken in een poging om te kalmeren. Als ik dit nu herbeleef in mijn dromen, word ik telkens opnieuw wakker met een bonkend hart van de spanning. Dan duurt het telkens een paar seconden vooraleer ik besef dat ik écht geen examen hoef te gaan doen, vooraleer mijn hart terug kalmeert…

De andere situaties komen iets minder vaak voor, maar hebben allemaal dezelfde uitkomst. Ik word wakker met een gevoel van desoriëntering en het duurt telkens even vooraleer ik besef dat ik geen examen moet gaan afleggen. Wat loopt er in mijn dromen nog mis? Ik heb het verkeerde vak gestudeerd, ik krijg een complete black-out, ik ben mijn boeken thuis vergeten en verlies dus ongelooflijk veel tijd met die op te gaan halen (dat was vannacht). Heb ik alles zelf meegemaakt? Niet echt, soms verbind ik in mijn dromen dingen die eigenlijk los staan van elkaar. Zo durfde ik in de periode dat ik naar Leuven moest inderdaad héél vaak zaken thuis vergeten, maar mijn cursussen waren daar nooit bij. Maar de keren dat ik zonder mijn handtas, mijn portefeuille of zonder geld in Leuven stond zijn dan weer niet op één hand te tellen.

Een keer heb ik echt een black-out gehad. Dan kreeg ik een vraag op het examen ethiek in tweede kan en wist ik precies waar het antwoord in mijn cursus stond, ik kon zelfs aangeven in welke kleur ik het titeltje gekleurd had, maar wat er precies onder de roze titel stond, daar kon ik jammer genoeg niet meer opkomen.

Studeren voor het verkeerde examen of een examen compleet “vergeten” is me gelukkig nooit zelf overkomen, maar twee vrienden uit onze vriendenkring hebben ooit ’s namiddags bij een prof gestaan terwijl ze daar eigenlijk in de voormiddag examen hadden moeten afleggen. Gelukkig was er begrip en hebben ze het examen later in de reeks opnieuw mogen afleggen.

Ik heb nochtans heel goede herinneringen aan mijn Leuvense periode: ik heb er de echtgenoot leren kennen, ik ben er mezelf meer dan eens tegengekomen en de periode heeft me – meer dan welke andere periode in mijn leven – heel erg gevormd. We keren graag terug naar Leuven voor een avondje uit, voor een trip down Memory Lane, maar heel vaak wordt zo’n avondje uit gevolgd door een nacht vol onrustige studiedromen. Het zal trouwens iets erfelijks zijn, want ook mijn vader heeft – bijna 50 jaar na de feiten – nog wel eens dergelijke dromen. En hij was wel de ideale student…

Maar ik was deze morgen bij het ontwaken vooral ongelooflijk opgelucht dat het nog altijd weekend was en dat ik niet aan Algemene Didactiek (sic) moest beginnen studeren!

De laatste loodjes…

De kerstvakantie is op komst. Voor de jongste is het al zo ver: zij had vandaag haar laatste examen. De oudste en de echtgenoot gaan nog een druk leer- en verbeterweekend tegemoet en de mama moet nog 2 dagen werken volgende week vooraleer we hier allemaal samen een stapje terugzetten. De laatste week zal nog pittig worden, vooral voor de echtgenoot: de laatste verbeterwerken tegen de klok, daarna 2 dagen deliberaties en ook nog een oudercontact. Gelukkig kan ik wel al een stapje terugzetten en kan ik volgende week zijn drukte een beetje opvangen.

Al hebben we zelf ook nog een rijkgevuld programma: we moeten nog aan de christmas shopping beginnen, we hebben een kerstfeestje gepland en zullen dus ook nog wat uit de kookpotten mogen toveren. Maar ons menu is al opgesteld en dankzij de vrije dagen volgende week kan ik al wat op voorhand werken. Maar vanaf kerstmaandag wordt het echt rustig.

Ik geniet elk jaar met volle teugen van de kerstvakantie. Ik neem de volledige periode vrij en eigenlijk is dit de enige periode in het jaar dat ik zolang gewoon thuis ben. Dan vallen de “moetjes” even voor twee weken weg en kunnen we genieten van de simpele dingen des levens.

Uitslapen. Gelukkig zijn onze dochters al in hun tienerperiode. Blijkbaar hebben hun stelsels dan nood aan meer slaap, waar wij dan mee van profiteren om een paar maanden slaap in te halen ;-).

Uitstapjes. Een shoptripje hebben we al gepland en ook een bezoekje aan de Harry Potter Expo staat op ons programma, maar voor de rest zijn onze dagen leeg. De agenda is volledig blanco. Er is dus ruimte om te improviseren, om eens voor een dagje zomaar ergens heen te trekken, maar we laten de mogelijkheden open. We kunnen er ook voor kiezen om gewoon een dagje thuis te blijven, om allemaal, ieder op zijn eigen plekje met een boek in de zetel te duiken en ons even te verliezen in een pakkend verhaal. Geen gerush, gewoon dag per dag bekijken of we zin hebben om iets te doen, of niet. Dat is pas luxe, dat is pas vakantie.

Kwalitijd, met zijn tweetjes, met zijn viertjes. Het is een drukke feestperiode, we vieren ook graag in ruimer familieverband, maar tussenin is het dan gewoon fijn om samen tijd door te brengen. Met ons viertjes, maar we zullen ook wel even tijd maken voor ons tweetjes. December is traditioneel een hectische maand voor de echtgenoot met de examenperiode, veel kwalitijd schiet er dan niet over. Dat maken we dan wel dubbel en dik goed tijdens de vakantie.

Het huishouden. Dat stopt uiteraard niet de komende vakantieperiode: er zal gekookt worden, gewassen en gestreken. Maar ik hoef er niet alles in sneltreinvaart door te draaien in een weekend, wil ik niet met een achterstand aan de werkweek beginnen. Het kan in stukjes en beetjes en als we eens een dag geen zin hebben, is er geen man overboord, dan is er morgen een nieuwe dag. Eigenlijk geniet ik daar van. Er zal tijd zijn om te koken, misschien zelfs om eens te bakken en te experimenteren en tussendoor kan er al eens een mandje strijk passeren. Er zal wat minder druk achter zitten en dan valt het voor mij allemaal wel mee.

En hoewel mijn hoofd stiekem al begint te denken, “misschien kunnen we hier en daar toch een klein opruim- of ander projectje inplannen”, gaan we dat toch maar niet doen. Geen plannen, geen projecten groot of klein, gewoon thuis genieten en even tot rust komen. Benieuwd hoe lang ik dat weer ga volhouden ;-).

Stilte voor de (examen)storm

Vrijdagavond, het einde van een drukke werkweek. De ouders in huis hebben zich naar het einde gesleept – wegens een hardnekkig virusje. De dochters blijven gelukkig gespaard, maar zijn ook opgelucht dat de schoolweek weer voorbij is, al komen de examens nu stilaan wel heel dichtbij.

Morgen zullen de dochters met de nodige tegenzin toch maar hun examens beginnen voor te bereiden. De echtgenoot zit in de laatste week voor/in de examens waarin hij tegelijkertijd de laatste taken en toetsen verbetert en de (vele) examens probeert op te stellen. Ergens tussendoor zal de Sint ook nog een bezoekje brengen aan ons huis en zullen de mete- en petekindjes genieten van hun speelgoedbuit.

Vage plannen om de kerstboom te zetten, verschuiven we naar “ergens” volgende week of volgend weekend. Kerstaankopen deden we (nog) niet, wegens nog geen lijstjes. Ook al waren we dit jaar vroeg met het trekken van de namen, de familietraditie dat we tot het laatste moment wachten met onze lijstjes, houdt ook dit jaar weer stand.

Vele taakjes liggen nog op ons te wachten. Net als altijd moet er ook dit weekend weer gewassen en gestreken worden en ook hier lopen de weken naadloos in elkaar over: een restje strijk van vorige week voegt zich al bij de nieuwe, volle manden en allicht zullen we ook eind volgende week een bruggetje maken van de ene strijkweek naar de andere.

Het is alweer het einde van een trimester. Vroeger konden we de klok gelijk zetten op onze dochters: op het moment dat ze elkaar voor niks in de haren vlogen, dat er nogal makkelijk zonder reden traantjes rolden, dat ze al eens in slaap durfden te sukkelen op het korte ritje van school naar huis, wisten we dat de nood aan vakantie hoog was. Nu houden de dochters dapper stand en zijn het de oudjes in huis die al eens op de kalender keken wanneer de kerstvakantie nu weer precies begon (nog 22 keer slapen trouwens).

Het eerste trimester is hier in huis altijd het zwaarste. Het langste ook. Van zodra we de kerstvakantie door zijn, vliegt de tijd weer voorbij. Voor je het weet, is het Pasen en dat derde trimester stelt sowieso niks voor: één keer met de ogen knipperen en het schooljaar zit er alweer op. Valt het op dat december voor mij een weemoedige maand is? Een maand om te genieten: veel feestjes en winterse gezelligheid, maar tegelijkertijd ook alweer een jaar dat voorbijgevlogen is. En voorlopig hebben we nog even geen tijd om stil te staan en terug te blikken: nog 2 drukke weken, nog 3 studeerweekends voor de boeg.

Maar vanavond doen we even niets. We ploffen in de zetel, we zetten een dvd’tje op. (Gossip Girl, seizoen 3, we maken vooruitgang). We steken de kaarsjes en de kachel aan, we nemen de tv-dekentjes erbij en nestelen ons dicht teken elkaar aan. Even pauze. Even niet denken aan de (drukke) dagen en weken die voor ons liggen. Dat doen we morgen wel weer.

As we speak #donker november

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Met een beetje vertraging deze maand wegens een virusje dat de oudjes hier in huis weer even lam legde. Ik wou dat ik het op de echtgenoot kon steken, aangezien hij net een dagje vroeger voor de bijl ging, maar we moeten eerlijk bekennen dat ik al een dikke week tussen hangen en wurgen zat. Net toen ik dacht dat ik er aan het doorkomen was, bleek ik de echtgenoot besmet te hebben en gaf hij mij de genadeslag. Het jonge volk in huis daarentegen houdt goed stand. En we gaan vooral veel hout vasthouden, want de examens staan voor onze beide dames voor de deur.

Donkere dagen. Als de zon schijnt, het ijskoud is en de bladeren in vele kleuren een prachtig tapijt vormen, dan kan ik echt heel hard van de herfst genieten. Maar dit jaar is de herfst vooral donker. Het is donker als je ’s morgens je huis verlaat, de trein neemt en naar je werk stapt. En als je ’s avonds terug naar het station stapt, de trein terug neemt en naar huis keert, is het al terug donker. En tussendoor is het heel vaak grijs en nat. Echt leuk vind ik dat niet. Het is ook absoluut niet aanmoedigend om ’s middags snel een wandelingetje te gaan maken. Even een fris hoofd halen in de regen is niet bepaald aangenaam. En de was hangt nu héél vaak aan het rekje binnen in plaats van zalig uit te waaien buiten.

(www.pinterest.com)

Ik mis licht, ik mis het zonnetje. En het is nog net te vroeg voor de kerstverlichting en bijhorende sfeer. Als ik kon, hield ik een herfstslaapje: je mag me wakker maken half december, liefst op een dag dat het vriest dat het kraakt. Het enige voordeel is dat we hier momenteel héél veel kaarsjes branden om toch nog een beetje licht en gezelligheid in huis te halen. Eindelijk zijn we die zak theelichtjes van in de begindagen van ons samenwonen nu ook echt aan het opbranden ;-).

Geweldige tv-series. Wat moet een mens doen als het zo vroeg donker wordt? Samen gezellig onder een tv-dekentje kruipen en een paar series bingewatchen. Met de dochters zijn we nog steeds in de ban van Gossip Girl. Seizoen 2 (en high school) is zonet afgerond, we gaan hier met zijn allen naar “university”. Aan dit tempo studeren we misschien nog tegen begin 2017 af. De echtgenoot vindt het maar niks en komt af en toe zijn vrouwen eens op de tegenstrijdigheden in het scenario wijzen, of met de personages lachen, maar de dames des huizes kunnen het (flinterdunne) verhaaltje wel smaken. Elke generatie zijn eigen “Beverly Hills 90210”.

Als we onze dochters eindelijk in bed gekregen hebben, is het tijd voor “The Bridge”. Ja, we lopen al een paar jaar achter. Maar we zijn er net in geslaagd het tweede seizoen uit te kijken en zijn pas aan het derde seizoen begonnen. Wat een serie! Wat een actrice! Wat een pareltje!

En er is eindelijk zelfs weer één en ander op tv. Een nieuwe reeks van “Wat als?”. Een half uurtje humor van eigen bodem én van de bovenste plank. Al mocht het van mij gerust wat langer duren: het is elke keer zo snel voorbij. En om het weekend goed in te zetten is er “Victoria”. Het blijft toch een typisch Britse gave om zo prachtig sfeer te scheppen. Dat was al het geval bij “Downton Abbey”, “Mr. Selfridge”, “Poldark” en nu ook weer bij dit verhaal over Queen Victoria. Er wordt telkens opnieuw zoveel zorg gestoken in de acteurs, de decors, de kledij en de sfeerschepping. Ook deze serie is alweer een lust voor het oog. Dan speelt het eigenlijk geen rol meer als er eens wat dichterlijke vrijheid genomen wordt ten opzichte van de historische correctheid.

Agenda-luxeprobleempjes. November was een drukke maand, met redelijk wat uitnodigingen. En zoals dat hoort, kwamen die allemaal samen. Soms gebeurt er een paar weken niet veel, maar dan heb je ineens afspraken aan de lopende band. Allemaal leuke dingen, uiteraard, anders durven we hier en daar wel wat schrappen. Maar nu kwam het allemaal samen in één week en dan moet je achteraf eerlijk bekennen dat het hoofd het allemaal nog wel wil, maar dat het 42-jarige lijf af en toe wel even protesteert. Een feestje? Fijn, maar het duurt toch wel een paar dagen eer je dat uit je systeem krijgt.

Gelukkig hebben we voor de volgende (feest)maand al de nodige vakantie/rustdagen ingebouwd om alles verteerd te krijgen: Sinterklaas, een verjaardag, een post-examen-uitstapje met de dochters, Kerstmis, Oudjaar en Nieuwjaar. Ik kijk er al naar uit, al moeten we dan eerst nog wel de examens door.

Juni was…

Examens. Met een leraar-echtgenoot en twee schoolgaande dochters kan je er in juni niet naast kijken: juni is de examenmaand bij uitstek. Voor de jongste ging dat nog relatief makkelijk en bleef het beperkt tot een week proefwerken, maar bij de oudste en de echtgenoot is het al redelijk intensief. De oudste begon op dinsdag met wiskunde, om een week later op vrijdag met geschiedenis te eindigen. Vele dagen deed ze haar ding en ging het vlot, maar af en toe doken er toch wel eens wat zenuwen op. “Ga ik het wel kunnen?”

Voor de echtgenoot is juni een intense maand. Telkens opnieuw begint juni met de onvermijdelijke vraag: krijg ik het allemaal wel gedaan? Het verbeterwerk van een aantal taken en toetsen moet afgerond zijn voor de start van de examens. De examens worden opgesteld, er worden (mondelinge) examens afgenomen, er wordt toezicht gehouden én er wordt de klok rond verbeterd. Het zijn extreem lange dagen, maar uiteindelijk lukt het toch elk jaar. Tegen de laatste week van de examens slaakt hij telkens opnieuw een zucht van verlichting. Dan ziet hij eindelijk door het bos de bomen terug en weet hij dat allemaal wel in orde komt. Bovendien is het einde dan in zicht en dat geeft moed voor de laatste loodjes, om nog even door te trekken. Verbeterdagen tot 1 uur ’s nachts zijn dan geen uitzondering, maar het lukt dan toch. En dan wordt er gedelibereerd en mag de riem er min of meer af: nog wat administratie, het galabal, de diplomauitreiking, maar dat is altijd de laatste rechte lijn richting de vakantiemaanden.

Een stapje terug. Juni was mijn eerste 4/5 maand sinds 4 jaar. Sinds ik in januari 2012 vertrok op mijn toenmalig werk dacht ik terug voltijds te kunnen werken. De kinderen waren al wat groter, we dachten het allemaal wel te kunnen combineren. En het lukte ook wel, maar we vonden de prijs te hoog. Ons levensritme ging te snel en dus besloten we samen dat ik terug een stapje terug zou zetten. En dat kon vanaf juni. Had het nu meteen impact? Moeilijk in te schatten als jouw stapje terug valt in de meest intensieve maand van de gezinsleden. Maar ik kon onze administratie onder controle houden, de belastingen waren meer dan een week op voorhand ingevuld en opgestuurd en er was tijd en ruimte om vooraf te koken, om er te zijn voor de kinderen, om de echtgenoot eens een rustige namiddag verbeteren te gunnen terwijl ik met de meisjes rond reed.

Maar het was ook wat zoeken. Het werk moet terug in vier dagen gebeuren en in mijn hoofd verdeelde ik alles nog over vijf dagen. Toevallig hadden we ook redelijk wat leveringen en administratieve verplichtingen deze maand. Die op “mijn” woensdagen gebeurden. En dus was het wat drukker dan ik gepland had, maar dat loopt de komende maanden wel los. Het is terug wat aanpassen. Maar onze dochters vonden al na de eerste woensdag dat het toch wel leuk was om mama terug thuis te hebben. En daar deden we het uiteindelijk toch voor…

EK voetbal. Wij zijn voetbalfans. Grote voetbalfans. Lees: de vlag hangt uit, er hangt een vlaggetjesslinger in onze woonkamer, we dragen rood op matchdagen, de nagels worden rood gelakt en we trekken strepen op onze wangen. De gekte heeft ons allemaal te pakken. Ook de jongste verzamelt redelijk fanatiek Panini-stickers en kijkt maar al te graag mee voetbal.

Ik heb zo goed als alle matchen gezien en ik vind dat leuk. Niks beters dan een voetbalmatch terwijl je moet strijken. Twitteren en sms’en tijdens het voetbal: de match meteen online ontleden, bespreken en lachen met de nagel-op-de-kop-commentaartjes. Zalig! Vooral omdat de echtgenoot toch wel redelijk wat avonden in zijn verbeterbureau spendeerde en enkel voor de Rode Duivels écht de tijd nam. Zelfs die avond dat zijn examens tegen de volgende dag verbeterd moesten zijn en hij er dus een nachtshift voor over had.

Topavond was de achtste finale tegen Hongarije toen alle examens erop zaten en we met vrienden konden afspreken om de match samen te bekijken. Geweldige sfeer, live commentaar, zotheid alom, zalige Duivelse hapjes, en WE WONNEN! En ja, we lagen véél te laat in ons bed, wat vooral voor de jongste voor een klein katertje zorgde in combinatie met de sportdag nadien, maar wat een fantastische avond.

Al volgde de anticlimax meteen erna, in de match tegen Wales die we niet konden of mochten verliezen, maar dat dus toch deden. Het begon met de blessure van Vertonghen, er volgden de nodige gemiste kansen én uitschakeling op het einde van de match. EK voorbij en meteen was de lol er ook af. Meteen konden de rest van de matchen me eigenlijk een beetje gestolen worden. Al gun ik het de Welshmen wel: klop die Portugezen en op naar de finale tegen Frankrijk!

Feestjes. Een vriendin die na 30 jaar samenzijn in het huwelijksbootje stapt en dat uitgebreid viert met man en kinderen. En wij mochten meevieren. Héél mooi om het geluk te zien, zowel bij het bruidspaar als hun kinderen. Een mooie aanleiding om te feesten. Misschien vinden we soms ons alledaags geluk veel te vanzelfsprekend. Misschien moeten we wat meer genieten van wat het leven brengt en de speciale momentjes wat meer in de kijker plaatsen. Om alle fijne mensen rondom ons te verzamelen en tijd samen door te brengen. Om bij te praten, lekker te eten en te drinken en gewoon in het moment te leven. Om te dansen en te lachen.

Laat de zomer dus maar snel van start gaan, met goed weer, (barbecue)feestjes, (voetbal)zotheid en veel genieten. Maak er fijne vakantie van!

Het werd zomer. Bijna!

Neen, we gaan het niet hebben over het fantastisch Belgische zomerweertje. Waar we een warm dagje alweer moeten bekopen met verschrikkelijke zomeronweders. Maar het einde van de examens en proefwerken is stilaan in zicht. De oudste heeft nog geschiedenis, de jongste heeft nog rekenen, maar het leren is al achter de rug. Nog een keertje alles geven en ze kunnen aan hun zomervakantie beginnen.

Ook bij de echtgenoot is het verbeterwerk (net) achter de rug. De punten worden doorgegeven, nu volgen een paar dagen deliberaties en moet hij de rapporten nog schrijven en wat administratieve zaken afhandelen. En dan kan de riem er hier even af. Het is tijd en het is nodig. Ze zijn zo moe, mijn huisgenoten. En ze zijn het moe. Even geen school meer. Even geen taken meer, geen lessen. Even alleen maar genieten, luieren, wat lezen. Uitslapen ook, recupereren van een lang, vermoeiend jaar.

Toen onze meisjes jonger waren, zag je in mei en juni gewoon dat ze aan het einde van hun Latijn waren. Het bobijntje was af. Ze gingen zonder morren op tijd naar bed, ze durfden in het weekend al eens een gaatje in de dag te slapen en vooral de jongste kroop in de loop van de dag wel eens stilletjes met een boekje in bed. Een uur later vonden we haar dan diep in slaap. Ze hadden het soms zo nodig. Mei is dan ook een erg drukke maand met de schoolfeesten, de dansoptredens, soms nog wat communie- en verjaardagsfeesten hier en daar. Het was soms teveel voor onze dames.

Intussen zijn ze opgegroeid en zijn ze het al meer gewend. En toch. De examens zijn ook gewoon vermoeiend. Het vraag een constante mentale inspanning en dat vergt toch veel van onze meisjes. En dan zijn de lontjes soms wat korter: er wordt al eens stevig gezeurd. Op het oneerlijke (studeer)leven, op de ouders (met hun bedenkelijk gevoel voor humor), op de zus. Op het eten dat net niet is wat ze liefst gewenst hadden. Of op de muziek/lach/stem die te luid is, de mattentaartjes die uitverkocht waren bij de bakker,… Het grappige is dat dat gezeur meteen stopt op het moment dat de examens afgelopen zijn. Min of meer toch ;-). Vanaf morgenavond kunnen ze weer wat meer hebben. Dan blijven ze al eens langer op en slapen ze ook gewoon weer een stukje langer uit. Het ritme wordt verlegd, we zetten een stapje terug. Er “moet” ineens niks meer, er “mag” veel meer.

Lang zal het overigens niet duren vooraleer we hier “ik verveel me” te horen krijgen. Of “mag ik op de Nintendo/tablet/computer”? Want wat moet je in godsnaam met die zeeën van tijd gaan doen (zeker als het regent)? En je kan nu toch niet de hele dag door blijven lezen (tenzij het goed weer is en je als eerste de ligzetels hebt ingepalmd natuurlijk). Het moet gezegd dat ook de waterspelletjes en ons plastieken zwembadje enorm populair blijven bij onze dochters. Zeker als ze gezelschap kunnen/mogen vragen. Of een logeerpartijtje mogen houden…

Die belofte van de oneindige zomer, de leegte die zich voor je uitstrekt, dat mis ik nog altijd. Maar als ik eraan denk dat je dan eerst nog eens die examens moest doorworstelen, dan is dat gemis snel over. Al zal het binnenkort toch weer slikken zijn, als iedereen vakantie viert en ik ’s morgens het huis stilletjes uit sluip om toch maar niemand wakker te maken en de liefdes van mijn leven hun broodnodige recuperatie te gunnen.

Nog één examen, nog één weekje, en dan zit het er alweer op. Is de lagere school een afgesloten hoofdstuk in dit gezin. Dan zit de helft van het middelbaar er voor de oudste al op . Het gaat toch zo ontzettend snel allemaal. Even met je ogen knipperen en voor je het weet zijn ze opgegroeid. Ik ben daar zó niet klaar voor. Maar voor de dochters kan het soms niet snel genoeg gaan. Zeker niet nu ze weer twee superlange vakantiemaanden in het vizier hebben ;-).

Stommiteiten – de zonnige examenversie

Ik heb het gehad met dat Belgisch zomerweertje. Deze namiddag viel de regen hier weer eens uren op een stuk met bakken uit de lucht. Er zijn uiteraard ook voordelen: onze zomertopjes, rokjes, jurkjes en shorts zijn nog amper de kast uit geweest. En dan nog enkel “per vergissing”. Op die dagen dat de lucht zo prachtig blauw zag als we de rol ‘s morgens optrokken en het er buiten zo aanlokkelijk en warm uitzag dat ik toch maar voor dat zomerse rokje ging. Om amper een uur later, net de trein uit, te moeten constateren dat het allicht even een optische illusie geweest was en dat ik beter ook de andere kant van het huis (waar de wolken zich al verzamelden) gecheckt had bij het opstaan. Waarop je de rest van de dag dan maar bibberend met je jas kan aanzitten…

Maar de echtgenoot, hier in huis degene bij wie het glas altijd halfvol is, noemde het mindere weer daarnet toch een zegen voor de studerende jeugd. Zo dacht ook de oudste even toen ze halverwege haar twee vakken in de loop van de vooravond nood had aan “lucht” en vol enthousiasme met de paraplu en de hond ging wandelen. De hond zag het iets minder zitten en probeerde tijdens het openen van de paraplu ervandoor te muizen richting zijn warme binnenshuis gesitueerde nest, maar liep dan toch maar met de oudste tot het einde van de straat. Zij kwam al lachend uitgewaaid en uitgeregend terug binnen, maar de hond was de hele wandeling mee onder de paraplu gekropen en was toch een zielig verzopen kieken dat naar binnen sukkelde en zich toen voor de hele gang uitschudde ;-).

Ooit, toen juni nog echte zomers kende en de examens steevast geplaagd werden door schitterend heet en zonnig weer, studeerde ik in Leuven. In mijn laatste jaar, toen ik het klappen van de zweep al kende, had ik ooit van een kleine pauze tussen twee examens in gebruik gemaakt om wat zon te zien. Ik had me op mijn vensterbank geïnstalleerd met een boekje en was min of meer in slaap gevallen. Om een uurtje later wakker te schrikken. Spijtig genoeg had ik toen niet het lumineuze idee gehad om halverwege eens om te draaien zodat beide kanten gelijkmatig konden bakken.

En dus kon ik twee dagen later examen gaan afleggen met een half verbrand gezicht, een rode schouder en een rode arm. Enfin, laat ons zeggen dat het ergste rood er al af was, maar er was toch nog altijd een duidelijk verschil merkbaar. En het was niet de gemakkelijkste prof. Ik had ‘m eerder al gehad en ik had niet altijd even schitterend gepresteerd. In mijn laatste jaar was ik gebrand op een goede prestatie en eigenlijk verliep het examen ook redelijk vlot. Ik kon toch op alle vragen antwoorden en ik had er een redelijk goed gevoel bij. Tot de prof me fijntjes liet weten: “Je vois que vous avez déjà pris un bain de soleil. Partiellement quand même…”

Met een (uniform) rode kop heb ik toen het lokaal verlaten. Maar het was één van de allerlaatste examens ooit, het studeren zat er zo goed als op, ik had mijn diploma bijna op zak, het was zomer, de festivals stonden voor de deur, mijn lief had ook geen examens meer. De belofte van een eindeloze zalige zomer strekte zich voor ons uit… en het was nog te vroeg om me al druk te maken over de arbeidstoekomst in de verte.

Ik ben nadien wel nooit meer vergeten dat je bij het bakken het vlees regelmatig moet draaien, voor een gelijkmatige garing ;-). Als we hier in België ooit nog zomer krijgen natuurlijk.

Mei was…

Ten huize Tifosa was mei een maand met twee gezichten. Goed, rustig, georganiseerd afgetrapt, maar net iets hectischer en iets minder strak geëindigd.

Rustig en druk. We waren de maand zo goed begonnen. Met een paar verlofdagen, een paar lange weekends en we hadden geen grootse plannen gemaakt. Gewoon genieten met ons viertjes. En het werkte: niet alleen waren we (even) uitgerust, de kasten waren gewisseld, de strijk was gedaan, er was opgeruimd en dat geeft meteen ook rust en ruimte in mijn hoofd. Gaan werken in de wetenschap dat je niet nog eens uren achter je strijkplank moet gaan zitten ’s avonds, maar alleen “mag” bloggen of fietsen, geeft mij rust.

Het lijkt dan alsof de weken “vertraagd” zijn, er is een zekere leegte die mogelijkheden biedt. Je “kan” alles, en tegelijkertijd “moet” er niks. Mijn creativiteit klopt dan overuren. Ik heb de meest wilde ideeën, vind oplossingen, breng structuur aan en heb legendarische discussies met de echtgenoot (over de Rode Duivels, over de actualiteit, over de maatschappelijke problemen, over de toekomst van onze kinderen,…) Het zijn vaak ook mijn meest productieve weken. Net omdat er niks “moet”, gebeurt er veel. Dingen die al eeuwen op mijn to do-lijstje stonden worden eindelijk ook eens aangepakt.

En dan klopt de realiteit weer aan je deur. Dan heb je een paar héél hectische weekends na elkaar. Je bent bijna niet thuis, je probeert de normale huishoudelijke routine wel tussendoor te doen, maar het eindigt op zondagavond meestal met volle wasmanden waarvan er vaak maar één of twee gestreken zijn. Je hebt dan ook in de week een aantal afspraken waardoor je je normale routine tussendoor probeert te plannen. Je moet kiezen tussen bloggen of fietsen of strijken. In plaats van “rust” in je hoofd, krijg je een opgejaagd gevoel, is het “drukdrukdruk” en ben je alleen maar moe. Dat probeer je in je weekends te compenseren, maar je kan niet tegelijkertijd slaap én huishoudelijk werk én quality time inhalen. Kiezen is verliezen, maar dat wil je niet en dus prop je alles vol en hol je maar door om toch zoveel mogelijk tegelijk rond te krijgen. En dan vergeet je tussenin eigenlijk in het moment te leven en te genieten van de kleine dingen.

Zon en grijs. Grappig genoeg hingen bovenstaande weken ook samen met zonnige en grijze weken. De weken dat er hier rust in huis was, waren toevallig ook de zonovergoten weken in mei. De veranda ging open, de ligzetels kwamen in de tuin, we namen er een boekje bij en stalen een paar uurtjes. We waren helemaal in Italiëstemming en zetten een stapje terug. De slippers gingen aan, (je loopt dan ook wat trager), onze dames misten enkel nog hun zwembad. Strijken is ook een pak leuker in de zon als je tegelijkertijd ook aan je kleurtje kan werken. Zorg wel voor goede zonnecrème want al na een uurtje strijken buiten kan je wel eens rood uitslagen ;-).

Maar het weer sloeg om en de drukte sloop opnieuw ons leven binnen. En met het grijze weer valt dat voor mij ook wat moeilijker te verteren. Van zodra de zon schijnt, leef ik op, heb ik meer energie en pak ik meer dingen aan. Maar als we ’s morgens de rol optrekken en het regent of het is grijs, dan wordt er hier al eens flink gezucht. It’s all in the mind…

Juni brengt ook niet onmiddellijk beterschap. Volgende week beginnen de examens voor de dochters en bij de echtgenoot is het momenteel de klok rond werken. Verbeteren, examens opstellen, examens afnemen, punten uittellen, delibereren en nog verschillende naschoolse verplichtingen: het wordt nog een drukke maand. Maar het is mijn eerste maand met vrije woensdagen en dus kan ik inspringen. Kan ik de dochters al eens opvangen na een examen en extra in de watten leggen. Kan ik het de echtgenoot al eens wat makkelijker maken door voor twee dagen te koken.

Toch is juni ook een fijne maand. Want na de drukte komt de decompressie voor de echtgenoot en onze meisjes. En hier in de streek hebben ze de braderij en bijhorende kermis perfect na de examens getimed. Vrijdag begint ook het EK voetbal en naar ’t schijnt worden de Rode Duivels Europees kampioen. Hét excuus om alle rode kledij weer boven te halen, onze vlag uit te hangen en roodgeelzwart geschminkt rond te lopen. Geen betere manier trouwens om alle spanningen van je te laten afglijden dan 2 uur te roepen en te tieren tegen die 11 mannen op tv ;-). Of geen betere manier om veel strijk gedaan te krijgen als je van de spanning niet durft te kijken en dan maar besluit je huishoudelijke taken aan te pakken ;-).

En we leven op hoop: er is goed weer op komst. Toch?