Overleven in september ?

15 jaar ervaring hebben wij met de start van het nieuwe schooljaar en toch laten we ons elk jaar opnieuw overvallen door de septemberhectiek. Ook al (of misschien net omdat) ben ik vaak al de hele maand augustus opnieuw aan het werk en hoef ik dus helemaal geen post-vakantie-gewenning te overwinnen op 1 september.

Maar toch is het die eerste weken van het nieuwe schooljaar telkens opnieuw een krachttoer om alles geregeld te krijgen. Kan je x aantal winkels aflopen om alsnog schoolspullen in te slaan. Ook al heb je bij het begin van de vakantie nog geïnformeerd: “Is er nog voldoende kaftpapier? Passen jullie sportschoenen nog? Hoe zit het met de (winter)jassen en sneakers?” Uiteraard bleek net dát toch te ontbreken begin september, want ineens pasten de sportschoenen écht niet meer (of waren ze “plots” stuk – tja dat gebeurt wel vaker als ze twee maanden ergens in een kast liggen, niet) en oei, zoveel kaftpapier bleek er toch niet meer in huis te vinden…

Maar we zijn intussen drie weken ver en we hebben het ritme min of meer weer te pakken. Hoe deden we dat?

• Met sloten koffie. ’s Morgens even de tijd nemen voor dat eerste bakje troost vooraleer de drukte van de dag je weer grijpt, maakt dat je toch net 5 minuten langer zen blijft als de turnzak nog in huis ligt terwijl ze die dag turnles hebben. Of als ze pas een dorp verder doorhebben dat ze hun cadeautje voor dat verjaardagsfeest thuis op de kast hebben laten liggen…
• Go with the flow. De meeste septemberochtenden verlopen nog niet even soepel. De dochters moeten nog wennen aan dat – vervloekte – schoolritme, het véél te vroege opstaan en de snelle ochtenddynamiek. Steek dus geen preek af als ze hun schoenen of jas niet meteen terugvinden (omdat die nog liggen waar ze hun spullen de avond tevoren hebben gedropt!) Zeg gewoon waar ze alles kunnen vinden. Het leven is ’s morgens zoveel gemakkelijker als je je preken tot ’s avonds bewaart.
• Beperk je to do-lijstjes. Het mag verschrikkelijk verleidelijk lijken om bij de nieuwe schoolstart ook schoon schip te gaan maken, maar doe dat niet, beperk je tot de essentie. Het opruimproject op zolder kan dus nog even wachten. De dochters voorzien van de nodige spullen op het juiste moment op de juiste plek krijgen is begin september al een uitdaging op zich!
• Wees mild voor jezelf. Wie heeft er in godsnaam ooit besloten dat september ook de ideale maand was om alle hobby’s opnieuw op te starten? Of om alle jaarlijkse doktersafspraken te plannen? Wanneer je alle beschikbare hersenruimte nodig hebt om de schoolstart in goede banen te leiden? Hét ideale recept om af en toe eens goed tilt te slaan. Dan kan het wel eens gebeuren dat je je vergist in het uur dat de tennisles nu weer gepland was. Waarom moet dat ook elk jaar opnieuw veranderen? Dat is er echt voor gedaan om verwarring te creëren. Sommigen onder ons zijn daar dan ook nog wat meer vatbaar voor dan anderen.
• Delegeer. Neen, je hoeft niet alles alleen te doen, te onthouden en te plannen. Verdeel de taken. Laat je kinderen zelf klungelen met kaftpapier en handboeken (en voorzie dus een ruime voorraad, accepteer de consequenties van je keuzes 😉). Laat de echtgenoot samen met de dochters (flashy!) sportschoenen kopen. Doe al eens wat boodschappen tijdens je middagpauze: niet alleen heb je even “gelucht”, maar het levert ook nog iets op 😉.
• Doe ook af en toe gewoon niks. Neem af en toe tijd voor jezelf, kom op adem. Ga eens een uurtje vroeger slapen, lees een boek, train wat, schrijf een blog, kijk een paar afleveringen Friends of verdwaal in het wereldwijde web. Maak in de septemberdrukte ook bewust tijd vrij voor een goed gesprek, of een uitje met zijn tweetjes. Ook al wachten er nog duizend en een kleine taakjes, morgen is er weer een nieuwe dag en de boog kan niet altijd gespannen staan. Ben ik daar zelf goed in? Na drie weken lukt het weer wat beter dan in week één…

Ineens, voor je het weet, neemt de drukte weer af. Dan krijgen de dochters de routine terug te pakken zonder dat je hebt lopen zagen. Dan hebben ze alle nodige spullen zelf bijeen gesprokkeld en op de bestemming gekregen. Dan ben je al eens 5 minuten te vroeg voor de hobby, op het afgesproken uur. Dan is je weekendagenda op vrijdagavond nog maagdelijk wit. Al duurt dat nooit lang, tieners blijken er verdacht goed in om last minute toch nog plannen te smeden! Dan is alles af en toe zelfs al eens “onder controle”.

Het is dan ook bijna oktober, maar shhhht 😉.

Advertentie

Herfstelijke nestdrang…

Nu de temperaturen een duikje genomen hebben, het weer overwegend grijs is en we regelmatig buien over ons heen krijgen, kunnen we er niet langer omheen: de herfst is in het land. Ik sta hier niet bepaald te juichen. Zeker de eerste regendagen durf ik me wel eens te wentelen in heimwee naar warmte en zon. Maar gelukkig past een mens zich aan en al snel blijken er toch ook weer wat voordelen bij het nieuwe seizoen te horen.

• We mogen weer onze winterkleren uit de kast halen. Kijk, het enthousiasme in de lente wanneer de zomerspulletjes voor het eerst weer gedragen worden, wanneer je voor het eerst een jurkje of rokje kan dragen met blote benen, is altijd groter. Maar het blijft wel leuk om na het zomerseizoen weer eens andere kleren te kunnen kiezen. Om in je garderobe weer stukken te ontdekken waarvan je het bestaan bijna vergeten was. Om voor het eerst terug een sjaal te kunnen dragen. Om mezelf te kunnen inpakken in mijn rode wintermantel en te genieten van de warmte.
• Weg met de sandalen, leve de laarsjes! Het is fijn om sierlijke, vrouwelijke, meestal hoge sandalen en pumps te dragen, maar dat gaat ook vaak gepaard met een slippertje hier of een valpartijtje daar. De combinatie van hoge schoenen, flexibele enkelgewrichten, een stevig tempo en een aangeboren onhandigheid durft in de zomer al eens tot gênante situaties leiden. En dus ben ik telkens ook weer blij als de laarzen uit de kast mogen. De laatste jaren geef ik de voorkeur aan stoere boots. Die toch ook hoog zijn. En waar we de afgelopen 2 weken toch ook al 2 keer mee gestruikeld zijn. Maar het is de stoere gedachte die telt!
• Witloof met ham en kaas! Een hele zomer geniet ik van pasta, van slaatjes, van barbecue. Van uitgebreid tafelen met een glaasje wijn erbij zonder urenlang in de hete keuken te moeten staan. Van zodra het weer omslaat, krijg ik net zin in uitgebreid koken. En dan mag er gerust ook weer wat stevigere kost op het menu. Dan kan ik ’s morgens slechtgezind worden van het grijze regenweer, tot ik nadenk over wat we zullen koken en ik me ineens realiseer dat het seizoen van het witloof weer begonnen is. En dat smaakt nooit beter dan de allereerste keer na het lange zomerseizoen. Gisteravond dus. En vandaag, om er meteen goed in te vliegen 😉.
• Het ijsjesseizoen is voorbij, maar het bakseizoen is begonnen. Cake, koekjes! Het kriebelt echt om de oven weer aan te steken en het huis te laten geuren naar vers gebak. Alleen nog eens een uurtje tijd vinden (of maken).
• Van zodra het grijs wordt, de temperatuur een duik neemt en de regen met bakken uit de lucht valt, heb ik de neiging om te nestelen: kaarsjes aan, een tv-dekentje erbij en lekker languit in de zetel tijd maken voor het nieuwe tv-seizoen. Maar het valt dit jaar wel een beetje tegen: buiten Prison Break is er momenteel niet geweldig veel te zien. Dan toch maar Netflix? Laat ons zeggen dat we hier voor het eerst een opening maken om de vooruitgang in onze tv-wereld binnen te brengen. Onze dochters juichen al bij voorbaat, maar we zijn er nog niet 😉.
• We mogen de kachel al eens aansteken. Elk jaar kijk ik uit naar de allereerste keer houtvuur. Dan ga ik ervoor staan tot mijn kaken rozig zijn van de warmte. Daarna treedt er jammer genoeg weer gewenning op.

September is elk jaar opnieuw druk. Na twee vakantiemaanden gaat het tempo de hoogte in. Er komt zoveel tegelijkertijd op ons af, er valt zoveel te doen. Het is wennen, het is aanpassen, het is een nieuw ritme zoeken. Maar na een paar weken verloopt er al eens een dag rimpelloos. Af en toe hebben we zelfs een gevoel van controle. Dat ook prompt weer voorbij gaat 😉. Maar op die schaarse momenten van rust kan het vele moois dat de herfst toch ook te bieden heeft, mij écht wel gelukkig maken.

Tot alles hier weer in het honderd loopt, het buiten stormt en ik al luidop begin af te tellen naar (lees: zagen om) de eerstvolgende zonnige, hete zomerdag…

Extra dagje rust

Het was hier weer drukdrukdruk de laatste weken. Zo druk dat er zelfs geen tijd overschoot om te bloggen. Een versnelling hoger op ons beider werk in combinatie met te veel onderbroken nachten (daar was de insomnia weer) en een drukke sociale agenda van ons viertjes. We hapten even naar adem. En dan kan zo’n extra dagje verlof bij het begin van de week ontzettend deugd doen.

• Je kan op je gemak je huishoudelijke taken bijwerken. De manden strijk, die quasi volledig gevuld bleven na vorig weekend zijn intussen wel weggewerkt. De strijk van dit weekend daarentegen moet nog gebeuren, maar we hebben nog de volledige avond ;-).
• De papierwinkel is ook weer in orde gemaakt. Alle facturen van april zijn betaald en opgeborgen, laat mei nu maar komen.
• De bedden zijn eindelijk zomerproof gemaakt: we hebben de winterdekbedden eruit gehaald. Ook die gaan vandaag nog de wasmachine in zodat ze opgeborgen kunnen worden tot volgende winter (dat hopen we toch).
• Het wordt trouwens ook stilaan tijd om onze digicorder eens leeg te maken. Vorig week zat ons geheugen ineens op 2%. Er zijn gelukkig ook nog voordelen aan (te) veel gevulde wasmanden.
• Het was ook hoognodig om de slaapbatterijtjes wat aan te vullen en ook dat is gelukt dit weekend.
• Er is geblogd. Hoera!
• Er was tijd om de sociale agenda bij te werken voor de komende weken.

Stonden ook nog op het programma, maar hebben we helaas moeten schrappen:

• We dachten de zomer- en winterkleren te wisselen, maar aangezien de zomer maar niet wil beginnen dit jaar, hebben we dit maar van het lijstje geschrapt.
• Er moeten dringend boodschappen gedaan worden, maar aangezien het 1 mei is, zijn de winkels gesloten. Jammer ;-).
• Zonne-energie tanken. Onze weermannen en –vrouwen hadden gisteren een mooie dag beloofd en dus vierden we een communiefeestje buiten. Maar voor deze koukleum stond er toch wel een strak windje. Bovendien werken mijn zonnereceptoren pas vanaf 25 graden en daarop gaan we blijkbaar toch nog minstens een week moeten wachten.
• Pannenkoeken bakken. Het was dat of strijken. En aangezien de kasten zo goed als leeg waren, was het laatste dit weekend prioritair.
• Concrete blogplannen uitwerken. Eindelijk toch maar eens een planning uitwerken en voor mezelf eens uitmaken waar ik naartoe wil. Er zitten zoveel ideeën in mijn hoofd, maar de tijd ontbreekt me om ze eruit te halen en vorm te geven.

(www.pinterest.com)

De twee volgende weekends zijn voorlopig leeg en dat wil ik liefst zo houden. Vaak als ik met “leegte” geconfronteerd word, heb ik de neiging om de gaatjes te vullen met allerlei “dingen die we misschien toch ooit nog eens hadden willen doen”, terwijl het soms zo’n deugd kan doen om “marge” te houden. Zodat we op het moment zelf kunnen beslissen om leuke dingen toe te voegen of net niet. Zodat we met een boek in het zonnetje kunnen gaan zitten als die Belgische winter nu eindelijk eens zou beslissen om het voor bekeken te houden. Of om gewoon wat rond te lummelen in het huishouden. Of om wat te bakken, want dat is ook alweer veel te lang geleden.

Het tempo lag de voorbije weken ontzettend hoog, de riem mag er nu wel even af. We hebben het verdiend (als de strijk gedaan is, natuurlijk)!

Stilte voor de (examen)storm

Vrijdagavond, het einde van een drukke werkweek. De ouders in huis hebben zich naar het einde gesleept – wegens een hardnekkig virusje. De dochters blijven gelukkig gespaard, maar zijn ook opgelucht dat de schoolweek weer voorbij is, al komen de examens nu stilaan wel heel dichtbij.

Morgen zullen de dochters met de nodige tegenzin toch maar hun examens beginnen voor te bereiden. De echtgenoot zit in de laatste week voor/in de examens waarin hij tegelijkertijd de laatste taken en toetsen verbetert en de (vele) examens probeert op te stellen. Ergens tussendoor zal de Sint ook nog een bezoekje brengen aan ons huis en zullen de mete- en petekindjes genieten van hun speelgoedbuit.

Vage plannen om de kerstboom te zetten, verschuiven we naar “ergens” volgende week of volgend weekend. Kerstaankopen deden we (nog) niet, wegens nog geen lijstjes. Ook al waren we dit jaar vroeg met het trekken van de namen, de familietraditie dat we tot het laatste moment wachten met onze lijstjes, houdt ook dit jaar weer stand.

Vele taakjes liggen nog op ons te wachten. Net als altijd moet er ook dit weekend weer gewassen en gestreken worden en ook hier lopen de weken naadloos in elkaar over: een restje strijk van vorige week voegt zich al bij de nieuwe, volle manden en allicht zullen we ook eind volgende week een bruggetje maken van de ene strijkweek naar de andere.

Het is alweer het einde van een trimester. Vroeger konden we de klok gelijk zetten op onze dochters: op het moment dat ze elkaar voor niks in de haren vlogen, dat er nogal makkelijk zonder reden traantjes rolden, dat ze al eens in slaap durfden te sukkelen op het korte ritje van school naar huis, wisten we dat de nood aan vakantie hoog was. Nu houden de dochters dapper stand en zijn het de oudjes in huis die al eens op de kalender keken wanneer de kerstvakantie nu weer precies begon (nog 22 keer slapen trouwens).

Het eerste trimester is hier in huis altijd het zwaarste. Het langste ook. Van zodra we de kerstvakantie door zijn, vliegt de tijd weer voorbij. Voor je het weet, is het Pasen en dat derde trimester stelt sowieso niks voor: één keer met de ogen knipperen en het schooljaar zit er alweer op. Valt het op dat december voor mij een weemoedige maand is? Een maand om te genieten: veel feestjes en winterse gezelligheid, maar tegelijkertijd ook alweer een jaar dat voorbijgevlogen is. En voorlopig hebben we nog even geen tijd om stil te staan en terug te blikken: nog 2 drukke weken, nog 3 studeerweekends voor de boeg.

Maar vanavond doen we even niets. We ploffen in de zetel, we zetten een dvd’tje op. (Gossip Girl, seizoen 3, we maken vooruitgang). We steken de kaarsjes en de kachel aan, we nemen de tv-dekentjes erbij en nestelen ons dicht teken elkaar aan. Even pauze. Even niet denken aan de (drukke) dagen en weken die voor ons liggen. Dat doen we morgen wel weer.

As we speak #donker november

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Met een beetje vertraging deze maand wegens een virusje dat de oudjes hier in huis weer even lam legde. Ik wou dat ik het op de echtgenoot kon steken, aangezien hij net een dagje vroeger voor de bijl ging, maar we moeten eerlijk bekennen dat ik al een dikke week tussen hangen en wurgen zat. Net toen ik dacht dat ik er aan het doorkomen was, bleek ik de echtgenoot besmet te hebben en gaf hij mij de genadeslag. Het jonge volk in huis daarentegen houdt goed stand. En we gaan vooral veel hout vasthouden, want de examens staan voor onze beide dames voor de deur.

Donkere dagen. Als de zon schijnt, het ijskoud is en de bladeren in vele kleuren een prachtig tapijt vormen, dan kan ik echt heel hard van de herfst genieten. Maar dit jaar is de herfst vooral donker. Het is donker als je ’s morgens je huis verlaat, de trein neemt en naar je werk stapt. En als je ’s avonds terug naar het station stapt, de trein terug neemt en naar huis keert, is het al terug donker. En tussendoor is het heel vaak grijs en nat. Echt leuk vind ik dat niet. Het is ook absoluut niet aanmoedigend om ’s middags snel een wandelingetje te gaan maken. Even een fris hoofd halen in de regen is niet bepaald aangenaam. En de was hangt nu héél vaak aan het rekje binnen in plaats van zalig uit te waaien buiten.

(www.pinterest.com)

Ik mis licht, ik mis het zonnetje. En het is nog net te vroeg voor de kerstverlichting en bijhorende sfeer. Als ik kon, hield ik een herfstslaapje: je mag me wakker maken half december, liefst op een dag dat het vriest dat het kraakt. Het enige voordeel is dat we hier momenteel héél veel kaarsjes branden om toch nog een beetje licht en gezelligheid in huis te halen. Eindelijk zijn we die zak theelichtjes van in de begindagen van ons samenwonen nu ook echt aan het opbranden ;-).

Geweldige tv-series. Wat moet een mens doen als het zo vroeg donker wordt? Samen gezellig onder een tv-dekentje kruipen en een paar series bingewatchen. Met de dochters zijn we nog steeds in de ban van Gossip Girl. Seizoen 2 (en high school) is zonet afgerond, we gaan hier met zijn allen naar “university”. Aan dit tempo studeren we misschien nog tegen begin 2017 af. De echtgenoot vindt het maar niks en komt af en toe zijn vrouwen eens op de tegenstrijdigheden in het scenario wijzen, of met de personages lachen, maar de dames des huizes kunnen het (flinterdunne) verhaaltje wel smaken. Elke generatie zijn eigen “Beverly Hills 90210”.

Als we onze dochters eindelijk in bed gekregen hebben, is het tijd voor “The Bridge”. Ja, we lopen al een paar jaar achter. Maar we zijn er net in geslaagd het tweede seizoen uit te kijken en zijn pas aan het derde seizoen begonnen. Wat een serie! Wat een actrice! Wat een pareltje!

En er is eindelijk zelfs weer één en ander op tv. Een nieuwe reeks van “Wat als?”. Een half uurtje humor van eigen bodem én van de bovenste plank. Al mocht het van mij gerust wat langer duren: het is elke keer zo snel voorbij. En om het weekend goed in te zetten is er “Victoria”. Het blijft toch een typisch Britse gave om zo prachtig sfeer te scheppen. Dat was al het geval bij “Downton Abbey”, “Mr. Selfridge”, “Poldark” en nu ook weer bij dit verhaal over Queen Victoria. Er wordt telkens opnieuw zoveel zorg gestoken in de acteurs, de decors, de kledij en de sfeerschepping. Ook deze serie is alweer een lust voor het oog. Dan speelt het eigenlijk geen rol meer als er eens wat dichterlijke vrijheid genomen wordt ten opzichte van de historische correctheid.

Agenda-luxeprobleempjes. November was een drukke maand, met redelijk wat uitnodigingen. En zoals dat hoort, kwamen die allemaal samen. Soms gebeurt er een paar weken niet veel, maar dan heb je ineens afspraken aan de lopende band. Allemaal leuke dingen, uiteraard, anders durven we hier en daar wel wat schrappen. Maar nu kwam het allemaal samen in één week en dan moet je achteraf eerlijk bekennen dat het hoofd het allemaal nog wel wil, maar dat het 42-jarige lijf af en toe wel even protesteert. Een feestje? Fijn, maar het duurt toch wel een paar dagen eer je dat uit je systeem krijgt.

Gelukkig hebben we voor de volgende (feest)maand al de nodige vakantie/rustdagen ingebouwd om alles verteerd te krijgen: Sinterklaas, een verjaardag, een post-examen-uitstapje met de dochters, Kerstmis, Oudjaar en Nieuwjaar. Ik kijk er al naar uit, al moeten we dan eerst nog wel de examens door.

’s Morgens vroeg, ten huize Tifosa #boostyourpositivity

Een nieuwe challenge in blogland, afgetrapt door Kelly van Tales from the crib. We gaan weer tips & tricks doorheen blogland rondsturen, voor #boostyourpositivity. De eerste uitdaging draait rond het ochtendgebeuren: je ontbijt en je “bedkop” (wil je dat zien, dan zal je me ook moeten volgen op instagram ;-)) Deze week staat de stelling centraal: “Ochtenden kunnen behoorlijk druk zijn. Hoe zien die van jou eruit en hoe slaag je erin om ze goed te doorspartelen?”

Interessante vraag, vooral voor iemand die allesbehalve een ochtendmens is. Ik zou mezelf eerder een dieseltje noemen, dat wel wat tijd en brandstof nodig heeft om in gang te schieten. En dat zichzelf niet echt gunt. Want wij doen er hier vooral alles aan om de nacht zo lang mogelijk te laten duren. Liever 5 minuten langer slapen om daarna in volle galop het ochtendritueel af te werken. Dat er daarbij dan af en toe eens een hindernisje sneuvelt, of dat het paard zelf eens flink struikelt, tja, dat hoort er bij zekers? (Je wil niet weten hoe vaak we aan de schoolpoort stonden om ons dan pas te realiseren dat het vrijdag zwemdag was en dat de zwemzak jammer genoeg nog gemaakt moest worden… Gelukkig was de school niet zó ver van huis.)

Hoe zien onze ochtenden er uit? Als onze wekker afloopt, horen we de oudste meestal al in de badkamer rommelen. De dochters kleden zich aan, brengen hun badkamerbezoekje en gaan naar beneden om te ontbijten. Sinds een paar weken smeren ze (soms) ook zelf hun boterhammetjes. Intussen maken ook wij ons klaar. Na een dik half uur vertrekt de oudste als eerste met de fiets naar school. 10 minuten later zijn ook de echtgenoot en de jongste het huis uit. Eigenlijk is het de bedoeling dat ik dan ook meteen vertrek, maar dat lukt me eigenlijk nooit. Ik geniet dan meestal nog even van de rust in huis, blader nog even door de krant en zal, altijd later dan gepland, ook vertrekken.

Als ik dit hier zo beschrijf, lijkt het alsof de ochtenden hier bij ons in alle rust en kalmte verlopen. Maar in werkelijkheid gaat het er een pak hectischer aan toe. Uiteindelijk hebben we maar een dik half uur om de eerste de deur uit te krijgen. En als je nog even langs de bakker moet, (met 2) nog wil douchen, nog een boekentas moet maken, dan wordt het net iets krapper. Komt daarbij dat ik al mijn hele leven functioneer in een systeem met min of meer glijdende uren, terwijl de echtgenoot en dochters stipt op tijd op school moeten zijn. Dat wil al eens botsen. Legendarisch zijn de (paar) ochtenden dat ik de echtgenoot of de dochters toch moet afzetten aan de schoolpoort en daar absoluut geen haast bij maak, terwijl de echtgenoot steeds zenuwachtiger op de klok begint te kijken…  zeker als hij voor de Londenreis extreem vroeg op school moet zijn en als leraar écht niet te laat wil arriveren ;-)!

En ja hoor, toen onze dochters jonger waren, begonnen onze dagen uiteraard ook vroeger. Toen onze dochters nog aangekleed moesten worden, kon ik pas aan mijn ochtendritueel beginnen als de dochters en de echtgenoot de deur al uit waren. Dan was het eerst mijn taak om de dochters vertrekkensklaar te krijgen en leek het alsof we niets anders deden dan lopen te zagen. “Waar is je boekentas? Heb je je zwemzak meegenomen? Heb je al een koek? Kom je brooddoos eens halen op de keukentafel. Waar heb je je jas gelaten? Och meisje, je hebt je kousen/trui/T-shirt achterstevoren/binnenstebuiten aan, kom, ik zal je helpen. Laat dat boek nu alstublieft liggen, het is tijd om te vertrekken!”

Of de legendarische kledingdiscussies. De jongste was/is dol op jurkjes. Toen ze in haar peuterpuberteit zat, was ze met geen stokken in een broek te krijgen. Ook niet als het afgrijselijk koud was. Soms was de enige manier om je zin te krijgen bloedserieus verklaren dat “echt wel alle jurkjes en rokjes in de was zaten en of ze dan liever in haar pyjama of blootje naar school ging”. Gelukkig vond ze dat er na rijp beraad toch enigszins over, ik weet niet wat we gedaan zouden hebben als ze de pyjama of het blootje had verkozen… Of die keren dat ze – in putteke winter – in haar allermooiste én allerdunste zomerjurkje in onze kamer stond en écht niet begreep waarom ze dat niet aan mocht (“ik zal wel pietekousen aandoen, mama, én een truitje eronder”). Dat combineren met mijn geef-me-alstublieft-even-tijd-om-rustig-wakker-te-worden-humeur, was niet altijd even makkelijk. Het lontje was dan soms wat korter en dan was er geen tijd en zin in alweer een discussie over jurkjes met een tweejarige.

Maar kijk, als ik dan toch een goede raad mag geven voor het ochtendritueel: hou vol! Het wordt beter. Je overleeft het en ze zijn groot voor je er erg in hebt. En dan hoef je geen ganse ochtend meer te stressen, dan kan je al eens een krant lezen ’s morgens. (Of toch op zijn minst de koppen én hier en daar een artikel.) Voor je het weet, zit je met een lege tafel en mis je de drukke morgenstond… “Geniet” er dus van zolang het duurt ;-)!