De voorbije dagen zaten wij hier thuis in een digitale detoxperiode. Gedwongen. Zondagnamiddag had onze telenetmodem het opgeven en ze konden hem ten vroegste woensdag herstellen. Geen telefoon, geen wifi, geen internet. Gelukkig wel digitale tv. Maar toch. De drie vrouwen des huizes reageerden in eerste instantie onthutst. Hoe gaan we die drie dagen in godsnaam overleven? Wel, we hebben het overleefd. En eerlijk gezegd heb ik het niet gemist. Tot mijn grote verbazing.
Het is rustig ’s avonds. Geen nieuws dat je per sé nog moet zien, geen columns of opinies die je gemist hebt en snel nog even wil lezen voor je gaat slapen. Je verspilt geen uur/uren op het grote wereldwijde web, of op die paar apps die op je telefoon staan, in mijn geval vooral Facebook, Twitter, WordPress en Instagram. Je kijkt samen nog eens tv, je praat en je gaat meer ontspannen slapen (zonder dat het blauwe lichtje je achtervolgt en je uit je slaap houdt).
Je komt wel voor wat verrassingen te staan. Een aantal dingen zijn zo evident geworden dat je ze pas mist als je ze niet kan uitvoeren. Snel even een telefoonnummer opzoeken lukt niet als je geen internetverbinding hebt. We hadden hier nog wel een witte gids liggen, maar die zijn nu eenmaal streekgebonden en niet bepaald gebruiksvriendelijk.
Afspraken maken doe je steeds vaker even snel en gemakkelijk via Messenger of WhatsApp. Via de ouderwetse sms lukt dat uiteraard ook perfect, maar je ziet dan niet meteen wanneer en of je respondenten je berichtjes lezen.
Zondagmorgen had ik al een blog geschreven, maar nog niet online gezet. Dat lukte ’s avonds ook niet meer zonder internet. Geen probleem dacht ik, ik mail de tekst wel even aan mezelf, dan doe ik dat wel even bij mijn ouders. Klein denkfoutje, zonder internet kan je uiteraard ook niet mailen, zelfs niet naar jezelf. En wat een gedoe wordt het toch weer als je je laptop moet meesleuren. Een stick is uiteraard ook een optie, maar waar lagen die dingen toch weer? En hadden we nog ruimte? En wat stond hier nu ook weer op?
Geen online (window)shoppen, ook niet even gaan kijken wat ze serveren in het restaurant waar ik dinsdagavond met een paar goede vriendinnen had afgesproken, zodat ik al kan voorgenieten ;-).
Wat wel een lastige was: ook niet even online uitzoeken hoe je moet rijden en waar je bestemming precies ligt. Voor ik naar een onbekende plaats rijd, check ik graag even online hoe ik best kan rijden en wat er precies in de buurt van mijn bestemming ligt. Zodat ik op voorhand een paar oriënteringspunten in mijn hoofd heb. Uiteraard hebben we ook een GPS, maar het helpt als je weet dat je in de buurt van die en die straat zit, of van die school en die kerk. Of dat je gezien hebt dat er alternatieven zijn, moest je onverwachte obstakels (wegwerkzaamheden, nieuwe éénrichtingsstraten,…) op je weg vinden.
Geen online bankieren. Gelukkig kan je (voorlopig) nog terecht in fysieke kantoren voor de meest dringende zaken die je normaal gezien zonder nadenken van achter je computer snel even uitvoert.
Gelukkig houden wij hier van een ouderwetse papieren krant, zodat we bij het ontbijt nog steeds onze portie nieuws voor de kiezen kregen.
Je wordt er wel creatief van. Je zoekt heel snel naar manieren om het gebrek te omzeilen. Dingen die voor ons best evident zijn, maar voor onze dochters uit het digitale tijdperk een pak minder. Vroeger deden we het ook allemaal zonder die technische hulpmiddelen en dat lukte daarom niet minder goed. Soms was het zelfs een pak eenvoudiger. Toen onze oudste ooit tot een kwartier voor haar eigenlijk afspraak nog steeds via messenger afspraken zat te maken over wie wanneer zou rijden, wie met wie zou meerijden en wie wie zou oppikken en zelfs nog naar het adres moest informeren waar ze dadelijk verwacht werd, kreeg ze van ons te horen dat het goed was voor één keer, maar dat we op die manier niet meer zouden meewerken aan een tweede uitstap. Zij zuchtte toen diep en vroeg: “hoe deden jullie dat vroeger eigenlijk, zo zonder gsm en internet?” Waarop wij beiden als uit één mond antwoordden: “wij spraken op voorhand af, en dat lukte ook hoor”.
Intussen is het internet weer hersteld. Kunnen we onze sociale “achterstand” snel wegwerken. Want de scheiding van Angelina Jolie en Brad Pitt had ik volledig gemist. En toch. In de drie dagen dat we digitaal op onze honger zaten, is er niets wereldschokkends gebeurd. En het grote nieuws hoor je toch wel, misschien met wat vertraging, maar via andere kanalen. De ouderwetse radio, tv en kranten brengen de showbizzscheiding van het jaar heus ook wel. Ik was inderdaad niet als eerste op de hoogte, maar ik ben er niet van doodgegaan.
Misschien heeft de echtgenoot toch wel een punt als hij zijn vrouwen een “lichte” internetverslaving aanwrijft. Misschien moeten we toch serieus werk maken van onze “gsm-parking” ‘s avonds. Moeten we de regeltjes van het uitzetten van de gsm toch weer even afstoffen. En misschien moet vooral de mama maar eens het goede voorbeeld geven. Want je kan de dochters moeilijk verwijten waar je je zelf (in niet onbelangrijke mate) schuldig aan maakt ;-)!
Tifosa 