Stoppen met een verslaving, ook al is het dan Cola Light, het doet wat met een mens. Vandaag zijn we precies één week zonder. 7 dagen zonder Cola Light, dat overkwam me voor het laatst tijdens de zwangerschap van de jongste. Aspartaam is immers niet gezond voor ongeboren kindjes en dat was een goede reden om mijn dagelijkse blikje toch maar te laten. Tot op de dag van de geboorte natuurlijk, dan begonnen we gewoon opnieuw, na 9 Cola Light-loze maanden. Dan verviel ik al snel weer in mijn dagelijkse kwalijke gewoonte.
Op zich viel mijn “verslaving” eigenlijk wel mee: ik rook niet, ik drink met mate, ik gok niet, ik heb nooit aan drugs gedaan, waarom zou ik me dan druk maken in dat ene blikje Cola Light per dag? En toch. Dat het niet gezond is, dat wisten we al. Dat je lichaam hoe langer hoe meer vraagt voor hetzelfde effect, hadden we ook al (een tijdje) gemerkt. Maar dat je ook andere “ontwennings”-verschijnselen doormaakt, dat vond ik toch wel een beetje straf.
Dat ik elke dag een paar keer “verlangde” naar mijn blikje, is toch wel merkwaardig. Het is maar frisdrank en eigenlijk drink ik doorheen de hele dag meer dan voldoende water. En toch kende ik dagelijks wel een paar moeilijke momenten. Zin hebben in dat ene blikje, dat ook nog steeds binnen handbereik was. Op karakter toch maar naar het flesje Spa met pompelmoes grijpen terwijl je eigenlijk misschien toch wel liever dat blikje Cola Light naar binnen zou werken. Voor een beetje extra energie, uit gewoonte, uit goesting. Terwijl ik het smaakje echt niet meer lekker vond de laatste weken.
Na dag drie droomde ik zelfs van mijn blikje. Voelde ik ’s nachts echt de “craving” en moest ik ook echt opstaan om iets te gaan drinken. Het deed me terugdenken aan de zwangerschapsdiabetes tijdens mijn laatste zwangerschap. Je moet dan op dieet, je moet dan constant je bloedsuikerspiegel checken en je moet die hele periode héél erg opletten met snoepgoed en andere zoetigheden. Een pijnlijke zaak voor een zoetebekje als ik. Zeker omdat de zwangerschapsdiabetes net geconstateerd werd na Sinterklaas. Ik was toen een dikke 7 maanden ver en moest nog tot einde januari. Zielig vond ik mezelf toen: het Sinterklaas-snoepgoed lachte me uit telkens ik de berging binnen ging en ook tijdens de feestperiode moest ik heel erg op mijn eten letten. Uiteraard doe je dat voor je kindje, maar ik denk dat er toen weinig nachten waren dat ik niet van eten, snoep of chocolade droomde.
Naarmate mijn Cola Light-loze week vorderde, werd het wel makkelijker om de goesting te weerstaan. De drang viel beetje bij beetje weg. Dan is het tijd om naar huis te vertrekken en bedenk je je ineens dat je de hele werkdag geen zin gehad hebt. Het valt ook op dat de drang naar zoetigheden tussendoor bijzonder snel afneemt. In plaats van af te tellen naar het tienuurtje, werd het nu zonder problemen middag zonder mijn gebruikelijke multigranenkoekje. Al bevielen de Sinterklaas-clementijntjes me wel opvallend goed. Mijn energiepeil was niet anders dan anders, maar ik sliep uitstekend in het begin van de week. Deze week deed het me ook veel deugd om beweging te hebben en buiten te zijn. En dus offerde ik me maar al te graag op als de dochters tussen het studeren door eens nood hadden aan een wandelingetje, met de hond. Zo haalde ik voor het eerst in maanden nog eens mijn wekelijkse “stappendoel”.
Eén week zonder. Al een week. Maar een week. En het is “maar” Cola Light. Toch ben ik stiekem een beetje fier op mezelf. Mijn lijf kan er aan de vooravond van alweer een verjaring maar wel bij varen: na 25 jaar eindelijk Cola Light-vrij. Die eerste week hebben we dan toch al gehad ;-).
Tifosa 