Een week zonder…

Stoppen met een verslaving, ook al is het dan Cola Light, het doet wat met een mens. Vandaag zijn we precies één week zonder. 7 dagen zonder Cola Light, dat overkwam me voor het laatst tijdens de zwangerschap van de jongste. Aspartaam is immers niet gezond voor ongeboren kindjes en dat was een goede reden om mijn dagelijkse blikje toch maar te laten. Tot op de dag van de geboorte natuurlijk, dan begonnen we gewoon opnieuw, na 9 Cola Light-loze maanden. Dan verviel ik al snel weer in mijn dagelijkse kwalijke gewoonte.

Op zich viel mijn “verslaving” eigenlijk wel mee: ik rook niet, ik drink met mate, ik gok niet, ik heb nooit aan drugs gedaan, waarom zou ik me dan druk maken in dat ene blikje Cola Light per dag? En toch. Dat het niet gezond is, dat wisten we al. Dat je lichaam hoe langer hoe meer vraagt voor hetzelfde effect, hadden we ook al (een tijdje) gemerkt. Maar dat je ook andere “ontwennings”-verschijnselen doormaakt, dat vond ik toch wel een beetje straf.

Dat ik elke dag een paar keer “verlangde” naar mijn blikje, is toch wel merkwaardig. Het is maar frisdrank en eigenlijk drink ik doorheen de hele dag meer dan voldoende water. En toch kende ik dagelijks wel een paar moeilijke momenten. Zin hebben in dat ene blikje, dat ook nog steeds binnen handbereik was. Op karakter toch maar naar het flesje Spa met pompelmoes grijpen terwijl je eigenlijk misschien toch wel liever dat blikje Cola Light naar binnen zou werken. Voor een beetje extra energie, uit gewoonte, uit goesting. Terwijl ik het smaakje echt niet meer lekker vond de laatste weken.

Na dag drie droomde ik zelfs van mijn blikje. Voelde ik ’s nachts echt de “craving” en moest ik ook echt opstaan om iets te gaan drinken. Het deed me terugdenken aan de zwangerschapsdiabetes tijdens mijn laatste zwangerschap. Je moet dan op dieet, je moet dan constant je bloedsuikerspiegel checken en je moet die hele periode héél erg opletten met snoepgoed en andere zoetigheden. Een pijnlijke zaak voor een zoetebekje als ik. Zeker omdat de zwangerschapsdiabetes net geconstateerd werd na Sinterklaas. Ik was toen een dikke 7 maanden ver en moest nog tot einde januari. Zielig vond ik mezelf toen: het Sinterklaas-snoepgoed lachte me uit telkens ik de berging binnen ging en ook tijdens de feestperiode moest ik heel erg op mijn eten letten. Uiteraard doe je dat voor je kindje, maar ik denk dat er toen weinig nachten waren dat ik niet van eten, snoep of chocolade droomde.

Naarmate mijn Cola Light-loze week vorderde, werd het wel makkelijker om de goesting te weerstaan. De drang viel beetje bij beetje weg. Dan is het tijd om naar huis te vertrekken en bedenk je je ineens dat je de hele werkdag geen zin gehad hebt. Het valt ook op dat de drang naar zoetigheden tussendoor bijzonder snel afneemt. In plaats van af te tellen naar het tienuurtje, werd het nu zonder problemen middag zonder mijn gebruikelijke multigranenkoekje. Al bevielen de Sinterklaas-clementijntjes me wel opvallend goed. Mijn energiepeil was niet anders dan anders, maar ik sliep uitstekend in het begin van de week. Deze week deed het me ook veel deugd om beweging te hebben en buiten te zijn. En dus offerde ik me maar al te graag op als de dochters tussen het studeren door eens nood hadden aan een wandelingetje, met de hond. Zo haalde ik voor het eerst in maanden nog eens mijn wekelijkse “stappendoel”.

Eén week zonder. Al een week. Maar een week. En het is “maar” Cola Light. Toch ben ik stiekem een beetje fier op mezelf. Mijn lijf kan er aan de vooravond van alweer een verjaring maar wel bij varen: na 25 jaar eindelijk Cola Light-vrij. Die eerste week hebben we dan toch al gehad ;-).

Advertentie

Vroege goede voornemens

Het einde van het jaar nadert. Het wordt stilaan tijd voor een terugblik en voor een nieuw begin. Met goede voornemens natuurlijk, zoals elk jaar deze periode. Om de plannen dan na een paar dagen nieuw jaar min of meer “on hold” te zetten en er pakweg eind januari definitief de brui aan te geven. Misschien wil ik ook gewoon te veel. Misschien zou het helpen als ik niet tegelijkertijd een opruim- of minimaliseerproject in het leven roep, gezonder wil gaan leven, meer wil sporten, op meer kwalitijd voor de echtgenoot en de kinderen hoop en dat dan liefst ook nog eens wil combineren met me-time en een inspirerende job. Het is gewoon teveel.

http://www.someecards.com

Dus hebben we het dit jaar een beetje anders aangepakt. Zijn we in december 2016 al begonnen met het uitvoeren van de goede voornemens. Hebben we ons één klein (min of meer) realistisch doel gesteld en hebben we het meteen ook in de praktijk omgezet. Het moet eindelijk maar eens afgelopen zijn met de Cola Light-verslaving. Dat het niet gezond is, is een understatement: het drankje zelf is voor niks goed en heeft dan nog een hele hoop (verslavende) neveneffecten. Meer zin in zoet bijvoorbeeld, (zoute) cravings ’s avonds terwijl je nochtans écht wel genoeg voedzaam eten genuttigd hebt doorheen de dag. Dat je alleen maar meer nodig hebt om hetzelfde effect te bekomen. Zo ga je ongemerkt van één blikje per dag naar een tweede en zelfs een derde. Bovendien krijg je er absoluut geen extra energie van. Even een kleine opstoot om daarna alleen maar erger in te zakken. Zoals een soufflé als je de oven te snel hebt opengetrokken.

Het kan toch niet bepaald gezond zijn als je na teveel Cola Light letterlijk staat te trillen op je benen. Eén keer beleefd toen ik nog student was en als ochtendblokker nog een serieus spurtje mocht doortrekken om de leerstof gezien te hebben tegen het middagexamen. Na 4,5 liter Cola Light letterlijk met de daver op het lijf naar het examen bij die ene prof met “buis-reputatie”. Nipt geslaagd, dat wel, maar het was een stunt die absoluut niet meer voor herhaling vatbaar was.

Merken dat een late Cola Light hoe langer hoe vaker onrustige en onderbroken nachten veroorzaakt. Jezelf een lidmaatschap van #teamnosleep cadeau doen in de ijdele hoop dat dat tweede blikje je ’s avonds toch nog een beetje extra energie zal opleveren om die éne (paar) mand(en) strijk alsnog weggewerkt te krijgen. En uiteindelijk toch met een zak chips in de zetel voor tv gaan hangen. De volgende ochtend niet bepaald uitgeslapen meteen naar een nieuwe portie “grijze energie” grijpen.

De allerbelangrijkste stop-reden is misschien wel dat ik het gewoon niet meer lekker vond. Het smaakt toch wel héél erg synthetisch. Eigenlijk is het gewoon vies. En toch bleef ik maar drinken in de hoop van energie te vinden op de bodem van dat magische blikje. Tot ik er genoeg van had en ermee kapte. Van de ene dag op de andere. Sinds gisteren. Eén (bijna twee) dag(en) zonder Cola Light. Voorlopig nog geen “cold turkey” te bespeuren. Wel af en toe een soort hunkering naar. Erg, hè.

Het effect? Eerst en vooral had ik een goede nacht(rust). Wat in mijn geval een tekentje aan de wand is. Dat overkomt me meestal geen twee nachten na mekaar. Ik ben niet meer vermoeid dan anders, jammer genoeg ook nog niet minder vermoeid. Wel heb ik opvallend minder trek in zoet doorheen de dag en ook iets minder nood aan tv-chips ’s avonds. Bovendien heb ik zelfs al een avondje de strijk bijgewerkt. En dat allemaal na één Cola Light-loze dag. Dat belooft voor 2017 ;-)!

Een ramp: onze Senseo is kapot

Vrijdagochtend begaf het klepje waarmee je het deksel van de Senseo vastzet, het. Daardoor is het toestel niet meer te gebruiken. Bij een poging waarbij ikzelf al drukkend het klepje verving, liep het water er langs alle kanten uit – jammer genoeg niet in het kopje. Verschillende oplossingspogingen hadden geen impact en dus zitten we hier voorlopig zonder koffie. En dat is een kleine ramp.

Grappig eigenlijk voor iemand die tot voor 3 maanden geen koffie dronk, maar door de heerlijke geur van een Italiaanse cappuccino van de echtgenoot toch voor de bijl ging. Al snel werd het een gewoonte. Een echte koffiefreak of cafeïneverslaafde ben ik nog steeds niet, maar ik moet wel bekennen dat ik mijn dubbele caffe latte na amper 3 dagen al mis. Vreselijk mis eigenlijk. Daar waar ik me voor de koffieperiode door de ochtend worstelde met een blikje cola light als opkikker bleek dit geen alternatief meer. Na amper 3 maanden smaakt het absoluut niet meer op een nuchtere maag. Een kleine test vrijdag eindigde met een half blikje in de gootsteen.

Jarenlang stond het Senseo-toestel hier stof te vergaren op het aanrecht. Mocht het enkel in actie komen als we bezoek over de vloer kregen. Dat was ook de reden dat we het zo’n 10 jaar geleden in huis haalden. Tijdens een uitwisselingsweek met een Italiaanse school zou een Italiaanse collega van de echtgenoot komen logeren. In onze ogen konden Italianen écht niet zonder hun dagelijkse portie cafeïne en dus zorgden we voor een oplossing. Bleek dat de Italiaanse collega eigenlijk meer een theeliefhebster was en dat het Senseo-toestel hier toch een week min of meer onaangeroerd bleef.

Maar de familie vaarde er wel bij. Mijn ouders hoefden hun thermos niet meer mee te zeulen als ze eens op de kinderen kwamen babysitten en tijdens feestjes kon er ineens wel een koffietje geserveerd worden bij de verjaardagstaart. Af en toe vergaten we nog eens om pads in huis te halen en moesten we nét voor de aankomst van de eerste gasten in allerijl nog terug naar de winkel, maar eigenlijk stond de Senseo vooral héél vaak in de weg op het aanrecht. Ooit was er zelfs eens een experiment met chocomelk via de Senseo, maar ook dat overtuigde ons niet: degene die ooit bedacht dat je ook wel chocoMELK op basis van water kon serveren, verdient wat mij betreft minstens een jaar eenzame opsluiting met enkel zijn eigen ondrinkbaar bruin vocht als beloning.

Maar de laatste 3 maanden ontwaakte de Senseo eindelijk uit zijn winterslaap. Elke dag serveerde het toestel een “dubbele” caffe latte en wat genoot ik daarvan. Het ontbijt was niet af zonder mijn bakje troost. Even een momentje rust voor ik me in de hectiek van de dag zou storten. Tot het vrijdag dus niet lukte en ik intussen al 3 dagen op mijn kin klop. Ontwenningsverschijnselen. Vreemd hoe snel je blijkbaar gewend raakt aan dat nieuwe ochtendritueel, hoewel je eerder zonder problemen 42 jaar overleefd hebt zonder.

En dus vroeg ik op de tweede ochtend zonder maar heel lief aan de echtgenoot of hij alstublieft misschien een nieuw toestel onder de kerstboom wil leggen? Of moet ik misschien toch maar een briefje naar de Sint sturen? Want ik ben écht wel héél braaf geweest dit jaar. En 34 koffieloze dagen is misschien toch nog wel héél lang om mijn gezinsleden op te zadelen met mijn ochtendhumeur ;-). Toch?