Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.
Haast en spoed… Januari was een hectische maand. Een combinatie van teveel (Nieuwjaars)feestjes, een drukke professionele agenda, en een activiteitenagenda die nogal vol zat en niet echt goed afgestemd was. Het was een maand van thuis snel even binnenwaaien en alweer vertrekken. Het was een beetje chaotisch: de planning werd regelmatig omgegooid, er werd te vaak met dagen geschoven. Het was veel improvisatie en daar hou ik niet zo van. De goede voornemens voor 2017 – maat houden – bleken moeilijk uitvoerbaar. Maar de maand zit erop, we zijn opnieuw met een schone lei gestart en planden onze eerste week meteen bomvol. Zucht.
Wandelen. Het perfecte tegengewicht tegen de drukte. De leiband nemen en de hond vragen of ie mee gaat wandelen. Ook de jongste en de echtgenoot offerden zich wel al eens op. Het was schoon weer deze maand. Koud en zonnig. De sloten kregen zelfs een laagje “kelderijs”. Terwijl de hond haar terrein markeerde, ons heel vaak ophield om nog eens te snuffelen en te ontdekken wie haar was voor geweest, waaiden wij uit. We genoten van het zonnetje en lieten de wind de muizenissen uit ons hoofd blazen. Dat we daardoor ook ons stappenaantal haalden, was ook mooi meegenomen. Maar mijn wandelenthousiasme neemt wel een flinke duik van zodra het miezert of erger. Duimen voor een vroege lente dan maar, of voor een koude, zonnige winterprik?
Lezen. Een hele maand was ik in de ban van Bruce Springsteen, “Born to Run – Mijn verhaal”. Ik leerde “The Boss” kennen dankzij de echtgenoot. Hij was een grote fan en sleurde me ergens in de tweede helft van de jaren ’90 mee naar mijn eerste Springsteen-optreden. Ik was meteen verkocht. De power, het ritme, de rush die uitgaat van de concerten, de vertelkracht. Intussen vergezel ik de echtgenoot al een kleine 20 jaar, heb ik al meer dan 10 optredens meegemaakt en het blijft elke keer weer een belevenis. Het was fijn om dit nu allemaal eens van de andere kant te kunnen bekijken. Om te zien hoe de rocker dit zelf beleeft, om (een stukje van) de mens achter de zanger, bandleader, performer te leren kennen. Zijn geluk, zijn onzekerheden, zijn demonen. Het was herkenbaar: je hoort de stem van de optredens in het boek. Mooi, ontroerend, soms hard en vol onzekerheid. Een aanrader voor zij die de concerten weten te waarderen!
Het volgende boek ligt intussen ook al klaar: “Dokter Zjivago”. Benieuwd of dit familie-erfstuk (mijn opa had vroeger een exemplaar op het schap onder de tv staan. Ik herinner me nog goed de beeltenis van Omar Shariff) de tand des tijds heeft doorstaan. Ik popel om eraan te beginnen!
Cola Light. Nog steeds afgekickt! Deze week vond ik dat ik bewezen had lang genoeg zonder te kunnen en haalde ik nog eens een blikje boven. Eén slok was voldoende om te beseffen dat het écht niet meer lekker is. En dus heb ik de rest van het blikje door de gootsteen laten verdwijnen. Het kan me niet meer bekoren. Straf als ik bedenk hoeveel moeite het me kostte om tijdens mijn zwangerschappen 9 maanden lang van de aspartaam weg te blijven. Het was telkens het eerste wat ik vroeg na de bevalling, “en dan nu een Cola Light”. Het smaakt me niet meer. Jeuij!
Onze januari was hectisch en bij momenten een beetje chaotisch. Er was minder tijd voor elkaar dan ik gewenst had. En toch. Met mijn meisjes “The Choice” kijken en met zijn drieën een zakdoekje nodig hebben op het meest pakkende moment. Ons klaarmaken voor een familiefeestje, mijn beide opgroeiende dochters de trap zien afkomen en ongelooflijk fier zijn op die twee knappe dames in wording. Geflatteerd zijn als dat ene nichtje de dochter met de mama verwisselt. Gelukkig kan ook de dochter er ook nog mee lachen ;-). De echtgenoot missen als hij één nachtje “op verplaatsing” is voor teambuilding. Me groot houden, maar toch reuzeblij zijn als hij gewoon weer thuis is amper één dagje later. Het zat ‘m deze maand écht wel in de kleine dingetjes…
Tifosa 