Was het de nasleep van de drukke, sociale verplichtingen in december en januari? Was het het grijze, sombere weer dat op mij drukte? Feit is dat februari een moeizame maand was en dat ik last had van een serieus energiedipje. Niet alleen ik trouwens, ook de kinderen kregen in de loop van de maand een virusje. De oudste miste 3 dagen school en dat was jaren geleden. De jongste was dan weer ziekjes tijdens het weekend, maar bleek net op tijd min of meer gerecupereerd voor school. Wij waren hier met zijn allen blij dat de krokusvakantie aanbrak op het einde van de maand, want de batterijtjes moesten dringend opnieuw opgeladen worden.
Grijze, sombere maand. Ben ik nu de enige die last heeft van het weer? Ik voel me meteen een stuk beter bij een stralend zonnetje. Langs de andere kant zakt mijn energie als ik ’s morgens zie dat we weer aan het begin van een grijze, sombere, regenachtige dag staan. Sinds een tijdje probeer ik mijn dagelijkse stappen te halen en doe ik vaak tijdens mijn middagpauze een wandelingetje door de stad waar ik werk. Meestal geeft me dat energie en zorgt het ervoor dat ik een pak minder last heb van het namiddagdipje. De extra zuurstof en het even weg zijn vanachter de computer en vanachter mijn bureau zorgt voor ideeën en creativiteit. Maar de laatste week was het niet bepaald een aanlokkelijk idee om me in de grijze miezer buiten te storten, ook al gaat het dan maar om een halfuurtje stappen. Het idee is dat je ademt, dat je even lucht krijgt en in mijn gedachten lukt dat niet als je verscholen zit onder een paraplu.
Energiespaarstand. Het ging me deze maand niet goed af. Er was geen energie voor hobby’s, voor extra’s. Zelfs het huishouden lukte me deze maand amper. Daar waar het elke week mijn doel is om de strijk afgewerkt te hebben vooraleer ik aan de manden van de volgende week begin, lukte dat deze maand niet. En het ging niet om een mandje strijk op overschot, neen, meestal kon ik mijn hele zaterdag bijwerken van de vorige week en kon ik ’s zondags beginnen aan de strijk van de volgende week. Die dan ook weer bleef liggen. Het was deze maand een vicieuze cirkel en de extra hulp die ik ten einde raad inriep was ook maar een doekje voor het bloeden. Gelukkig heb ook ik nu twee dagen krokusvakantie en kan ik de nieuwe maand eindelijk starten met lege wasmanden.
Nog niet zo lang geleden zou ik me ontzettend druk gemaakt hebben in wat ik zelf als mijn “eigen falen” of “tekortschieten” zou beschouwen. Intussen heb ik geleerd om niet altijd zo streng te zijn voor mezelf. Het lukte me niet, geen man overboord. We hadden nog altijd kleren en in het slechtste geval lukt het best om ’s morgens nog een paar stuks te strijken zodat we niet in schandalen vallen. Want met ouder worden weet je dat er na een mindere periode altijd weer een actievere periode opduikt. Als de zon ooit weer gaat schijnen ;-). Tot dat gebeurt, beperken we ons tot hetgeen écht moet en besparen we energie: we gaan op tijd slapen, we slapen uit, we schrappen energievreters, we beperken onze sociale activiteiten tot het minimum. En dan is het fijn om te lezen dat je niet de enige bent.
Bloemetjes. En dan opeens, midden in een grijze, stormachtige week, steken in onze tuin ineens de eerste bloemetjes op. De eerste tekenen van de lente die op komst is. Net bij de start van een nieuwe maand. Net voor twee dagen recuperatie. Het is mooi, het geeft rust, het geeft verlangen naar de lente. Het geeft energie. Februari is achter de rug, maart kan alleen maar zonniger, mooier en beter worden.
Bloemetjes. De herfst is definitief in het land. De zomer kende zondag nog even een geweldige opflakkering, maar gisteren bracht de regen en een onstuimige wind het typische herfstsfeertje in ons land. En dus reden onze dames vanmorgen voor het eerst met de auto naar school. Als het buiten waait en stormt, ben ik geneigd om de zomer in huis te halen, met bloemetjes.
Tifosa 