Waarom België zo slecht nog niet is…

Op reis gaan is fijn, maar ook terugkeren heeft zo zijn charmes. Want telkens als we weer enige tijd in het buitenland verblijven, ga je vergelijken met “thuis”. Soms valt dat in ons nadeel uit, maar heel vaak beseffen wij dat we het in ons eigen landje toch nog niet zo slecht hebben. Een paar Belgische voordelen op een rijtje:

• Ons Belgische weer

Ja, ook bij ons doet het pijn als we het zonnige Italië opnieuw moeten inruilen voor het koude, regenachtige België. Maar dit jaar vierden we vakantie in het Hoge Noorden en dan leer je de Belgische zomers met hun gemiddeld 20 graden toch echt wel appreciëren. Als je voor de zoveelste grijze, regenachtige dag op rij het met niet meer dan 13 graden moet stellen. Het verschil tussen een Belgische en een Noorse zomer is het verschil tussen een t-shirt en een trui. En dan is een t-shirt toch een pak aangenamer. Wist je trouwens dat het in Bergen jaarlijks zo’n 3000 mm regent (tegenover 1060 mm in ons landje)? Bovendien was er deze zomer een hittegolf in Italië met temperaturen van 40 graden en meer en dat is echt wel van het goede teveel.

• Onze Belgische gastronomie

Zelfs in Noorwegen pakken ze uit met onze “Belgian waffles” en kennen ze onze Belgische chocolade en onze bieren als wereldtoppers. Ook al hebben we in Noorwegen een pak beter gegeten dan men ons vooraf voorgewend had, toch mag je onze Belgische keuken niet onderschatten. Wij eten altijd goed, overvloedig en relatief goedkoop. Van ons ontbijt tot ons avondmaal over onze lunches en onze desserts, wij kunnen de vergelijking met gelijk welke andere wereldkeuken met gemak aan.

• Onze steden

Ja, Italië heeft fantastische kunststeden (en die baden zo goed als de hele zomer in een stralend zonlicht, wat alles nog mooier en aangenamer maakt), maar de meeste van onze Belgische steden kunnen de vergelijking doorstaan. Brugge, Gent, Antwerpen, Mechelen, Leuven, Hasselt, Brussel, Luik,… zijn stuk voor stuk prachtige steden die serieus wat te bieden hebben. Bovendien halen ook de nieuwere Belgische musea intussen een héél hoog internationaal niveau. Zo zijn de Dossin-kazerne (Mechelen), het Red Star Line-museum (Antwerpen), het MAS (Antwerpen) of In Flanders Fields (Ieper) bijvoorbeeld meer dan een bezoekje waard.

• Onze festivals

Muziekliefhebbers komen hier in België een ganse zomer aan hun trekken. Elke week is er wel ergens een festival(letje) waar je een veelheid aan muziekgenres kan gaan proeven. Bovendien zijn sommige festivals nog steeds gratis en bieden ze echt wel waar voor hun geld. Een aparte categorie vormen dan nog onze grote festivals. Is er één land, buiten de Verenigde Staten, waar je op een kleine drie maanden zowel naar Werchter, Tomorrowland als Pukkelpop kan gaan? Allemaal festivals van wereldniveau en dat in een landje van amper een zakdoek groot.

• Onze bereikbaarheid

We hebben veel files en de coördinatie bij wegenwerken is zeker en vast niet ideaal. Vaak krijg je het gevoel dat ze tegelijkertijd alles aan het openleggen zijn en je dus altijd en overal stilstaat. En toch. Toen we deze zomer doorheen Denemarken en Duitsland uit vakantie terugkeerden, bleken ze in Duitsland ook 80 km op een stuk te werken rond Hamburg, met ellenlange files tot gevolg. Bovendien bleek in Duisburg (onaangekondigd, tot je er letterlijk voorstond) de autostrade afgesloten te zijn, werd je een omweg opgestuurd die niet goed aangegeven was. Het leidde tot 20 km omweg en mijn historische uitspraak “Ik haat Duitsland, ik kom hier nooit meer” toen bleek dat ze ook op de omleiding aan het werken waren en we er meer dan anderhalf uur verloren.

Je hebt amper 3 uur nodig om heel België te doorkruisen en dat doe je zo goed als het hele land door op autostrades waar je 120 km/u mag rijden. Van Bergen naar Stavanger heb je ook bijna 4 uur nodig, rijd je maximum 80 km/u , heel vaak zelfs nog minder en neem je 2 keer een veerboot…

• Onze mode en onze creativiteit

Onze Belgische modeontwerpers zijn top en dat merk je ook in het buitenland, waar je in de chiquere winkels makkelijk ook Raf Simons of andere grote Belgische namen vindt. Bovendien vind je in de Belgische steden – als je goed zoekt – vaak ook nog leuke, kleinere winkels waar je voor min of meer betaalbare prijzen toch unieke kledij kan scoren. Naast de H&M’s, Zara’s, COS’ en Esprits van deze wereld. Deze verkopen overal dezelfde kledij, waardoor tieners intussen onderling inwisselbaar worden, of het nu om Duitse, Noorse, Deense of Belgische jongeren gaat. Een beetje couleur locale heb ik altijd aantrekkelijk gevonden, zoals de hilariteit om het “water in de kelder” van de Italianen 25 jaar geleden op Romereis…

• Ons democratisch onderwijs

Net op het moment dat er in België weer volop gediscussieerd wordt over een mogelijke bijsturing van ons onderwijs en er alweer naar het Scandinavische lichtend voorbeeld gewezen wordt, raak je in Noorwegen aan de praat met een schooldirecteur. En dan blijken daar toch ook wat addertjes onder het gras te zitten. Zo vinden zij dat lange, algemene traject en het uitstellen van de studiekeuze ook weer niet zo zaligmakend. Vooral het feit dat je in België op je achttiende eigenlijk nog alle kanten uit kan en je niet op basis van je prestaties als puber in een richting en een bepaalde schoolinstelling gedwongen wordt, werd als een groot voordeel beschouwd.

Wij hebben met volle teugen genoten van onze ontdekking van Noorwegen (verslag volgt later) maar het blijft ook fijn om thuis te komen. Misschien zouden we soms met zijn allen wat minder moeten zeuren. We wonen in een ongelooflijk schoon, gevarieerd land, we hebben hier over het algemeen veel vrijheid, een hoge levensstandaard en alles om van het leven te kunnen genieten. Uiteraard zijn er zaken die voor verbetering vatbaar zijn, maar algemeen gesteld zijn we gewoon met ons gat in de boter gevallen.

Dat zouden we misschien wat meer in ons achterhoofd mogen houden als we met zijn allen in de file staan aan te schuiven op weg naar zee bij 30 graden en beginnen te zagen op al die anderen die ook zo nodig net op dat moment het lumineuze idee hadden om verkoeling te gaan zoeken aan de Belgische kust… sprak ze uit ervaring ;-).

 

 

 

Advertentie

Examens-EK: onmogelijke combinatie?

De examenstress hangt weer in huis. De oudste begint er dinsdag aan, met wiskunde, en heeft er dus al een blokweekend opzitten. De jongste rondt haar lagere school af met een examenreeks vanaf donderdag en de leraar-echtgenoot zit al weken van ’s morgens tot ’s avonds te werken om alles rond te krijgen: de laatste taken en toetsen verbeteren, zijn examens opstellen, examens afnemen, verbeteren en delibereren. Zeker de periode vlak voor de examens van start gaan, hangt er veel zenuwachtigheid in huis. Van zodra we in de examenperiode zelf zitten, keert er een zekere rust terug. Dan vervallen we al snel in een vaste routine, zeker voor de oudste en de echtgenoot, die halve dagen naar school moeten en halve dagen thuis zitten werken.

Maar dit jaar is het ook EK voetbal. Wat alles nog een beetje meer compliceert. Want wij zijn hier allemaal voetballiefhebbers en fans van de Rode Duivels. De Belgische Euro 2016-matchen staan al maanden in mijn agenda genoteerd. Om zeker te zijn dat ik die dagen geen andere afspraken plan en ruim op tijd thuis ben om de matchen te kunnen zien. Enfin ja, zien. In hoeverre ik echt zal kijken, weet ik nog niet. Ik leef immers (te) hard mee, maak mezelf ook regelmatig wijs dat ik ongeluk breng en dat ik dus beter in de keuken zit en niet kijk. Het is hier in huis trouwens al geweten dat de doelpunten van de Rode Duivels meestal vallen op momenten dat ik even niet voor het scherm zit. Ik kan dus misschien mijn zitje in de keuken al reserveren.

Maar de combinatie EK-examens is gewoon zwaar. Ook al leven onze dochters mee, toch zullen ze de eerste ronde-matchen allicht moeten missen. De meeste matchen zijn gewoon te laat en we willen toch op zijn minst dat ze uitgeslapen zijn voor hun examens. En dus hopen we maar dat de Rode Duivels de eerste ronde overleven, dan krijgen onze meisjes misschien ook nog een match “live” te zien. En ondanks de hele euforie en de halve finale- of finale-dromen hier in België zal het al een prestatie zijn als we de eerste ronde overleven in onze groep.

De eerste 3 matchen van een groot tornooi vallen met zekerheid in de examens. Als je dan geluk had dat er eens geen examen viel na een match, kon je wel eens twee uurtjes voetbal beleven. Maar je miste zeker één of meerdere matchen. En tegen dat je dan wel vrij was, lagen de Rode Duivels er uit, of gingen ze eruit. Heel erg frustrerend! Zo herinner ik me nog héél goed het WK 1986 in Mexico, met matchen om middernacht en om 2 uur ’s nachts. Ik was toen (bijna) 13 en zal in het tweede middelbaar gezeten hebben. Uiteraard mocht ik niet opblijven om de matchen te zien.

Maar toch leefde ik mee en dus vroeg ik telkens opnieuw aan mijn vader of hij na de match wou komen zeggen wat ze gedaan hadden. Wat hij niet écht van plan geweest zal zijn, maar om één of andere reden hoorde ik hem telkens de trap op komen en kon ik even mijn kamer uit om te vragen hoe het geweest was. Waarna ik met een gerust hart verder kon slapen. De eerste match die ik wel mocht zien, was de halve finale tegen Argentinië. En toen verloren we. Er was ook nog een troosting op zaterdagnamiddag, maar dat bleek de match teveel en ook toen gingen we onderuit. Erg pijnlijk: het beste tornooi ooit van de Rode Duivels, maar de enige matchen die ik mocht/kon zien, verloren we.

Intussen zijn we 30 jaar later, hebben we zelf kinderen die ook meeleven en gunnen we hen van harte hun matchen en hun topmomenten, maar willen we als ouders tegelijkertijd ook dat ze uitgeslapen aan hun examens beginnen. Dus sturen we hen op tijd naar bed en moeten ze de matchen missen, net als de mama vroeger. En vinden ze dat allicht even irritant als de mama vroeger. We zullen dus maar duimen dat de Rode Duivels doen wat ze beloven. Want als ze de halve finale of de finale halen, dan hebben onze dames nog heel wat matchen te goed. Dan kunnen ze zich uitleven met de schmink en de vlaggen die hier al klaar liggen.

Maar eerst winnen van Italië. Ik zal alvast in de keuken gaan zitten, kwestie van zeker geen ongeluk te brengen ;-).

Duivelsgekte in huis

Mijn bureau @work tijdens het WK.

Ik ben fan van de Rode Duivels. Al jarenlang. En ik durf daar redelijk ver in gaan… Het ergste is, ik ben niet alleen. Wij zijn hier in huis allemaal in min of meerdere mate aangetast.

Mijn eerste echte herinnering aan de Rode Duivels dateert van Mexico ’86. Ik was toen (bijna) 13, ongeveer zo oud als mijn oudste nu. Het WK viel toen voor het grootste gedeelte in de examens én het waren – als ik mij nog goed herinner – voornamelijk nachtmatchen (om 22.00 en om 24.00 uur). Wij mochten dus nog niet kijken. Maar mijn vader deed dat wel, samen met één van mijn nonkels. Zij spraken af om samen de matchen te kijken. Het moet legendarisch geweest zijn (ook in onze huiskamer denk ik). In het midden van de nacht als alles stil is en iedereen slaapt naar beklijvende voetbalmatchen zitten kijken…

En of het spannend was in die dagen. België ging maar nipt door (als beste derde; in groepen van 4, dat stelde dus echt niks voor) maar toen kwam de ommekeer. Winnen van het ongenaakbare Rusland, met de legendarische strafschoppen doorgaan tegen Spanje,… Telkens va na de match kwam slapen, was ik om één of andere reden toch wakker. Dan riep ik hem mijn kamer binnen. “En, wat hebben ze gedaan?” “Gewonnen, ga maar terug slapen.” En dan was ik gerust en kon ik zalig verder dromen…

België-Argentinië, de halve finale, viel na de examens en om 22.00 uur. Die match mochten we wel zien. Maar wat een teleurstelling, we verloren toen van Diego Maradona. En in de troosting om de derde plaats waren we niet opgewassen tegen Frankrijk. En toch was het collectieve gekte toen onze “helden” terugkeerden uit Mexico.

We zijn de Rode Duivels blijven volgen. In Italië 1990, toen Platt een uitstekende generatie Duivels totaal ten onrechte uit het tornooi kegelde in de allerlaatste minuut van de verlengingen. Wij zaten toen met 3 gezinnen in onze huiskamer. De volwassenen in de zetel, de kinderen ervoor. Ik weet nog goed dat mijn vader (zelf ook een verdienstelijk voetballer in zijn jongere jaren) mee de bal in de goal probeerde te krijgen. Nogal pijnlijk als je daarvoor zit.

In 1994, toen het WK doorging in de Verenigde Staten namen we in de groepsfase de maat van Oranje. Helaas ondergingen we in de achtste finales dan één van de belangrijkste voetbalwetten: “Football is a simple game. Twenty-two men chase a ball for 90 minutes and at the end, the Germans always win.” (Gary Lineker)

Na 1994 worden mijn herinneringen wat vager. De eerste gouden generatie was gepasseerd. Het draaide wat minder bij de Rode Duivels. We hadden het voor het eerst over “gouden driehoeken en gouden vierkanten”, maar er doken redelijk wat conflicten op. In 1997 kende ik de echtgenoot al en waren we erbij op de Heizel in de barragewedstrijden tegen Ierland, toen Luc Nilis ons zo goed als in zijn eentje plaatste.

Op het EK 2000 in België en Nederland waren we ook erbij in het stadion toen België zich als eerste thuisland ooit niet door de eerste ronde wist te worstelen. Maar daar praten we niet meer over. Het heeft ons jaren gekost om dat trauma achter ons te laten 😉

In 2002 werkte ik al als sportjournalist. Zalige periode. Op matchdagen in Duivels-outfit gaan werken. Juichen als er gescoord werd en dan als een gek typen zodat onze kijkers geen seconde van de match moesten missen… Helaas was ook toen de gekte van korte duur. Scheidsrechter Prendergast keurde totaal onterecht de openingsgoal van Wilmots tegen Brazilië (de latere wereldkampioen) af. We verloren. Nog jaren hebben we moeten teren op “wat als…”

Want toen begon de grote leegte. Het zou 12 jaar duren voor de Rode Duivels zich opnieuw wisten te plaatsen, voor het WK 2014 in Brazilië. Aan ons zal het niet gelegen hebben. Wij geloofden erin. Telkens opnieuw, tegen wil en dank. Wij klampten ons vast aan de dooddoener “Het is mathematisch nog mogelijk” en hoopten op mirakels. Het is in die tijd dat het pijnlijk werd om naar de Rode Duivels te kijken. Het werd voorspelbaar. Moneytime (de laatste 10 minuten voor rust of op het einde van de match) kwamen eraan en we kregen nog een goal binnen. Weer net niet.Verkleed gaan werken deden we niet meer. Je was naïef als je nog in de Duivels geloofde…

Maar een goede generatie stond op. Piepjong, de jeugdzonden moesten eruit. Met trainer Wilmots viel EINDELIJK alles op zijn plaats. De schoonheidsfoutjes bleven achterwege, het team klikte ineen en we konden ons eindelijk nog eens plaatsen. Het WK in Brazilië was een hoogtepunt. Ook voor ons. Op vakantie in Italië, met een hele hoop zotte Belgen voetbal kijken. Verkleed, geschminkt en voorafgegaan door een fuifje met Belgische voetbalmuziek. Zelfs de Nederlanders konden hun ogen niet geloven als ze de Duivelsgekte zagen… (De Italianen waren al uitgeschakeld, hen liet het koud. Zij waren hun trauma nog aan het verwerken.)

En toch. Er zat meer in. In de match tegen Argentinië hebben we op geen enkel moment écht kans gemaakt. Al na een paar minuten zag je dat de bal niet in ons voordeel rolde. Jammer. Volgens mij waren we sterker. En een halve finale tegen Nederland was mooi geweest.

Straks is het hier opnieuw van dat. We spelen tegen Wales, allicht onze grootste rivaal op weg naar het EK. Wij halen onze vlaggen, onze T-shirts (dat van Burrda, dat blijft mooier dan dat lelijke, dure Adidas-probeersel), onze sjaals, hoeden en schmink al boven. Om 18.00 uur zitten we hier met 4 klaar. Of ik echt helemaal mee durf kijken, weet ik nog niet. Het zal spannend worden en om één of andere reden scoren de Duivels altijd als ik even in de keuken drank of chips ga halen. Ik kan daar dan ook beter wachten op de goals 😉

Maar het is genieten. Toekijken hoe ook de dochters beginnen meepraten over “onze” Duivels. Hen uitleg horen vragen aan de papa, om het spel en de tactiek beter te begrijpen. Hen zinnige opmerkingen horen maken. Hen zien juichen en uit de bol gaan bij een goal. Hen zien treuren bij verlies. Dat stuk van onze opvoeding is alvast geslaagd, dat stukje familie-erfenis is doorgegeven… En we gaan voor de zege vanavond 😉