Ons leeshoekje krijgt vorm

Intussen zijn we weer een stapje dichter bij de afwerking van onze tuinkamer. Begin april bestelden we zeteltjes voor ons leeshoekje en die zijn eindelijk geleverd. En dus is onze tuinkamer weer een stapje dichter bij de ideale kamer gekomen.

In juni hebben we echter niet heel veel kunnen genieten. Niet alleen was het weer wat minder (en konden we ons geweldig schuifraam dus niet openen), maar de tuinkamer werd ingepalmd door de oudste, die er studeerde. En nogal intens haar (studeer)territorium beschermde. Stilletjes in de zeteltjes gaan zitten lezen terwijl zij aan de tafel zat te studeren, was uit den boze. Bovendien had ze binnen de kortste keren ook het leeshoekje ingepalmd om er te kunnen studeren.

Nu de zomervakantie begonnen is, kan de strijd om de zetels pas echt losbarsten. We hebben er immers maar twee. En het zijn eenpersoonszeteltjes. Bewust zo gekozen. We willen de ruimte immers open houden en de pracht van de tuinkamer ten volle benutten. Maar wie mag daar gaan lezen? Ik denk dat het een strijd wordt à la ligzetels in een Turks hotel. Daar kan je best maar zo vroeg mogelijk je handdoek gaan leggen om zeker te zijn van je plek zo dicht mogelijk bij het zwembad. Die ene keer dat wij er samen met vrienden logeerden, hadden wij het grote geluk dat één van ons toevallig een vroege vogel was. Die ook effectief al om 6u30 aan het zwembad lag te lezen (en genoot van de draaglijke temperaturen en uitzonderlijke rust op dat uur) waardoor we meestal wel een plekje in de buurt van het kinderbadje hadden om onze 1,5 jarige jongste in de gaten te kunnen houden. Hier thuis zal het gelukkig allemaal niet zo’n vaart lopen in onze tuinkamer. En bovendien ben ik toch de vroegste vogel in huis. Mijn plekje in de leeszetels is dus alvast gereserveerd ;-).

“Af” is de tuinkamer nog steeds niet helemaal. Het is voorlopig allemaal nog heel clean. Het moet nog wat gezellig gemaakt worden. We hebben nog wat accessoires nodig om de juiste sfeer te creëren. Er mag nog een klein tafeltje bij, een staande lamp en wat kussentjes. Dus plannen wij binnenkort een uitstapje naar de IKEA, om voor sfeer en gezelligheid te zorgen. Al zal ik de echtgenoot écht wel moeten meesleuren, want voor hem zijn de begrippen “IKEA” en “sfeer en gezelligheid” niet meteen compatibel. Als alles ingericht is, kan hij er echt van genieten, “maar moet je daarvoor écht helemaal die afgrijselijke winkel door? Kan je dat niet alleen? Moet ik echt mee?” Ja, dus.

Wordt vervolgd ;-).

As we speak #mei

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Genieten. Van het zonnetje dat even geweldig haar best deed. En dat net in het lange weekend. Gek hoeveel schoner het leven is als de zon schijnt. Hoe meer energie een mens heeft als dat hele lijf niet bezig is met de interne chauffage op 24 graden te houden ;-). Hoeveel deugd het doet na een lange winter om weer t-shirts, jurkjes en rokjes boven te halen en de eerste zon op je lijf te voelen. Om met een boekje in de ligzetel in de tuin te gaan zitten. Om een zonnebril op je neus te hebben. Om de hometrainer buiten te rijden en daar je uurtje training af te werken. In de schaduw van de notenboom, maar toch je sporttopje erin gebrand zien staan. Een heel weekend door wassen en plassen, toch al fluitend, alleen maar omdat het zonnetje schijnt.

(Foto Aldera)

Genieten van onze veranda. Na amper een weekje zalig weer de nieuwe tuinkamer niet meer kunnen missen. Ontbijten, lunchen en dineren in de eetkamer (omdat die toevallig in de tuinkamer staat). Absoluut niet meer begrijpen waarom je zolang getwijfeld hebt of je dat ding wel zou zetten. Telkens opnieuw tegen de echtgenoot verzuchten dat het toch een zalige kamer is. Ook met de ramen wagenwijd open. ’s Avonds het huis laten afkoelen door de ramen nog een tijdje te laten openstaan en toch een pak minder last hebben van muggen en vliegen omdat het vliegenraam alles tegenhoudt. Nu al veruit onze favoriete plek in huis en dan zijn onze leeszeteltjes nog niet gearriveerd. We hebben er 2 besteld, wedden dat het vechten wordt voor een plekje? En dat wij opgelucht zullen zijn als de kinderen eindelijk in bed liggen en wij het leeshoekje eens voor onszelf zullen kunnen opeisen?

Eten. Hoogtepunt deze maand was vast en zeker de brunch voor Moederdag bij Bar Muza in Lier. Al was het hele Hemelvaartweekend culinair dik in orde, met een paar barbecues en een delicieus etentje met de echtgenoot. Het was te merken aan de weegschaal ook. En omdat de bikinistress met het mooie weer toch ook begon toe te slaan, zijn we wat gezonder beginnen eten, hebben we de porties een beetje verkleind en zijn we terug aan het sporten. Gelukkig is het slaatjes-weer, wat ik heerlijk vind als de zon schijnt. Al zeggen we nooit neen tegen een lekkere pasta. Of een zalig ijsje. Of zelfgemaakte koekjes. Laat het duidelijk zijn, na een paar moeilijkere maanden is de eetlust helemaal terug.

Sporten. Tja, en als de eetlust terug is en het eindelijk jurkjes- en rokjesweer is, dan moet je sporten. Ik heb mijn fietstrainingen weer opgedreven (naar minstens 4 per week) en heb een stappenteller geïnstalleerd. Het is nog nieuw en die medailles motiveren me eigenlijk wel. En dus doe ik tijdens de middagpauze al eens een wandelingetje en ga ik al eens met de echtgenoot de hond mee uitlaten. Om daarna als een kind zo blij te zijn als mijn telefoon mij een medaille geeft omdat ik mijn “stappen” of “actieve minuten” van de dag gehaald heb. Of, de allerbeste, de medaille voor de “meest actieve dag ooit”. Ik heb me laten vangen door de gezondheidsmaffia, ik weet het, maar mijn lijf kan er maar goed bij varen. En tegen september is het nieuwe eraf en zoek ik een nieuwe hobby. (Dan hoef ik ook even niet meer in mijn bikini’s te passen.)

Culturele uitstapjes. Deze maand woonden we nog eens een theatervoorstelling bij. De echtgenoot-leraar doet dat wel vaker, maar voor mij komt het er niet meer zo vaak van. En ergens had ik het wel gemist. We woonden “Het gelukzalige” bij, van Olympique Dramatique. Met o.a. Tom Dewispelaere, Geert Van Rampelberg en Ben Segers. Niet van de minsten, maar toch viel het stuk mij een beetje tegen. Het was vervreemdend en was voorbij voor we er erg in hadden. Letterlijk. Toen de acteurs hun buiging kwamen maken, dacht ik eerst dat het pauze was. En heb ik toch wel een paar keer aan de echtgenoot moeten vragen: “Is het gedaan? Echt?” Maar na een paar buigingen verlieten de auteurs de scène en begon het publiek de zaal te verlaten. We waren dan ook héél snel terug bij de babysit. De echtgenoot vond het ook sneu: hij had de afgelopen jaren een paar héél goede stukken van dit gezelschap mogen bijwonen, maar dit was duidelijk het minste.

Lezen. We kunnen heel kort zijn: niets dat de moeite van het vermelden waard is. Ik denk dat ik al in een soort van spaarstand aan het gaan ben. Een kort winterslaapje voor de meest intense leesperiode van het jaar. De vakantie is op komst en dan nemen we véél boeken mee. Momenteel beleef ik de voorpret: ik leg leeslijstjes aan en er staan al een paar boeken klaar die ik “opspaar” voor de zomerperiode. En dus herlezen we onze romannetjes of duiken we in Libelle, de krant of (Weekend) Knack.

Kijken. Het zomerseizoen is duidelijk begonnen: de grote, geweldige reeksen zitten erop. Maar ook het lichtere entertainment kunnen wij aan het einde van een zware werkdag of werkweek wel eens appreciëren. Met de dochters zijn we hier fan van “Jani gaat” of “Duivelse vrouwen”. De aflevering dat Jani “mama” werd, is hier in huis fel gesmaakt. De dochters gierden het uit bij de dolle belevenissen van mama Jani. Alleen al daarom is het programma de moeite waard. (Al kijk ik misschien evenveel naar de dochters, maar kom.) En met “Duivelse vrouwen” komen wij stilaan in de EK-sfeer. Bijna, nog 3 weken, en dan kunnen we onze België-gadgets weer boven halen. Ik kijk er nu al naar uit. En naar de spannende matchen zelf ook, natuurlijk!

Ruiken. Niet alleen kreeg ik van de echtgenoot een mooie ruiker bloemen voor Moederdag, maar ook mijn ouders brachten een ruikertje seringen-uit-de-eigen-tuin mee. Meer dan een week lang rook ik elke morgen opnieuw die intense zoete geur bij het binnenstappen in de veranda. En telkens opnieuw bracht dat herinneringen aan de boom die in mijn ouderlijk huis net voor de keuken stond. Vroeger waren het paarse seringen, nu witte. De kleur was het niet helemaal, maar die geur… Elke ochtend opnieuw even terug naar mijn kindertijd. Een heel fijne manier om de dag te beginnen.

Supporteren. Niets schattiger dan het oudste metekind die voor een andere ploeg supportert dan zijn papa en “weigert” mee te vieren als de ploeg van de papa kampioen speelt. Op de vraag of hij voor de Rode Duivels supportert een volmondig “ja” krijgen. “En ook voor zijn dorpje.” En de Buffalo’s dus. En als meter stiekem blij zijn dat er al zoveel karakter inzit.

Zingen. Met het kleinste metekindje. In het Wammeks dialect je jeugdliedjes opnieuw bovenhalen en volledig gecharmeerd worden als hij zo goed als klankcorrect meezingt. Of hem vol enthousiasme zijn K3-repertoire horen bovenhalen. Compleet verkocht zijn als hij “Meter Nele” zegt, met de Franse “r”.

Lachen. Met de dochters en de echtgenoot. Samen tv kijken en de slappe lach krijgen. Elkaar belevenissen vertellen en dezelfde (flauwe) humor delen. Ja, het is een familietrekje en wij vinden het soms wel heel grappig samen.

Je eigen “As we speak” nalezen en heel goed beseffen dat je gezegend bent. Dat het wel een drukke maand was, professioneel gezien dan, zowel voor mezelf als voor de echtgenoot, maar er desondanks in geslaagd zijn om te genieten van de momenten die er waren. Voldoening halen uit de kleine dingen des levens, het is me vaak niet gegeven. Maar deze mooie maand lukte het meestal wel en dat gaf ongelooflijk veel energie. Op naar de volgende!

De tuinkamer is af!

Onze tuinkamer is af! Meer dan een jaar na het tekenen van het contract met onze firma Aldera is onze uitbouw volledig afgewerkt. Omdat we veel werk zelf gedaan hebben, heeft het toch wel wat tijd in beslag genomen én veel inspanningen gekost. In de Paasvakantie vorig jaar hebben de echtgenoot en de schoonvader de eerste stenen gelegd. In 3 weken tijd hebben ze de binnen- en buitenmuren opgebouwd. Begin september heeft Aldera dan in amper een week de hele constructie gezet. Daarna was het terug aan ons.

De elektriciteit, de verwarming, de vloer, de muren en het plafond volgden van september tot eind december. Tijdens de Kerstvakantie hebben we van het logeerpartijtje van de dochters gebruik gemaakt om onze extra kamer de nodige laagjes verf te geven. En daar zijn wij samen eigenlijk wel goed in: de echtgenoot zorgt voor het fijnere werk en “lijnt proper af”, ik ga voluit voor het groffere werk en hanteer de rollen dat het een lieve lust is.

We waren nét klaar tegen Oudjaar: alles was geschilderd én gekuist, maar door de verflucht was het nog niet mogelijk om de overgang naar 2016 al in onze nieuwe kamer te vieren. De primeur zal binnen een paar weken voor de 12^de verjaardag van de jongste zijn.

Na de Kerstvakantie stond er nog een beetje afwerking op het programma: de plintjes, de spotjes op hun plaats hangen en de ruimte opnieuw opruimen en poetsen. Sinds gisteren zijn we volledig klaar en kan de ruimte in gebruik worden genomen. En ons vele werk loont echt wel de moeite, al zeg ik het zelf. Overdag is het er prachtig toeven met het vele licht en het prachtige uitzicht, ’s avonds als alle spotjes branden is het er zeer gezellig. Ik kijk al uit naar het moment dat we er ook écht gaan van kunnen genieten!

Intussen hebben wij ons een goed beeld gevormd van wat we met de ruimte gaan doen. Maar aangezien de inrichting van de tuinkamer samenhangt met de herinrichting van 3 andere ruimtes in ons huis, zal dit hele proces nog niet onmiddellijk afgerond kunnen worden. Bovendien zullen we van de gelegenheid gebruik maken om ook de andere kamers een beetje op te frissen. Na 10 jaar gebruik kunnen ze wel een nieuw laagje verf gebruiken. Er zijn hier en daar op de muren wel wat afdrukken van kinderhandjes die weggemoffeld mogen worden ;-). Bovendien zullen we wat extra meubilair en gezelligheid nodig hebben: IKEA, here we come! De echtgenoot zucht al diep ;-). En dus is de afwerking van de tuinkamer geen eindpunt, maar het begin van nog een paar extra plannetjes voor 2016, 2017,…

Want stel je voor dat we ons zouden vervelen nu al die werktijd weer vrij komt…

Wil je meer lezen over onze verbouwing? Lees dan ook:

• Verbouwplannen
• De tuinkamer groeit…
• De tuinkamer groeit… (2)
• De tuinkamer groeit wel héél hard…
• A work in progress – onze tuinkamer
• De tuinkamer groeit… (3)

De tuinkamer groeit…

Hoe zou het intussen met onze uitbreidingsplannen zijn? Goed, dankjewel! Onze tuinkamer groeit gestaag en verandert bijna dagelijks. Wat hebben we de afgelopen weken allemaal gedaan? We hebben chape gelegd: we hebben ervoor gezorgd dat de vloer van de tuinkamer op gelijke hoogte zal komen als de andere kamers van het gelijkvloers. Een serieus werkje, waar de schoonpapa en de echtgenoot toch een paar zaterdagen zoet mee geweest zijn.

Na de vloer heeft de schoonpapa, met een beetje hulp van de echtgenoot, het plafond gestoken. En nu zijn we een aantal wanden aan het bekleden. De tuinkamer wordt hoe langer hoe lichter. De verwarming en de elektriciteit werden geïnstalleerd door vakspecialisten. Het gaat hier echt met rasse schreden vooruit. Als ik ’s avonds van mijn werk thuiskom, is het eerste wat ik doe, het licht aansteken in de tuinkamer en even vanuit de keuken piepen en het geleverde werk bewonderen.

Of het haalbaar wordt om de feestperiode in onze tuinkamer door te brengen? Ik denk het niet. De drukste weken van het jaar komen eraan voor de echtgenoot, ik denk dat de werken even een adempauze zullen nemen. Eerlijk, ik vind het ook niet meer zo belangrijk wanneer we precies onze nieuwe ruimte zullen kunnen innemen: wat maken die paar weken extra nog uit? Het is op komst, je ziet het huis groeien en eigenlijk geniet ik ook wel een beetje van de weg ernaar toe. En ja, ik heb makkelijk spreken: we verbouwen niet, we bouwen aan. Dat is uiteraard een wezenlijk verschil: wij houden gewoon de deuren dicht en zitten dus niet weken op een stuk in stof en vuil, zonder water, verwarming of elektriciteit…

We proberen het ook in één keer goed te doen. Dat betekent misschien ook dat we zullen schilderen voor we de vloer (die we nog moeten kiezen) leggen. Lekker makkelijk, dan moeten we niet meteen alles gaan afdekken. En ik vermoed dat je ook niet onmiddellijk op een nieuw gelegde vloer zal kunnen lopen… Dus heb ik in mijn hoofd de deadline al verschoven naar de verjaardag van de jongste, eind januari.

Stiekem kijk ik er al naar uit om aan de schilderwerken te kunnen beginnen. Want dan kan ik echt een handje helpen. Het heeft me dit jaar soms gefrustreerd dat ik “erbij stond en ernaar keek”. Dat ik niet meer kon doen dan voedsel te voorzien voor de werkers en het huishouden draaiende te houden. Ik steek eigenlijk ook wel graag de handen uit de mouwen, maar laat ons eerlijk zijn: als het over het zware, lichamelijke werk gaat, dan moet ik afhaken. Alhoewel ik hier bij het aanleggen van onze oprit wel de “verantwoordelijkheid” droeg voor het “wegscheppen van de chapebergen”. Tot hilariteit van onze verzamelde buurmannen, die niet konden geloven dat ik daadwerkelijk die héle berg in mijn eentje zou wegwerken. Onze buurvrouw had dan weer medelijden. Het was toen wel de echtgenoot die de kruiwagens aan- en afreed, want als ze éénmaal vol waren, kon ik ze niet meer duwen ;-).

Toen de kinderen nog jong waren en met oma en opa naar de zee gingen, maakten wij van hun weekje afwezigheid gebruik om het huis te schilderen. Het heeft ons een paar jaar gekost én er kwam wel eens wat nachtwerk aan te pas om alles toch maar klaar te krijgen voor hun thuiskomst, maar ik kon daar achteraf heel erg van genieten. Bovendien had ik de leukste job: terwijl de echtgenoot zich met veel gevoel op het precisiewerk van het “aflijnen” stortte, mocht ik mij bezighouden met het brute werk en rollen. Zalig!

Achteraf heb je overal pijn. Dan heb je blijkbaar spieren aan het werk gezet waarvan je niet wist dat je ze had (in mijn geval gebeurt dat wel vaker, maar kom). Maar telkens als je naar de kamer kijkt, voel je toch een zekere fierheid. Want wij hebben dat wel zelf gedaan. Na een paar weken begint een perfectionist als ik dan jammer genoeg wel de plekjes te zien die we gemist hebben of waar ik toch buiten de lijntjes van de echtgenoot kleurde, maar je wordt wel beter met de jaren: het verschil tussen de allereerste kamer die we onder handen namen en degene waar we eindigden is groot.

Intussen zijn we echter een kleine 10 jaar verder en het wordt stilaan tijd voor een nieuwe laag, zeker in onze leefruimtes. De muren dragen hier en daar wat kindersporen ;-). Maar in de loop der jaren heb ik (meestal) wel geleerd om mezelf (en dus ook mijn omgeving) geen onrealistische deadlines meer op te leggen. We zullen het ditmaal stapje voor stapje doen, en eerst staat de afwerking van onze tuinkamer op de planning. De rest zien we daarna wel weer…

De tuinkamer groeit wel heel hard ;-)

De werken zijn achter de rug. In amper 4 dagen tijd heeft Aldera onze hele tuinkamer gezet. Het ziet er fantastisch uit. De mannen hebben goed doorgepeerd en ze hebben heel properkes gewerkt. Wij zijn echt heel tevreden. Toen ik donderdagavond thuis kwam van het werk, stonden de ramen en deuren er volledig in. En toen overviel het me wel een beetje. Het is écht wel heel groot. En we hebben nog veel werk.

Ruimtelijk inzicht is nooit mijn sterkste kant geweest. Al toen ik in het middelbaar ruimtemeetkunde kreeg, had ik moeite met het “zien” van de tekeningen. Een platte tekening omzetten in 3D heb ik eigenlijk nooit goed gekund. Bij de bouwplannen jaren terug kon ik me ook geen huis voorstellen. En dan beginnen de werken en dan zie je dat huis groeien. Dan vraag je je in het begin nog af “hoe gaan ze in godsnaam ooit dat hele huis op dit piepkleine betonplaatje krijgen”? Maar dan worden de muren gezet, en dan loop je al eens door de woonkamer of door de keuken. Ik weet nog dat ik de eerste keren écht vreesde “hier krijgen we onze zetels nooit in”. De binnenmuren zijn zo donker en in eerste instantie toont alles zo klein. En dan worden de binnenmuren bezet (in het wit) en dan denk je ineens “wij gaan gewoon in een balzaal wonen”.

Toen we nadachten over een uitbouw, heb ik daar lang ook mee geworsteld. Ik kon me dat heel moeilijk voorstellen. En in theorie weet je dan wel dat je bijna de helft van de oppervlakte toevoegt aan hetgeen je al hebt, maar in praktijk vond ik het terras echt niet overdreven groot. De hele zomer hebben we buiten gezeten tussen de muren van wat onze tuinkamer zou worden en ik vond dat heel goed meevallen qua grootte. Tot ik dus donderdagavond thuis kwam. En ik via de nieuwe deur onze veranda instapte.

Gelukkig houdt de echtgenoot op dat moment zijn hoofd koel. Waar hij zich op voorhand allicht meer zorgen maakt (terwijl ik er dan volledig voor ga en mij helemaal smijt), is hij van de realistische soort eens we écht begonnen zijn. Dan doet hij wat we moeten doen “stap voor stap” en blijft hij rustig. En laat hij mij de verhuis al organiseren, laat hij mij de boekenkast opruimen en me bezig houden met de inrichting van de toekomstige kamers terwijl hij ervoor zorgt dat de omgeving van mijn ideeën vorm krijgt. En dus vullen we mekaar goed aan ;-).

Overigens was ik niet de enige die even moest wennen. Onze hond was ook even het noorden kwijt. Waar ze anders onmiddellijk buiten kan, kwam er nu nog een extra afgesloten ding bij en dat vertrouwde ze niet meteen. En al helemaal niet toen ze terug binnen wou en niet tot aan de achterdeur kon om haar (r)entree te eisen… En dus kwam ze wel even piepen toen ik haar wou buitenlaten, maar schoot ze onmiddellijk terug het huis in nadat ze een poot in de tuinkamer had gezet. “Niet met mij”, dat was wel duidelijk ;-).

De tuinkamer groeit…

Net als zoveel andere Belgen hadden ook wij een baksteen in de maag. 12 jaar geleden gingen we ervoor en bouwden we ons droomhuis. Enfin, het was misschien een beetje kleiner dan we ooit gedroomd hadden en ook het dakkapelletje of de hoekramen kwamen er niet, maar het was een praktisch huis met goede ruimtes en veel licht én we maakten het binnen gezellig.

Wat we wel misten was speel- en opbergruimte. Als de dames hun Playmobil-collectie nog eens boven haalden, leek het of de woonkamer helemaal ontplofte. De eettafel stond vol, de salontafel werd ingepalmd en zelfs de strijkplank maakte deel uit van het Playmobil-dorp dat onze meiden alweer bouwden (en dat uiteraard wekenlang moest blijven staan “want ze waren nog aan het spelen”). Boven hadden we wel een logeer-/speelkamer, maar dat vonden onze dochters maar niks. Spelen wilden ze gezellig beneden bij ons, niet in hun eentje boven, ver van alles en iedereen.

Ook onze boekencollectie kregen we niet meer opgeborgen (ook al plaatsten we onze boeken in 2 rijen en stapelden we ze ook op elkaar tot elke centimeter ruimte ingenomen was). Bovendien verzamel je in de loop der jaren toch redelijk wat spulletjes. En ik weet het, opruimen hoort erbij. Lang voor Marie Kondo hip was, ruimde ik al elk half jaar onze kleerkasten op en gingen kleren die we niet meer droegen er onherroepelijk uit. Ook speelgoed en babyspulletjes werden al snel binnen de familie doorgegeven.

En toch droomden we af en toe van een extra kamer. Wat meer (opberg)ruimte. Maar we raakten het lang niet eens. Na een duwtje in de rug van ouders en schoonouders (“zet dat ding nu gewoon, je kan later nog zien wat je ermee doet”) kwam alles eind vorig jaar in een stroomversnelling. We tekenden bij een verandafirma (Aldera) én ineens zagen we samen het licht over wat we kunnen/zullen doen met de nieuwe ruimte.

Sinds 1 september zijn de mannen van Aldera bij ons aan de slag om onze uitbouw vorm te geven. En nu zien we onze tuinkamer in één klap ontzettend groeien. Nadat de echtgenoot en de schoonpapa hun paasvakantie (en nog een paar weken) hadden opgeofferd om het metselwerk te doen, wordt nu het dak geplaatst, het plafond, de ramen en de deuren. En het gaat vooruit! Al deze werken nemen amper 4 dagen in beslag. Daarna is de rest van het werk nog voor ons. Wij zullen zelf elektriciteit leggen en de verwarming plaatsen, wij zullen bezetten, vloeren en schilderen.  Dat zal allicht wel wat langer duren dan 4 dagen ;-).

Af zal onze tuinkamer nog niet direct zijn en het is zeker nog te vroeg om al feestjes te plannen, maar iemand droomt stilaan al van Kerstmis in de nieuwe kamer ;-).

We zijn er weer aan begonnen!

Het nieuwe schooljaar is net afgetrapt. Met een dochter in het derde middelbaar en eentje in het zesde leerjaar zou je denken dat het stilaan routine wordt. En toch steeg de spanning de laatste week en kregen de drie schoolplichtigen hier in huis in min of meerdere mate last van wat zenuwen.

Ons jongste meisje stapte vandaag zelfverzekerd naar haar zesde leerjaar toe. Haar allerlaatste jaar in de lagere school. Het wordt een bewogen jaar. Tegelijkertijd vertrouwd – nog een allerlaatste jaartje in hetzelfde klasje, op de vertrouwde school, met de vertrouwde juffen en meesters  – en toch ook bepalend. Er wacht een feestje én een afscheid. Maar daarnet stapte ze de speelplaats op als schooloudste, mooi uitgedost en vol vertrouwen.

De oudste begint zo meteen aan haar derde middelbaar. Met kriebels in de buik. Ze hebben net een studiekeuze gemaakt en dus valt het oude klasje van de eerste twee jaren uit elkaar. En dat zorgt toch voor wat spanning bij het begin van het nieuwe schooljaar. Er wordt een nieuwe klas gevormd en dat wordt weer even zoeken. Maar toen ik haar daarnet zag vertrekken, op de fiets, met de vriendinnen, en haar net tevoren hoorde zeggen “gelukkig mag ik de zenuwen eraf fietsen” dacht ik bij mezelf dat het wel zou meevallen.

Ongelooflijk wat een weg de kinderen afleggen eens ze de lagere school uit zijn. Hoe snel de ontwikkeling ineens gaat, wat voor reuzenstappen ze zetten naar hun volwassenheid toe. En als mama sta je erbij en kijk je ernaar. Hier en daar kan je wel eens een duwtje geven of wat intomen, maar het grootste stuk van de tijd geef je ze de ruimte en het vertrouwen. En hou je je klaar om ze op te vangen als het nodig is. (Wat tot je eigen verbazing minder vaak gebeurt dan je dacht.) En dan begint er alweer een nieuw schooljaar en denk je bij jezelf: “derde middelbaar al, hoe kan dat nu, waar is dat kleintje van gisteren gebleven?”

Tja, en de laatste schoolganger hier in huis is eigenlijk al gerodeerd. De echtgenoot heeft al vele jaren ervaring op de teller. En toch blijft het ook voor hem spannend. Nieuwe klassen, nieuwe leerlingen, nieuwe handboeken, nieuwe collega’s,… Elk nieuw begin is weer even wennen. Maar als de eerste schooldag straks achter de rug is, is de kop eraf en zijn we weer vertrokken.

En alsof dat nog niet spannend genoeg was, gaan we vandaag ook nog eens wat “uitbouwen”. Net op 1 september is Aldera begonnen met het installeren van de ramen, deuren en het dak van onze veranda/tuinkamer. Tja, waarom het simpel maken als het ook ingewikkeld kan?