Het einde van het jaar nadert. Het wordt stilaan tijd voor een terugblik en voor een nieuw begin. Met goede voornemens natuurlijk, zoals elk jaar deze periode. Om de plannen dan na een paar dagen nieuw jaar min of meer “on hold” te zetten en er pakweg eind januari definitief de brui aan te geven. Misschien wil ik ook gewoon te veel. Misschien zou het helpen als ik niet tegelijkertijd een opruim- of minimaliseerproject in het leven roep, gezonder wil gaan leven, meer wil sporten, op meer kwalitijd voor de echtgenoot en de kinderen hoop en dat dan liefst ook nog eens wil combineren met me-time en een inspirerende job. Het is gewoon teveel.
Dus hebben we het dit jaar een beetje anders aangepakt. Zijn we in december 2016 al begonnen met het uitvoeren van de goede voornemens. Hebben we ons één klein (min of meer) realistisch doel gesteld en hebben we het meteen ook in de praktijk omgezet. Het moet eindelijk maar eens afgelopen zijn met de Cola Light-verslaving. Dat het niet gezond is, is een understatement: het drankje zelf is voor niks goed en heeft dan nog een hele hoop (verslavende) neveneffecten. Meer zin in zoet bijvoorbeeld, (zoute) cravings ’s avonds terwijl je nochtans écht wel genoeg voedzaam eten genuttigd hebt doorheen de dag. Dat je alleen maar meer nodig hebt om hetzelfde effect te bekomen. Zo ga je ongemerkt van één blikje per dag naar een tweede en zelfs een derde. Bovendien krijg je er absoluut geen extra energie van. Even een kleine opstoot om daarna alleen maar erger in te zakken. Zoals een soufflé als je de oven te snel hebt opengetrokken.
Het kan toch niet bepaald gezond zijn als je na teveel Cola Light letterlijk staat te trillen op je benen. Eén keer beleefd toen ik nog student was en als ochtendblokker nog een serieus spurtje mocht doortrekken om de leerstof gezien te hebben tegen het middagexamen. Na 4,5 liter Cola Light letterlijk met de daver op het lijf naar het examen bij die ene prof met “buis-reputatie”. Nipt geslaagd, dat wel, maar het was een stunt die absoluut niet meer voor herhaling vatbaar was.
Merken dat een late Cola Light hoe langer hoe vaker onrustige en onderbroken nachten veroorzaakt. Jezelf een lidmaatschap van #teamnosleep cadeau doen in de ijdele hoop dat dat tweede blikje je ’s avonds toch nog een beetje extra energie zal opleveren om die éne (paar) mand(en) strijk alsnog weggewerkt te krijgen. En uiteindelijk toch met een zak chips in de zetel voor tv gaan hangen. De volgende ochtend niet bepaald uitgeslapen meteen naar een nieuwe portie “grijze energie” grijpen.
De allerbelangrijkste stop-reden is misschien wel dat ik het gewoon niet meer lekker vond. Het smaakt toch wel héél erg synthetisch. Eigenlijk is het gewoon vies. En toch bleef ik maar drinken in de hoop van energie te vinden op de bodem van dat magische blikje. Tot ik er genoeg van had en ermee kapte. Van de ene dag op de andere. Sinds gisteren. Eén (bijna twee) dag(en) zonder Cola Light. Voorlopig nog geen “cold turkey” te bespeuren. Wel af en toe een soort hunkering naar. Erg, hè.
Het effect? Eerst en vooral had ik een goede nacht(rust). Wat in mijn geval een tekentje aan de wand is. Dat overkomt me meestal geen twee nachten na mekaar. Ik ben niet meer vermoeid dan anders, jammer genoeg ook nog niet minder vermoeid. Wel heb ik opvallend minder trek in zoet doorheen de dag en ook iets minder nood aan tv-chips ’s avonds. Bovendien heb ik zelfs al een avondje de strijk bijgewerkt. En dat allemaal na één Cola Light-loze dag. Dat belooft voor 2017 ;-)!
Tifosa 