Feest in huis!

Dit weekend vierden we de twaalfde verjaardag van de jongste. Met een familiefeestje (van 23 personen). In onze tuinkamer, die meteen gedoopt werd. Het was een meevaller. Zij genoot (en dan doen wij dat ook). Het was natuurlijk niet de eerste keer dat we een verjaardagsfeestje organiseerden in ons huis, maar dat we met zijn allen gelijktijdig aan tafel konden zitten, was wel een primeur. Vroeger aten we in verschillende stadia, of waren er een aantal die in de zetel dineerden.

Een goede voorbereiding is het halve werk. Min of meer toch, want wij (lees: ik) maken het hier graag spannend. Eigenlijk ben ik een heel goede planner en kan ik ook redelijk goed inschatten hoeveel tijd welke taak in beslag zal nemen. Dan hou ik meestal nog een uurtje reserve en voeg ik prompt nog een klein klusje extra toe. Waardoor het alweer nipt wordt. Gelukkig voorzien we het meestal zo dat de echtgenoot ruim op tijd klaar is. Als ik dan in laatste instantie weer nog in de douche wil/moet, is hij er tenminste om het volk al te ontvangen.

Doe de avond tevoren boodschappen. Maak een lijstje en doe je boodschappen op vrijdagavond in plaats van je in de zaterdagochtenddrukte te storten. Je wint er dubbel mee: je shopt een pak rustiger en je kan zaterdagochtend nog op je gemak de weekendkrant lezen. (Waarna je dan wel de hulp moet inroepen van je dochters om de groentjes te kuisen, omdat dat lezen toch net iets langer uitgelopen is dan gepland).

Kook iets simpels. Uiteraard is het aan de dochters om te kiezen wat ze op hun verjaardag willen eten. Zijn hier in de loop der jaren al de revue gepasseerd: lasagne of andere pasta, pizza, pita en taco’s,… Deze keer had de jongste voor hamburgers gekozen. Heel lekker uiteraard, maar mijn praktische voorkeur gaat uit naar ovengerechten. Die kan je immers volledig op voorhand bereiden. Dan moet je de schotel op de dag zelf enkel nog in de oven schuiven en kan je het feest ook in gezelschap doorbrengen. De hamburgers (pita’s, taco’s) moeten op het moment zelf nog gebakken worden en dan sta je algauw toch wel meer dan een uurtje in de keuken. Maar het is aan de dochters om te kiezen, en wij schikken ons (min of meer, voor wat beïnvloeding vooraf draaien we onze hand niet om ;-), al blijkt onze invloed de laatste jaren duidelijk tanende).

Playmobil en Lego blijven toppers! Onze dames zijn het speelgoed dan eigenlijk wel ontgroeid, maar ze hebben nog jongere neefjes en een nichtje. Die we eigenlijk amper zien op de verjaardagsfeestjes ;-). Ze weten intussen maar al te goed dat er boven een aantal dozen Playmobil klaarstaan en verdwijnen binnen de kortste keren naar boven. De rest van het feest horen of zien we hen niet meer. Dan worden er boven ganser Playmobilsteden gebouwd en wordt er gefantaseerd dat het een lieve lust is. (Zalig om zo af en toe even te gaan spieken wat ze daar allemaal aan het doen zijn!) Ook de doos Duplo doet intussen nog altijd goed dienst. Dan bouwen de dochters een flatgebouw en is het allerjongste neefje daar toch wel even zoet mee.

En raken ze het speelgoed toch beu, dan is er nog onze hond. Die gisteren na het feestje even uitgeteld was als de kinderen. Niet alleen moest ze weer eens haar territorium verdedigen tegen al die indringers (die maar bleven komen), daarna moest ze op de vlucht voor het jongste neefje die dolenthousiast telkens opnieuw achter haar aan ging om haar een aai te geven.

The day after. Hoewel ik tijdens het feest al wat probeer op te ruimen en tussen het hoofdgerecht en de taart al eens een afwasmachine doe draaien, rest er een dag later toch nog redelijk wat opruimwerk. Een paar afwasmachines in- en uitladen, de tafellakens wassen, drogen en strijken, de meubels weer op hun plaats zetten, snel even stofzuigen. En al dat eten wegwerken. Blijkbaar ben ik telkens zo bang om te weinig te hebben dat we alweer met (veel) overschot zitten. Een constante in mijn geval. En dus zijn de gebakken ajuinen nu fantastische ajuinsoep, liggen de overgebleven hamburgers in de diepvries en hebben we de resterende broodjes en groentjes deze middag (en deze avond, morgenmiddag en morgenavond…) soldaat gemaakt.

Maar het feestvarken heeft genoten. Van haar feest, van het gezelschap, van de cadeautjes, van het lekkere eten, van de taart, de kaarsjes en de bijhorende “Lang zal ze leven”. Al waren we met zijn allen wel blij dat we een “rustige” zondag hadden om te bekomen.

Advertentie

14 jaar geleden…

14 jaar geleden lag ik op dit moment in het “moederhuis” met de oudste in mijn armen. Het was een mooie zondag, de laatste rit van de Tour werd gereden op de Champs Elysées. Die werd blijkbaar gewonnen door een Tsjech, Jan Svorada (dat herinner ik me niet meer, hoewel we wel net op tijd terug in de kamer waren om de aankomst van de Tour nog mee te maken). De Amerikaan Lance Armstrong won toen zijn derde Tour.

Om één of andere reden was ik er op voorhand rotsvast van overtuigd dat ik veel te vroeg zou bevallen. Ik was dus ook al 3 weken op voorhand in bevallingsrust gegaan en ik had de echtgenoot, die toen nog als freelancer bijwerkte voor 2 weken vrij gemaakt. Er waren in de voorgaande weken ook al een paar verwittigingen geweest, maar het bleek telkens loos alarm.

Omdat de dochter op zich liet wachten, waren we de avond voordien nog iets in Leuven gaan eten. Toen we naar huis terugkeerden, was de bevalling begonnen, maar ik had het niet door. Wist ik toen veel wat weeën waren en hoe dat precies hoorde te voelen. Toen ik rond 4 uur ’s nachts niet meer kon liggen en ik – op aandringen van de echtgenoot – dan toch de kliniek belde, was ik eigenlijk verrast om te horen dat het toch wel weeën waren. Op de vraag om de hoeveel minuten ze al kwamen, kon ik niet antwoorden. Even later, op weg waren naar het ziekenhuis, bleek dat ik toch al om de 5 minuten weeën had. Maar eigenlijk hadden we nog ruim de tijd. Het zou nog tot halverwege de middag duren voor ons meisje uiteindelijk op de wereld kwam. Het was toen al een langslapertje 😉

En dus maakten we ons in de voormiddag nog druk over het feit dat de echtgenoot eigenlijk moest werken. Konden we nog rondbellen op zoek naar vervanging. Wat tegen de middag uiteindelijk ook lukte, zodat we met een gerust hart naar de verloskamer konden 😉 En toen was ze er. En ze veranderde onze wereld. Van een koppel werden we ouders. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze was dan ook een prachtig kind (zeiden ze beiden héél objectief).

Intussen is dat kleine baby’tje van toen een prachtige jongedame van 14. Een tiener in de bloei van haar leven. En stellen wij tot onze verbazing vast dat ze snel opgroeien (en dat wij ouder worden). En leren we haar loslaten, geven we haar vertrouwen en ruimte (of dat proberen we toch). En zien we met fierheid (en een krop in de keel) dat ze dat goed doet. En dan denken wij terug aan dat baby’tje, het peutertje, het kleutertje, het lagere school-meisje en de tiener. En dan kijken we naar elkaar en vragen we ons af: “hoe hebben we dat voor elkaar gekregen? Die prachtige meid is wel onze dochter.”

En dus vieren we feest vandaag. Zetten we de dochter in de bloemetjes. En halen we herinneringen op aan die memorabele dag 14 jaar geleden. En vroeg de mama aan de papa om zijn geweer boven te halen om aanbidders nog even van ons erf te houden, want daar ben ik nog even niet klaar voor 😉

Gelukkige verjaardag, elfje!

Dag op dag 11 jaar geleden lag ik nu in “het moederhuis”, met onze tweede dochter in mijn armen. Ze was er heel vroeg bij, ons meisje. De nacht was nog jong toen ze op de wereld kwam, exact 2,5 jaar na haar oudere zusje. De oudste, een zomerkind, geboren in de enige hete week van 2001. De jongste, een winterkind, geboren in de enige sneeuwweek van 2004. Zusjes, voor de rest van hun leven.

De geboorte had zich ’s middags al aangekondigd. Langzaam, met grote tussenpozen. De oudste had nog een sneeuwman gemaakt. De papa had nog foto’s getrokken van mama’s dikke buik. Mama had het gevraagd “want het zal de laatste keer zijn”. Tegen ’s avonds reden we dan naar de kliniek. De weeën kwamen toen al om de 5 minuten. En toch bleek er nog niet veel aan de hand: er was amper opening. Dat hadden we ook bij de eerste al meegemaakt. Maar na de monitorcontrole zagen ze ons liever niet meer vertrekken: de geboorte was in zicht en het sneeuwde. Ze waren bang dat we niet meer tijdig terug zouden raken.

Het lijkt alsof het pas gisteren was. Dat kleine hummeltje in mijn armen. De verwondering, de trots, de ontroering, de overweldigende liefde (opnieuw). De papa, die ’s morgens vroeg niet van de parking raakte omdat onze meid een mooie winternacht koos, met sneeuwtapijt én vastgevroren bareel. Het aftellen tot het ochtendgloren, tot we iedereen konden laten weten dat er nieuw leven was. Het eerste bezoekje van de oudste, in één klap “grote” zus. Het opnieuw wennen aan een baby’tje in huis. Het ontdekken van toch een ander levensritme. De aanpassing, vooral ook voor de grote zus, die nu aandacht moest delen en het daar af en toe wel even moeilijk mee had.

Maar de jaren gingen voorbij. Mooie jaren. Soms ook zware jaren, met een baby’tje en een peuter, met een peuter en een kleuter,… tot we ineens met 2 jongedames zaten. Opgroeien en telkens wat meer loslaten. Tot de jongste vanmorgen zei: “ik ben nu een elfje”.

Liefste elfje, een dikke proficiat met je verjaardag! Wij zijn na al die jaren nog altijd zo ontzettend blij met je komst. Wij zijn zo immens fier op jou. Wij genieten met volle teugen van alle momenten. Blijf ons zonnetje, huppel verder door je leven, geniet van je weg. Wij zullen er altijd voor je zijn, om je aan te moedigen, om je toe te juichen, om je op te vangen, om je te steunen, om je te troosten… Geniet van je dag, van je feest, van je cadeautjes en van de aandacht! Xxx. Mama.