WK-gekte #redtogether

Kijk, één keer om de vier jaar (eigenlijk om de twee jaar, want bij een EK doen we dat uiteraard ook!) gooien wij hier alle remmen los. Dan is het immers WK voetbal en dan mogen we al eens dromen dat we wereldkampioen zouden kunnen worden. Dan mogen we af en toe een klein beetje gaan zweven en hopen. Dan worden alle verzamelde attributen van 25 jaar supporteren nog eens van de zolder gehaald en wordt het hele huis versierd.

En dan komt de eerste match en dan duurt het toch wel even vooraleer onze Rode Duivels onder stoom geraken. Dan blijken de Panamezen toch niet zo’n hapklare brok te zijn en zit je vaker – met zenuwen – in de keuken dan je lief is. Maar dan win je uiteindelijk toch (makkelijk) en kan je nog minstens één match lang verder dromen van eeuwige roem en glorie.

Ach, die Hollandse zotheid hebben we (nog) niet. Dat we dat WK ook echt zouden winnen, geloven we diep vanbinnen zelf (nog) niet. Maar midden in de examenstress is de zotheid van de ouders een bron van ontspanning voor de twee studerende dochters. Zij schudden het hoofd en zuchten eens diep bij alle verkleedtoestanden van die normaal zo serieuze volwassenen. Maar ze gingen deze morgen wel met een minimum aan zenuwen naar hun wiskunde-examen. Gelachen hadden ze toen ze de werkoutfit van eerst de mama en later ook de papa konden aanschouwen.

Kijk, wat een mens allemaal niet doet om de dochters te ontspannen ;-). Tja, het is een excuus als een ander… Nog minstens een dikke week, nog minstens 2 matchen te gaan. En misschien, héél misschien beginnen we diep vanbinnen al een piepklein beetje te hopen, te duimen en te dromen…

 

Advertentie

A smile a day…

Vanmorgen op weg naar het werk. Zoals gewoonlijk nog niet 100% wakker. Vanaf het station heb ik nog een kwartiertje wandelen voor de boeg. Doorheen een typische stedelijke woonwijk, waarvoor ik hoe langer hoe meer sympathie krijg. Af en toe passeert er een bus of een fietser. Soms zelfs al eens een auto of een eenzame wandelaar.

Het is het moment van de dag waarop ik in gedachten de komende dag al een beetje overloop. Dat ik me mentaal voorbereid op wat komen gaat. Maar even vaak loop ik ook gewoon gedachteloos verder, met de blik op nul en een lege geest. Alleen maar stappend en me concentrerend op mijn tempo, op die éne kasseistrook die elke morgen toch wat tricky is op mijn hakken en op de vele dwarsstraatjes die ik kruis, telkens hopend dat er toch geen auto of fietser zal opduiken die me nog te snel wil af zijn en me vaak nogal scherp de pas afsnijdt.

Vaak ben ik me tegelijkertijd bewust en niet bewust van mijn omgeving. Soms ben ik al 3 bochten verder zonder dat ik weer weet hoe ik daar geraakt ben en vraag ik me af of ik vanmorgen die bloemenwinkel of die frituur (mijn ijkpunten) wel gepasseerd ben. En dan zie ik wel beweging rond mij zonder écht oog te hebben voor de mensen rond mij.

Vandaag liep het echter anders. Vanmorgen werd mijn aandacht getrokken door een klein meisje in een bakfiets. En terwijl ik me van haar bewust werd, brak haar gezichtje open in een prachtige glimlach. Een glimlach die haar van oor tot oor deed stralen, een glimlach die héél haar snoetje oplichtte. Ik reageerde verrast en zwaaide heel even, waardoor ze nog harder straalde. Het nam amper een paar seconden in beslag en toen verdween ze in een bocht en kon ik haar niet meer zien.

Maar wat een schone manier om de dag te beginnen! Wat een straaltje zon bracht dat kleine meisje in een grijze ochtend. Wat zat ze te glunderen. Héél eventjes was ik compleet overdonderd. Ze zal het allicht niet beseft hebben, maar ze heeft mijn hele dag gekleurd. Dat kleine meisje in de bakfiets, met haar prachtige, uitbundige lach op een doodgewone, grijze ochtend in Antwerpen. Soms zit geluk écht wel in de kleine dingen.

(www.loesje.nl)

Let’s rock! #Foo Fighters

Mijn tweede concert van het jaar was een toppertje. Maandagavond woonden we met 19.999 andere enthousiastelingen de passage van de Foo Fighters in het Sportpaleis in Antwerpen bij. Het was een optreden om in te kaderen. Eentje voor “de top 10”. Dat het zolang geduurd heeft eer we hen eindelijk te zien kregen, is niet te vatten, maar wat was het het lange wachten waard.

Zelfs het verkeer zat voor een keertje – ook op de Antwerpse ring – mee en die draconische veiligheidsmaatregelen vielen al bij al nog mee. Ja, we moesten een toertje doen rond de Lotto Arena en ja, het was even aanschuiven om een plastic zakje te pakken te krijgen om onze spullen in op te bergen voor we door de metaaldetector liepen, maar buiten een gigantische afvalberg (Mei Plasticvrij, iemand 😉?) raakten we al bij al nog vlot het Sportpaleis in. Ruim op tijd zelfs in onze ogen (rond 20u30), al bleek Dave Grohl nogal een stipte kerel en begon hij er met amper een paar minuutjes vertraging meteen keihard aan.

Het zou een gigantische trip down Memory Lane worden voor iemand die is opgegroeid in de grunge-jaren ‘90. En al na een paar nummers wist ik weer waarom ik zo dol ben op een écht, onvervalst rockconcert: een resem hits die luidkeels meegebruld worden door het publiek, een frontzanger met gevoel voor humor en de nodige dosis zelfrelativering en tenslotte gewoon strak en stevig muziek spelen. Energiek, luid en geweldige chemie op het podium.

Overigens zijn de Foo Fighters wel meer dan enkel Dave Grohl, al hebben ze met de vroegere Nirvana-drummer wel een flamboyante en charismatische frontman. Maar tijdens het rondje groepsleden-voorstellen bleek dat Grohl erin geslaagd is om zeer getalenteerde en veelzijdige muzikanten rond zich te verzamelen. Geweldig lang uitgesponnen drumsolo (en dat moet je maar kunnen/durven/willen in de band van de voormalige drummer van Kurt Cobain), zangprestaties om u tegen te zeggen en hoogstaande covers. In vele krantenrecensies las ik vandaag dat dit “middenstuk” beter had ingekort kunnen worden, maar dat vond ik nu net niet. Het hoort erbij, Springsteen neemt ook altijd de tijd om zijn E Street Band in de kijker te zetten.

De oplichtende gsm-lichtjes tijdens “Breakout”, de oneindige zangstonde bij “Best of You” waren maar twee van de vele kippenvelmomenten. Alleen op het einde zat Grohl duidelijk wat door zijn stem en had het concert misschien wat ingekort kunnen worden. Maar Wat Een Geweldige Avond. Eentje om in te kaderen. De energie, de vibe. Fantastisch. Laat Pearl Jam op Rock Werchter maar snel komen, ik ben er (nu al) volledig klaar voor.

Intussen hebben we the day after ook overleefd. Want die 44-jarige geest wil dat allemaal wel beleven en geniet met volle teugen, maar dat even oude lijf heeft een dag later wat meer moeite om het feestgedruis te verteren. Zeker in het begin van de week. Ja, ik heb deze morgen toen de wekker pijnlijk vroeg ging een hele seconde lang serieus overwogen om in de toekomst mijn concerten te kiezen op basis van de concertdag 😉. Gelukkig was er koffie. En de napret van een geweldige avond dansen, zingen, brullen, headbangen en genieten!

Duivels gek

Ja, het is weer zover. Binnenkort start het WK voetbal weer, ditmaal in Rusland. En gelukkig zijn we van de partij, want een WK zonder Rode Duivels is ook geweldige voetbal, maar veel minder spanning en emotie. Ik ben een grote voetbalfan, al van toen ik héél erg jong was. Misschien is dat nog altijd een restant van een vader-voetballer, een peter-voetbalvoorzitter en een broer-voetballer. Dan word je af en toe wel eens meegesleept naar een voetbalveld en -kantine en voor je het weet heeft de microbe jou ook te pakken.

En dan is een WK altijd genieten. Een beetje mysterieus soms. Zo lijkt het toch als je jong bent en moet gaan slapen, maar je vader ’s nachts opstaat om de matchen van de Rode Duivels (in Mexico) te kunnen volgen. Een kind met een levendige verbeelding maakt zich dan zelf een voorstelling van wat je vader en je nonkel ’s nachts allemaal zitten te doen voor tv. Zeker als je ’s nachts letterlijk wakker gebruld wordt omdat de Belgen zich alsnog weten te redden en een ronde verder raken.

Het heeft iets gezelligs zo’n WK. Als je met de hele familie samen komt om de matchen te bekijken en op de grond moet gaan zitten omdat je met te veel bent om nog in de zetel te kunnen plaatsnemen. Als je dan halverwege de match “aangetrapt” wordt door je vader, de ex-voetballer, die het gestuntel van de Belgen niet meer aan kan zien en besluit de bal dan maar zelf “mee” in de goal te trappen.

Of als je tijdens je studentenjaren – tijdens de examenreeks, want dat valt jammer genoeg ook altijd samen – toch op café gaat om de match te kunnen zien. De ene keer komt dat geweldig goed uit en is het de perfecte ontspanning na een zwaar examen. Een andere keer had het toch wat beter gepland kunnen worden, want gaan studeren als de Belgen eruit liggen, is een pak minder plezant. En dan blijkt de cursus ook een pak minder goed vooruit te gaan. Want je gedachten durven al eens afdwalen. “Hadden ze maar…” “Als ze die kans binnen getrapt hadden, dan…”

Nog later – in het dagelijkse leven zoals het is – zijn de voetbalmatchen het ideale moment om nog eens af te spreken met goede vrienden. Degenen met wie je samen studeerde, met wie je als ontspanning tijdens de examens voetbal op café ging kijken en met wie je later – in je nog kinderloze periode – zelfs een heel aantal matchen van de Belgen “live” zag. Jammer genoeg waren dat net de mindere jaren van de Rode Duivels. Het is geweldig om erbij te kunnen zijn op het EK 2000 in eigen land, maar net iets minder als je “live” meemaakt dat jouw team als eerste gastland ooit de eerste ronde niet overleeft.

En dan komt de tijd dat je je dochters ook aansteekt. Dat de voetbalgekte toch (een beetje) erfelijk blijkt. Eerst moet je nog uitleggen wie “de onzen” zijn en naar welke kant de bal voor ons moet, maar hoe langer hoe meer krijgen ze de finesses onder de knie. Tot op het punt dat ze ook beginnen roepen en tieren “dat dat toch écht een zware fout was” of “offside”. Je raakt tot op een punt dat de dochters het grappig vinden als hun ouders hen verplichten “om streepjes” op hun kaken te zetten “voor het geluk”. Of rondrijden met Belgische vlaggetjes rond hun spiegels. Of voor het raam een poster “Believer” hangen en al plannen maken om de woonkamer op te vrolijken (met Belgische vlaggetjes uiteraard) en de vlag ook buiten prominent willen uithangen. Alleen die Belgische roodgeelzwarte M&M’s waren er misschien een klein beetje over 😉, maar eens om de twee jaar moet dat kunnen, niet?

Straks oefenmatch, maar binnen twee weken is het voor echt. Nog heel even liggen alle mogelijkheden open en kunnen we dromen dat we deze keer écht waar, met deze geweldige generatie, wereldkampioen zullen worden. Of toch minstens de halve finales halen. Ach ja, als we de eerste ronde overleven zullen we al content zijn. Maar nu nog even niet, nu dromen we nog en doen we nog even Duivels gek!

Gebrek aan fantasy (2)

Een bekentenis: Ik ben een week geleden misschien toch een beetje te snel geweest met mijn oordeel over de “Hof van Doorns en Rozen”-trilogie van Sarah J. Maas. Intussen zijn we een week verder, heb ik 2 boeken uit de trilogie uit en ben ik aan de derde en laatste begonnen.

Even terugspoelen. Na veel aandringen van de dochters begon ik tijdens mijn week verlof aan deze fantasy-trilogie van Sarah J. Maas. De gedeelde lievelingsboeken van mijn beide dochters. Al jaren zeuren ze dat ik deze reeks ook moet lezen, maar ik was wat terughoudend. Ik heb het immers niet op fantasy. Ik wil in de personages kunnen “duiken” en dat lukt een pak moeilijker als het hoofdpersonage een elf is, of in een sprookjeswereld leeft. Dat fantasy- of sprookjesgenre hoort tot mijn jeugd en mocht van mij gerust daar ook blijven.

Vorige zondag was ik een kleine 100 pagina’s ver in het lievelingsboek van de dochters en ik voelde het niet. Ik vond het zelfs wat moeilijk om hen “teleur te stellen” en die bekentenis te doen. Zelf zijn ze al jaren over de serie bezig. Ze verslonden het eerste boek, telden vol ongeduld af naar het vervolg, holden meteen naar de winkel en waren dan een paar dagen zoet met het verdere verloop van hun lievelingsverhaal. Ik vond het zo’n zonde dat ik dat niet met hen kon delen.

Maar ik had een drukke week voor de boeg en geen ander leesvoer en dus stak ik het boek toch in mijn rugzak om de treinuurtjes mee door te komen. En het wonder geschiedde: ergens halverwege de week werd het verhaal dan toch spannend en vergat ik “de elfen” en de “Hoge Fae” en werd het gewoon een verhaal van goed tegen kwaad, van liefde, misleiding en teleurstelling en zaten er toch een serieus aantal plottwisten in die me in spanning hielden. Het boek kreeg me dan toch in de ban. Zo erg zelfs dat ik vrijdagmiddag met veel plezier mijn halfuurtje middagpauze in mijn eentje in het park doorbracht met het boek. Het was ook schitterend zomerweer uiteraard. En na het eerste boek verslond ik ook het tweede en sinds vandaag zit ik in het derde deel. Ik heb een heel weekend gelezen en zal de komende avonden strijk mogen inhalen.

Dus kan ik niet anders dan een welgemeend excuus over te brengen aan de dochters. Ik begrijp het nu toch, hun liefde voor deze boekenreeks. Ik had mijn oordeel nog niet mogen vellen na de eerste 82 bladzijden, ik had nog even moeten doorbijten. Ik was misschien toch wat voorbarig 😉.

PS: Ik begrijp na deze boeken ineens ook waarom er op een bepaald moment nood was aan een nieuwe categorie (young adults) tussen de jeugdboeken en de volwassenen literatuur in. Er waren momenten dat ik toch wel rode oortjes kreeg van hetgeen ik allemaal te lezen kreeg in “Hof van Doorns en Rozen”. En zeggen dat ik mijn tienerdochters altijd heb aangemoedigd om vooral te lezen. Misschien was enige censuur hier toch ook op zijn plaats geweest, vooral omdat de dochters zo’n uitstekende lezers zijn en deze boeken dus al vlotjes op hun 12^de, 13^de voor hun rekening namen…

Sunshine blogger award

Op dinsdag doe ik al eens graag een tag. Het zijn “gemakkelijke” blogs: je hebt meteen een onderwerp om over te schrijven. Niet dat de vragen simpel te beantwoorden zijn, het vraagt meestal toch wat dieper nadenken dan ingeschat. Deze Sunshine Blogger Award vond ik bij Samaja en neem ik met veel plezier deze week over.

1.Wat is jouw meest favoriete dag van de week?

Eigenlijk is vrijdag mijn favoriete dag van de week. De belofte van het weekend dat eraan komt, zorgt meestal voor geweldige momenten. Ik herinner me – lang geleden – hilarische vrijdagnamiddagen dat we geweldig veel plezier hadden samen met de collega’s, vaak zelfs de hele vloer (en dat er eigenlijk niet zo veel meer gewerkt werd). Tot de baas zijn bureau uitkwam met de legendarische uitspraak: “Mannekes, ik weet dat het vrijdagnamiddag is, maar ik moet wel mijn telefoongesprekken nog kunnen verstaan, hè. Kan dat hier alstublieft een paar decibels minder?”

Bovendien is vrijdagavond altijd héél erg relax. De werk- en schoolweek zit er eventjes op: er moet even niks en meestal proberen we de avond ook zo leeg mogelijk te houden.

2. Waar verheug jij je het meest op voor 2018?

Onze reis samen. Dat vind ik elk jaar één van de hoogtepunten. Een paar weken alleen wij vieren in een ontspannen setting. En dit jaar terug inclusief zon, zwembad en Italië.

3. Maak je iedere avond je eten vers of gebruik je kant-en-klaar of pakjes makkelijk?

Tijdens de week is de echtgenoot eerder thuis dan ik en dus is hij meestal de kok des huizes. En dat is zo goed als altijd vers. Af en toe halen we frietjes, chinees of een pizza, maar dat zijn uitzonderingen (en meestal op vrijdagavond trouwens).

Vroeger durfden we ook wel eens voor diepvriespizza’s of klaargemaakte lasagne te kiezen ter afwisseling, maar sinds we beide gerechten zelf hebben leren maken, smaakt de “gefabriceerde” versie ons niet meer.

4. Hoe sta jij over het algemeen in het leven?

We moeten daar eerlijk in zijn: ik ben een piekeraar. De afgelopen jaren heb ik wel geleerd om het glas eerder halfvol dan halfleeg te zien, maar af en toe overvalt me nog wel eens een zwaarmoedige bui en dan valt de wereld op mijn kop. Gelukkig ben ik getrouwd met de meest nuchtere echtgenoot ter wereld: dat helpt om dat soort “donkere” dagen te relativeren. Na een paar uur gezaag toch 😉.

5. Wat is de beste beslissing die je ooit genomen hebt?

Met de echtgenoot in zee gaan en met hem twee dochters krijgen.

6. Ben je materialistisch ingesteld?

Ik ben opgevoed met de stelling “op eten en kleren bespaar je niet”. Dus zal ik liever iets moois van degelijke kwaliteit kiezen dan meerdere stukken van mindere kwaliteit. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat ik op lange termijn zo meer winst doe. Sommige kledingstukken heb ik al een hele tijd en zijn nog altijd mooi. Ze zijn intussen wel al “out” en zelfs terug “in” geweest, maar je zou het ook “tijdloos” kunnen noemen 😉.

Maar ik heb wel allang geleerd dat “herinneringen” het meest waardevolle zijn dat ik in mijn leven heb. Liever herinneringen maken door samen dingen te doen dan (mooie) dingen bezitten.

Ben ik dan materialistisch? Voor een stuk wel, al besef ik wel goed genoeg dat tijd met de echtgenoot en dochters of met de mensen uit mijn omgeving me een pak meer waard is dan alle bezittingen die ik in mijn leven zou kunnen verwerven.

7. Waar kan je over dagdromen?

Over eten. Over samen dingen doen (op restaurant gaan of zo) en samen reizen (en daar heerlijke Italiaanse pasta en gelati eten) 😉.

Serieus, ik dagdroom eigenlijk wel veel. Over boeken, over programma’s die ik op tv gezien heb, over een artikel dat ik gelezen heb of een nieuwtje dat ik gehoord heb. Soms droom ik zelfs zonder aan iets afgelijnd te denken, dan laat ik de flipperkast in mijn hersenen zijn gang gaan. Meestal zijn dat de momenten dat ik enorm creatief ben en op ideeën zit te broeden.

En natuurlijk dagdroom ik ook nog wel eens over de echtgenoot.

8. Wat is je favoriete tv-programma?

Momenteel zijn we hier met het hele gezin in de ban van de speurtocht naar De Mol. Bovendien is het klassieke wielerseizoen in volle gang. Geef mij een zondag koers op tv en ik ben dik tevreden. Ook de programma’s rond het wielrennen (Extra Time Wielrennen en De Kleedkamer) vind ik fantastisch gemaakt.

En dan moet het WK voetbal dit jaar nog beginnen…

9. Ben je een mensen-mens?

Ja hoor, maar ik hoef wel geen overdosis. Te grote groepen mensen bijeen vind ik niet zo aangenaam. Dat is altijd mijn grote dilemma bij bijvoorbeeld muziekoptredens: ik wil zo graag bepaalde groepen zien en deel uitmaken van het evenement, maar kijk elke keer als een berg op tegen de massa enthousiastelingen die daar ook zal zijn. Om een concreet voorbeeld te geven: ik tel nu al af naar het optreden van Pearl Jam op Werchter deze zomer maar tegelijkertijd zucht ik al bij voorbaat over die 80.000 anderen die daar met nochtans evenveel enthousiasme naar uitkijken.

10. Sta jij altijd voor iedereen klaar in nood?

Voor de mensen uit mijn omgeving sta ik dag en nacht klaar in noodgevallen. Uiteraard. Al wil ik de mensen in nood wel graag vooraf verwittigen dat ik overdag allicht meer kan betekenen dan ’s nachts. Iets van moeite hebben met wakker en helder worden als het buiten nog donker is 😉.

Wie deze tag graag overneemt, doe gerust!

Gebrek aan fantasy…

Sinds een tijdje proberen de dochters me te overtuigen om hun (adolescenten-)roman “Hof van doorns en rozen” (Sarah J. Maas) ook eens te lezen. Toen ik de oudste op haar achtste “Harry Potter” in handen duwde, had ik niet voorzien dat ze een voorliefde voor fantasy zou ontwikkelen. Wat zij op haar beurt dan weer doorgaf aan de jongste. En de liefde bleef standhouden. Heel frequent zie ik onze meiden met boeken van de bibliotheek thuiskomen die toch wel zeer vaak in het zelfde bedje ziek zijn.

Ergens vind ik het wel grappig, want ik deel die fantasy-liefde absoluut niet. Ik had al van jongs af aan een voorliefde voor historische romans. Verhalen met een stukje geromantiseerde geschiedenis erin. En liefst zo waarheidsgetrouw mogelijk. Voor mij dus geen verhalen met draken, elfjes of andere sprookjesfiguren erin. Ergens heeft dat bij mij altijd de inleving in een boek in de weg gestaan. Ik heb nooit voeling gehad met dat genre, of aanverwante genres.

Ook science fiction heeft me nooit veel gezegd, noch in boekvorm, noch op tv. Al moet ik eerlijk bekennen dat Battlestar Galactica op dat vlak wel voor een kleine, tijdelijke ommekeer gezorgd heeft. Al zeggen Star Wars, Star Trek en alle aanverwante films en series (zo ook The Matrix) me nog altijd niks. In het beste geval is het vooral slaapverwekkend en ben ik binnen de paar minuten in een diepe slaap. In het slechtste geval vraag ik me halverwege de film luidop af waaraan ik nu weer mijn tijd zit te verspillen.

Maar omdat de dochters nu al een paar jaar lyrisch waren over de serie van Sarah J. Maas en ik deze vakantie toch zonder boeken zat, wou ik het een kans geven. Intussen ben ik 82 bladzijden ver en voel ik het jammer genoeg nog steeds niet. Ondanks de hoopvolle blikken van de dochters kunnen we deze boekenliefde niet delen. Daar waar zij meteen onbevooroordeeld in de fantasywereld duiken, is het net de fantasy die ervoor zorgt dat ik de personages niet “voel”. Dat er een afstand blijft bij het lezen. Dat het verhaal me niet raakt. En dat vind ik ongelooflijk jammer, het had fijn geweest als we dit met zijn allen hadden kunnen delen.

Overigens geldt het omgekeerde ook. De oudste duikt – bij gebrek aan leesvoer – al eens de boekenkast van de mama in en geeft dan ook regelmatig aan dat ze het wel gehad heeft met de “familiegeheimen” of “landhuizen” uit mama’s boeken waarin heel vaak een verhaal van vroeger en nu binnen één en dezelfde familie door elkaar wordt verweven. Wat ik dan ongelooflijk schoon, soms ontroerend en meestal héél erg ontspannend vind, maar waarbij zij zich stoort aan de voorspelbaarheid. Daar waar het voor mij in dergelijke boeken dan telkens weer draait om het stukje geschiedenis, vindt zij enkel het heden interessant.

Over smaak en kleuren kan men niet twisten 😉. En dus duikt de mama met veel plezier in de “Zeven Zussen”-reeks, terwijl de oudste “Game of Thrones” verslindt. En af en toe vinden we elkaar toch in een gedeelde liefde voor een mooi verhaal. “De Hongerspelen”-trilogie werd hier door ons allemaal gesmaakt. Maar “Hof van Doorns en Rozen” laat ik met veel liefde aan de dochters. Al zal ik het verhaal wel afmaken, wie weet raak ik toch nog in de ban van de magie…

Vijf op vrijdag, de tv-versie

Het was een schone dag, maar bij ons regent het nu. Bovendien is het koud. Echt wel weer om met een tv-dekentje in de zetel te ploffen en een serie te bingewatchen. Er werden het afgelopen jaar best wel goede tv-programma’s getoond. En laat ons deze vrijdag er eens vijf oplijsten. Gekeken en goedgekeurd, ten huize Tifosa.

Eerst en vooral wil ik twee wielerprogramma’s noemen, momenteel op Canvas. Er kan niet genoeg geluld worden over sport, en zeker over wielrennen. De “Extra Time Wielrennen” is een absolute aanrader. Zeker als Tom Boonen deel uitmaakt van de analisten. Hij ziet de koers toch goed. Maar als ik één programma moet noemen, dan is het zeker en vast “De Kleedkamer”. De voetbaleditie was uitstekend, maar de wielerversie is in mijn ogen zo mogelijk nog beter. Breng vroegere rivalen samen en laat ze over die éne prachtige koers praten waarin zij allemaal samen een hoofdrol hebben gespeeld. Laat dan nog een “vergeten” koersheld uit vervlogen tijden aan het woord en je hebt een schone mix van sport en emoties. Ik ben er dol op.

“Beau Séjour”. Voor mij dé Vlaamse serie van de voorbije jaren. Spannend, akelig, met onverwachte plottwisten. En op een zéér hoog niveau geacteerd. Wie vermoordde Kato?

Nog een Vlaamse aanrader: “Salamander”. Jaren geleden hadden we de eerste reeks gezien en we waren meteen fan. Hoewel de eerste reeks misschien nog net dat tikkeltje spannender was dan de tweede reeks, wist hoofdinspecteur Gerardi opnieuw te boeien. Alhoewel, misschien heb ik de afgelopen jaren te veel complottheorieën over me heen gekregen in een aantal series. Ik wist vrij snel waar de klepel hing. Af en toe was er wel gelukkig nog een onverwacht overlijden of een verrassende draai in het verhaal, waardoor we toch bleven volgen.

Daarnaast blijven we hier in de ban van de Scandinavische misdaadseries. “Midnight Sun” was alweer keihard, rauw, ongemeen spannend en hield ons een paar weken in de ban. “Stella Blomkvist” combineerde dan weer een misdaadverhaal met een twisted gevoel voor humor. Een ongewone combinatie, maar ze werkte voor ons wel. Al denk ik dat niet iedereen deze Scandinavische donkere humor zal smaken. Eigenlijk moet ik “Before we die” zeker ook vermelden, maar die serie was zo ongelooflijk spannend dat ik ze niet heb durven uitkijken. Tot één aflevering voor het einde was het een fantastische serie, maar ik kan je dus niet zeggen of ze niet ongelooflijk verknoeid wordt door het einde.

Ik leef soms te hard mee met hetgeen ik zie. Dat was al toen ik jong was en voor een volle cinemazaal “pas op” schreeuwde toen in Jurassic Parc een dinosaurus onverwachts in een andere hoek het beeld in dook dan ik verwacht had. Ik kijk nog steeds geen te beklemmende tv-series vlak voor het slapengaan omdat ik intussen al weet dat ik dan een veel te onrustige nacht tegemoet ga. Ja, ik heb letterlijk wakker gelegen van “Het Bernini Mysterie” (en dan had ik het boek al gelezen!). Het is me al wel eens overkomen dat ik uitgeput wakker word nadat ik een hele nacht zelf de hoofdrol gespeeld heb in een aflevering die wel verdacht veel weg had van “Homeland”. En toch heb ik een voorkeur voor donkere, spannende misdaadseries. Al zetten we daarna meestal nog wat hersenloos amusement à la Temptation Island op om de donkere spoken in mijn hoofd te verdrijven.

Eén geweldige tv-reeks heb ik nog niet genoemd: “De Mol”, maar die is dan ook nog niet afgelopen. Het blijft een spannende zoektocht naar de verrader in het spel. En wij zoeken hier allemaal samen, met ons vieren. Dat maakt het nog altijd zo’n ontzettend fijn programma. Het is goed gemaakt, het zit fantastisch goed in elkaar, je wordt constant op het verkeerde been gezet en de kandidaten zijn zeer goed gekozen. Elke week neem je met pijn in het hart mee afscheid van telkens weer een ongelooflijk sympathieke kandidaat en week na week zoek je mee naar de mol. Het is één van de weinige reeksen die we nog echt “live” kijken, omdat we ons kijkplezier niet willen laten vergallen door spoilers. En als je dat als tv-programma in deze  Netflix-tijden nog weet te bereiken, dan moet je wel écht goed zijn!

Op deze vrijdag heb ik jullie geweldig verwend, niet, met toch wel net iets meer dan vijf tv-tips! Laat het ons een vroeg Paascadeautje noemen 😉.

Schrijf geschiedenis/make history!

Soms zijn er zo van die dagen dat er geschiedenis geschreven wordt. Dat je van ver het belang voelt van een gebeurtenis of een massademonstratie. Gisteren was zo’n dag. Toen de jeugd in Amerika het voortouw nam en massaal op straat kwam in de “March for our Lives”. Na alweer een schietpartij in een school. Toen ze massaal demonstreerden tegen het niet-aflatende wapengeweld in de Verenigde Staten en eindelijk een front vormden tegen de wapenlobby NRA. Waarom net nu? Florida was niet de eerste schietpartij en zal helaas ook niet de laatste zijn. Het was ook niet de zwaarste schietpartij, maar dit was wel de druppel en dat maakten ze massaal duidelijk.

Bijzonder krachtig klonk hun signaal. Bijzonder overtuigd waren ze dat de tijd voor verandering is gekomen, of dat ze anders de verandering zelf zullen afdwingen, door “hun” vertegenwoordigers die zich laten sponsoren door de NRA weg te stemmen. Wij keken toe, we supporterden vanuit onze zetel. We waren ontroerd door hun overtuiging, door hun speeches, door hun wil om verandering te brengen. Het is pijnlijk om te moeten constateren dat die jonge scholieren meer lef, daadkracht, moreel besef en visie overbrengen dan de hele leidende politieke klasse (en dat geldt niet alleen voor de Verenigde Staten of het wapendossier). Tegelijkertijd weten ze met hun boodschap toch een massa op de been te brengen. Een indrukwekkende en vooral jonge massa.

Tegelijkertijd is net dat bijzonder hoopgevend. Er stond gisteren een jonge generatie op de barricaden. Voor de goede zaak. Om duidelijk te maken dat het genoeg geweest is, dat er iets moet veranderen. Tegenover hen heerste een oorverdovende stilte. Geen tweets, geen politieke recuperatie. Het lijkt alsof de politieke vertegenwoordigers niet zo goed weten wat ze aan moeten met die mondige jongeren.

Er borrelt toch iets. Amper een paar maanden nadat in diezelfde Verenigde Staten zowel #metoo als “time’s up al een storm veroorzaakten die wereldwijde weerklank kreeg en maar niet ging liggen, vormen nu de jongeren luid en duidelijk front tegen de veel te lakse wapenwetgeving in hun land. Hoe pijnlijk de aanleiding voor hun protest ook was, tegelijkertijd brengen ze hoop. Hier staan wij, wij zijn de toekomst, wij willen anders en beter. En we laten ons niet intimideren, hier is onze stem, wij willen gehoord worden.

Ga ervoor, denk ik dan, doe het. Jullie kunnen het. Het is jullie strijd, maar we steunen jullie. Make history!

Een maand bloggen – on a roll

Exact een maand geleden, op 14 februari (Vastenavond) begonnen we aan onze 40 dagen bloggen-challenge. Exact een maand later kan ik maar liefst 28 blogs voorleggen. Dit is nummer 29/40. Tot op heden verloopt de uitdaging bijzonder vlot: voor het eerst in de geschiedenis van mijn blog heb ik een maand lang elke dag geblogd. Er is nog geen dag voorbijgegaan zonder dat ik iets op papier gezet heb. En dat zonder strak plan of doorgedreven voorbereiding.

Toen ik eraan begon, had ik wel de bedoeling om zo lang mogelijk door te gaan zonder skipdagen in te zetten. Om – in tegenstelling tot vorig jaar – mijn pasbeurten enkel te gebruiken als ik er echt niet toe zou komen te bloggen. Maar tot nu toe is er elke avond wel een moment geweest om iets te schrijven. Het zijn zeker niet altijd de meest grootse berichten en af en toe zet ik ook wel eens een tag of een stokje in als ik even zonder inspiratie zit, maar dat vind ik eigenlijk best OK.

Word je dat niet beu, elke avond aan de bak moeten? Op dit moment niet, neen. Integendeel, het is écht wel een ogenblik van ontspanning en de blogs vloeien er momenteel zonder al te veel moeite zo uit. Ik heb de voorbije 4 weken nog geen moment gehad dat ik zonder ideeën voor de computer ging zitten om ‘m dan een paar uur later moedeloos en zonder resultaat opnieuw dicht te klappen.

Bovendien ben ik er afgelopen weekend voor het eerst in geslaagd om voor de komende week een hele blogplanning op papier te zetten. Op zaterdag wist ik al wat ik op welke dag van de week zou schrijven en/of publiceren. Ook wist ik dat er deze week momenten zouden zijn dat ik niet zou kunnen bloggen en toch ben ik erin geslaagd om op voorhand te werken, een blogbericht in te plannen en te laten publiceren op een vooraf ingegeven datum en tijdstip. Dat deed ik eerder nog maar 1 (één!) keer. Er worden hier dus serieuze bloggrenzen verlegd.

Tegen het einde van deze uitdaging ben ik gewoon een strak georganiseerde blogster geworden die nog aan het bujo’en gaat, vaste planningen opstelt, ideeën noteert in één of andere app op haar gsm en vooruit werkt 😉. (Hahaha, not!) Maar, al heb ik op dit moment de 40 dagen nog niet gehaald (nog 11 blogs te schrijven), ik vind voor mezelf dat ik de ingebeelde medaille wel al verdien. Met deze erbij 29 op een rij, een planning op papier én vooruit werken. Dat vroeg om een bloemetje, gelukkig hadden we er al schone in huis 😉.