Geen sant in eigen land

Voor een schoolopdracht van de oudste trokken we vandaag naar het MSK (Museum voor Schone Kunsten) in Gent. Niet dat we het erg vonden om de oudste te vergezellen 😉, laat schilderkunst nu ook één van mijn favoriete kunsten zijn. We zullen dan ook heel vaak op citytrip een “National Gallery” bezoeken. Dat deden we eerder al in Londen en Oslo en uiteraard waren we ook al in het Ufizzi in Firenze of het Louvre in Parijs. Al blijft Musée d’Orsay nog altijd mijn persoonlijke favoriet: ik word telkens opnieuw héél erg geraakt door het impressionisme.

Manet, Degas en Renoir behoren tot mijn favoriete schilders, maar mijn persoonlijke schildergod is en blijft Monet. Hoe de Fransman het licht heeft weten te vangen, telkens en telkens opnieuw, hoe hij landschappen zo op doek kreeg dat ze eeuwen later nog steeds raken en boeien, vind ik ongelooflijk. Telkens en telkens opnieuw word ik in de verschillende musea naar de zalen die zich aan het impressionisme wijden, gezogen en telkens opnieuw kom ik er tot rust en word ik er geraakt tot in het diepst van mijn zijn.

Héél vaak heb je dan al een heel museum vol belangrijke werken doorkruist, waarvan je gerust de kunsthistorische waarde begrijpt en aanvoelt. Waarin je het genie van de kunstenaar (h)erkent. Zo passeerden we vandaag eerst zalen vol Vlaamse Primitieven, zagen we het Lam Gods van de Gebroeders Van Eyck en maakte ook de Vlaamse Barok met bijvoorbeeld Rubens best wel indruk. Maar die schilderijen raken me niet tot van binnen.

En dan arriveren we in de zaal gewijd aan het Belgische impressionisme. Eén werk sprong er onmiddellijk uit, van een voor mij onbekende schilder: Emile Claus. Shame on me, want op Wikipedia wordt hij de leider van het Belgische luminisme genoemd. Er hingen verschillende schilderijen van zijn hand, het ene al aantrekkelijker dan het andere. Maar het werk “De Ijsvogels” uit 1891 bleef me maar naar zich toezuigen. Ik ben ervoor gaan zitten. Ik heb het schilderij op me laten inwerken: de kleurenpracht, de eenvoud, de rust en de vier nietige figuurtjes, het verhaal. Ik heb me laten meevoeren, ik heb ervan genoten. Uren later ben ik nog steeds onder de indruk en zijn de andere (top)werken vervaagd tot achtergrond bij dat éne hoogtepunt.

Ja, we waren al in zovele buitenlandse topmusea, maar telkens opnieuw vergeten we te waarderen wat zo dicht bij ons is. Het MSK in Gent is ook gewoon een prachtig museum, vol ruimte en rust (in tegenstelling tot het Ufizzi bijvoorbeeld waar er misschien net te weinig ruimte is voor de veel te uitgebreide collectie). Misschien moeten we soms gewoon wat meer op ontdekking gaan in ons eigen land. Wie weet wat we nog ontdekken, naast Emile Claus, de leider van het Belgische luminisme?

Advertentie

Schilderwerken Tifosa en co

Vorige week zaten de echtgenoot en ik een weekje in schildermodus. Aangezien hij thuis was, heeft hij het leeuwendeel op zich genomen, maar tijdens mijn vrije momenten was ik zijn hulpje. Wij hebben hier een zeer duidelijke taakverdeling: de echtgenoot lijnt af, ik zorg voor het grove rolwerk. Intussen zijn we – 10 jaar na onze eerste schilderervaringen – aan de tweede lagen begonnen. Eerlijk, we zijn een goed (schilder)team en eigenlijk vind ik het gewoon leuk om te doen. In beperkte dosissen uiteraard. Zo’n weekje per jaar ;-).

Je moet even niet nadenken. Mijn hoofd staat even stil terwijl ik met de rol aan de slag ben en probeer bij te houden welke plekken ik al gehad heb en waar ik nog verf moet opsmeren. Wat uiteraard evident is en makkelijk te zien als je de muren een kleurtje geeft, maar net iets moeilijker bij het witverven van het plafond.

Ik geniet van de fysieke moeheid achteraf. Je voelt dat je gewerkt hebt. Je lijf is uitgeput en dus slaap ik ook gewoon makkelijker. De zaligste douches neem je trouwens na een dag fysieke arbeid, dan voel je de vermoeidheid samen met het water zo van je afglijden.

Je ziet onmiddellijk resultaat. Je werk levert meteen op. Zelfs de eerste laag maakt al een wereld van verschil. Hoewel het volgens de echtgenoot eigenlijk nog niet nodig was, had de vorige verflaag toch geleden onder twee opgroeiende kindjes. Hier en daar stonden handjes en vingertjes en blijkbaar zijn deuren ontzetten moeilijk te openen, want de muren ernaast waren niet om aan te zien.

Maar langs de andere kant durft mijn perfectionistisch kantje het ons ook bij het schilderen wel eens onnodig moeilijker maken.

Ik stel mezelf doelen en durf dan wel eens over mijn eigen grenzen gaan om de eindmeet uit mijn hoofd alsnog te halen. Zo had ik op mijn vrije dag graag het plafond afgewerkt (check) en de muren ook al een eerste laag gegeven. Maar aangezien we met 2 verschillende kleuren werkten, was dat eigenlijk onrealistisch. We zijn er in geslaagd om de muren al een eerste keer met het lichte grijs te schilderen, maar we hebben daarvoor wel ferm doorgetrokken. Tegen 19 uur was ik fysiek op en zag ik ook wel in dat we de donkere kleur niet meer zouden halen. Terwijl de echtgenoot de laatste details aan het afronden was en ik op hem aan het wachten was om er een laatste keertje met de rol over te gaan, ging mijn kaars ineens uit.

Ik zie alles en ik ben (te) streng. Een plekje overgeslagen? Ik heb het gezien en zal er nog eens overgaan. Zo hadden de kinderen in onze tuinkamer na amper een paar weken al krassen gemaakt op de muur naast de buitendeur. Onze dochters zijn van de nonchalante soort en durven na school al eens een muurtje raken met de boekentassen. Ik had het uiteraard gezien en telkens ik de muur passeerde, vond ik het zo jammer van ons werk. En dus nam ik deze gelegenheid te baat om ook die paar stukken muur in de veranda terug bij te werken. Eerst was ik nog bang dat je verschil zou zien (en dat ik het dus eigenlijk erger zou maken) maar dat was gelukkig niet het geval. Opgeruimd staat netjes en het deed wonderen voor mijn gemoedsrust.

Focus! Terwijl ik nog met het ene bezig ben, begin ik al nieuwe plannen te maken. Tegen vrijdagavond wisten we dat we zaterdagmiddag zouden klaar zijn met het schilderwerk. In plaats van tevreden te zijn en het de rest van het weekend rustig aan te doen, begin ik dan te denken dat we toch de meubels niet zomaar kunnen terugplaatsen, dat ik die misschien beter eerst eens deftig kuis. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb tot zondagavond gekuist. Uitgeteld was ik maar de muren en het plafond schitteren en ook de meubels blinken als nieuw. Zelfs de vloermat is gewassen. Nu nog droog raken en dan kan ze haar plek binnen weer innemen.

Maar genoten dat ik intussen al heb. Telkens ik onze woonkamer binnen kom, vind ik het ongelooflijk schoon en ben ik trots op onszelf. Dat het aflijnen van de echtgenoot quasi perfect was. Dat de nieuwe kleuren toch écht wel een verbetering zijn. Dat je toch hard het verschil ziet met vroeger. Dat ik nog altijd een beetje last heb in de pols en de schouder, neem ik er dan ook bij. Mijn hoofd mag de bijna 43 levensjaren op mijn teller af en toe eens uit het oog verliezen, mijn lijf zal dat nog wel even laten voelen ;-).

5 reasons why I smile TAG

Een nieuwe tag! Ditmaal doorgekregen van Madeleine. Alweer eentje waar ik heel blij mee ben, maar die ik toch wel even moest laten bezinken. Waar lach je om? Waar geniet je van? Waar word je blij van?

De regels van de tag:

– Noem 5 redenen waarom jij lacht / blij bent.
– Tag 5 andere bloggers om deze tag de doen. ( En laat ze dat ook even weten )
– Maak de naam bekend van diegene die jou nomineerde.
– Kopieer deze regels en zet ze in jouw artikel.
– Kopieer de TAG-afbeelding en plaats die in jouw artikel.

1. Mijn echtgenoot en dochters.

Zij vormen mijn grootste bron van geluk, elke dag opnieuw. Ik voel me zo ontzettend rijk als ik ’s avonds voor wij gaan slapen, nog even in de kamers van de dochters langs kan gaan, hen een kus kan geven en hen kan zien slapen.

Overigens moeten we daar soms ook heel hard om lachen, want de jongste is een echte wroeter. Die hebben we al in alle mogelijke posities in en rond haar bed teruggevonden. Achterstevoren is eigenlijk nog normaal. Half in, half uit bed (met het hoofd op het kussen in bed, met de voeten stevig op de grond) zijn we intussen toch ook al een paar keer tegengekomen, maar dat ze zich helemaal op de grond geïnstalleerd had (met kussen én helemaal in het dekbed gerold) dat was wel even schrikken… Maar je gaat dan wel met de glimlach op je lippen slapen…

Ook samen met de echtgenoot kan ik nog steeds lachen. Ik vind humor een heel belangrijk element in een relatie. Je moet met en om elkaar (en jezelf) kunnen lachen. Je mag jezelf niet al te serieus nemen. Moeilijk soms, maar een slappe lach kan soms zo’n deugd doen om de stress en spanning van je af te “spoelen”.

2. Schoonheid

Ik kan zo ontzettend genieten van een glooiend landschap, een mooi gebouw, een knap schilderij of een prachtig beeldhouwwerk. Toen we een paar weken geleden in The National Gallery in Londen waren, kon ik mijn geluk niet op in de zaal van de impressionisten. Ze hadden er ook een paar werken van Claude Monet, mijn favoriete schilder. “Snow scene at Argenteuil” heeft behoorlijk wat indruk op me gemaakt.

Je neemt het werk in je op, van dichtbij, van wat verder. Je neemt je tijd, loopt dan toch verder om op je passen terug te keren, opnieuw te kijken, nog wat schitterende details te ontdekken en de rest van de dag na te genieten… Ik heb ook ontzettend veel bewondering voor de verbeelding, het uitdrukken, het métier, de details, het “zien” van de schilders… Ik wou dat ik het kon, maar helaas.

3. Muziek

Een leuk nummer ’s ochtends in de auto naar het werk kan me heel erg blijgezind maken voor de rest van de dag. Zo ging ik op een ochtend helemaal op in “All over you” van Live. Luidkeels meebrullen, headbangen, airdrummen,… Had ik kunnen dansen, dan zou ik het gedaan hebben. Tot het moment dat ik de chauffeur naast me zag lachen. Dan rijd je met een knalrode kop verder naar je werk… Maar hey, ik denk dat ook die chauffeur de rest van de dag met veel jolijt aan zijn ochtendritje heeft teruggedacht.

4. Humor

Samen met de dochters naar Safety First kijken en plat liggen door de capriolen van Smos en co. De absurde humor van Top Gear of De Ideale Wereld, wij kunnen er hier soms de slappe lach van krijgen. En dan naar elkaar kijken en blijven lachen… Zalig!

5. Gesprekken

Het gehakketak van een groep mensen die het goed met elkaar kan vinden, die hetzelfde gevoel voor humor deelt, de grapjes over en weer zien vliegen aan tafel, een voorzet krijgen of geven en ‘m prachtig zien binnen gaan: dat is zalig en daar kan ik ontzettend van genieten. Bovendien heb ik een filmische verbeelding. Als iemand een sappig verhaal vertelt, zie ik dat onmiddellijk in alle geuren en kleuren voor mij, wat mijn plezier meestal verhoogt.

Wat maakt jou blij? Waar moet jij hard om lachen? Deel gerust je verhalen; ik lach graag mee…

En in het bijzonder mogen:

tinyblogt

mynameisblonde

Love to live life

Big City Life

Voskosmos

zich volledig laten gaan 😉