Klein geluk #12

Kijk, we moeten eerlijk zijn: we zijn de afgelopen weken ongelooflijk verwend. Niet alleen zijn we aan het tweede verlengd weekend toe in amper 2 weken tijd, maar we hebben alweer een paar schone zomerdagen achter de rug. En zon maakt nu eenmaal alles mooier!

• Lange weekends zijn zalig en bevatten ongelooflijk veel kleine geluksmomenten. Zelfs/zeker als je ze doorbrengt in je eigen achtertuin. Met ons vieren samen natuurlijk.
• We konden de afgelopen week gaan werken in onze zomerjurken en met sandalen aan.
• En die sandalen zijn plat. Jaja, zelfs op “latere” leeftijd kan je het licht nog zien 😉.
• Buiten eten. Alles smaakt beter als je onder een stralend zonnetje (of onder de parasol) kan eten.
• De oudste die samen met haar papa “Game of Thrones” kijkt en daar ongelooflijk van kan genieten.
• De jongste die even met een serieuze dip worstelde toen bleek dat ze na amper 3 maanden de volledige Bones-collectie (12 seizoenen!) erdoor joeg. Maar meteen een nieuwe verslaving ontdekte in de vorm van “The Mentalist”.
• De oudste die eerst opgelucht was dat ze nu in de weekends tenminste rustig kan ontwaken zonder meteen “moordslachtoffers” voor haar kiezen te krijgen. Al was haar opluchting van korte duur toen de jongste aan “The Mentalist” begon.
• Dat een mens zo content kan zijn met een nieuw zadel op de hometrainer had ik me 2 weken geleden niet kunnen voorstellen.
• Het trainen verliep de voorbije weken bijzonder vlot. Lag het aan het nieuwe zadel? Of aan het zalige zonnetje buiten? Feit is dat het al als een gemis voelt als ik eens een dag oversla.
• Naar de kapster gaan en “als nieuw” terug buiten komen.
• Naast het fietsen wordt er hier de laatste weken ook veel gestapt. En ook dat doet ongelooflijk deugd, zeker als het zonnetje schijnt en als het buiten aangenaam is.
• Zelfgemaakte lasagne blijft overheerlijk en met niks te vergelijken. Maar er kruipt toch wel serieus wat werk in en dus maak ik het gewoon te weinig.
• Verse ovengebakken marmercake. Zeker als het gebak met veel liefde gemaakt werd door de oudste.
• Het eerste ijsje op een hoorntje. Gezouten karamel. Zalig!
• Thuiskomen na een drukke werkdag en opgewacht worden met muziek. Dansen.
• Op Twitter zitten tijdens het Eurovisiesongfestival. Hilarisch!
• De zoektocht naar De Mol zit in de beslissende fase. We zijn al een paar keer van gedachten veranderd, maar nu weet ik het wel zeker: Lloyd is de mol. Of misschien toch Baha. Of Pieter. Och, zondag weten we het. Tof dat er zo af en toe toch nog eens een programma is waarvoor je op het puntje van je stoel gaat zitten.

Aan de vooravond van alweer een lang weekend is het fijn om even stil te staan bij al het mooie in ons leven. De kleine geluksmomentjes. Om er dan vanaf morgen een hele hoop nieuwe momenten aan toe te voegen…

Advertentie

The Happiness Tag

Op dinsdag doen we nogal eens graag van stokjes. Deze tag vond ik zelf bij Mrs. Curly. Zij had ‘m dan weer gehaald bij Lafemmefem.

Van welk eten word jij blij?

Italiaans en zoet. Geef me dus maar een tomaat-mozzarella, een pasta of een pizza (of alles na elkaar) om dan te eindigen met iets zoets. Liefst chocolade of een ijsje, maar ik zeg zeker ook geen neen tegen een heerlijk stuk verse cake. Of versgebakken koekjes, net uit de oven en nog een beetje warm…

Welke film maakt je vrolijk?

Eigenlijk is het onmogelijk om er eentje uit te kiezen. Meestal word ik vrolijk van films die een lach en een traan op prachtige wijze weten te combineren. Het beste voorbeeld van de laatste jaren is voor mij de Franse film “Intouchables”. Het is een film met een zwaar onderwerp, maar toch kan je niet anders dan het vaak uitgieren van het lachen. Maar altijd met een snik in je keel. De film is tegelijkertijd grappig en pakkend. En het einde blijft ontroeren, ook al hebben we “Intouchables” intussen al veel te vaak gezien.

Bovendien is het een Franse film, dat is ook een serieus pluspunt voor een Romaniste die haar liefde voor de Franse taal te weinig kwijt kan 😉.

Welk kledingstuk maakt je happy?

Het is altijd fijn als ik me mag opkleden, maar ik doe het eigenlijk te weinig, er is soms te weinig gelegenheid voor. Ik hou wel van een beetje drama in mijn kledij: een mooie jurk, een felgekleurd jasje, mooie pumps (ook al kan ik er enkel op staan en amper op stappen. Maar altijd met een knipoog: een leuke print of een klein detail dat een outfit toch wat speels maakt.

Al kan ik even goed genieten van een luie ochtend of avond in pyjama. Vooral ’s ochtends zijn de dames des huizes hier moeilijk in gang te krijgen…

Van welke beautyproducten word je blij?

Van een heerlijke (zomer)geur en een aangename douchegel. Ik ben intussen al een paar zomers dol op Zen Sun (Shiseido). En voor mijn douchegel zweer ik al jaren bij Roger & Gallet (Cédrat).

Daarnaast zeg ik ook nooit neen tegen knalrode lippenstift en even felle nagellak. Ik zal eerder mijn lippen laten knallen dan dat ik mijn ogen doe spreken. Geef mij maar wat drama 😉.

Wat is jouw gelukkigste herinnering?

De ontmoeting met de echtgenoot, ons verliefd worden, onze trouwdag en de geboortes van onze meiden. En daarnaast zijn er elke dag opnieuw de vele “kleine” geluksmomenten. Zo krijg ik nog altijd een ontzettend warm gevoel als ik mijn kinderen ’s avonds voor het slapengaan een nachtzoen kan geven en hen zie slapen.

Van welke muziek word jij blij?

Momenteel word ik héél erg blij van deze nummers:

• Orelsan feat. Stromae met “La Pluie” De maestro is terug <3!
• Snow Patrol met “Don’t Give In” Waarom kon Werchter deze Schotten niet samen met Pearl Jam programmeren? Dat was voor mij de perfecte dag geweest…

Maar geef me een aanstekelijk deuntje, voeg er een Italiaans, Zuid-Amerikaans of Frans (zomer)sausje aan toe en ik moet spontaan glimlachen. Als ik dansneigingen krijg, word ik er gelukkig van!

Wat doe je op dagen als je jezelf down voelt om weer happy te worden?

• Mijn favoriete muziek héél erg luid zetten en zingen en dansen.
• Als het kan, me nog eens omdraaien in bed en uitslapen.
• Tegen de echtgenoot zagen, al is dat dan niet altijd bevorderlijk voor zijn humeur…
• Vroeg gaan slapen.

Noem drie willekeurige dingen die je ontzettend gelukkig maken.

De echtgenoot, de dochters en onze tijd samen.

Vijf op vrijdag: weekendroutine

Elk weekend staan er een aantal to do’s op mijn lijstje. Sommige taken komen eens om de zoveel tijd voor, andere plannen keren wekelijks terug. Ze maken deel uit van onze gezinsorganisatie en van onze gewoontes. We zijn er gewend aan geraakt, ook al zijn er een paar vaste gebruiken die ik zeker niet zal missen.

De wasroutine. Ik probeer het hele was- en strijkcircus af te werken in het weekend. Dat betekent een heel weekend wassen draaien, was ophangen (liefst buiten), was strijken en terug opbergen in onze kasten. Ik doe dit gelukkig niet alleen: de ophang- en opbergtaken worden al eens uitbesteed aan de tienerdochters. Als zondagavond alle manden leeg zijn, heb ik goed werk geleverd, maar vaak blijft er wel een wasmand over. Die er vaak nog staat tegen het volgende weekend (en dus de volgende wasroutine). Jammer maar helaas. Tijdens de week probeer ik wel in te halen, maar de drukte van het werkleven steekt daar vaak een stokje voor (of het gebrek aan goesting/inzet van ondergetekende, het is maar hoe je het bekijkt 😉).

Koken. Tijdens de week is de echtgenoot meestal als eerste thuis en neemt hij het koken op zich, zodat we – wanneer ik thuiskom – meteen de benen onder tafel kunnen steken. In het weekend probeer ik tijd te maken om wat uitgebreider te koken. Om wat te experimenteren, of net de gerechten te bereiden die wat meer tijd vragen. Zoals lasagne bijvoorbeeld, of een ander pastagerecht. Vaak probeer ik ook nog wat extra te koken zodat we ook tijdens de week eens een avond winnen, maar de laatste tijd lukt dat niet meer zo makkelijk. Ik vrees dat ik er nog altijd niet aan gewend ben dat de dochters intussen ook al volwassen eters zijn. Schotels waar we vroeger makkelijk met zijn vieren twee keer van aten, raken nu meestal al meteen volledig op. Maar kijk, dat is dan ook een teken dat het lekker was, hopelijk.

Fietsen. Op zaterdag en zondag probeer ik ’s ochtends te fietsen. Het fietsen gaat me sowieso ’s morgens het best af, maar ik zie het absoluut niet zitten om tijdens de week een uurtje slaap op te offeren om te sporten. Dus trainen we ook een paar keer ’s avonds, maar dat is elke keer opnieuw doorbijten. Het duurt een pak langer eer ik het ritme vind en het is vaak aftellen naar het einde. En teleurgesteld zijn als je ineens constateert dat je nog een pak langer moet dat je ingeschat/gehoopt had. Het contrast met de ochtendsessies kan niet groter zijn: dan loopt het bijzonder vlot en tikken de minuten veel sneller weg dan je inschat. Bovendien ligt het ritme altijd wat hoger en durf ik wel eens wat langer doorgaan “als de flow me te pakken heeft”.

Genieten met een boek(je). Al is het maar een uurtje, maar elk weekend probeer ik tijd te maken om rustig een aantal pagina’s te lezen. Of ik neem een tijdschrift door. Er zijn ook weekends dat ik aan één stuk door lees, als het boek waarin ik bezig ben spannend of meeslepend is (en dringend uit moet). Lezen is voor mij nog altijd tot rust komen, ontspannen, wegduiken in een andere wereld. Even de boel de boel laten en gewoon genieten.

Familietijd. Tijdens onze weekends maken we tijd voor elkaar. We zitten al eens wat langer aan tafel, we praten en lachen, we kijken samen “De Mol” en beginnen er pas aan als iedereen er is. Of we gaan op familiebezoek en praten bij met ouders, (schoon)broer en (schoon)zus en genieten van de speelsheid van de neefjes en het nichtje om ons heen. Soms is het “full house” en dan kan het best wel druk zijn met zijn allen. Soms is het “in beperkt gezelschap” en dan is er wat meer tijd en ruimte om bij te praten en te discussiëren. Het is een fijne terugkeer naar mijn roots, naar mijn ouderlijke woonst en de vele herinneringen. Maar het is net zo plezant om op het einde van de namiddag met ons vieren naar “onze thuis” terug te rijden.

Een weekend is voor ons vaak een stapje terug. We laten het ritme even wat zakken en maken tijd voor de simpele dingen waar we tijdens de weekdrukte soms te snel over gaan. Het lukt zeker niet altijd en soms is het ook gewoon van hier naar daar hollen, maar in de loop der jaren ben ik er hoe langer hoe beter in geslaagd om dat stukje voor ons af te schermen en zoveel mogelijk te bewaken. Om een baken van rust te bewaren in een wereld die steeds sneller en steeds veeleisender lijkt te worden.

 

Bodyshaming & bikinibody

Terwijl Nederland Koningsdag viert, wordt de 14-jarige kroonprinses Amalia op Twitter aangepakt omdat ze “te dik” zou zijn. Want ze is nu eenmaal “een publiek figuur” en “een rolmodel”. Wat is de “norm” en wie durft er in godsnaam te stellen dat een 14-jarig meisje “een publiek figuur” is. Of “een rolmodel”? Ja, ooit zal ze dat zijn, maar is het niet veel te vroeg om een amper 14-jarig meisje met dat soort verantwoordelijkheden op te zadelen en er in één beweging ook dat soort bagger over te kappen? En ik wil heus wel geloven dat haar ouders haar zoveel mogelijk zullen afschermen, maar er zal altijd wel iemand uit haar omgeving dit gelezen hebben en dus zal het haar op één of andere manier wel bereiken.

En dan mag je nog goed omringd zijn, dan mag je nog goed beschermd worden en dan mag je als ouder je kind nog zo vaak voorhouden dat ze perfect zijn zoals ze zijn, feit is dat dat tweede en derde middelbaar een verschrikkelijk kwetsbare leeftijd is, zeker voor meisjes. Dat lijf is volop in beweging, dat is zich aan het zetten: je maakt de overgang van meisje naar vrouw en dat loopt bij de ene al wat harmonieuzer dan bij de andere. Bovendien wil je op die leeftijd “er gewoon bijhoren” en niet er op de ene of de andere manier uitspringen.

En het ironische is dat “de norm” eigenlijk niet bestaat, dat iedereen op één of andere manier “afwijkt”, maar dat je daar in je puberteit geen oog voor hebt. Je fixeert je op je eigen minpuntjes, die je ook telkens nog “uitvergroot”. Je vergelijkt jezelf constant met de anderen en op één of andere manier valt dat telkens weer in je eigen nadeel uit. Alle anderen zijn “mooier, slimmer, vlotter, beter gekleed,… dan jij”. Het is pas ergens op het einde van het 4^de middelbaar (tegen je zestiende) dat je jezelf leert waarderen zoals je bent.

Alhoewel, leer je dat ooit helemaal? Waarom worden we dan – vorige week nog in de Libelle – nog om de oren geslagen met tips & tricks om je lijf strandklaar te maken en met recepten om nog snel een vijftal kilo te verliezen? En laten we ons niet allemaal vangen, hoe oud of jong we ook zijn? Om nog snel een paar kilo kwijt te spelen om (nog beter) in dat ene jurkje te passen? Om je ingebeelde buik zeker en vast in te trekken als je naast het zwembad ligt? Blijven we onszelf niet altijd vergelijken met dat ene onbereikbare ideaalbeeld? Als je slank bent, wil je vormen en als je vormen hebt, wil je liefst slank zijn? Ook ik pleit schuldig: dat ik mijn fietsroutine net nu terug oppik, heeft voor een stuk toch ook te maken met het feit dat de zomer in zicht is en dat ik me beter in mijn jurkjes zou voelen met 2 (!) kg minder. It’s all in the mind, en toch ook weer niet.

Dit soort discussies helpt niet als je probeert het goede voorbeeld te geven voor je dochters. Als je elke dag opnieuw je best doet om hen aan te leren dat ze mooi zijn zoals ze zijn. Of ze nu blond zijn en krullen hebben of net bruin, steil haar. Of ze wat magerder zijn of net wat meer vormen hebben. En sommige dingen mogen dan “maakbaar” zijn (beugels zijn nu volledig aanvaard en ingeburgerd, daar waar ik op 15-jarige leeftijd nog een uitzondering was), maar als puntje bij paaltje komt, moet je het doen met wat je hebt. Aanvaarden wie je bent, laat je stralen. En als je later ooit zal terugblikken op je 15-jarige zelf, vraag je je onmiddellijk af waar je je toen zo druk over maakte. (Al helpt het niet om dat voor te houden aan iemand die middenin de onzekere puberteit zit…)

PS: Zouden we deze discussie ook voeren als Amalia een jongen was geweest?

Klein (muziek)geluk #11

Wij hebben hier alles uit de zonovergoten (vorige) week gehaald wat we maar konden. Voor mij is het leven zoveel beter, schoner, optimistischer en energieker als de zon schijnt. Ergens had ik gehoopt dat het zalige zomerweer zou blijven tot ergens in oktober, maar het is wat het is. Zelfs in deze sombere dagen gloort er ergens toch nog een beetje klein geluk.

• Niet één, maar drie concerten op amper 4 dagen tijd! Dat is ontzettend veel muziekgeluk 😉.
• Ik was er dus bij op “het optreden van het jaar”, zijnde Arcade Fire in het Sportpaleis. Het was een goed optreden, maar mijn top tien haalt het niet. Ik heb dan ook al ontzettend veel steengoede optredens gezien.
• Voor, tijdens en na het optreden bijpraten met een goede vriendin, die ik al veel te lang niet meer gezien had.
• De echtgenoot trad liefst twee keer op tijdens het weekend, één keer als drummer, één keer als zanger. Het waren twee uitstekende performances. Gezellig en geweldige ambiance. En hij deed dat twee keer met verve, zei de verder totaal objectieve groupie. Meer van dat!
• De deejay na het optreden van de echtgenoot draaide geweldige (oude) muziek, uit onze jeugd. Grappig dat we intussen blijkbaar al zo oud zijn dat onze muziek terug hip is.
• Het zonnetje.
• Zomerjurkjes dragen!
• Pumps aan je voeten! Jammer genoeg zitten we intussen terug in de nylon-fase.
• Eten met ex-collega’s. Bijpraten en herinneringen ophalen is altijd plezant.
• Misschien moet ik “eten” tout court vermelden. Het is ijsjestijd!
• Mijn kopje Caffe Latte ’s morgens. Ik heb intussen al veel koffie geproefd, maar geen kopje smaakt beter dan dat allereerste ’s morgens.
• Grapjes uithalen met de echtgenoot en de dochters. You win some, you lose some 😉.
• We hebben terug Granooolala (cacao & almonds) in huis. Mijn ontbijt is terug een pak smakelijker!
• ’s Middags je boterhammen opeten in het park in het zonnetje.
• Met een meeslepend boek op de trein wachten in een stralend zonnetje.
• Regenbuien doorheen de dag, maar wel droog van en naar je trein raken.
• Shoppen met de meisjes.
• De rust van de ochtend alleen beneden vooraleer de rest van het huis ontwaakt.
• De fietsroutine die geweldig goed loopt de laatste weken. Deze morgen 101 minuten en 70 km. En ik zat zo in de flow dat ik zelfs nog had kunnen doorgaan.
• Dankzij het nieuwe fietszadel ben ik net iets minder stijf na het trainen.
• De fantasy-liefde toch kunnen delen met de dochters. Van deze éne reeks toch. Of er een vervolg komt, laat ik voorlopig nog even in het midden.
• “Love, Rosie” kijken met de dochters en samen een traantje wegpinken op het einde. Ook al was het hopeloos voorspelbaar en een beetje (veel) zeemzoeterig.

Het lijkt erop dat mijn sociaal leven terug wakker geschoten is na een (zelfgekozen) winterslaapje. Maar het deed deugd! Laat de zomer en de zon maar snel terugkomen, wij zijn hier vol enthousiasme klaar voor terrasjes, optredens, een drankje, een hapje en veel gezelligheid.

Klein geluk #10

Het was/is een zalige week, vol kleine geluksmomentjes. En ik begin hier stilaan een patroon te zien: hoe meer ik erover schrijf, hoe meer kleine geluksmomenten ik ontdek in mijn leven. Of hoe meer ik me realiseer dat het dagdagelijkse vaak vol klein geluk zit. Als je je ogen er maar voor openhoudt.

• Het was een vakantieweek en dat is altijd klein geluk.
• Voluit genieten van onze staycation.
• Uitslapen.
• Op het gemakje ontbijten.
• Laat lunchen.
• Aardbeien!
• Het is mooi weer! Eigenlijk moet dat allemaal in hoofdletters, want mooi weer maakt het leven gewoon in één klap schoner…
• Het is blote benenweer.
• We haalden de zomerjurkjes boven.
• We vonden onze slippers en sandalen ergens diep weggestopt in een kast en hebben ze ook al gedragen.
• Een zonnebril op je snoet.
• We wasten de winterjassen en borgen die – tot volgende winter – veilig weg.
• We deden van kastenwissel en bijhorende passessie. Conclusie: er zal weer geshopt worden.
• De was droogt buiten.
• De veranda staat hier van ’s morgens tot ’s avonds wagenwijd open.
• We vonden nieuwe hoofdkussens die écht fantastisch liggen. Ik sta op zonder nekpijn, wat een zaligheid.
• Het metekindje vierde zijn verjaardag: niets schoner dan zingen voor een jarige en hem vol enthousiasme de kaarsjes zien uitblazen.
• Met zijn allen samen de mist ingaan bij het hoge gedeelte 😉.
• Het metekindje zijn cadeautjes zien uitpakken.
• Met het metekindje op schoot het nieuwe boekje voorlezen.
• Lekkere verjaardagstaart smullen.
• Fijn bijpraten met de siblings.
• Veel chauffeur spelen voor de dochters en genieten van de babbelritjes heen en terug.
• Bijzonder vlot de fietsroutine terug oppikken en zo goed als meteen de kaap van de 90 minuten ronden.
• De Albert Heijn plunderen.
• Snel even de boekenwinkel induiken voor een klein cadeautje en jezelf onverwachts ook (kunnen) trakteren op het derde boek uit jouw serie.
• Dat boek ook binnen de twee dagen uitlezen.
• De jacht op De Mol.
• Het enthousiasme van de jongste voor haar Panini-stickerboek.

Soms is het gewoon fijn om met zijn allen samen thuis te kunnen zijn. Niet dat we grootse plannen hadden (integendeel), maar ik kan soms zo ontzettend genieten van het leven zoals het is, zeker als je tijd zat hebt en de zon schijnt.

Sunshine blogger award

Op dinsdag doe ik al eens graag een tag. Het zijn “gemakkelijke” blogs: je hebt meteen een onderwerp om over te schrijven. Niet dat de vragen simpel te beantwoorden zijn, het vraagt meestal toch wat dieper nadenken dan ingeschat. Deze Sunshine Blogger Award vond ik bij Samaja en neem ik met veel plezier deze week over.

1.Wat is jouw meest favoriete dag van de week?

Eigenlijk is vrijdag mijn favoriete dag van de week. De belofte van het weekend dat eraan komt, zorgt meestal voor geweldige momenten. Ik herinner me – lang geleden – hilarische vrijdagnamiddagen dat we geweldig veel plezier hadden samen met de collega’s, vaak zelfs de hele vloer (en dat er eigenlijk niet zo veel meer gewerkt werd). Tot de baas zijn bureau uitkwam met de legendarische uitspraak: “Mannekes, ik weet dat het vrijdagnamiddag is, maar ik moet wel mijn telefoongesprekken nog kunnen verstaan, hè. Kan dat hier alstublieft een paar decibels minder?”

Bovendien is vrijdagavond altijd héél erg relax. De werk- en schoolweek zit er eventjes op: er moet even niks en meestal proberen we de avond ook zo leeg mogelijk te houden.

2. Waar verheug jij je het meest op voor 2018?

Onze reis samen. Dat vind ik elk jaar één van de hoogtepunten. Een paar weken alleen wij vieren in een ontspannen setting. En dit jaar terug inclusief zon, zwembad en Italië.

3. Maak je iedere avond je eten vers of gebruik je kant-en-klaar of pakjes makkelijk?

Tijdens de week is de echtgenoot eerder thuis dan ik en dus is hij meestal de kok des huizes. En dat is zo goed als altijd vers. Af en toe halen we frietjes, chinees of een pizza, maar dat zijn uitzonderingen (en meestal op vrijdagavond trouwens).

Vroeger durfden we ook wel eens voor diepvriespizza’s of klaargemaakte lasagne te kiezen ter afwisseling, maar sinds we beide gerechten zelf hebben leren maken, smaakt de “gefabriceerde” versie ons niet meer.

4. Hoe sta jij over het algemeen in het leven?

We moeten daar eerlijk in zijn: ik ben een piekeraar. De afgelopen jaren heb ik wel geleerd om het glas eerder halfvol dan halfleeg te zien, maar af en toe overvalt me nog wel eens een zwaarmoedige bui en dan valt de wereld op mijn kop. Gelukkig ben ik getrouwd met de meest nuchtere echtgenoot ter wereld: dat helpt om dat soort “donkere” dagen te relativeren. Na een paar uur gezaag toch 😉.

5. Wat is de beste beslissing die je ooit genomen hebt?

Met de echtgenoot in zee gaan en met hem twee dochters krijgen.

6. Ben je materialistisch ingesteld?

Ik ben opgevoed met de stelling “op eten en kleren bespaar je niet”. Dus zal ik liever iets moois van degelijke kwaliteit kiezen dan meerdere stukken van mindere kwaliteit. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat ik op lange termijn zo meer winst doe. Sommige kledingstukken heb ik al een hele tijd en zijn nog altijd mooi. Ze zijn intussen wel al “out” en zelfs terug “in” geweest, maar je zou het ook “tijdloos” kunnen noemen 😉.

Maar ik heb wel allang geleerd dat “herinneringen” het meest waardevolle zijn dat ik in mijn leven heb. Liever herinneringen maken door samen dingen te doen dan (mooie) dingen bezitten.

Ben ik dan materialistisch? Voor een stuk wel, al besef ik wel goed genoeg dat tijd met de echtgenoot en dochters of met de mensen uit mijn omgeving me een pak meer waard is dan alle bezittingen die ik in mijn leven zou kunnen verwerven.

7. Waar kan je over dagdromen?

Over eten. Over samen dingen doen (op restaurant gaan of zo) en samen reizen (en daar heerlijke Italiaanse pasta en gelati eten) 😉.

Serieus, ik dagdroom eigenlijk wel veel. Over boeken, over programma’s die ik op tv gezien heb, over een artikel dat ik gelezen heb of een nieuwtje dat ik gehoord heb. Soms droom ik zelfs zonder aan iets afgelijnd te denken, dan laat ik de flipperkast in mijn hersenen zijn gang gaan. Meestal zijn dat de momenten dat ik enorm creatief ben en op ideeën zit te broeden.

En natuurlijk dagdroom ik ook nog wel eens over de echtgenoot.

8. Wat is je favoriete tv-programma?

Momenteel zijn we hier met het hele gezin in de ban van de speurtocht naar De Mol. Bovendien is het klassieke wielerseizoen in volle gang. Geef mij een zondag koers op tv en ik ben dik tevreden. Ook de programma’s rond het wielrennen (Extra Time Wielrennen en De Kleedkamer) vind ik fantastisch gemaakt.

En dan moet het WK voetbal dit jaar nog beginnen…

9. Ben je een mensen-mens?

Ja hoor, maar ik hoef wel geen overdosis. Te grote groepen mensen bijeen vind ik niet zo aangenaam. Dat is altijd mijn grote dilemma bij bijvoorbeeld muziekoptredens: ik wil zo graag bepaalde groepen zien en deel uitmaken van het evenement, maar kijk elke keer als een berg op tegen de massa enthousiastelingen die daar ook zal zijn. Om een concreet voorbeeld te geven: ik tel nu al af naar het optreden van Pearl Jam op Werchter deze zomer maar tegelijkertijd zucht ik al bij voorbaat over die 80.000 anderen die daar met nochtans evenveel enthousiasme naar uitkijken.

10. Sta jij altijd voor iedereen klaar in nood?

Voor de mensen uit mijn omgeving sta ik dag en nacht klaar in noodgevallen. Uiteraard. Al wil ik de mensen in nood wel graag vooraf verwittigen dat ik overdag allicht meer kan betekenen dan ’s nachts. Iets van moeite hebben met wakker en helder worden als het buiten nog donker is 😉.

Wie deze tag graag overneemt, doe gerust!

De Paasvakantie is voorbij. Hoera!?

Afgelopen weekend las ik deze blog over de opluchting van een jonge mama dat de Paasvakantie (bijna) voorbij is. Een citaat: “Na twee weken frullen en prullen, heb ik het gehad. Net als wandelen, schminken en verkleden. Of bakken: de cupcakes komen m’n oren uit. En zeven keer slijm maken, komaan, het toffe is er nu wel af.”

Ik begrijp haar ergens wel. Ik weet nog hoe moeilijk het soms was om onze meiden twee weken lang bezig te houden. Zeker als het ook nog eens slecht weer was. Hoewel wij al van in het begin oordeelden dat “ze niet zouden doodgaan van een beetje verveling” en we niet de nood voelden om heel hun dagen van ’s morgens tot ’s avonds met activiteiten te vullen. Maar dan nog is het best wel pittig en intens. Een vakantieperiode eindigde altijd met oneindig veel bewondering voor het geduld en de inzet van de kleuterjuffen “die maar liefst 20 van die pagadders elke dag opnieuw moesten bezighouden”.

Hoe vaak hebben wij onder mama’s niet verzucht dat het verdorie “zo goed als ontspanning was om te gaan werken, als je dat vergelijkt met het bezighouden van je kinderen op een vakantiedag”. En af en toe is je geduld en je inspiratie ook gewoon op en dan ben je blij als ze eens een halfuurtje stil bezig zijn. Ook al doen ze dan dingen die “opvoedkundig niet verantwoord zijn” en waarvan je je voorgenomen had om daar héél streng mee om te gaan (denk: tv-kijken of op de computer spelletjes spelen!).

Maar toch. Ook ik heb vorige week Paasvakantie gevierd met mijn beide dochters en mijn gevoel na afloop was helemaal anders. Toen we gisteravond de werk- en schoolspullen terug bijeen zochten, had ik net héél erg het gevoel dat het alweer veel te snel voorbijgevlogen was. Dat we nog zoveel plannen gemaakt hadden die we niet hadden kunnen realiseren. En dus had de Paasvakantie voor mij gerust nog een weekje langer mogen duren.

Maar mijn dochters zijn intussen ook tieners en staan op het randje van hun volwassenheid. Ze rekenen vaak al niet meer op hun ouders “voor hun entertainment”. Integendeel. Toen ik vorige week thuis was, was er amper één dag dat de agenda van minstens één van beide dochters géén activiteit vertoonde. Elke dag hadden ze wel minstens één afspraak. Voor een tennistraining of een repetitie met de dansgroep, om aan een taak voor school te werken, of gewoon om een namiddag met een vriend(in) door te brengen: het was elke dag wel iets. Het was al goed zoeken naar momenten die we wel samen door konden brengen.

Het hoort bij hun leeftijd, dat ze zelfstandig worden en ons een pak minder nodig hebben (tenzij voor de heen- en terugritten uiteraard 😉). Maar terwijl de mama uit de column een gevoel van opluchting heeft dat de Paasvakantie bijna afgelopen is en ze niet langer hoeft te entertainen, bekruipt mij net het tegenovergestelde gevoel. Een gevoel van weemoed, dat ik de kindertijd van mijn dochters door mijn vingers zie glippen. Onze oudste zit intussen al in het vijfde middelbaar. Nog één zorgeloze Paasvakantie vooraleer ze “mag” studeren tijdens deze vakantie. Ik hoef hoe langer hoe minder te entertainen en eerlijk gezegd, soms mis ik die periode.

Hoewel ik dus meer dan begrip kan opbrengen voor de opiniemama, soms denk ik toch “be careful what you wish for”! Het gaat immers zo ongelooflijk snel. Eén keer met je ogen knipperen en ze zitten al in het hoger onderwijs en dan denk je met verlangen terug aan de momenten dat je cupcakes bakte met hopen, of voor de zevende keer slijm mocht maken…

Klein geluk #9

En toen was het eventjes zomer in april. Wat hebben we hier intens genoten van die paar zonnige dagen die de lente al voor ons in petto had.

• Het was al tijd voor de eerste barbecue van het jaar: het was lekker, het was gezellig.
• Er was een hele tafel vol groentjes bij de barbecue: daar geniet ik zelfs nog meer van dan van het met veel liefde bereide vlees op de barbecue zelf 😉.
• Het was ook al tijd voor het eerste ijsje met verse aardbeien.
• Er waren fijne gesprekken met vriend(inn)en.
• Sinds we de fietsroutine terug oppikten, konden we al 2 van de 3 keer de hometrainer buiten rollen en in het zonnetje fietsen. En dat gaat des te beter.
• De zon scheen al zo intens dat we er zelfs in slaagden om een schone, rode kleurprent op de rug te hebben. Die intussen wel bruin bijgekleurd is.
• Het was al blote benen-weer.
• We hadden al een zonnebril op de neus.
• We haalden al het eerste zomerjurkje uit de kast, ondanks de melkwitte benen 😉.
• We droegen al sandalen zonder dat de tenen afvroren.
• We zetten voor het eerst het grote raam in de veranda open en lieten de lente binnen.
• We haalden voor het eerst de ligzetels uit hun winterslaap en lazen in de zon.
• We lazen nog eens een mooi verhaal.
• We genieten met ons vieren samen van de “mollenjacht” op vier. We hebben allemaal wel onze verdachten, we leven mee en we schrikken telkens weer als het scherm van de afvaller rood wordt.
• We zijn allemaal samen thuis en dat is altijd genieten.
• We hebben de kapstok wintervrij gemaakt (ja, we zijn hier optimistisch!): de jassen, sjaals, handschoenen en mutsen zijn gewassen en opgeborgen tot de volgende winterprik.

Het is Paasvakantie, we zijn allemaal samen thuis en de zon schijnt. Het is warm buiten, de bloemen staan volop in bloei en het ruikt buiten gewoon naar lente. Er is tijd om op het gemak het huishouden te regelen, wat rond te lummelen, te lezen, te schrijven en te fietsen. En dat in het allerliefste gezelschap. Wat kan een mens nog meer wensen?

Het geweldige vriendenboek (4)

Op dinsdag doe ik al eens graag een tag. Het zijn “gemakkelijke” blogs: je hebt meteen een onderwerp om over te schrijven. Niet dat de vragen simpel te beantwoorden zijn, het vraagt meestal toch wat dieper nadenken dan ingeschat. Voor mijn verjaardag kreeg ik “Het geweldige vriendenboek voor volwassenen” (PaperStore by Deltas). Het bevat een aantal leuke en grappige vragen, die ik met plezier voor jullie invul.

Deze (laatste) week draait het rond “niet leuk”.

Ik ben bang voor:

Afgesloten, donkere ruimtes, vliegen (niet de beesten), spinnen (wel de beesten).

Ik heb een hekel aan:

Liegen en bedriegen, onrecht, mensen met twee gezichten.

Van dit eten walg ik:

Ingewanden. Maar dat is dan ook het enige. Ik ben daarnaast ook niet meer dol op rode kool, maar het is niet dat ik het écht niet zou kunnen binnenkrijgen. Ik probeer het alleen liever niet meer 😉.

Mijn slechte gewoonte(s):

Ik spreek sneller dan ik denk. Soms is er iets uit waarvan ik achteraf bedenk dat ik het misschien beter toch niet (op die manier) gezegd had.

Ik maak het graag spannend. Eigenlijk ben ik niet eens slecht in het opmaken van een planning of een timing voor het doen van bepaalde taken. Bovendien bouw ik ook altijd wat extra tijd in, voor het geval dat. Alleen zou ik die extra ruimte niet mogen nemen. Ik weet dan immers dat mijn planning redelijk ruim is en ga dan op het moment zelf nog een extra activiteit toevoegen. Waardoor de ruime planning ineens geweldig nijpend wordt. Ik haal het meestal wel – nipt weliswaar – maar ik zou het mezelf een pak makkelijker kunnen maken door me aan mijn oorspronkelijke planning te houden. Het zou me veel meer gemoedsrust opleveren bij het uitvoeren van de geplande taken.

Ik eet elke dag een (klein) stukje chocolade.

Ik ben een eeuwige piekeraar.

Mijn allergrootste blunder ooit:

Er zijn er in de loop van mijn 44-jarige bestaan toch al een pak. Lees er de “stommiteiten” op deze blog maar eens op na. Meer dan een jaar lang een vals plantje water geven (en het gewoon NIET doorhebben) komt in de buurt.

Maar van mijn allergrootste stommiteit, krijg ik tot op heden nog altijd rode kaken. Dat was die keer dat ik – op mijn toenmalig werk – naar het toilet was geweest en na afloop niet had gemerkt dat mijn rok opgekropen was en gedeeltelijk in mijn panty’s stak. Het was de baas die het gemerkt had en – om mij niet in verlegenheid te brengen – dan maar zijn secretaresse stuurde om me discreet te verwittigen. Ik denk dat de rode kaken toen ik het door had een hele avond gebleven zijn. Sindsdien ga ik nooit meer naar een toilet zonder verschillende keren te checken of alles wel op zijn plaats zit. En kijk ik dus altijd even in de spiegel naar mijn achterkant voor ik het toilet opnieuw verlaat…

Eindigen doet “Het geweldige vriendenboek voor volwassenen” met je Bucketlist Top 3:

Dit vind ik een moeilijke opgave. Ik heb geen bucketlist. Er zijn natuurlijk nog reisbestemmingen waar ik ooit hoop te raken (New York, Sint-Petersburg) en een (professionele) fotoshoot met ons gezin zou ook best fijn zijn, maar eigenlijk is dat voor mij niet de essentie. Dat we allemaal samen gezond en gelukkig mogen blijven. Wij, en onze omgeving. En dat onze kinderen – op de grens van hun volwassenheid – hun dromen mogen waarmaken.

Voilà het geweldige vriendenboek voor volwassenen is ingevuld. Ik hoop dat je mij nu een beetje beter kent. Volgende week vinden we wel weer ergens een nieuwe tag 😉.