Ouderzonden #1 – Superbia

Een nieuwe bloguitdaging, ditmaal in het leven geroepen door Romina en Annelore. Dit jaar bloggen wij allen samen over de zeven hoofdzonden, toegepast op het ouderschap.  #ouderzonden, met andere woorden. De eerste uitdaging draait rond:

#1 – SUPERBIA (hoogmoed – hovaardigheid – ijdelheid) Waarom ben jij een goede ouder? Waar blink jij in uit?

Moeilijke vraag om mee te beginnen, want eigen lof stinkt. Bovendien vond ik het zeker in den beginne allemaal niet zo evident, dat moederen. Met zo’n kleintje voel je je vaak hulpeloos. Waarom weent ze nu? Waarom wil ze niet slapen? Heeft ze wel genoeg gegeten? Ze voelt precies wat warm aan, zou ze koorts hebben? Moeten we naar de dokter of kunnen we nog even afwachten? Het was wat zoeken en net als vele prille mama’s was ik bang om fouten te maken, om het te verknoeien, om haar ziek of ongelukkig te maken.

Maar gaandeweg word je er handiger in, in dat ouderschap. Leer je je kind beter lezen. Dan besef je wat ze precies wil als ze op die manier huilt. Dan knoop je in je oren dat je gerust nog wel even kan afwachten bij de eerste koortstekenen, dat het niet onmiddellijk levensbedreigend is en je dus niet stante pede naar de kliniek moet vertrekken. Gaandeweg krijg je meer vertrouwen, in jezelf en in dat kleine wezentje. Je begint stilaan te communiceren, je leert elkaar kennen en aan te voelen.

Zo groeien ze op. Intussen zijn onze dochters al 14 en 16. Stevige tieners dus, op de rand van de volwassenheid (de ene gelukkig al wat meer dan de andere). Stilaan slaan ze hun vleugels uit, stilaan nemen ze afstand van hun ouders, op een goede manier. Stilaan zie je de karakters vorm krijgen en dus vroeg ik het daarnet gewoon aan hen: “Waarom ben ik een goede ouder?” Omdat er veel liefde is tussen ons vieren, omdat we goed met jullie kunnen praten, omdat we het gevoel hebben dat we met alles bij jullie terecht kunnen.

Wil dat zeggen dat het altijd rozengeur en maneschijn is? Natuurlijk niet, we hebben tenslotte tieners in huis en het hoort ook bij hun opgroeien dat ze zich moeten afzetten tegen hun ouders. En het hoort bij ons takenpakket dat we hen – zelfs op het randje van hun volwassenheid – nog proberen wenken mee te geven. Dat we hen af en toe – als wij denken dat het nodig is – nog corrigeren. Terwijl zij dat dan uiteraard absoluut niet nodig vinden. En af en toe stormt het dan wel eens.

Maar kijk, het zal niet meer zo lang duren vooraleer onze oudste dochter op eigen benen zal staan (slik!). We hebben er vertrouwen in dat ze er klaar voor is. Dat ze meegekregen heeft wat wij nodig achten en dat ze daar zelf op een goede manier mee omgaat. Bovendien geven onze meisjes aan dat de communicatielijnen op elk moment openstaan, dat ze weten dat ze bij ons terecht kunnen. Dan kan ik alleen maar concluderen dat we dat samen toch maar goed gedaan hebben. Dat we ergens – in de loop der jaren – dat ouderschap onder de knie gekregen hebben. Als we nu ook nog snel dat loslaten leren beheersen…

Advertentie

Een gouden randje

Soms zijn er zo van die dagen dat alles in de plooi valt. Dinsdag hadden beide dochters een dagje vrij na hun examens en gingen we een dagje shoppen. Met 4 tieners beleefde ik een fijne dag. Er werd getaterd, er werd geshopt, er werd gelachen en veel genoten. Van het gezelschap, dat na een beetje gewenning perfect ineen klikte. Waar we ’s morgens nog twee paartjes hadden, keerde ik ’s namiddags met een fijn viertal terug huiswaarts.

Bovendien was er daarna nog een lagere school-reünie voor de oudste. 4 jaar zijn ze intussen allemaal hun eigen weg gegaan. Zitten ze op verschillende scholen, in verschillende richtingen. En toch houden ze eraan om jaarlijks nog minstens een keertje terug samen te komen. Dan is het 10 minuten wat vreemd, wat aftasten, maar daarna vliegt de tijd voorbij. Dan wordt er gebabbeld, gegiecheld, geposeerd en gepost. Dan lijkt het opnieuw alsof de tijd heeft stilgestaan, alsof het gisteren was toen ze nog samen de schoolbanken deelden. Dan zie je gewoon 6 meisjes die elkaar goed kennen, plezier hebben samen en het fijn vinden om in elkaars gezelschap te zijn.

De mama zit dan samen met de echtgenoot in een andere kamer en doet alsof ze een boek leest. In werkelijkheid geniet ze stiekem van het gezelschap in huis, doen het gegiechel, de lachsalvo’s, de plagerijtjes en het gefluister haar ook deugd. Ze kijkt naar haar dochters en kan niet trotser zijn op de manier waarop ze in het leven staan: op hun vriendschappen, op hun gehechtheid aan elkaar en hun vriendinnen. Wanneer de meisjes dan ’s avonds, als het huis opnieuw leeg is, verzuchten dat het zo’n fijne dag was en moe en tevreden in hun bed kruipen, is ook de mama gelukkig.

Het was een dag met een gouden randje. Van genieten van de kleine dingen. Een dag waarop opnieuw bleek dat geluk niet te vinden is in het hebben, maar in het beleven en het delen. Die avond ging ook de mama slapen met een warm gevoel en was de trieste realiteit heel eventjes mijlenver weg.

http://www.pinterest.com

Stilte voor de (examen)storm

Vrijdagavond, het einde van een drukke werkweek. De ouders in huis hebben zich naar het einde gesleept – wegens een hardnekkig virusje. De dochters blijven gelukkig gespaard, maar zijn ook opgelucht dat de schoolweek weer voorbij is, al komen de examens nu stilaan wel heel dichtbij.

Morgen zullen de dochters met de nodige tegenzin toch maar hun examens beginnen voor te bereiden. De echtgenoot zit in de laatste week voor/in de examens waarin hij tegelijkertijd de laatste taken en toetsen verbetert en de (vele) examens probeert op te stellen. Ergens tussendoor zal de Sint ook nog een bezoekje brengen aan ons huis en zullen de mete- en petekindjes genieten van hun speelgoedbuit.

Vage plannen om de kerstboom te zetten, verschuiven we naar “ergens” volgende week of volgend weekend. Kerstaankopen deden we (nog) niet, wegens nog geen lijstjes. Ook al waren we dit jaar vroeg met het trekken van de namen, de familietraditie dat we tot het laatste moment wachten met onze lijstjes, houdt ook dit jaar weer stand.

Vele taakjes liggen nog op ons te wachten. Net als altijd moet er ook dit weekend weer gewassen en gestreken worden en ook hier lopen de weken naadloos in elkaar over: een restje strijk van vorige week voegt zich al bij de nieuwe, volle manden en allicht zullen we ook eind volgende week een bruggetje maken van de ene strijkweek naar de andere.

Het is alweer het einde van een trimester. Vroeger konden we de klok gelijk zetten op onze dochters: op het moment dat ze elkaar voor niks in de haren vlogen, dat er nogal makkelijk zonder reden traantjes rolden, dat ze al eens in slaap durfden te sukkelen op het korte ritje van school naar huis, wisten we dat de nood aan vakantie hoog was. Nu houden de dochters dapper stand en zijn het de oudjes in huis die al eens op de kalender keken wanneer de kerstvakantie nu weer precies begon (nog 22 keer slapen trouwens).

Het eerste trimester is hier in huis altijd het zwaarste. Het langste ook. Van zodra we de kerstvakantie door zijn, vliegt de tijd weer voorbij. Voor je het weet, is het Pasen en dat derde trimester stelt sowieso niks voor: één keer met de ogen knipperen en het schooljaar zit er alweer op. Valt het op dat december voor mij een weemoedige maand is? Een maand om te genieten: veel feestjes en winterse gezelligheid, maar tegelijkertijd ook alweer een jaar dat voorbijgevlogen is. En voorlopig hebben we nog even geen tijd om stil te staan en terug te blikken: nog 2 drukke weken, nog 3 studeerweekends voor de boeg.

Maar vanavond doen we even niets. We ploffen in de zetel, we zetten een dvd’tje op. (Gossip Girl, seizoen 3, we maken vooruitgang). We steken de kaarsjes en de kachel aan, we nemen de tv-dekentjes erbij en nestelen ons dicht teken elkaar aan. Even pauze. Even niet denken aan de (drukke) dagen en weken die voor ons liggen. Dat doen we morgen wel weer.

Gespot: de allereerste kerstboom

Toen we deze avond na een familiebezoekje huiswaarts keerden, zagen we tot onze grote verbazing al een allereerste kerstboom staan blinken. En alhoewel ik net geen kerstkindje ben en stiekem ook al volop aftel naar de lichtjes, de kerstboom, de pakjes, de feestdagen en de winterse gezelligheid vind ik half november véél te vroeg om al in kerstsfeer te gaan.

Volgens onze familieoverlevering moeten de Sint en zijn Pieten het land terug uit zijn vooraleer je de kerstboom mag zetten. En nu is de Sint nog maar net in België gearriveerd (gelukkig waren er geen stoute kinderen dit jaar) en hebben we net onze eerste kerstboom opgemerkt. Dat klopt niet. Dat kan niet. Ook al zijn onze dochters intussen met hun 15 en 12 te groot voor een bezoekje van de Sint (of misschien ook niet), de kerstboom komt ons huis pas in het weekend na Sinterklaas. Of nog net iets later aangezien beide dames en de leraar-echtgenoot dan volop in de examens zitten en we misschien niet echt tijd zullen hebben om een kerstboom te versieren. Misschien strooien wiskunde en Latijn nog wel even roet in het eten.

Waar we wel al mee bezig zijn, zijn de cadeautjes en de lijstjes. Voor één keer hebben we het in onze familie professioneel en tijdig aangepakt en hebben we vorige week al namen getrokken. We weten dus al voor wie we kerstcadeautjes moeten voorzien, nu moeten de lijstjes nog volgen en dan kunnen we op strooptocht. Maar de familiesnelheid kennende zullen we allicht de tweede week van december nog een herhalingsmailtje moeten sturen om naar de wishlists te informeren en ja hoor, ik pleit schuldig, ik ben meestal de voorlaatste om een lijstje te posten. En ondanks alle goede voornemens zullen we ons dan toch weer in de drukte van de laatste decemberweken mogen storten om nog iets te vinden, zoals elk jaar overigens – tradities zijn er om gerespecteerd te worden ;-).

Eigenlijk vind ik dat wel goed: ik krijg mijn hoofd niet in kerstmodus voor de Sint gepasseerd is. En ja, die brengt hier ook nog jaarlijks een bezoekje. Niet alleen voor de mete- en petekindjes, maar die andere familietraditie dat de Sint niet langer op bezoek komt van zodra je de kaap van de 12 rondt, hebben we besloten te negeren. Zolang de dochters flink hun schoentje zetten, met de nodige pintjes, klontjes suiker en wortels erbij, zal de Sint zeker zijn best doen. Al wordt het hoe langer hoe moeilijker om onze tieners te verrassen. En vindt de mama het stiekem jammer dat er hier geen schitterende Playmobil-huizen meer worden gebracht. Wat een lol hadden we toen we die ’s nachts met zijn tweetjes nog ineen mochten knutselen ;-).

Nog 3 weken tijd om een Sint-cadeautje te verzinnen voor onze dochters. Nog 3,5 week voor ik de echtgenoot smekend aankijk om alstublieft toch een kerstboom in huis te halen, ondanks de wiskunde of het Latijn. Tot dan negeer ik elke kerstboom die durft opduiken in mijn gezichtsveld, want de Sint komt niet als de kerstboom er al staat (en ik ben ook écht héél braaf geweest dit jaar)…

Shoppen met tieners

Met drie dames in huis ziet de echtgenoot soms zijn peren. Want shoppen is écht niks voor hem, maar zijn drie vrouwen vinden het van tijd tot tijd (te vaak 😉 ) een absolute noodzaak. En sinds de jongste de kaap van de 12 gerond heeft, is ze van kamp gewisseld. Eigenlijk had onze kleinste altijd een hekel aan winkelen. Het stuk dat ze kleren mee naar huis nam, kon ze wel appreciëren, maar het gedeelte dat je daarvoor (véél te lang) moet rondlopen in een stad of een winkelcentrum en dan nog eens eindeloos kleren moet passen, was er voor haar echt wel te veel aan.

Maar de oudste zit intussen al een tijdje in een definitieve kledingmaat: ze shopt ook met de mama mee in “haar” winkels en dus valt er voor de jongste bij de kastenwissel niet veel meer te rapen uit de kleerkast van de oudste. De jongste vond het altijd een geweldig moment als ze bij de wisseling der seizoenen ineens een hele hoop (vooral jurkjes) van de oudste erfde. Soms had ze stiekem al zitten aftellen naar het moment dat dat éne prachtige kleedje van haar zus in haar kast zou belanden en vaak betekende dat voor haar ook “een shoptrip minder. Oef”.

Maar het was wel even schrikken toen de kleinste bij de laatste kastwissel ineens zo goed als géén kleren meer overhield en ook niets kon overnemen uit de kast van haar zus. Er moest dus wel geshopt worden en dat was geen onverdeeld positieve ervaring. Onze jongste zit namelijk (eventjes) in de moeilijke leeftijd tussen kind en vrouw in. Te groot voor de kinderkledij, maar nog niet groot genoeg voor de dameswinkels. Maar in de kinderwinkels vindt ze absoluut haar gading niet meer wegens “te kinderachtig”.

Zij wil nu gewoon skinny jeans dragen met een leuk t-shirt en/of sweater. Onze jongste was altijd nogal girly en ze wil maar al te graag nog verder jurken dragen, maar mag het alstublieft ook een beetje stoer zijn? Als we in de kinder- en jeugdwinkels shoppen, dan zijn de jeans net niet skinny genoeg en dan staan op de meeste t-shirts of sweaters tekeningen. En de prinsessenjurken in de allervrolijkste kleurtjes is mijn kleinste ontgroeid. We zagen dit eerder al bij de oudste: een jaar lang is het even zoeken naar een eigen stijl en naar een winkel waar ze haar gading kan vinden. En die zijn er véél te weinig, en bovendien zijn ze vaak nogal prijzig, wat zonde is voor kledij die je niet meer dan één seizoen zal dragen.

Dat leidt wel eens tot frustraties bij onze jongste. Want net op het moment dat ze de overgang aan het maken is van meisje naar vrouw en net op het moment dat haar lijf haar hoofd misschien net niet helemaal volgt, vindt ze niet (altijd) de kledij om haar groeiende persoonlijkheid en haar groeiend zelfbewustzijn uit te drukken. En dan mag je als mama wel troosten met de woorden dat het “maar een fase is, dat het volgend jaar écht wel beter zal zijn”, daar heeft ons meisje op dit moment niet veel aan. En dus plannen we binnenkort een écht shoppinguitje, zodat we de juiste winkels kunnen bezoeken en zodat de oudste haar jongere zus de weg kan wijzen.

Tips over leuke, betaalbare winkels voor stoere tienermeiden met een peperkoeken hartje zijn trouwens altijd welkom in de comments. Onze jongste zal u dankbaar zijn (en de mama ook) ;-).

Leren loslaten…

Onze dochters groeien op. Ze worden met de dag zelfstandiger. Ze vragen en nemen hun verantwoordelijkheid, ze vragen en nemen hun vrijheid. Het is waar je als ouders altijd naar gestreefd hebt, maar het komt toch vroeger dan je dacht. Een groot stuk van je opvoeding was er op gericht om hen klaar te maken voor die dag, maar ergens heb ik het gevoel dat we in dat hele proces vergeten zijn om onszelf ook voor te bereiden op die dag. Die hoe langer hoe sneller op ons afkomt. En terwijl de dochters stilaan naar dat moment toegroeien, weet ik niet of de mama er ook al klaar voor is. Als ik dat ooit al zal zijn.

Begin vorige week ging de oudste met haar klas op avontuurlijke tweedaagse. Op het programma: een hoogteparcours, rappel, speleologie, een nachtspel. De bedoeling: je grenzen verleggen en een hechte klasgroep smeden. Terwijl zij genoot én haar grenzen glansrijk wist te verleggen, was het hier in huis toch maar stilletjes. Het blijft vreemd om te gaan slapen met een leeg bed in huis. Het is een gemis aan tafel als er eentje ontbreekt. Zij kwam terug met geweldige verhalen, ze had volop genoten van de uitdaging, de sfeer en de vriendinnen en ik was alleen maar blij dat ons gezinnetje terug compleet was.

Vrijdagavond had de jongste een klein ongelukje met haar fiets. Op weg naar huis was ze meer bezig met alle zakken aan haar stuur dan met de weg en de rest van het verkeer. En dus was er een kleine botsing en een val. Gelukkig zonder al te veel erg. Met wat blauwe plekken, schrammen en krassen. Ook de oudste had in één van haar eerste fietsmaanden zo’n ongelukje beleefd. Het hoort erbij: ze leren met vallen en opstaan en het is aan ons om hen daarvoor de ruimte te geven. Ook al doet het pijn en wil je niets liever dan hen beschermen. We kunnen onze meisjes niet onder een glazen stolpje houden. En dus stuurden we hen maandagmorgen opnieuw met de fiets naar school, we drukten hen nog eens op het hart om voorzichtig te zijn, maar we lieten hen ook gaan.

En terwijl ik mijn dochters zie opgroeien, overvalt me een gevoel van melancholie. Ik zie hen volwassen worden, ik zie hen nadenken, keuzes maken, zorg dragen voor elkaar (en voor ons). Ik zie hen om vrijheid vragen en die ook verdienen. En dus proberen we hen ruimte te gunnen, al gaat het soms niet zo snel als zij het zouden willen. En terwijl in de stad waar ik werk het studentenjaar stilaan terug op gang komt, besef ik dat we er niet zo ver meer af zitten. Dat ik binnen amper 3 jaar mijn dochter ook help haar kot in te richten (als ze me er nog bij wil natuurlijk) en haar op zondagavond afzet om haar voor een week te moeten missen. Binnen 6 jaar zijn onze beide vogeltjes uitgevlogen.

Een zee van ruimte komt dan weer voor ons vrij, voor mezelf en voor ons tweetjes (terwijl we er nu soms voor moeten strijden om “ons” in te plannen). En toch schrikt me dat ook af: het zal die eerste weken vooral héél leeg en stil zijn in huis. Dat zal wel de paradox van het ouderschap zijn zeker: terwijl je “moet” zorgen, uitkijken naar tijd voor jezelf, maar als het moment daar is, vooral de “zorg”-periode missen. Gelukkig hebben we nog 3 jaar om het opgroeien onder de knie te krijgen. Al zal vooral de mama de drie jaar nodig hebben om te wennen, de dochters zijn daar vandaag al klaar voor (denken ze)…

Dalai Lama Quotes On Life picture-The very purpose of our life is to seek happiness

Goed begonnen…

Twee dagen ver zijn we intussen in het nieuwe schooljaar en onze jongste doet het goed. Ook de echtgenoot en de oudste hebben de vakantie intussen uitgezwaaid, de ene met al wat meer tegenzin dan de andere, maar voor hen was het een terugkeer naar het bekende. Al is het ook voor hen toch even spannend. De echtgenoot krijgt nieuwe klassen, de oudste krijgt nieuwe leerkrachten en dat is toch elke keer weer even aanpassen. Maar de aftrap is gegeven (en de oudste had zelfs al huiswerk dit weekend), we zijn vertrokken. De eerste dagen waren een meevaller voor onze jongste en dat was vooral voor de mama een grote opluchting.

Nieuwe vriendinnetjes. Dat ze helemaal alleen die speelplaats op moest, daar zat de mama toch wel mee in haar maag. Want dat deed de mama vroeger absoluut niet graag. Gelukkig heeft de jongste de genen van de papa geërfd. Waar wij in onze schulp durven kruipen, zet zij haar grootste glimlach op, bijt door de zure appel heen en legt contact. En dus ontmoet ze bij het betreden van de speelplaats een meisje dat ooit nog met haar gedanst heeft. Blijkt dat meisje ook in haar eentje de overstap te maken van een andere school en komen ze toevallig in dezelfde klas terecht. Maar ook met de andere meisjes in de klas liep het vlot. En dus kwam de jongste enthousiast thuis na haar eerste schooldag.

Het fietsen van en naar school. Nu ons meisje naar het middelbaar gaat, fietst ze naar school. Een hele rit. Dagelijks zitten ze toch een klein uurtje op de fiets. En dat is wennen. In de oefensessies had ze toch wel moeite met het ritme, maar dan deden we de heen- en terugrit uiteraard in één keer. Donderdag was de mama nog van de partij, maar vanaf vrijdag fietste ze met de zus en haar vriendinnen mee naar school. En dat zijn meiden met ervaring én een stevig tempo. Maar donderdag vloog de jongste er ook goed in. De mama moest even naar adem happen om haar bij te benen. Ook vrijdag stond ze goed haar mannetje. Al was de mama toch opgelucht toen ze het ’s morgens 9 uur en ’s avonds half vijf zag worden zonder telefoontje. Geen problemen, rit goed verlopen, alles in orde…

Zenuwen. Er was toch wel wat spanning. Bij haar en bij de klasgenootjes. Ze vertelde dat haar klasgenootjes die eerste middag in de refter niet veel door de keel kregen. Haar ontbijt was ook niet geweldig geweest, maar tegen ’s middags had ze echt wel honger. Terwijl de rest met moeite een boterhammetje binnen kreeg, at zij met veel smaak haar boterhammetjes op. Het bewijs dat het ergste achter de rug was ;-).

En toch. Tegen vrijdagavond was haar kaarsje echt wel uit. Er vloeiden opnieuw traantjes, ze vergat haar naailes, het was allemaal wat veel geweest. En dus hingen we in de zetel, keken we tv, lazen we een boekje en deden we niet veel bijzonders meer. Het is toch wel een grote stap. En je mag als mama dan begaan zijn en meeleven, uiteindelijk moet je hen loslaten en moet je erop vertrouwen dat je ze voldoende hebt meegegeven om het hen zelf te laten doen. En het allerliefst wil je hen beschermen, het hen makkelijker maken, het in hun plaats doen, maar dat kan niet. En dan verstop je dat jij het ook moeilijk vindt, dat het jou ook raakt en ontroert omdat je het niet zwaarder wil maken voor hen.

En dan ben je blij dat de eerste dagen goed zijn verlopen, maar vooral dat het al weekend is, dat je meiden thuis zijn, dat je hen in de watten kan leggen, voor hen kan koken, samen met hen tv kan kijken en veel kan knuffelen in ons coconnetje. En morgen gaan we er weer voor! (Maar vandaag even niet…)

Een nieuw begin

Net als in zovele Vlaamse gezinnen is ook bij ons vanmorgen weer de schooldrukte gestart. Het wordt hier routine, met een leraar-echtgenoot en de oudste die al aan haar vierde middelbaar toe is. Voor de jongste was het toch wel spannend: zij start in het eerste middelbaar, op een nieuwe school.

Tot nog toe viel het allemaal mee. Er vloeiden traantjes bij het afscheid, lang geleden in juni, maar die leken al lang vergeten. De schoolvoorbereidingen verliepen ook zonder problemen: we kochten een “grote” fiets, een nieuwe boekentas, extra schoolspulletjes en dat vond ze allemaal leuk. De laatste twee weken gingen we ook intensief oefenen en reden we regelmatig van en naar school. Zonder problemen.

Maar gisteren was er toch even een paniekmomentje. Na een fijne dag met de hartsvriendin uit het lager besefte ze ineens dat het “voor echt” was. Dat de bekende lagere school, met de jarenlange klasgenootjes, de vertrouwde meesters en juffen achter de rug was. Dat ze in een nieuwe school zou starten en dat ze het alleen zou moeten doen, zonder het hartsvriendinnetje aan haar zijde. En toen doken de zenuwen op en vloeiden er even traantjes. Wat uiteraard ook voor een ferme krop in de keel bij de mama zorgde. Die weent sowieso makkelijk mee, zeker als het over de dochters gaat.

Maar vanmorgen ging het van een leien dakje. Ja, ze was op tijd op, maar ze had een goede nacht achter de rug. De fietsrit naar school verliep bijzonder vlot (het tempo lag ook heel erg hoog, misschien had ze er toch wat nood aan om de zenuwen uit het lijf te fietsen). We arriveerden aan de school en ik vroeg of ik haar nog wel een knuffel mocht geven, nu ze naar het eerste middelbaar gaat. “Natuurlijk, mama!”. We knuffelden en ik liet haar gaan. Nog even keek ik haar na, hoe ze door de schoolpoort stapte.

Ze draaide zich nog even om, zwaaide, zette haar mooiste glimlach op en stapte de speelplaats op. En de mama keek toe, ontroerd, en fietste maar snel terug naar huis. Waar ik een hele dag in spanning zal afwachten tot ik haar terug mag ophalen. Tot ik haar verhalen kan horen over die eerste dag. Maar toen ik haar zag vertrekken met die smile tot achter haar oren, dacht ik: “het komt allemaal wel goed”.

Mijn groot kleintje. Alweer een beetje meer loslaten…

Terug naar school

Ik weet het. Nog 2,5 week vakantie voor de boeg en dus wil je nog niks horen over school en de bijhorende terugkeer. Ik was ook zo. Maar wij zitten hier dit jaar met een meisje dat de overgang maakt van het lager onderwijs naar de middelbare school. En daar horen toch wat voorbereidingen bij. En ettelijke strooptochten om haar van de nodige uitrusting te voorzien.

Zo gingen we een paar weken geleden al met haar op zoek naar de perfecte fiets. Onze meisjes fietsen immers naar school. Ondanks het feit dat ze even goed met de papa zouden kunnen meerijden, geven zij er de voorkeur aan om te fietsen. Gezond en ontspannend na een dagje op de schoolbanken. Na hun halfuurtje fietsen is de eerste spanning van de dag volledig verdwenen en kunnen ze met volle moed aan hun schoolwerk beginnen. Gelukkig blijft papa de noodoplossing op regenachtige dagen. Als het ’s morgens regent, stappen ze met veel plezier in de auto. Maar als ze ’s morgens met de fiets vertrokken zijn, keren ze ’s avonds met de fiets ook terug. Tenzij het stortregent natuurlijk.

De jongste had nog geen “grote” fiets, maar dat is intussen opgelost. Grappig dat haar “grote” fiets trouwens meteen groter is dan die van de zus op die leeftijd. En dat hij meteen ook de huidige fiets van de mama overtreft ;-). Ze is er blij mee en heel fier op. Maar we zullen toch nog een paar keer flink mogen oefenen voor we haar met een gerust hart in het verkeer loslaten. Alhoewel, een gerust hart… Ik herinner me nog toen de oudste aan haar middelbare school-carrière begon dat ik telkens opgelucht was als ik het 9 uur had zien worden. Dan was ze zeker zonder ongelukken op school gearriveerd… Hetzelfde ’s avonds. Als het half vijf was en ik geen telefoontje gekregen had, was ik gerust. Weer een dag voorbij… En je went eraan natuurlijk, maar die eerste 3 maanden keek ik toch telkens opnieuw op de klok en slaakte ik even een zucht van opluchting.

Tot de dag dat het effectief even misging. Dat ze met hun stuur in elkaar haakten en met twee tegen de grond gegaan waren. Dat ze de papa gebeld hadden, die hen was komen oppikken. Maar dat er op wat blauwe plekken na gelukkig niet veel aan de hand was. Dat de fiets voor het eerst getekend was, zij ook een beetje, maar dat de ongerustheid daarna wel wegebde. Ze waren uiteindelijk toch voorzichtig en ze reageerden bijzonder volwassen. Daarna hoefde de mama niet meer elke morgen en elke avond op de klok te kijken… Al zal de ongerustheid met de tweede fietsster in huis toch weer even toenemen.

Tweede onderdeel van de noodzakelijke schooluitrusting voor het middelbaar is de gsm. En de bijhorende vrijheid op het internet. Ook dat vraagt even oefening en wat strenge regels van de mama en de papa. Uiteindelijk hebben we haar laten starten met de oude gsm van de zus. Dat ding heeft al één en ander meegemaakt, is ook niet meer het snelste toestel dat je op de markt kan vinden, maar onze jongste was er blij mee. Typisch voor het tweede kind uit het gezin, bij ons toch. Ze blijft geweldig gelukkig als er weer wat spullen van de oudste haar kant opkomen. Als ze genoeg geoefend heeft (en als de eerste ongelukjes en valpartijen verteerd zijn) mag ze tegen Kerstmis of zo wel haar eigen telefoon uitzoeken. Tegen dan weten wij ook of ze voldoende zorg kan dragen voor haar spullen.

Laatste noodzakelijke onderdeel van haar uitrusting waren de nodige schoolspullen. Na 6 jaar lager onderwijs was ze wel toe aan een nieuwe, grotere boekentas. Ons uitbundig meisje koos dezelfde rugzak als haar oudere zus, maar opteerde voor een neutraal donkerblauw kleurtje. Nadat we ook de nodige pennen, brooddozen en kaftpapier uitgekozen hadden, waren we voorlopig weer gesteld. Grappig trouwens hoe vooral de pennen hier elk jaar wel massaal verdwijnen. Brooddozen ook trouwens.

Toen we thuiskwamen, bleken net haar boeken geleverd. Zij vond het geweldig, wou meteen lijstjes maken met spullen die ze nog nodig zou hebben voor het begin van haar schooljaar. Ze is zo klaar voor haar nieuwe start. De oudere zus moest glimlachen bij zoveel enthousiast vertoon van haar “kleine” zus, maar wil vooral nog genieten van de rest van de vakantie. En de mama? Die zal de komende weken nog nodig hebben om te wennen aan een nieuwe middelbare scholier in huis. Ze worden toch veel te snel groot…

Examens-EK: onmogelijke combinatie?

De examenstress hangt weer in huis. De oudste begint er dinsdag aan, met wiskunde, en heeft er dus al een blokweekend opzitten. De jongste rondt haar lagere school af met een examenreeks vanaf donderdag en de leraar-echtgenoot zit al weken van ’s morgens tot ’s avonds te werken om alles rond te krijgen: de laatste taken en toetsen verbeteren, zijn examens opstellen, examens afnemen, verbeteren en delibereren. Zeker de periode vlak voor de examens van start gaan, hangt er veel zenuwachtigheid in huis. Van zodra we in de examenperiode zelf zitten, keert er een zekere rust terug. Dan vervallen we al snel in een vaste routine, zeker voor de oudste en de echtgenoot, die halve dagen naar school moeten en halve dagen thuis zitten werken.

Maar dit jaar is het ook EK voetbal. Wat alles nog een beetje meer compliceert. Want wij zijn hier allemaal voetballiefhebbers en fans van de Rode Duivels. De Belgische Euro 2016-matchen staan al maanden in mijn agenda genoteerd. Om zeker te zijn dat ik die dagen geen andere afspraken plan en ruim op tijd thuis ben om de matchen te kunnen zien. Enfin ja, zien. In hoeverre ik echt zal kijken, weet ik nog niet. Ik leef immers (te) hard mee, maak mezelf ook regelmatig wijs dat ik ongeluk breng en dat ik dus beter in de keuken zit en niet kijk. Het is hier in huis trouwens al geweten dat de doelpunten van de Rode Duivels meestal vallen op momenten dat ik even niet voor het scherm zit. Ik kan dus misschien mijn zitje in de keuken al reserveren.

Maar de combinatie EK-examens is gewoon zwaar. Ook al leven onze dochters mee, toch zullen ze de eerste ronde-matchen allicht moeten missen. De meeste matchen zijn gewoon te laat en we willen toch op zijn minst dat ze uitgeslapen zijn voor hun examens. En dus hopen we maar dat de Rode Duivels de eerste ronde overleven, dan krijgen onze meisjes misschien ook nog een match “live” te zien. En ondanks de hele euforie en de halve finale- of finale-dromen hier in België zal het al een prestatie zijn als we de eerste ronde overleven in onze groep.

De eerste 3 matchen van een groot tornooi vallen met zekerheid in de examens. Als je dan geluk had dat er eens geen examen viel na een match, kon je wel eens twee uurtjes voetbal beleven. Maar je miste zeker één of meerdere matchen. En tegen dat je dan wel vrij was, lagen de Rode Duivels er uit, of gingen ze eruit. Heel erg frustrerend! Zo herinner ik me nog héél goed het WK 1986 in Mexico, met matchen om middernacht en om 2 uur ’s nachts. Ik was toen (bijna) 13 en zal in het tweede middelbaar gezeten hebben. Uiteraard mocht ik niet opblijven om de matchen te zien.

Maar toch leefde ik mee en dus vroeg ik telkens opnieuw aan mijn vader of hij na de match wou komen zeggen wat ze gedaan hadden. Wat hij niet écht van plan geweest zal zijn, maar om één of andere reden hoorde ik hem telkens de trap op komen en kon ik even mijn kamer uit om te vragen hoe het geweest was. Waarna ik met een gerust hart verder kon slapen. De eerste match die ik wel mocht zien, was de halve finale tegen Argentinië. En toen verloren we. Er was ook nog een troosting op zaterdagnamiddag, maar dat bleek de match teveel en ook toen gingen we onderuit. Erg pijnlijk: het beste tornooi ooit van de Rode Duivels, maar de enige matchen die ik mocht/kon zien, verloren we.

Intussen zijn we 30 jaar later, hebben we zelf kinderen die ook meeleven en gunnen we hen van harte hun matchen en hun topmomenten, maar willen we als ouders tegelijkertijd ook dat ze uitgeslapen aan hun examens beginnen. Dus sturen we hen op tijd naar bed en moeten ze de matchen missen, net als de mama vroeger. En vinden ze dat allicht even irritant als de mama vroeger. We zullen dus maar duimen dat de Rode Duivels doen wat ze beloven. Want als ze de halve finale of de finale halen, dan hebben onze dames nog heel wat matchen te goed. Dan kunnen ze zich uitleven met de schmink en de vlaggen die hier al klaar liggen.

Maar eerst winnen van Italië. Ik zal alvast in de keuken gaan zitten, kwestie van zeker geen ongeluk te brengen ;-).