Kerstmis is…

Met volle teugen geniet ik elk jaar weer van de kerstdagen. Eerst nog even mijn verjaardag vieren en daarna van het ene familiefeest naar het andere. Het zijn drukke, maar gezellige dagen. Op kerstavond maken we telkens weer tijd voor elkaar, voor ons gezinnetje. Even samen in ons coconnetje kruipen, even genieten van elkaar. Het is dat soort momenten dat ik ergens diep in mijn hart opsla. Als herinneringen om te koesteren.

Kerstmis is…

• Lekker gezellig samen eten. Uitgebreid eten, met hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Het hoeft niet exquis of verrassend te zijn. Meestal bepalen de dochters wat er gekookt wordt en vaak is dat gewoon een herhaling van de voorgaande jaren want “dat is kersteten voor ons, mama”. Lang tafelen, lachen en genieten, dat is Kerstmis.
• Music for life op de achtergrond. Net zoals Oudjaar voor altijd verbonden is met “de Tijdloze”, is kerstavond de slotdag van Music for Life. Een hele dag staat de televisie op de achtergrond te spelen. Af en toe onderbreken we het koken of het eten even voor een optreden of een pakkende getuigenis, maar meestal is het onze Kerst-sfeermuziek op de achtergrond. Voor het slot maken we wel altijd tijd. Dan komen we met zijn allen even in de zetel zitten en pinkt de mama ook stiekem een traantje weg als ze de ontroering van de (doodvermoeide) presentatoren ziet van zodra het bedrag bekend is gemaakt. Het past zo bij kerstavond: die inzet, de warmte… En ja hoor, ik weet best dat we misschien ook tijdens het jaar wat meer een inspanning zouden mogen doen en dat we onze vrijgevigheid beter niet beperken tot die éne (warmste) week voor Kerstmis. Maar op het einde van alweer een jaar geeft het me telkens opnieuw hoop en warmte. Op een betere toekomst. Op verandering.
• Pakjes onder de kerstboom. Veel pakjes onder de kerstboom. Grote en kleine. Echte en fop-pakjes. Met opgroeiende dochters wordt het jaar na jaar moeilijker om hen te verrassen. Om iets te vinden waar ze echt blij mee zullen zijn. Het helpt ook niet als je toch wel wat uitstelgedrag vertoont in je zoektocht naar het ideale cadeautje. (En je je dus de zaterdag voor Kerst alsnog in het gewoel dient te storten om toch maar iets onder de boom te kunnen leggen 😉!) Maar kijk, de last minute-ingevingen waren goede. De dochters waren verrast én tevreden. En daar doe je het als mama toch voor.
• Tijd voor elkaar. Kerstavond vieren we samen. De gsm’s blijven (zo veel mogelijk) uit, we doen samen dingen. We babbelen, lachen, openen cadeautjes, kijken samen een kerstfilm en spelen een spelletje samen. Gisteren haalden de dochters “Dixit” uit de kast. En het was leuk, grappig en fijn samen. Ook al was de mama er niet bepaald goed in en duurde het wel even vooraleer ze de spelregels door had. Dat gebeurt als je alweer een nieuw levensjaar hebt afgetrapt en een dagje ouder geworden bent 😉.

Kerstmis is voor ons “tijd samen”. Met ons viertjes, met onze families. Wij hopen en wensen voor jullie hetzelfde: dat Kerst een gezellige tijd mag worden, samen. Met de mensen om je heen van wie je houdt. Geniet ervan de komende dagen!

Advertentie

De jacht op kerstcadeautjes…

(www.someecards.com)

Je hebt mensen in allerlei soorten en maten. Zo zijn er die al in augustus ideeën hebben voor de kerstcadeautjes en dan al beginnen te verzamelen. Mensen die allicht eind september al volledig klaar zijn met het hele kerstgedoe en stilaan al plannen kunnen beginnen te maken voor de volgende editie. Ik heb daar ongelooflijk veel bewondering voor, maar ik ben dus niet zo. Pas nadat de Sint uit het land is, denk ik voor het eerst aan Kerstmis. Vaag, want in mijn ogen hebben op we dat moment nog zeeën van tijd om aan de kerstcadeautjes te beginnen. Bovendien plan ik altijd een weekje verlof voor de kerstvakantie en dat is het ideale moment om te shoppen. Zo zit het toch in mijn hoofd.

En dus trokken we gisteren met ons drietjes naar Wijnegem. Kwestie van een kerstoutfit te scoren en misschien toch ook wat kerstcadeautjes te vinden. Het was heel gezellig, maar we kwamen wel met lege handen thuis. En dat had ik eigenlijk kunnen weten.

• Ik heb een hekel aan de drukte. Het begon allemaal al met het “gevecht om de parkeerplek”. Het is daar in Wijnegem zo’n warboel, zeker als je niet beneden kunt parkeren, maar het dak op moet. Maar gelukkig was er nog wel een plekje vrij en konden we ons in het winkelgewoel storten. Het werd wel snel duidelijk dat “cadeautjes shoppen” misschien toch niet zo’n sterk idee was geweest. Zowel in de Rituals als in de Flying Tiger stonden rijen van minstens 20 personen aan te schuiven. Ook in de Panos waren er 40 wachtenden voor ons.
• Geduld is niet mijn sterkste kant. Hoewel het eigenlijk allemaal best goed vooruit ging, hebben we de wachtrijen gelaten voor wat ze waren. Geen Rituals, geen Flying Tiger, geen Panos en ook geen winkelbon voor Wijnegem. Niet dat we dat van plan waren, maar dat zal je dus al zeker niet onder onze kerstboom vinden dit jaar.
• Ik heb een hekel aan rommel. Kleren shoppen kan aangenaam verlopen als je een overzicht krijgt van hetgeen een winkel te bieden heeft. Met onze tienerdochters komen we regelmatig in de Zara (de kleinere maten zijn er perfect voor meisjes die de overgang maken van kind naar vrouw), maar ordelijk is het er enkel vlak na opening. Een jeansbroek vinden is er een onmogelijke opgave van zodra er een klant is gepasseerd. Alles ligt er door elkaar, wat ooit een ordelijke stapel van éénzelfde soort broek was, is tegen de middag een kluwen van allemaal verschillende broeken door elkaar en de maat en de soort waar jij je zinnen op hebt gezet is altijd onvindbaar. Zucht.
• Het “schoonste” in de mens komt boven in zo’n shopwalhala. Mensen die ruzie maken voor die ene broek in een bepaalde maat. Je staat te kijken naar een mooie trui, zoekt naar de maat en iemand komt die onbeschaamd voor je neus weghalen. Je staat aan de kassa aan te schuiven en altijd zijn er wel die de wachtenden voor hen “niet gezien hadden”. Het zou de periode van vrede op aarde moeten zijn, maar van zodra een mens een voet over de drempel van een winkel zet, is het blijkbaar gedaan met alle “goede wil”.

Dat het misschien toch alweer niet zo’n ingenieus idee was, besefte ik toen we het na een dikke drie uur voor bekeken hielden. Laat ons zeggen dat de buit mager was en we eigenlijk alledrie met hoofdpijn buiten kwamen. En dus zullen we – ook naar jaarlijkse gewoonte – onze kerstshopping toch maar weer in “ons” Heist-op-den-Berg doen.

En misschien moeten we volgend jaar in augustus toch al eens aan de cadeautjes beginnen denken. Alhoewel ik vrees dat ik ze dan zo goed verstop dat ze in december onvindbaar blijken en we last minute alsnog voor reservecadeautjes moeten gaan shoppen 😉! Misschien moeten we ons er gewoon bij neerleggen dat we te oud zijn om nog te veranderen en gewoon “go with the flow”. (Maar dan liever niet in Wijnegem, de week voor de kerstvakantie…)

Laat de kerstgekte maar komen!

Nu de Sint terug in Spanje zit, was het tijd om de kerstspulletjes van zolder te halen en ons huis kerstproof te maken. Het begon met het uitdoen van onze kerstboom. Voor het eerst sinds we samenwonen, zijn we erin geslaagd om onze kerstboom het jaar te laten overleven in de tuin, ondanks de talrijke pogingen elk jaar opnieuw. Dit jaar hebben we hier dus gerecycleerd: onze kerstboom krijgt een tweede leven. Laat ons hopen dat we dat ook volgend jaar kunnen doen, we hebben nog wel een dikke halve meter marge tot we het plafond bereiken.

Eigenlijk stond de versiering zondag al op het programma, maar toen zat de oudste volop in wiskundemodus en stond haar hoofd er niet echt naar. Met aardrijkskunde en mondeling Engels op het programma was er vandaag wel een beetje tijd voor het jaarlijkse versieren van onze boom. Wij houden het hier heel traditioneel: met rode en gouden ballen én gekleurde lichtjes. Een beetje (veel) kitsch, ik weet het, maar ook bij mijn grootouders en bij mijn ouders waren het telkens gekleurde lichtjes. Het voert me terug naar mijn jeugd, naar het kleine boompje en de grot-stal van mijn grootouders op hun kast en dus houd ik eraan vast.

Ondanks de donkere tijden is dit wel een gezellige periode. Na het winteruur is het altijd een paar weken op de tanden bijten: ik vind het niet zo aangenaam om in het donker al naar mijn werk te vertrekken en pas terug te keren als de duisternis al is ingevallen. Maar nu worden overal de lichtjes uitgehangen en aangestoken en elk jaar opnieuw geniet ik daar met volle teugen van. Alhoewel sommige mensen écht wel durven overdrijven. Zo hebben we hier een overbuurman die zich volledig uitleeft in zijn voortuintje. Je hebt er alle kleuren van de regenboog, een slede, een gekleurde kerstman, een hert,… Overdaad schaadt. Het is nog geen Verenigde Staten-overvloed, maar het komt toch al aardig in de buurt.

Nu wordt het stilaan aftellen. Mijn verjaardag, kerstavond, Kerstmis, Oudjaar, Nieuwjaar,… laat de feesten maar komen. Ik kijk er zelfs al naar uit om op zoek te gaan naar de geschikte cadeautjes en vind het geen opgave om me daarvoor in de kerstdrukte te storten. Alhoewel je veel kan vermijden als je maar vroeg genoeg op pad gaat ;-). Om de dochters en de echtgenoot toch een beetje te verrassen (ook al worden hier traditioneel kleren onder de kerstboom gelegd). Om plannen te maken voor het feestmenu, voor de outfit, voor het gezellig samenzijn, met ons viertjes, met de familie en met de vrienden op Oudjaar.

En het goede nieuws is dat we dan eindelijk ook nog eens samen wat vakantie kunnen vieren. Geen deadlines voor boeken voor de echtgenoot deze periode, maar gewoon samen met ons viertjes genieten. Van elkaar, van de rust, het lekkere eten en het goede gezelschap. Nog één weekje examens en dan beginnen we eraan. Ik ben er volledig klaar voor!

Sneeuwpret toen en nu

Zondag vierden we Kerst bij mijn ouders. Dankzij de witte pracht werd het voor de kinderen een editie om niet te vergeten.

We waren amper gearriveerd of ze stonden al klaar om “buiten te spelen”. De neefjes waren al volop sneeuwballen aan het gooien en sneeuwmannen aan het maken en dus konden onze dochters niet wachten om hen te vervoegen. Toen mijn broer dan ook nog een slee bovenhaalde, kon de sneeuwpret helemaal niet meer stuk. Onze oudste trok de slee en vroeg de neefjes en het nichtje telkens weer of ze het “snel” of “heel snel” wilden. Uiteraard moest het “heel snel”. Wat er dan telkens op neer kwam dat de slee uit de bocht ging, omkiepte, en de kinderen met veel geschater in de sneeuw terecht kwamen. We kregen ze amper binnen voor het eten en zelfs de keuze “in de sneeuw spelen of de cadeautjes openmaken”, lag ditmaal niet voor de hand 😉

Ik had het moeten weten. Ook ik heb nog steeds herinneringen aan dat ene sneeuwballengevecht van toen ik een jaar of 9 was. Met onze oom en tante en ons neefje en nichtje van “naast ons”. De mannen tegen de vrouwen, de “groten” tegen de “kleintjes”. Het werd toen een onvergetelijke namiddag in de sneeuw. Wij goed ingepakt in duffelcoats, met laarzen, muts, sjaal en handschoenen of wanten. Sneeuwballen gooien, sneeuwmannen en sneeuwvrouwen maken en dan fier poseren voor de foto. Het sneeuwde nog die namiddag. Veel vallen en op het einde van de namiddag kleddernat en ijskoud naar binnen gaan, maar met zalige herinneringen aan een onvergetelijk feest in de sneeuw.

Dat hadden onze kinderen gisteren ook. En wij keken toe. Hoe onze dochters hun neefjes en nichtje op sleeptouw namen. Hoe ze net iets minder snel liepen zodat ze af en toe ook eens geraakt werden door een sneeuwbal. Hoe ze hun jongste neefje toch lieten ontsnappen. Hoe de oudste haar neefje telkens en telkens opnieuw op sleeptouw nam met de slee. Ik hoor het gelach nog toen die slee alweer uit de bocht ging en ze alweer in de sneeuw terecht kwamen. Ik zie de kinderen nog binnenkomen, met roze wangetjes en ijskoude handen, maar met een glimlach tot achter hun oren. Ze gaan hun kerst, editie 2014, nooit vergeten. “Weet je nog, die keer in de sneeuw?”

En de mama, die stond erbij, fotografeerde, en genoot met volle teugen van de sneeuwpret van de kinderen…

Vrolijk kerstfeest!

Het is kerstavond, 24 december. Kerstavond vieren wij hier thuis. Er wordt heerlijk gekookt, de eerste cadeautjes worden geopend, we kijken naar het einde van Music For Life en genieten van elkaars gezelschap.

Wat de cadeautjes betreft, zetten we de familietradities verder. Onder de kerstboom liggen bij ons kleren voor de dochters. Dat was vroeger bij mij ook zo. Ik vind het eigenlijk handig: ze kunnen altijd wel wat extra gebruiken en dus sla je eigenlijk 2 vliegen in één klap. Grappig eigenlijk: ik zet dus de familietraditie verder, al was ik als tiener niet altijd in de wolken met alweer een pyjama of iets van kleren onder de kerstboom.

En dus probeer ik héél goed te luisteren naar wat de dochters willen. De oudste gaat intussen al mee kerstshoppen voor de zus (en dus hebben we gedeelde verantwoordelijkheid als het cadeautje toch niet in de smaak valt 😉 ). Bovendien breng ik de dochters graag opzettelijk in de war.

De oudste had haar zinnen gezet op een parka tijdens onze shopexpeditie. Ik was niet onmiddellijk overtuigd. Ze had immers nog een jas én de nieuwe mag nu wel hip & trendy zijn, maar wie zegt dat dat volgend jaar nog zo is? En dus lieten we de jas hangen met de belofte terug te komen in de solden en als hij er dan nog was, mocht ze hem aan redelijke korting wel hebben. Maar ze had ook nog wat andere spullen nodig, die zouden we in een cadeautje steken.

Na een paar dagen begon ze er opnieuw over. Intussen hadden we al een aantal winkels gedaan op zoek naar de ideale (feest)outfit, maar vruchteloos. De oudste valt immers net tussen de kinder- en de volwassenmaten in. En dus vroeg ze of de jas niet in haar pakje mocht. Na overleg met de nuchtere echtgenoot (ze heeft inderdaad maar één jas, wat als daar iets mee gebeurt?) besloten we er dan toch voor te gaan.

En dat werd bijna een afknapper. In de webshop en in 3 winkels in de buurt was haar jas niet (meer) te vinden. Uiteindelijk naar de winkel in Leuven (waar we ze gepast hadden) gebeld. Daar was nog één exemplaar in haar maat. Maar de jas opzij leggen, wilden ze niet aangezien ze intussen wel al in koppelverkoop zat. Aangezien Leuven toch niet bij de deur is, nog even getwijfeld of we het erop zouden wagen. Na het eten dan toch maar vertrokken. Toen ik opnieuw belde om te horen of ze er nog was, wilden ze ze ditmaal dan toch “een uurtje achter de kassa leggen”. Oef! De verrukking bij het openen van dat pakje was al dat geloop dubbel en dik waard…

Met de jongste hebben we wat zitten rondsurfen tot ze vond wat ze zocht. En dat heb ik dus besteld. Uiteraard zonder het haar te vertellen. Toen “haar” pakje arriveerde, stond ze erbij. Ze dacht te weten wat het was, maar ze had de verkeerde winkel voor. En dat heb ik opzettelijk zo gelaten. “Ja, het is voor jou, en neen, het is écht niet van X. Ik heb daar écht niks besteld.” Waardoor zij het dus niet meer wist tot ze haar pakje opende…

En ik? Ik heb een zalig boek onder de kerstboom gevonden. En daar ga ik me nu eens in verdiepen 😉

Geniet van jullie kerstdagen, met familie en vrienden, met lekker eten, met een fijn cadeautje hier en daar… Zalig kerstfeest!

Afronden in de drukte

De vakantie is begonnen. Officieel nu. Sinds vandaag zijn wij hier allemaal in vakantiemodus. De ene al wat meer dan de andere…

Ik had al een weekje verlof. Het voordeel van een echtgenoot-leraar is immers dat je tijdens de examenperiode niet al te veel moet inspringen. De echtgenoot is zo goed als altijd thuis als de oudste moet studeren. Maar de week na de examens moet wel opgevangen worden. Dan is de leerling immers thuis als de leerkrachten aan het werk zijn.

Het werd een drukke week. Maandag had de oudste een reünie gepland met de vriendinnetjes van het lager. De jongste had – door de staking – ook een vriendinnetje over de vloer. Het was een gezellige bende met 8 dames. Grappig om bij de oudste te zien dat een scheiding (andere scholen) van 2 jaar al binnen de minuut vergeten is. Dat het geklets, het gelach en het gegiechel er onmiddellijk weer is. 6 jaar samen in de klas zorgt voor een vertrouwdheid die je blijkbaar niet snel vergeet.

Bovendien is het ook makkelijker dan vroeger om dat contact in stand te houden. Er wordt al eens gesmst, ze houden contact via facebook, er wordt al eens gechat… Die mogelijkheden hadden wij in onze tijd niet. Toch moet ook ik toegeven dat de connectie met de vriendinnen in het lager intenser is dan de middelbare school. In het middelbaar worden de klassen minstens om de 2 jaar dooreengeschud.

Maar de “fietsvriendschappen” blijven wel intens. Vaak zijn het immers de vriendinnen van de lagere school (uit dezelfde gemeente) met wie je ook in het middelbaar van en naar school fietst. En voor en na school is er rustig de tijd om te babbelen, te overleggen en te lachen, toch tot er jongens in het spel komen die een heel eind meefietsen…

Dinsdag was het shopdag, samen met de oudste en één van haar vriendinnen. Het wordt stilaan een traditie. De examens zijn gedaan en op één van de lesvrije dagen gaan we shoppen. Ik geniet er geweldig van. Het is gezellig, we babbelen veel, we passen veel, maar eigenlijk kopen we niet echt veel. Ditmaal trokken we naar Leuven op zoek naar kerstcadeaus. De oogst was mager. Enkel op de kerstmarkt wisten we wat snoep te scoren, maar dat was dan vooral ons eigen cadeautje. De kerstinkopen zullen we naar goede gewoonte in Heist-op-den-Berg doen. Grappig eigenlijk. We trekken naar Antwerpen, Leuven of een andere “koopstad” om dan in ons eigen kleine, gezellige Heist-op-den-Berg te eindigen én alles te vinden 😉

Woensdag bakten we cake (veel cake) voor de “Cake for Life” van de jongste. Liefst 12 stuks hadden we op het einde van de dag. Uitgeteld was ik: het is niet evident om puur op vrouwkracht al dat deeg gemengd te krijgen. Ik ben dan ook niet veel fysieke arbeid gewend 🙂 Donderdag was mama taxi. Liefst 9 ritjes heen en terug. Telkens kleine afstanden, maar genoeg om tegen half negen ’s avonds in de zetel te kruipen om er niet meer uit te komen.

Vrijdag was rustdag. De kinderen waren naar school en dus had de mama tijd om haar boek uit te lezen. “Kou uit het Oosten” van Ken Follett, het 3de boek uit de Century-trilogie. Zeer knappe beschrijving van de tijdsgeest in de periode van de Kennedy’s en Martin Luther King. De decennia erna zijn minder uitvoerig beschreven en worden in mijn ogen soms te snel afgehaspeld. Ongeloofwaardig zijn de liefdesgeschiedenissen.

Jammer, maar ik denk dat Follett te ambitieus was toen hij probeerde om de laatste 50 jaar van de vorige eeuw in één boek samen te vatten, zowel in de VS, Engeland, Oost-Duitsland als Rusland. De 1130 bladzijden heb ik me niet beklaagd, maar het boek zou in mijn ogen krachtiger geweest zijn, als Follett het niet in de Century-trilogie had ingekapseld en zich beperkt had tot de jaren ’60.

En nu hebben we allemaal verlof. Samen. We gaan ons tempo laten zakken, uitslapen, lezen, feesten en genieten van elkaar. Tijd maken voor de kleine dingen, genieten van de rust.

Als er één ding is dat ik jullie allemaal wens in deze kerstperiode is dat je de tijd neemt om te genieten van gezelschap, van jullie gezinnen, van familie en vrienden. Dat gaan wij hier alvast met volle teugen doen 😉

Veel plezier de volgende dagen!

All I want for Christmas is… – deel 2

Een week voor Kerstmis, het is dus hoog tijd voor het realistische kerstlijstje, nadat ik eerder al schreef waar ik écht naar verlang, maar wat zo moeilijk in te pakken is. En aangezien ik volgende week ook nog mijn verjaardag vier, mag ik me helemaal laten gaan.

Ik kijk altijd geweldig uit naar deze tijd van het jaar. Ik probeer ook altijd nog verlof te sparen zodat ik de kerstweken thuis kan zijn. Aangezien ik net voor Kerstmis verjaar, was het al van kleins af aan een bijzondere periode. Ik geniet er ook intens van om de kerstboom te zetten en de lichtjes aan te steken van zodra we thuis zijn. Om het gezellig te maken. Het is voor mij ook de periode van kerstmarkten, marsepein, snoepjes en glühwein (al komt dat er de laatste jaren niet zoveel meer van).

Het zijn de donkerste dagen van het jaar, maar in december vallen die voor mij altijd beter te verteren dan in januari. Ik geniet van de lichtjes en eigenlijk mag het nu ook echt wel koud zijn. En ik ben thuis (ik moet de baan niet op), dus laat het nu maar sneeuwen 😉

Tips om de kaap van de 41 wat te verzachten

Voor we aan de officiële feestdagen beginnen, mag ik de kaap van de 41 nog ronden. Vroeger leken mensen van die leeftijd in mijn ogen echt oud, maar nu ik er zelf geraakt ben, voel ik me in mijn hoofd nog erg jong. Maar tegelijkertijd heb ik wel al dochters van 13 en 10. Toch vind ik dat je moet blijven “zot” doen, al komen we nu stilaan wel in de fase dat de kinderen zich gaan schamen als ik in hun ogen “rare” dingen doe. “Mamaaa”, hoor je dan en dan rollen ze met hun ogen. Maar meestal kunnen ze er nog wel mee lachen (zeker als er niemand in de buurt is).

Toch, om de pijn te verzachten, het volgende lijstje:

1. een e-reader (de Tolino 2.0). Wij lezen ontzettend veel, zeker als we tijd hebben. Toen we vorig jaar op vakantie vertrokken (voor 3 weken) hadden we liefst 17 boeken bij. Dikke boeken. Enkel de echtgenoot zat op het einde van onze vakantie niet door zijn voorraadje boeken door. De oudste had haar 7 boeken uitgelezen, ook de 3 van haar jongere zus en was daarna aan die van de mama begonnen. 5 van de 7 had ze ook uit. Aangezien zij in de grote vakantie verjaart, lag haar verjaardagscadeau voor de hand.

Is ze enthousiast over haar e-reader? Min of meer. Het is geen boek. De zaligheid van een mooi boek, die geur, het bladeren van de nieuwe pagina’s… Maar het neemt in de auto een pak minder plaats in en de e-boeken zijn goedkoper. En als alle boeken uit zijn, bestel je gewoon een paar nieuwe. Een nieuw boek kopen ligt op vakantie in het buitenland niet echt voor de hand 😉 Laat de e-reader dus maar komen!

2. een kitchen-aid of meer realistisch: een nieuwe mixer. Morgen heeft de jongste met de klas haar “Cake for Life“. En dus heeft de mama cake gebakken. Veel cake. In totaal 12 stuks. Helaas heeft de mixer een goede maand geleden de geest gegeven. Het ding ging er letterlijk met een knal uit. Intussen mocht ik een mixer lenen, maar het apparaat is niet zo krachtig als de mijne was. Het duurt lang om het eiwit stijf te kloppen én ik voel het in mijn schouders.

Bij Jeroen Meus en Sofie Dumont zie je dan altijd de kitchen-aid staan blinken en cake maken lijkt bij hen zo simpel. Gewoon alle ingrediënten in dat blinkend ding en hup, daar is de cake. Maar ik ben dan ook weer niet bereid om 800 euro te investeren als je al een goede mixer hebt voor een tiende van de prijs.

3. een zwarte handtas. Helaas ben ik een moeilijk mens op het vlak van handtassen. (Ik hoor de echtgenoot intussen al zeggen dat dat niet alleen op het vlak van handtassen geldt). Ik heb sinds mijn eerste handtas eigenlijk altijd hetzelfde type handtas mooi gevonden. Helaas was dat type blijkbaar niet hip genoeg, want jarenlang vond ik het nergens meer terug. Tot vorig jaar. En dankzij de cadeaubon van mijn ouders, broer en zus mocht ik een cognackleurige variant de mijne noemen.

En dus was ik van plan om dit jaar voor mijn verjaardag de zwarte variant binnen te halen. Helaas. En alweer is “mijn” model eruit gehaald. Het was nochtans wel een enorm verkoopsucces. Jammer! Maar een zwarte handtas staat dus wel op mijn verlanglijstje, mogelijk voor de komende 10 jaar 😉

4. juwelen. Een klassieker, maar altijd goed. En ik ben gezegend met een echtgenoot met een uitstekende smaak qua juwelen. Mijn horloge begint stilaan betere tijden gekend te hebben. En dat vind ik eigenlijk echt wel verschrikkelijk zonde want het was een schoontje én helemaal mijn ding.

5. een pyjama van Woody. Helaas ben ik als winterkind NIET uitgerust met een interne chauffage. Ik heb het koud in de winter. En ook de kamerjas was er al bij toen de jongste geboren werd (in januari 11 jaar geleden) en is misschien wel aan een update toe 😉

Wishlist voor Santa

Kerst bij mijn ouders vieren we met pakjes. We trekken namen en iedereen maakt lijstjes van cadeautjes rond de 25 euro. Alle lijstjes zijn intussen al binnen. Ik ben dit jaar verrassend genoeg de laatste. Bovendien moet ik nog aan de cadeautjesjacht beginnen. Ook dat is niet van mijn gewoonte. Maar we hebben nog 10 dagen. Het is nog te vroeg om te panikeren 😉 En Heist-op-den-Berg is de ideale shopstad. Het komt allemaal in orde…

1. Boeken. Nog zo’n klassieker en voor mij altijd een voltreffer! Te kiezen uit:

• Anne Fortier – Het spoor van de amazones
• Ilja Leonard Pfeiffer – La Superba
• Pierre Lemaître – Au revoir là-haut
• NoViolet Bulawayo – We need new names

Franse boeken graag in het Frans, ik moet dringend mijn talen weer wat oppoetsen…

2. Kookboeken.

• Jeroen Meus – Dagelijkse Kost: Mijn 200 klassiekers
• Pascale Naessens – Kies maar, ik heb er nog geen enkel
• Het laatste van de Colruyt: Pottenkijken

3. Keukengerei.

• taartrooster(s)
• presenteervorm cake + deksel (= taartstolp, maar geen klassieke alstublieft)

Veel succes bij de cadeautjesjacht! En jullie? Zijn jullie al helemaal klaar voor de feesten? Of zijn jullie net als ik last minute shoppers?

Cake for Life

Al een paar jaar vragen de kinderen of zij niets kunnen doen voor “Music For Life”. Al een paar jaar zit “Cake For Life” in ons hoofd. We bakken samen cake, de kinderen gaan hem huis aan huis verkopen voor het goede doel. Maar al een paar jaar komt het er door tijdsgebrek niet van.

Dit jaar heeft de mama niet alleen de kerstvakantie vrij, maar ook de week ervoor. En dus opperde de mama een paar weken geleden bij de jongste of we niet aan onze “Cake For Life” zouden beginnen. Maar of dat niet in een project voor school kon. De meester van de jongste zat blijkbaar ook al even op een plannetje te broeden en dus vonden we elkaar. De klas van de jongste zal volgende week cake verkopen in de refter op school, op het oudercontact,… Bakkers van dienst zijn mama’s, papa’s, oma’s en opa’s van de klas van de jongste. De kinderen werken rond “Music For Life”, bepalen hun goede doel, kiezen een liedje uit en verkopen de baksels die wij aanleveren…

Woensdagnamiddag had ik een halve dag vrij. De kinderen waren aan het studeren, de papa was aan het verbeteren en dus besloot de mama al eens de “Cake For Life” uit te testen. Al zal het volgende week wel een versnelling hoger moeten (wegens nog meer cakes om te verkopen). En dus maakten we marmercake, chocoladecake en kokoscake met noten en appeltjes. Dat kostte me toch wel een kleine 3 uur. (Ik maakte ook nog witloofsoep omdat ik toch bezig was 😉 De cakes werden vandaag op het werk verkocht en daarna gingen de kinderen met veel enthousiasme de straat rond om de rest aan de man te brengen.

En dat deden onze dames uitstekend. Onze fijne buren bleken ook zeer enthousiaste goede doel-steunpilaren. Maar het was dan ook gewoon zeer lekkere cake 😉 Uiteraard hebben wij voorgeproefd. De jongste heeft de kokos-appel-notencake leren eten én we zitten hier intussen allemaal met een cake-indigestie… voor het goede doel uiteraard. De eerste 37 euro voor “Music For Life” is binnen.

Het grote geld zullen we allicht niet binnenrijven met onze “Cake For Life”, maar de kinderen doen iets. Ze kiezen een goed doel, ze zijn met de actie bezig, ze verkopen en geven hun zuurverdiende centjes zonder morren weg om iets voor een ander te doen. Dat mag ook wel eens in december, in de Sinterklaas-, kerst- en oudejaarsovervloed…

All I want for Christmas is…

Ja, ik ben er vroeg bij… en toch ook niet. Volgende week is het al december. De leukste maand van het jaar. Eerst de Sint, dan mijn verjaardag, Kerstmis, Oudjaar en Nieuwjaar… Dus dacht ik, laat ik al aan mijn lijstje beginnen. Kwestie van de omgeving nog voldoende tijd te geven om aan de torenhoge verwachtingen te voldoen 😉

Wat mag er onder mijn Kerstboom liggen?

1. Tijd

Het is een druk jaar geweest. Sinds november vorig jaar een nieuwe job, met weekend- en avondshiften. Het was toch wel even aanpassen. Het was intens en op sommige momenten heel zwaar. Maar binnenkort heb ik 3 weken verlof en daar kijk ik héél hard naar uit. Tijd voor de echtgenoot en de dochters. Tijd voor familie en vrienden. Tijd voor feestjes. Tijd om het ritme te laten zakken: uitslapen, rustig ontbijten, de krant lezen, lummelen in de pyjama. Tijd om eens wat series in te halen. Tijd om te fietsen, tijd om te lezen. Tijd om cadeautjes te kopen. Tijd om met de dochters naar de derde Hunger Games te gaan kijken. Tijd om te schaatsen. Tijd om intens van elkaar en van de simpele dingen des levens te genieten. Tijd om plannen te maken. Tijd om wat dromen uit te werken.

Plannen zijn er al. Ik wil koken en bakken; nieuwe dingen uitproberen in de keuken. Ik wil het huis van onder tot boven kuisen (dat zeg ik nu met veel goesting, maar als ik ervoor sta, zal het enthousiasme een pak minder groot zijn) en laten blinken. Ik wil gaan shoppen. Ik ben nog altijd op zoek naar een mooie wintermantel, maar ik heb deze herfst gewoon nog niet de tijd gehad om rustig op zoek te gaan. Dat wordt een projectje voor de solden. Een mooie jurk of een schoon ensemble is ook altijd welkom, maar eigenlijk gaat het niet om de “buit”, het gaat om het slenteren, het kijken, het genieten van elkaars gezelschap, het rustig lunchen,… Tijd dus, liefst met een grote strik errond!

2. Een voor en na mét fotoshoot

Ik zou het wel eens leuk vinden om een echte voor en na te beleven. Gestyled worden, professioneel make-upadvies krijgen (en de make-up ook natuurlijk), de haartjes deftig in de plooi laten leggen én dan een fotoshoot doen met man en dochters.

Allemaal op ons paasbest, maar wel geen stijve foto’s. Ik zou ons geluk van nu willen vastleggen. Zodat we in de drukke momenten of de momenten dat het wat moeilijker loopt, gewoon naar de foto’s moeten kijken om weer te beseffen hoe rijk we eigenlijk zijn. Wij samen, met onze twee prachtige dochters erbij.

3. Een galabal

Het zou leuk zijn om nog eens een dansfeest mee te maken. Een jaren ’90-fuif, met rock, techno, pop en af en toe een trage ertussen, dat ik nog eens met de echtgenoot kan “slowen”. In onze tijd was de uitgangsoutfit een jeans met een t-shirt. Daar zijn we intussen gelukkig uitgegroeid. De enige “chique” fuif (de meisjes in jurk, de jongens in kostuum) die wij vroeger meemaakten, was het galabal. Vandaar…

Graag in het gezelschap van de dochters, onze familie en vrienden. Om te dansen, gek te doen, bij te praten, om te genieten van elkaars nabijheid. Het mag met een dessertenbuffetje (van al dat dansen krijg je honger) en doorzakken is verplicht! De zon zien opkomen ook, al zullen we dat op onze leeftijd allicht nog een week uitboeten… Misschien moeten we een nieuwe Oudejaarstraditie installeren met onze eigen oude zakken-Sylvester-party?

December is gezellig. Altijd geweest. Ik heb het nooit “erg” gevonden dat ik in december verjaarde. Vaak wordt er dan gezegd dat je verjaardag verloren loopt tussen alle feesten, maar dat gevoel heb ik nooit gehad. Er werd altijd aan mij gedacht, er was altijd taart en ook voor een cadeautje werd altijd gezorgd.

Die gezelligheid, dat warme gevoel dat ik van thuis meegekregen heb, probeer ik nu aan mijn dochters door te geven. Om onze eigen warme traditie te installeren, zodat mijn dochters later met evenveel plezier hun jeugdherinneringen koesteren en op hun beurt weer doorgeven…

Mijn concrete materialistische wishlist voor december volgt later…

Wat willen jullie graag voor Kerstmis? Hebben jullie al lijstjes? Je mag altijd delen ter inspiratie 😉