Zalige zondag

Het was een zalige zondag. De zon scheen, Philippe Gilbert won de Ronde van Vlaanderen en ik raakte bij met een groot deel van de wekelijkse was en plas. Soms heeft een mens niet meer nodig dan dat om met een goed gevoel aan de werkweek te beginnen.

Dat we deze morgen uitsliepen, was uiteraard ook een hulp. Dat het zonnetje zo schoon scheen dat we de was buiten te drogen konden hangen, droeg ook zijn steentje bij. Dat onze dochters min of meer vol enthousiasme de was ophingen, was fijn. Dat ik tijd had voor mijn fietsrit deze morgen, was mooi meegenomen. Dat ik op een bepaald moment zo in de flow raakte dat ik zonder problemen 90 minuten volmaakte en 67 km aflegde, gaf me vleugels. Dat we de zonnebril mochten uithalen en onze nieuwe zomerjas konden showen, gaf de dag nog wat extra glans.

De namiddag brachten we door bij mijn ouders. Terwijl onze dochters zich geweldig amuseerden met hun kleinste neefje – we hoorden hun geschater vanop de bovenverdieping tot beneden, installeerde ik me met de pas gedroogde was achter het televisietoestel. Helemaal klaar voor de Ronde van Vlaanderen. En wat een race! Spanning, drama, onverwachte wendingen, valpartijen, mechanische pech: alle ingrediënten waren aanwezig om er een topeditie van te maken. En dat werd het ook, met Philippe Gilbert als verdiende winnaar. En toch was het zo’n editie waarbij je achteraf denkt: “als… dan…”. Had Van Avermaet Vlaanderens Mooiste kunnen winnen zonder de tuimeling van Sagan? Ik geloof van wel. Waar zou Boonen geëindigd zijn als zijn fiets hem niet in de steek gelaten had? Had ik de koers nog nét wat beter kunnen volgen als ik niet had moeten strijken? Daar ben ik ook zeker van ;-).

(www.pinterest.com)

Maar het was zo’n dag dat alles in de plooi viel. Het was rustig, fijn en gezellig. De batterijtjes zijn opgeladen, we zijn klaar voor onze laatste 3 werkdagen. En dan vervoeg ik de echtgenoot en de dochters in hun paasvakantie. Dan gaat de riem er eventjes af. Dan slapen we uit, maken we tijd voor elkaar en schakelen we een tandje terug. Dan wordt het elke dag zondag. En volgend weekend laten we de was en de plas even voor wat het is. Want volgende zondag is het Parijs-Roubaix. Dan wint Tom Boonen zijn vijfde Kassei. Daar wil ik geen moment van missen. Want wielergeschiedenis maak je niet zo vaak mee in je leven…

Advertentie

Taxi Mama

Woensdag, mijn vrije dag. Normaal gezien een rustpunt in de week. Uitslapen, op het gemakje ontbijten, de krant lezen, mijn uurtje fietsen, bloggen en wat huishoudelijke taken bijwerken. Dat is toch het plan. Maar vandaag viel het een klein beetje in het water. Mama mocht al van ’s morgens vroeg taxi spelen en is pas gestopt met rijden rond 21 uur deze avond.

Normaal gezien is de voormiddag voor mij. Me-time. Dan heb ik het huis voor mij alleen en kan ik (een beetje) mijn goesting doen en (een beetje) achterstallige huishoudelijke klusjes wegwerken. Maar vanmorgen moest ik er niet alleen vroeg uit, ik mocht meteen ook de oudste wegbrengen. Ze gingen immers met de klas op uitstap, maar moesten er wel zelf geraken. Amper terug thuis kon ik opnieuw vertrekken: de jongste heeft immers examens en had vandaag al om 10 uur gedaan. Na een uurtje op de hometrainer was het alweer snelsnel de wagen in. De excursie van de oudste was afgelopen en dus moest ze ook opgehaald worden.

In de namiddag hebben onze dochters dansles. En dus staan we ook nog een hele namiddag paraat met onze taxi. Normaal gezien verdelen de echtgenoot en ik de ritjes, maar hij had nog schoolverplichtingen. En dus mocht de mama ook de hele namiddag voor haar rekening nemen. Eigenlijk heb ik niks fatsoenlijks gedaan vandaag, en toch ben ik moe.

Maar we klagen niet (of maar een klein beetje) want stiekem vind ik die ritjes wel leuk. Het is quality time met de dochters: we babbelen, we lachen en ik krijg te horen waar ze mee bezig zijn en hoe het allemaal loopt in hun tienerlevens. Ook al zijn de ritjes kort, te kort om in te gaan op de zware dingen des levens, toch geniet ik ervan. Het zijn zo van die kleine geluksmomentjes waar ik achteraf met een warm gevoel aan terugdenk. Als ik eindelijk uitgeteld in de zetel zit.

Waar ik blij van word…

De dagen zonder klagen zijn vandaag gestart. Ook bij mij. Niet dat ik dat ooit 10 dagen op een stuk volhoud. Maar het begin was er vandaag alvast (min of meer). In plaats van uiting te geven aan bepaalde frustraties zal ik deze avond nog eens een “tourke du living” fietsen op mijn hometrainer en maakte ik vandaag, op de Internationale Dag van het Geluk, een lijstje van de (kleine) dingen waar ik gelukkig van word.

1. De echtgenoot en de dochters. Uiteraard. Mijn grootste bron van geluk.
2. Uitslapen
3. Zon en vakantie
4. Een heerlijk rustig ontbijt met de krant erbij
5. Een verse mattentaart bij dat ontbijt
6. Dat éne kopje Caffé Latte ‘s morgens
7. Rondhangen in pyjama
8. Mij klaarmaken voor een feest, met alles erop en eraan: mooie kledij, haren en maquillage in orde en dan de blik van de echtgenoot als hij me ziet
9. Een concert van Bruce Springsteen, Pearl Jam, Snow Patrol,…
10. Een lang vergeten liedje dat je opeens terug op de radio hoort
11. Bloemetjes
12. Chocolade
13. Het allereerste Italiaanse ijsje op vakantie
14. Een grapje dat lukt: met uitgestreken gezicht een valse bewering brengen, je toehoorder er laten in trappen en dan al na een paar seconden “strijk gaan”
15. De jongste kietelen
16. De laatste knuffel voor het slapengaan
17. De slapende dochters nog even een kusje gaan geven als ze in hun bed liggen – niets schoners dan de onschuld van je kind
18. Samen de slappe lach krijgen
19. Met de dochters en de echtgenoot op uitstap
20. Bijkletsen met vriendinnen
21. Headbangen en dansen in het algemeen
22. In onze tuinzetel met een boek “een kleurke opdoen” in de eerste zon van het jaar
23. Eindelijk dat éne ding vinden waar je al zo lang naar zocht, of het nu een kledingstuk is, dat éne perfecte paar schoenen, iets voor in huis of een fantastisch mooi boek
24. Hoge hakken – om op te staan natuurlijk, van erop lopen word je net iets minder gelukkig
25. Fietsen als je het goede ritme te pakken hebt
26. Kussen en flirten met de echtgenoot
27. Mijn zonnebril opzetten
28. De eerste keer blote benen in de zon
29. In bed kruipen – van zodra het opgewarmd is
30. Lege wasmanden en een opgeruimd huis – dat eerste kwartier nadat de kuisvrouw is geweest

(www.quoteaddicts.com)

Een gouden randje

Soms zijn er zo van die dagen dat alles in de plooi valt. Dinsdag hadden beide dochters een dagje vrij na hun examens en gingen we een dagje shoppen. Met 4 tieners beleefde ik een fijne dag. Er werd getaterd, er werd geshopt, er werd gelachen en veel genoten. Van het gezelschap, dat na een beetje gewenning perfect ineen klikte. Waar we ’s morgens nog twee paartjes hadden, keerde ik ’s namiddags met een fijn viertal terug huiswaarts.

Bovendien was er daarna nog een lagere school-reünie voor de oudste. 4 jaar zijn ze intussen allemaal hun eigen weg gegaan. Zitten ze op verschillende scholen, in verschillende richtingen. En toch houden ze eraan om jaarlijks nog minstens een keertje terug samen te komen. Dan is het 10 minuten wat vreemd, wat aftasten, maar daarna vliegt de tijd voorbij. Dan wordt er gebabbeld, gegiecheld, geposeerd en gepost. Dan lijkt het opnieuw alsof de tijd heeft stilgestaan, alsof het gisteren was toen ze nog samen de schoolbanken deelden. Dan zie je gewoon 6 meisjes die elkaar goed kennen, plezier hebben samen en het fijn vinden om in elkaars gezelschap te zijn.

De mama zit dan samen met de echtgenoot in een andere kamer en doet alsof ze een boek leest. In werkelijkheid geniet ze stiekem van het gezelschap in huis, doen het gegiechel, de lachsalvo’s, de plagerijtjes en het gefluister haar ook deugd. Ze kijkt naar haar dochters en kan niet trotser zijn op de manier waarop ze in het leven staan: op hun vriendschappen, op hun gehechtheid aan elkaar en hun vriendinnen. Wanneer de meisjes dan ’s avonds, als het huis opnieuw leeg is, verzuchten dat het zo’n fijne dag was en moe en tevreden in hun bed kruipen, is ook de mama gelukkig.

Het was een dag met een gouden randje. Van genieten van de kleine dingen. Een dag waarop opnieuw bleek dat geluk niet te vinden is in het hebben, maar in het beleven en het delen. Die avond ging ook de mama slapen met een warm gevoel en was de trieste realiteit heel eventjes mijlenver weg.

http://www.pinterest.com

Tijd voor “hygge”

(www.pinterest.com)

Nu de herfst volop in het land is, de regen met bakken uit de lucht valt, de wind giert en het vroeg donker is, trekken wij ons hier terug in de gezelligheid van ons huisje. Blijkbaar zijn we daarmee hip, want we volgen zo volledig de nieuwste Deense hype, hygge. Volgens de Libelle van deze week, het “nieuwe geluksrecept”. Naar verluidt komt het Nederlandse “gezelligheid” het dichtst in de buurt. Kort door de bocht betekent hygge dat je je geluk vindt in de kleine dingen en volop profiteert van die simpele geluksmomenten, als tegengif tegen de koude, donkere, sombere maanden die we voor de boeg hebben.

Wat betekent hygge voor mij in deze donkere maanden?

1. Gezellig onder een tv-dekentje in de zetel hangen, tegen elkaar aan, met de kaarsjes aangestoken
2. Een kop warme chocomelk met échte chocolade
3. Liefst daar nog een versie brownie bij, en die mag gerust nog een beetje warm zijn
4. Nog even in de slaapkamer van de dochters binnenspringen vooraleer wij gaan slapen, een kusje op hun voorhoofd drukken en één van beiden iets onverstaanbaars horen mompelen
5. In je warme bed kruipen onder het warme donsdeken, lekker gezellig tegen elkaar aan
6. Verse lakens
7. Uitslapen
8. Een verse mattentaart, de weekendkrant en eindelijk tijd om die helemaal te doorbladeren
9. Een goed boek lezen en niet kunnen stoppen, ook al staan er alweer een paar manden strijk te wachten
10. De allereerste voetstappen zetten in verse sneeuw
11. In bad zitten weken tot je vingers en tenen helemaal gerimpeld zijn
12. Als het vriest dat het kraakt toch buiten gaan tot je gezicht helemaal koud is en dan terug binnen de warmte induiken
13. Samen uitgaan, de tijd hebben om je eens helemaal mooi te maken en dan zijn gezicht als hij je te zien krijgt
14. Dat éne kopje Caffe Latte ’s morgens
15. Een onverwacht fijn gesprek, met de dochters, met de echtgenoot of met een vriendin
16. De post-examen winkeluitstap met de dochters en hun vriendin(nen). Genieten van de gezellige (jonge) drukte.
17. Die éne Neuhaus-praline die sowieso bij het winkeluitstapje hoort
18. De kerstboom versieren
19. Op zoek gaan naar het perfecte cadeautje voor de echtgenoot en de dochters en hun onbetaalbare gezicht als ze het openen
20. Het allereerste marsepeinen varkentje, mariabeeldje of chocolade mannetje van de Sint
21. Het moment dat je de deur van je werk uitwandelt en je vakantie officieel is begonnen
22. De gezichten van de dochters en daarna de neefjes en het nichtje met Sinterklaas
23. Comfort food voor de dochters en de echtgenoot tijdens de examens en hun onderlinge samenhorigheid
24. Het allerlaatste examen en de opluchting/vreugde/vrolijkheid van de dochters dat het alweer achter de rug is
25. Een serie bingewatchen tijdens het verlof en er nog eentje bijdoen omdat je toch kan uitslapen… en toe, alstublieft, nog eentje? Echt de allerlaatste (vanavond)…

Dat Deense concept, die “hygge”, het heeft écht wel iets. Alleen al door dit lijstje te bedenken en samen te stellen, begin ik op slag uit te kijken naar die nochtans donkere maanden die eraan komen ;-).

Home sweet home

Een weekje verlof met zijn viertjes, een weekje thuis. Geen (reis)plannen, geen weekendje weg, gewoon thuis de batterijtjes opladen. Niet dat het rustig was. Daar zorgden de dochters met hun rijk gevulde programma wel voor. Bovendien had ook de mama een paar to do’s op haar lijstje staan. De echtgenoot werkte dan weer zijn schoolwerk wat bij. Saai? Nee hoor, voor mij was het deze week echt genieten.

Laat me duidelijk zijn, ik ga graag op reis, ik ontdek graag nieuwe steden en ben er graag eens helemaal uit. Maar tegen korte tripjes zie ik hoe langer hoe meer op. Dat thuiskomen na een drukke werkweek, razendsnel inpakken, alles in de auto gooien en nog een paar uur onderweg zijn in een lang uitgesponnen avondspits met allemaal mensen die op hetzelfde moment hetzelfde lumineuze idee hebben, om dan een paar nachten slecht te slapen in een vreemd bed: is dat ontspanning?

Eens je je bestemming en je gezelschap hebt bereikt, valt het allemaal wel in zijn plooi en is het meestal wel de moeite waard, maar na een paar daagjes keer je dan terug huiswaarts en kan je meteen terug in je werkritme stappen. Soms vind ik dat “much ado about nothing”. Je keert vermoeider terug dan je vertrok en dan je zou zijn als je gewoon was thuisgebleven. Al je thuiswerk is blijven liggen en bovendien heb je jezelf nog eens met extra werk opgezadeld. Dat je dan tussen het werken door kan afhandelen.

Neen, dan doe je mij meer plezier met een rustige vakantieweek thuis. Lekker uitslapen, op het gemakje ontbijten met de krant erbij. Rustig de tijd nemen om het huishouden bij te werken of om uitgebreid te koken voor ons allemaal. Genieten van een uitgebreide lunch met een paar vriendinnen, van een Ikea-uitstapje met ons viertjes, van een wandelingetje met de hond of van een boekenbeurs-verkenning met de echtgenoot en de dochters tijdens mijn middagpauze (tussen de drukte van de dag door). Chauffeur spelen voor de dochters. ’s Avonds samen in de zetel zitten, met de dames des huizes naar Gossip Girl kijken, met de kaarsjes aan. Of gieren met “Wat als?” met een glaasje wijn erbij. Of oprecht ontroerd worden door “Finding Dory”, alweer een pareltje uit de Disney-stal.

Er was tijd om bij te praten, om te discussiëren, om terug eenzelfde gezinsgolflengte te vinden. Om elkaar te plagen, te kietelen en samen te lachen, tot de tranen over onze wangen rolden. Het is een luxe dat onze tienerdochters er nog voor open staan en er in hun drukke schema, tussen de activiteiten en de vriendinnen door, ook nog een plekje voor vrijhouden. We kiezen er ook bewust voor om onze dagen niet te vol te plannen en ruimte te houden voor het onverwachte: een leuk bezoek, een last minute uitstapje. En hebben we eens geen zin, dan gooien we de planning om en maken we ruimte voor wat rust in huis. Dan lezen we een boekje in de zetel, of in ons leeshoekje in de veranda. Dan vind je hier vier gezinsleden die verspreid doorheen het huis allemaal aan het lezen zijn. Allemaal weggezonken in hun eigen imaginaire boekwereld.

Is het hele to do-lijstje voor deze week afgewerkt? Natuurlijk niet. Was dat belangrijk? Niet echt. De batterijtjes zijn in ieder geval opgeladen, we zijn er weer klaar voor om de school-, werk-, hobby- en andere druktes te trotseren de komende weken. Vanaf maandag toch, nu nog even niet. Nog twee daagjes energie tanken thuis ;-).

(www.justhappyquotes.com)

Vakantieplannen

Een rustige week thuis met ons viertjes. Een beetje uitblazen, op het gemakje het huishouden wat bijwerken en vooral veel kwalitijd met ons viertjes. Dat was het plan. Maar toen begonnen ook de tienerdochters hun agenda in te vullen. Blijkt dat er intussen nog één lege dag overblijft voor gezinsplannetjes. De rest van de dagen hebben de tienerdochters gevuld en “mogen” wij voornamelijk opdraven als chauffeur.

Weg zijn de dagen dat onze dochters op ons vertrouwden om hen te entertainen en dat een vakantie thuis wel eens eindeloos lang kon lijken. Dat ze na een voormiddag al doorheen “al” hun speelgoed waren en “zich verveelden”. Dat ze nog een halve dag later vooral op elkaars kap zaten en we dan maar het huis uit trokken om hen even af te leiden en daar niet echt geweldig in slaagden. Want wat de ene fijn vond, kon de andere weer een pak minder appreciëren.

Maar het kon ook anders. Soms hadden ze net voor de vakantie iets kleins mogen kiezen uit de speelgoedwinkel. Bij ons ging het dan vaak over een klein doosje Playmobil. Waarop ze papa dan smeekten om de rest van de dozen van zolder te halen, die vaak amper een paar weken eerder opgeruimd waren. Een hele week lang werden er dan hele Playmobildorpen gebouwd en waren ze urenlang zoet met het zoeken naar nog meer spulletjes voor hun huizen in de verschillende dozen. Een hele week lang stond onze eettafel dan volgebouwd met huizen, winkels, de school en andere gebouwen en stonden verschillende dozen open rond de tafel. Op mama’s vraag om ’s avonds alstublieft toch een beetje op te ruimen, klonk het unisono, “maar dat kan niet, mama, mag het alstublieft blijven staan, we hebben hier zo lang aan gebouwd en we gaan morgen écht waar nog verder spelen”.

Die tijd ligt intussen achter ons. Kleine meisjes worden groot. Intussen wordt er gelezen, geshopt, bouwen ze dorpen op de computer en hangen ze voor tv. Kunnen ze elkaars tv-smaak niet altijd waarderen, maar trekken ze toch samen aan hetzelfde zeel als ze de mama en de papa willen overtuigen om nog één aflevering te mogen zien, “alstublieft”. En sinds ze allebei in het middelbaar zitten, wordt er opvallend vaak met de vriendinnen afgesproken. Hier, bij de vriendinnen thuis, of om samen iets te doen. Sindsdien zijn wij chauffeurs, die vooral last minute nog een wijziging van plannen mogen opvangen.

En dus zullen vooral de mama en de papa deze week veel kwalitijd samen hebben en wordt het al een hele boekhouding om bij te houden wie wanneer waar zit. Maar ’s avonds hangen we wel samen in de zetel. Dan installeren we ons onder onze tv-dekentjes en kijken we samen “Gossip Girl”. De papa zucht dan eens diep, neemt een boek en trekt zich strategisch terug in de leeszetel in de tuinkamer. Geen grootse plannen deze week, maar vooral veel genieten van de kleine geluksmomentjes samen.

Juli was…

Met een paar dagen vertraging wegens schilderwerken in huis, toch nog een maandoverzicht. En juli stond volledig in het teken van vakantie, Italië, vriendschap, rust, genieten en ons gezin.

Italië. Wat het Songfestival allemaal niet kan doen. Dat een Italiaanse deelname zoveel indruk kan maken dat het al die jaren later nog gevolgen heeft. Toen ik als 13-jarige bakvis viel voor de knappe ogen van Raf, zat de verleiding in het complete plaatje. Het melancholische nummer (Gente di mare), de onbegrijpelijke taal, het contrast tussen de in mijn ogen zachtere, verlegen jongeman aan het begin van zijn carrière en de ietwat brute, vol zelfvertrouwen zittende zanger met reputatie. Het liedje bleef bij, de zangers verdwenen naar de achtergrond, maar ook de taal bleef sluimeren. 4 jaar later was de keuze voor Italiaans er eentje vanuit het hart.

Toen we 5 jaar geleden voor het eerst met onze meisjes naar Italië trokken, voelde dat voor mij een beetje als thuiskomen. Het lekkere eten, de rust, de zon, de mentaliteit, het Italiaans. En het zaadje is intussen ook bij de dochters geplant. Vooral de oudste is helemaal mee in het Italiëverhaal. Al liet ook de jongste dit jaar weten dat ze Italiaans wil leren, zodat ze zich kan redden als ze later naar Toscane trekt. Tot afgrijzen van de echtgenoot, die het tijd vindt om de Italiëzotheid wat te laten rusten.

Vriendschap. 5 jaar Italië, 4 jaar Noorse ontmoetingen. We kijken er met zijn allen naar uit. En dat allemaal dankzij de vriendschap die de jongste 5 jaar geleden sloot met een Noors leeftijdsgenootje. Twee dolle weken, samen spelen, samen zwemmen, communicatie met handen en voeten en dankzij vertalingen van de papa’s die daardoor ook veel contact hadden. Twee jaar later volgde een nieuwe toevallige ontmoeting en kregen we weer 2 prachtige weken samen.

Intussen regelen we ontmoetingen via Facebook en tellen we allemaal af. Het klikt nog altijd tussen de meisjes, die 10 minuten nodig hadden om te ontdooien, maar daarna geen moment uit elkaars buurt te vinden zijn. Tussen de papa’s, die samen voetbal kijken en politiek bediscussiëren. Tussen de mama’s, die over hun dochters en hun wegen naar volwassenheid ideeën uitwisselen. Samen zonnen, samen zwemmen, samen eten, samen praten. Grappig hoe je over de grenzen heen toch telkens opnieuw zoveel gelijkenissen ontdekt. Zoveel meer dat we delen dan dat ons scheidt. Op naar de volgende ontmoeting. In België, Noorwegen of Italië dan maar weer…

Talen. De echtgenoot en ik zijn talenmensen. Hij Germaans, ik Romaans. Maar we delen een liefde voor boeken. Taal als communicatiemiddel was meer iets voor hem. Hij stapt makkelijker op mensen af en staat meer open voor contact. Ik ben voorzichtiger. Ik zal daardoor soms ook afstandelijker overkomen, terwijl ik niets liever zou willen dan meepraten. Maar intussen hoort het bij vakantie. En nog steeds is hij vlotter en legt hij makkelijker contact, maar ik heb bijgeleerd.

Het mooiste is echter te mogen zien hoe de dochters zijn opengebloeid. De jongste lijkt op haar papa. Geen problemen met communiceren, in welke taal dan ook. Of met handen en voeten, maar binnen de kortste keren heeft ze wel vriendjes en vriendinnetjes. Zij werd in de loop der jaren wat kieskeuriger, leerde dat je soms wel eens het deksel op de neus krijgt als je te open bent. De oudste neigde wat meer naar de mama en had soms een duwtje in de rug nodig. Kreeg in het prille begin wel eens hulp van de zus, maar wil dat niet langer en overwint zichzelf. En doet dat met brio en geniet ervan. Ze krijgt hoe langer hoe meer communicatietrekken van de papa. En de mama kijkt toe en geniet. Ons grootste cadeau voor hen is misschien wel hun openheid naar en interesse in anderen.

Rust, genieten en ons gezin. Je hoeft er uiteraard niet helemaal voor naar Italië te reizen, maar onze 3 weken samen hebben ons wel deugd gedaan. Ruimte maken voor elkaar, voor onze dochters, is makkelijker als er een hele dag geen “moetjes” op je programma staan. Als je niet in de sleur zit van werk, huishouden, school, taken… En dan kom je thuis met het vaste voornemen om de Italiaanse stemming ook thuis vast te houden, maar al snel slorpt de realiteit je weer op. Ben je weer aan het wassen, plassen en schilderen voor je er erg in hebt. Dan zijn de dochters een weekje naar zee met hun grootouders, schilderen de mama en de papa intussen de woonkamer en is het de jongste die elke avond aan de telefoon vraagt: “hebben jullie vandaag wel al me & you-time gehad?”.

Maar misschien zit dat genieten vooral in de kleine dingen. In een dag samen schilderen en samen meezingen met “Radio Nostalgie”, waar ze verdacht veel nummers uit onze jeugd draaien. In het aftellen en uitkijken naar het moment dat we de dochters kunnen ophalen en ze weer thuis zijn. In het getater de hele rit naar huis. In het samen zijn met elkaar en met fijne mensen. In het nu leven. Niet blijven hangen in wat had kunnen zijn, wat anders had gekund of gemoeten. Geen zorgen maken over wat morgen komt, maar gewoon vandaag genieten. Lukt dat? De ene dag wat beter dan de andere, maar misschien zit de schoonheid vooral in het proberen, elke dag opnieuw, en minder in het slagen zelf.

Als ik dat nu eens meeneem naar augustus?

Een beetje Italië in België

We zijn terug in het land. Onze jaarlijkse vakantie zit er jammer genoeg op. 2 weken Italië en we hebben met volle teugen genoten. Van het weer, het lekkere eten, de ijsjes, het zwembad, de uitstapjes, het gezelschap en van elkaar. Een verslag, onze hoogtepunten en mindere belevenissen, de vakantieversies van mijn “Stommiteiten”,… volgen zeker nog de komende weken.

Maar wat een terugkeer! Voor één keer kwamen we niet in een temperatuurshock terecht, maar kregen we bij onze thuiskomst Italiaanse temperaturen. Kwestie van de overgang dit keer wel verteerbaar te maken. Dat was de voorbije jaren wel eens anders, met als triest dieptepunt die keer dat we in Turkije vakantie vierden, er vertrokken met bijna 40 graden en een dagje later ontwaakten bij een Belgisch grijze 12 graden.

Bovendien hebben wij hier wel meer trucjes om het vakantiegevoel nog even te laten doorleven. Vakantiesouvenirs hadden we dit jaar niet meer bij. De kinderen hebben geen Italiaans T-shirt of zilveren oorhangertjes gekozen op één of ander marktje of bij één of ander stadsbezoek. Een T-shirt dat ze in eerste instantie met veel enthousiasme aan iedereen showen, maar dat na de zomervakantie vrij snel ergens in een hoekje van hun kleerkast terecht komt om nooit meer op te duiken. Te veel vakantiesfeer, niet geschikt voor op school en een jaar later blijken ze er helemaal uitgegroeid. Als dat fantastische T-shirt al de Belgische after-reis-was overleeft, want ook dat is niet altijd een zekerheid.

Of de oorringetjes, die “gespaard” worden voor de speciale gelegenheden, maar waar na één lange, intense feestavond toch van blijkt dat onze dochters er allergisch op reageren. En de hangertjes dus toch geen “echt zilver” blijken te zijn, ook al was de verkoper op het marktje héél erg zeker van zijn stuk. Of die helemaal verkleurd blijken te zijn na een douchebeurt, waarop we samen beslissen dat groen uitgeslagen oorbellen misschien toch niet de meest ideale keuze zijn voor meisjes met een heel gevoelige huid.

Dit jaar brachten we uit onze agriturismo wel zelfgemaakte wijn, olijfolie en pasta mee. Zodat we ook de komende weken af en toe nog eens Italië op ons bord kunnen brengen. Of van een mooie zomeravond genieten met een heerlijk glaasje witte wijn. Al mag de pasta van de echtgenoot en de dochters nog wel even in de kast blijven. Na 2 weken Italiaans eten hebben mijn huisgenoten hier even behoefte aan normale Belgische kost. Wat ik wel begrijp, maar ergens ook jammer vind.

Toen we lang geleden, in het vijfde middelbaar, op Romereis gingen, bleek ik al de enige te zijn die het absoluut niet erg vond dat er bij terugkeer een lasagne op het menu stond. Daar waar de jaargenoten al dagen aan het fantaseren waren over de gerechten die ze in België wilden eten, genoot ik intens van al dat Italiaans heerlijks en mocht dat voor mij gerust nog even blijven duren. Ik had ook absoluut geen nood aan het McDonald’s-uitstapje in Rome waar iedereen naar aftelde. Maar volgende week zijn we al 10 dagen terug thuis, dan wordt het  dringend tijd om nog eens wat Italiaans op ons menu te zetten. Toch?

Ook ontbijten doe ik momenteel nog altijd op zijn Italiaans. Vorig jaar ontdekte ik de ontbijtgranen van “Gran Cereale”. Al bij ons eerste Coop-bezoekje bleek dat ze dit jaar hun gamma zelfs nog uitgebreid hebben, met een chocoladeversie. Zalig! En dus sloeg ik meteen een voorraadje in, sleurden we dat mee de Alpen over en kan ik me ’s morgens nog even in Italië wanen als ik in onze veranda geniet van de Belgische zomer. Jammer genoeg zijn die dingen maar beperkt houdbaar en dus zal ik binnen een paar weken weer moeten overschakelen naar het Belgisch brood of de Amerikaanse graanvarianten.

Maar tegen dan is het “dolce far niente-gevoel” allicht ook al uit mijn systeem en word ik weer helemaal in de Belgische hectiek gezogen. Ook al nemen we ons elk jaar voor om toch een beetje Italiaanse rust te behouden, om toch wat meer te genieten, om onze pauzeknop van op vakantie ook tijdens het jaar wat meer te activeren. En ach, misschien duren mooie liedjes niet lang, maar we doen toch weer een poging. De wijn staat hier al koud ;-).

Eind goed, al goed…

Dat het niet mijn jaar is, 2016. Of dat het alleszins niet goed begonnen is. Even terug naar maandag. Dat ik blij zou zijn als de week voorbij was, liet ik toen optekenen. Drukke week voor de boeg: een aantal avondverplichtingen zowel voor de echtgenoot als voor mij. Tussendoor ook nog repetities van de jongste voor haar communie en the usual hobbysuspects van de dochters.

Zoiets mag je nooit zeggen. Want ergens beslissen ze dan om nog wat “drama” toe te voegen. Om het nog wat spannender te maken. En dus ging ik maandagavond plat door een hevige buikgriep. Alweer. Dinsdagmorgen naar de dokter en direct vermelden dat het “net deze week communie is”. En uiteraard doen wij het feestje thuis. Gerustgesteld worden, want “tegen woensdagavond zal je je echt wel beter voelen. Maar voor nu moest ik me overgeven aan de ziekte: slapen, liggen en wachten tot het keert.”

Niet dat je veel keus hebt, als je je nog geen kwartier kan ophouden. Maar je doet wat de dokter zegt en leeft op hoop. Tegen woensdag begin je stilaan opnieuw te eten, maar dat was niet meteen een succes. Tegen woensdagavond doe je de dochters van en naar de dansles en moet je tussenin gaan liggen “om van de rit van een kwartier te bekomen”. Waarop je beseft dat het nog niet beter is en je toch wel even panikeert.

Toen de kinderen jong waren, en ze weer eens “doodziek” waren of “ongeneeslijke pijnen” hadden, noemde ik hen “hypochonders” of “malades imaginaires”. Ik beken, het is erfelijk en ze hebben het van mij. Want woensdagavond overviel me een zwarte bui waarbij ik écht geloofde nooit meer normaal te zullen eten. Bovendien was ik er even rotsvast van overtuigd dat ik de volgende dag onmiddellijk door de dokter doorverwezen zou worden, want dat er écht iets serieus met mij aan de hand zou blijken te zijn.

Hét bleek een maagontsteking te zijn. Nieuwe pilletjes én de belofte dat ik me snel beter zou voelen. Maar dat ik toch nog een paar dagen op mijn eten zou moeten letten. En gelukkig keerde het inderdaad (snel). Vrijdag was ik in staat de geplande kookactiviteiten te laten doorgaan en het feest – onder de deskundige leiding van mijn mama, de vol-au-vent-specialiste – degelijk voor te bereiden. Tegen vrijdagavond waren we klaar met onze mise-en-place, maar zat ik wel uitgeteld in de zetel. Want dat eten, dat lukte nog niet helemaal. Dat de week mij een bonus van een paar kg opleverde, was gezien de outfit, de enige meevaller. Geen corrigerend ondergoed voor mijn ingebeelde buik, want die was er écht niet meer.

Maar wat waren we zaterdag blij en ontroerd, toen we ons kleintje alweer een stap vooruit zagen zetten. En zelfs de weergoden waren ons gunstig gezind: net tijdens de blijde intrede van de communicantjes besloot de zon (even) voluit te stralen. Ze genoot met volle teugen, ons meisje. Ze zag er prachtig uit, ze genoot van het gezelschap, ze straalde op haar feestje. En tegen halftien was ze op en kroop ze uitgeteld haar bedje in.

En de mama? Die was allang blij dat we het gehaald hadden. Dat er geen nieuwe zieken in huis waren bijgekomen. Dat het eten gelukt was, dat er genoeg was voor iedereen en dat het lekker was. Dat de mama nog steeds niet normaal kon eten, zich tevreden moest stellen met mini-porties en geen glaasje prosecco of wijn aandurfde, was uiteindelijk maar een voetnootje bij een voor de rest geslaagd feestje. Maar dat we stiekem toch een beetje blij zijn dat het achter de rug is, dat we even uit de feestjes zijn en dat het nu eventjes wat rustiger wordt.