Winterse examens #as we speak

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Examensfeer. Het is weer die tijd van het jaar. De dochters en de echtgenoot zijn volledig ondergedompeld in het december-examensfeertje. De oudste is halfweg, ze moet nog een week, de jongste eindigt vrijdag al. De echtgenoot heeft al een paar examens binnen, maar het gros van zijn verbeterwerk moet nog komen: het wordt nog een pittige eindspurt. Maar we maken er het beste van: zij werken hard, en dus is de mama solidair. De strijk, die na een drukke werkweek volledig was blijven liggen, is sinds dit weekend zo goed als bijgewerkt. Tja, als een mens geen uitstapjes kan maken én er absoluut geen lawaai in huis gewenst is (de stofzuiger is dezer dagen verboden terrein 😉), dan kan je niet anders dan stilletjes achter de strijkplank kruipen en strijken. Joepie, we hebben weer kleren!

Sinterklaas. Hij was relatief laat dit jaar, we dachten eigenlijk dat hij dit jaar ons huis was vergeten. We hebben hier wel een goed karakter, maar dat we altijd braaf zijn, kunnen we toch ook niet beweren. Maar op Sinterklaasdag zat er toch een briefje in het schoentje van de dames. De Sint brengt huize Tifosa EINDELIJK (als je onze dochters moet geloven 😉) de 21^ste eeuw binnen met een Netflix-abonnement. Onze meiden waren al langer vragende partij en dus zijn we gezwicht voor hun smeekbeden. Dat, en het feit dat er de laatste weken ABSOLUUT NIKS op tv was. Maar de goedheilig man is niet dom natuurlijk, het abonnement zal pas ingaan nadat het laatste examen is afgelegd. Er moet hier eerst wel nog gewerkt worden natuurlijk!

Sneeuw! Ik ben een winterkind. Als ik niet moet rijden en het huis niet uit moet, dan ben ik dol op sneeuw. En dus waren we gisteren blij dat er hier eventjes toch witte vlokjes uit de lucht vielen. Dat we een sneeuw-beer konden maken en even met sneeuwballen konden gooien. Niks beters om de examenstress (Latijn en Wiskunde) even van ons af te zetten. We haalden met zijn allen een rooie neus en gingen er daarna extra hard tegenaan.

Dat het vandaag opnieuw volledig wit kleurde, was net iets minder leuk. Al hadden wij hier in het Antwerpse het geluk wel aan onze zijde: ik was al op mijn werk vooraleer de sneeuwstorm toesloeg en had er deze morgen weinig of geen last van. Deze avond was het net iets minder: de trein had 20 minuten vertraging en het was absolute chaos in het station. Maar we zijn thuisgeraakt! En dan blijft het toch ook schrikken: in Leuven was de sneeuw al zo goed als weggesmolten terwijl mijn auto een jasje van zo’n 10 centimeter dik droeg. Dat die paar centimeters sneeuw elke keer opnieuw zo’n chaos veroorzaken, is eigenlijk niet te vatten als je weet dat er landen zijn waar het een ganse winter wit ziet. En daar blijft de economie ook draaien.

Wij tellen hier intussen af naar betere tijden: nog een dikke week en de dames des huizes hebben vakantie. Als dat geen mooie vooruitzichten zijn…

Advertentie

Boeken, muziek en sport #as we speak

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

De weken kabbelen voorbij, we hebben de herfst intussen omarmd, we mochten al eens een uurtje langer slapen, maar schrikken nog elke dag als het ’s avonds weer veel te vroeg donker wordt. De kachel werd zelfs al een keertje aangestoken, we genieten van de kaarsjes en de huiselijke gezelligheid. Er wordt hier de laatste weken ook veel gelezen.

Boeken. De echtgenoot zit nog steeds verdiept in de nieuwste Ken Follett, ik heb intussen “Oorsprong” van Dan Brown al achter de kiezen. Netjes binnen de sprint-week van de bibliotheek. Is het een hoogvlieger? Niet echt, maar het is een typische Dan Brown: het is spannend, er zit wat kunst en geschiedenis doorheen het verhaal verweven en professor Langdon krijgt natuurlijk weer te maken met één of ander godsdienstig genootschap dat het niet helemaal goed meent. Uiteraard krijgt hij daarbij ook hulp van alweer een knappe en intelligente vrouwelijke sidekick. Voorspelbaar, al zat er toch een kleine tech-twist in. Het is een vlot tussendoortje, meer van hetzelfde. Gelukkig doseert Dan Brown marketinggewijs goed. Als hij dit soort boeken bij wijze van spreken jaarlijks op de markt zou brengen, zouden we het al lang beu zijn.

Muziek. Het was al een tijdje geleden, maar zaterdagavond woonde ik samen met een goede vriendin nog eens een concert bij: Royal Blood in de Lotto Arena in Antwerpen. Ik verwachtte er veel van. Ik vond hun debuut knap: onvervalste, strakke rock. Intussen brachten ze een tweede cd uit en die kende ik niet zo héél goed (op de radiohits na).  Voor ons werd het een teleurstelling. “Retestrak” werd het optreden genoemd en dat was nu net het tegenovergestelde van de indruk die wij hadden. Als de gitaar na elk nummer gewisseld wordt, valt de vibe telkens opnieuw stil. Veel nummers werden ook uitgemolken met lang uitgesponnen solo’s of breaks om daarna nog een laatste strofe of refrein in te zetten. Wij hadden niet de indruk dat ze écht met volle goesting op het podium stonden. Toen we de zaal verlieten hoorden we hier en daar wel commentaar van “het beste optreden ooit”. We keken elkaar aan en zeiden quasi tegelijkertijd “bij mij haalt het nog niet eens mijn top 20”. Tja, als je Springsteen, Pearl Jam, U2, REM, Snow Patrol en zovele andere toppers op je concertpalmares hebt, dan ben je verwend natuurlijk.

Fietsvibe. Hier wordt van tijd tot tijd geweldig gesport. Al durft de herfst vaak wel eens een dip inluiden. Dat was ook dit jaar weer het geval. De start van het schooljaar, de drukte en de vermoeidheid zorgden ervoor dat het fietsen nogal vaak geschrapt werd. Maar sinds een paar weken hebben we er weer zin in. Grappig genoeg hangt dit bij mij ook vaak samen met het vinden van een paar betere leesboeken. Als ik écht tijd wil maken om te lezen, kan ik dat evengoed op de hometrainer doen. Als ik dan per sé een boek uit wil hebben, durf ik al eens te overdrijven met dat fietsen. Bovendien vliegt een uurtje sporten zo voorbij als je in een goed boek verdiept bent.

Winterfood. Grappig hoe het weer toch voor een stuk ook wel een impact heeft op hetgeen je eet of dat waar je voorkeur naar uitgaat. Het ijsjesseizoen is hier intussen écht wel achter de rug, het bakseizoen heeft zijn intrede gedaan. Bij het ontbijt wordt de granola ’s morgens des te vaker vervangen door warme havermoutpap. Bovendien is de pompelmoes aan een comeback bezig en hebben de aardbeien voorlopig weer afgedaan.

Rond de overschakeling van het zomer- naar het winteruur vind ik die hele herfstperiode maar niks. Maar we zijn intussen even verder: Sint-Maarten is al in het land, Sinterklaas wordt hier en daar ook al eens op een dak gesignaleerd en de eerste lichtjes zijn ook al opgedoken. Stilaan worden er vage plannetjes gemaakt voor wat winter- en feestgezelligheid. En dan krijgt de herfstcharme je toch te pakken. Mij toch 😉.

Herfst en druk. Welkom, september!

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Terwijl we hier op de blog nog volop in Noorse vakantiesferen zitten, vliegen de weken intussen voorbij. Het nieuwe schooljaar is al 2 weken ver, onze dochters hebben hun eerste toetsen net achter de rug. Ik durf hier bijna niet met mijn ogen knipperen of er is alweer een week voorbij. En ook de weekends zitten vol: even bekomen en naar adem happen was er nog niet bij.

Septemberdrukte. Dit jaar was het erger dan anders. Ons verlof viel midden in de vakantie, terwijl wij gewend zijn om meteen in juli andere oorden op te zoeken. Zo’n vroege reis maakt dat we niet alleen meteen ons hoofd volledig leeg kunnen maken, maar ook dat we bij onze terugkeer nog een hele vakantie voor ons hebben liggen. En ook al moet ik vroeger terug aan de slag dan de echtgenoot en de dochters, toch geniet ook ik van hun tragere tempo.

Maar dit jaar waren we pas na 15 augustus terug thuis en dan staat het schooljaar écht wel voor de deur. Bovendien waren er nog wel wat taakjes die we voor ons verlof voor ons uitgeschoven hadden (tijd zat, weetjewel), maar die na 15 augustus ineens wel dringend werden. Zo moesten de fietsen van de dochters nog binnen voor onderhoud bijvoorbeeld. En dus waren de laatste vakantieweken al gehaaster dan we gehoopt hadden. Om van de hectiek van de eerste schoolweken nog maar te zwijgen. Het schooljaar is nog maar 2 weken ver en ik ben al uitgeteld. Hoeveel weken nog tot Allerheiligen 😉?

Sweet sixteen. Sommige druktes heb je natuurlijk ook zelf in de hand. Dat de oudste haar “Sweet Sixteen” vierde op weg naar Noorwegen, was een beetje ongelukkig. En dus had ze nog een feestje te goed. Zondag verzamelde de familie om haar in de bloemetjes te zetten. Onze oudste was het stralende middelpunt, blies in één keer alle kaarsjes uit, liet zich de happy birthday en de hip hip hoera’s welgevallen en dus namen wij de drukke zondag erbij. Boodschappen doen, quiches bakken, het huis en onszelf toonbaar maken (voor en na)… Het is elke keer fijn maar we zijn ’s avonds ook telkens opgelucht dat het alweer voor een jaar achter de rug is 😉.

Prison Break. Het nieuwe tv-seizoen is begonnen, met seizoen 5 van Prison Break. Knap dat de reeks erin slaagde om zo goed als alle hoofdrolspelers uit het verleden mee aan boord te krijgen voor dit vervolg. En spannend is het nog steeds. Neen, bij ons heeft Netflix nog niet zijn intrede gedaan. Wij moeten dus braafjes telkens een week wachten op het vervolg van een serie, wat voor mij nog altijd zijn charmes heeft. Al moet ik wel bekennen dat ik – onder invloed van de dochters – toch al eens nagedacht heb over Netflix en de ongekende mogelijkheden van het bingewatchen. Maar we houden de boot nog even af. Dus tellen we de dagen af tot zondag, tot we zullen weten of Michael Scofield erin slaagt om nog een keertje te ontsnappen. (Off course!)

Herfst. Elk jaar hoop ik op een Indian Summer om september verteerbaar te maken. Maar ook dit jaar zijn we amper halverwege september en de regen gutst met bakken uit de lucht. Bovendien is het ook nog eens bar koud. Ik heb al in de logeerkamer tussen de winterspullen geneusd. Ik heb zelfs al winterjurken en nylonkousen gedragen. (Ik heb voor de verandering ook een paar kapot gekregen). ’s Ochtends stond er al eens warme havermoutpap op het menu. De verwarming staat nog niet op, maar het is toch wel frisjes in onze veranda. Mijn neus en tenen beginnen ook alweer te verkillen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vrees dat de herfst begonnen is. Mijn hart is daar nog niet klaar voor, mijn lijf eist warme spullen. Kastenwissel dan maar dit weekend? Op 16 september? Serieus?

As we speak #hectische januari

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Haast en spoed… Januari was een hectische maand. Een combinatie van teveel (Nieuwjaars)feestjes, een drukke professionele agenda, en een activiteitenagenda die nogal vol zat en niet echt goed afgestemd was. Het was een maand van thuis snel even binnenwaaien en alweer vertrekken. Het was een beetje chaotisch: de planning werd regelmatig omgegooid, er werd te vaak met dagen geschoven. Het was veel improvisatie en daar hou ik niet zo van. De goede voornemens voor 2017 – maat houden – bleken moeilijk uitvoerbaar. Maar de maand zit erop, we zijn opnieuw met een schone lei gestart en planden onze eerste week meteen bomvol. Zucht.

Wandelen. Het perfecte tegengewicht tegen de drukte. De leiband nemen en de hond vragen of ie mee gaat wandelen. Ook de jongste en de echtgenoot offerden zich wel al eens op. Het was schoon weer deze maand. Koud en zonnig. De sloten kregen zelfs een laagje “kelderijs”. Terwijl de hond haar terrein markeerde, ons heel vaak ophield om nog eens te snuffelen en te ontdekken wie haar was voor geweest, waaiden wij uit. We genoten van het zonnetje en lieten de wind de muizenissen uit ons hoofd blazen. Dat we daardoor ook ons stappenaantal haalden, was ook mooi meegenomen. Maar mijn wandelenthousiasme neemt wel een flinke duik van zodra het miezert of erger. Duimen voor een vroege lente dan maar, of voor een koude, zonnige winterprik?

Lezen. Een hele maand was ik in de ban van Bruce Springsteen, “Born to Run – Mijn verhaal”. Ik leerde “The Boss” kennen dankzij de echtgenoot. Hij was een grote fan en sleurde me ergens in de tweede helft van de jaren ’90 mee naar mijn eerste Springsteen-optreden. Ik was meteen verkocht. De power, het ritme, de rush die uitgaat van de concerten, de vertelkracht. Intussen vergezel ik de echtgenoot al een kleine 20 jaar, heb ik al meer dan 10 optredens meegemaakt en het blijft elke keer weer een belevenis. Het was fijn om dit nu allemaal eens van de andere kant te kunnen bekijken. Om te zien hoe de rocker dit zelf beleeft, om (een stukje van) de mens achter de zanger, bandleader, performer te leren kennen. Zijn geluk, zijn onzekerheden, zijn demonen.  Het was herkenbaar: je hoort de stem van de optredens in het boek. Mooi, ontroerend, soms hard en vol onzekerheid. Een aanrader voor zij die de concerten weten te waarderen!

Het volgende boek ligt intussen ook al klaar: “Dokter Zjivago”. Benieuwd of dit familie-erfstuk (mijn opa had vroeger een exemplaar op het schap onder de tv staan. Ik herinner me nog goed de beeltenis van Omar Shariff) de tand des tijds heeft doorstaan. Ik popel om eraan te beginnen!

Cola Light. Nog steeds afgekickt! Deze week vond ik dat ik bewezen had lang genoeg zonder te kunnen en haalde ik nog eens een blikje boven. Eén slok was voldoende om te beseffen dat het écht niet meer lekker is. En dus heb ik de rest van het blikje door de gootsteen laten verdwijnen. Het kan me niet meer bekoren. Straf als ik bedenk hoeveel moeite het me kostte om tijdens mijn zwangerschappen 9 maanden lang van de aspartaam weg te blijven. Het was telkens het eerste wat ik vroeg na de bevalling, “en dan nu een Cola Light”. Het smaakt me niet meer. Jeuij!

Onze januari was hectisch en bij momenten een beetje chaotisch. Er was minder tijd voor elkaar dan ik gewenst had. En toch. Met mijn meisjes “The Choice” kijken en met zijn drieën een zakdoekje nodig hebben op het meest pakkende moment. Ons klaarmaken voor een familiefeestje, mijn beide opgroeiende dochters de trap zien afkomen en ongelooflijk fier zijn op die twee knappe dames in wording. Geflatteerd zijn als dat ene nichtje de dochter met de mama verwisselt. Gelukkig kan ook de dochter er ook nog mee lachen ;-). De echtgenoot missen als hij één nachtje “op verplaatsing” is voor teambuilding. Me groot houden, maar toch reuzeblij zijn als hij gewoon weer thuis is amper één dagje later. Het zat ‘m deze maand écht wel in de kleine dingetjes…

https://quotesgram.com/

As we speak #feestelijk december

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Feesten. Ik ben dol op december: de Sint, mijn verjaardag, Kerstmis, Oudjaar: de reeks feesten is eindeloos en houdt niet op. We mogen de schoentjes vullen, de kerstboom zetten en veel vieren. Zelfs de daarbij horende zoektochten naar de ideale cadeaus vind ik niet erg. Het blijft een uitdaging om telkens weer het juiste geschenkje te vinden voor de dochters, de echtgenoot of de familieleden van wie we de namen trokken. Dat het hoe langer hoe moeilijker wordt nu de dochters stilaan uitgroeien tot dames met een eigen wil en karakter, maar dat het des te fijner is als de verrassing toch slaagt.

Eten. Het was een overdadige maand. We vierden heel wat lekkere feestjes en we werden door de Sint ook weer rijkelijk voorzien van chocolade en ander snoep. We maakten eindelijk komaf met de Cola Light-verslaving (still going strong – 4 weken!). Toch bleek er bij de start van het nieuwe jaar een kilo minder op de weegschaal te prijken. Nochtans is het met het sporten niet zo geweldig gesteld. Zou enkel het afzweren van de Cola Light dat effect hebben, of lag het aan de rust en de geborgenheid van twee weken vakantie?

Sporten. Tja, het fietsen is hier al een paar maanden véél minder. Geen tijd, geen goesting, het komt er niet meer van. Maar er wordt wel gewandeld. We doen hier elke dag wel een poging om de doelen uit onze stappenteller te halen. Meestal lukt dat wel in werkperiodes (van en naar de trein stappen én een middagwandelingetje zorgen voor 60 minuten beweging en 6000 stappen), maar op thuisdagen en in weekends kom ik nog niet in de buurt van mijn opgelegde doel. Dat hebben we deze vakantie gecounterd met uitgebreide wandelingen met de hond. Zij vaarde er wel bij, ik ook. Dat beest is nu wel rotverwend en zal – net als ik – moeten afkicken…

Lezen. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb deze vakantie eindelijk “Lara” van Anna Pasternak uitgelezen. Over de “verboden” liefde van de Russische schrijver Boris Pasternak voor zijn “minnares en literaire muze Olga Ivinskaja”. Hij schreef voor haar Dokter Zjivago, zij zat voor hem liefst twee keer in een Siberisch werkkamp. Ik kende Boris Pasternak niet echt – een naam uit de literatuurgeschiedenis, meer niet – en herinner me alleen flarden van de film met Omar Sharif. “Lara” is een schrijnend document van een onzekere en verdachte tijd voor een man die willens nillens tegen de stroom in roeit. Maar waar zijn “grote liefde” de prijs voor betaalt. Het boek geeft je een dubbel gevoel: ik heb bewondering voor zijn onbuigzaamheid ten opzichte van het regime waarin hij leefde en de risico’s die hij neemt voor zijn literaire werk. Maar tegelijkertijd vind ik hem ook laf en egoïstisch omdat hij “de liefde van zijn leven” niet erkent en beschermt. Ik heb wel Dokter Zjivago op mijn leeslijst gezet voor 2017.

Kijken. We hebben deze vakantie samen met de dochters heel wat oude “romantische” films uit de bibliotheek gehaald en bekeken. Een gat in hun cultuur dat dringend opgevuld diende te worden ;-). Robin Hood (met Kevin Kostner) was een voltreffer: onze dochters leefden intens mee: het was véél te spannend. Zorro (met Antonio Banderas) viel echter door de mand. Best wel grappig, maar wat licht.

Uitstapjes. We bezochten de Harry Potter Expo in Brussel, wandelden tot aan het Atomium en bewonderden ons Belgische monument. Er met de wagen onderdoor rijden, geeft echt wel een kick. De bollen voor het eerst in de verte spotten ook. Het blinkt écht wel schoon. En zeggen dat dat ding eigenlijk had moeten afgebroken worden na Expo 1958. We bezochten Hasselt, Leuven en Antwerpen. We shopten wat, maar we genoten vooral van onze tijd samen. Wat hebben we toch een schoon en divers land!

Genieten. Van onze kerstvakantie. Van onze tijd samen. Van uitslapen. Van babbelen en lachen. Van feestjes. Van samenzijn. Van wandelingetjes met de hond en de dochters. Van (oude) films kijken met de dochters. Van lekker eten. Van het lezen van een boek, elk in zijn eigen zetel. Om langzaam te ontwaken, uitgebreid te ontbijten en de tijd te nemen voor de krant. Soms doet het zo’n deugd om je terug te trekken in je eigen kringetje. Om heel even de wereld buiten te sluiten.

Maar het zit er weer op. De batterijtjes zijn opgeladen, we zijn klaar om uit ons coconnetje te komen en het nieuwe jaar aan te vatten. School en werk. Veel te snel zullen we ons weer laten meeslepen door de drukte en de sleur van het alledaagse. Maar voorlopig kunnen we er weer even tegen en zijn we klaar voor de uitdagingen die op ons wachten. We kijken er stiekem ook een beetje naar uit. Maar vandaag nog heel even niet…

As we speak #donker november

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Met een beetje vertraging deze maand wegens een virusje dat de oudjes hier in huis weer even lam legde. Ik wou dat ik het op de echtgenoot kon steken, aangezien hij net een dagje vroeger voor de bijl ging, maar we moeten eerlijk bekennen dat ik al een dikke week tussen hangen en wurgen zat. Net toen ik dacht dat ik er aan het doorkomen was, bleek ik de echtgenoot besmet te hebben en gaf hij mij de genadeslag. Het jonge volk in huis daarentegen houdt goed stand. En we gaan vooral veel hout vasthouden, want de examens staan voor onze beide dames voor de deur.

Donkere dagen. Als de zon schijnt, het ijskoud is en de bladeren in vele kleuren een prachtig tapijt vormen, dan kan ik echt heel hard van de herfst genieten. Maar dit jaar is de herfst vooral donker. Het is donker als je ’s morgens je huis verlaat, de trein neemt en naar je werk stapt. En als je ’s avonds terug naar het station stapt, de trein terug neemt en naar huis keert, is het al terug donker. En tussendoor is het heel vaak grijs en nat. Echt leuk vind ik dat niet. Het is ook absoluut niet aanmoedigend om ’s middags snel een wandelingetje te gaan maken. Even een fris hoofd halen in de regen is niet bepaald aangenaam. En de was hangt nu héél vaak aan het rekje binnen in plaats van zalig uit te waaien buiten.

(www.pinterest.com)

Ik mis licht, ik mis het zonnetje. En het is nog net te vroeg voor de kerstverlichting en bijhorende sfeer. Als ik kon, hield ik een herfstslaapje: je mag me wakker maken half december, liefst op een dag dat het vriest dat het kraakt. Het enige voordeel is dat we hier momenteel héél veel kaarsjes branden om toch nog een beetje licht en gezelligheid in huis te halen. Eindelijk zijn we die zak theelichtjes van in de begindagen van ons samenwonen nu ook echt aan het opbranden ;-).

Geweldige tv-series. Wat moet een mens doen als het zo vroeg donker wordt? Samen gezellig onder een tv-dekentje kruipen en een paar series bingewatchen. Met de dochters zijn we nog steeds in de ban van Gossip Girl. Seizoen 2 (en high school) is zonet afgerond, we gaan hier met zijn allen naar “university”. Aan dit tempo studeren we misschien nog tegen begin 2017 af. De echtgenoot vindt het maar niks en komt af en toe zijn vrouwen eens op de tegenstrijdigheden in het scenario wijzen, of met de personages lachen, maar de dames des huizes kunnen het (flinterdunne) verhaaltje wel smaken. Elke generatie zijn eigen “Beverly Hills 90210”.

Als we onze dochters eindelijk in bed gekregen hebben, is het tijd voor “The Bridge”. Ja, we lopen al een paar jaar achter. Maar we zijn er net in geslaagd het tweede seizoen uit te kijken en zijn pas aan het derde seizoen begonnen. Wat een serie! Wat een actrice! Wat een pareltje!

En er is eindelijk zelfs weer één en ander op tv. Een nieuwe reeks van “Wat als?”. Een half uurtje humor van eigen bodem én van de bovenste plank. Al mocht het van mij gerust wat langer duren: het is elke keer zo snel voorbij. En om het weekend goed in te zetten is er “Victoria”. Het blijft toch een typisch Britse gave om zo prachtig sfeer te scheppen. Dat was al het geval bij “Downton Abbey”, “Mr. Selfridge”, “Poldark” en nu ook weer bij dit verhaal over Queen Victoria. Er wordt telkens opnieuw zoveel zorg gestoken in de acteurs, de decors, de kledij en de sfeerschepping. Ook deze serie is alweer een lust voor het oog. Dan speelt het eigenlijk geen rol meer als er eens wat dichterlijke vrijheid genomen wordt ten opzichte van de historische correctheid.

Agenda-luxeprobleempjes. November was een drukke maand, met redelijk wat uitnodigingen. En zoals dat hoort, kwamen die allemaal samen. Soms gebeurt er een paar weken niet veel, maar dan heb je ineens afspraken aan de lopende band. Allemaal leuke dingen, uiteraard, anders durven we hier en daar wel wat schrappen. Maar nu kwam het allemaal samen in één week en dan moet je achteraf eerlijk bekennen dat het hoofd het allemaal nog wel wil, maar dat het 42-jarige lijf af en toe wel even protesteert. Een feestje? Fijn, maar het duurt toch wel een paar dagen eer je dat uit je systeem krijgt.

Gelukkig hebben we voor de volgende (feest)maand al de nodige vakantie/rustdagen ingebouwd om alles verteerd te krijgen: Sinterklaas, een verjaardag, een post-examen-uitstapje met de dochters, Kerstmis, Oudjaar en Nieuwjaar. Ik kijk er al naar uit, al moeten we dan eerst nog wel de examens door.

As we speak #september

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Zalige nazomer. Wat een geweldig weertje had september voor ons in petto. En neen, ik ga niet klagen over de hitte, ik geniet er met volle teugen van. Zelfs al moet ik ’s nachts een koud washandje in mijn nek leggen om enigszins verkoeling te vinden onder ons dak. Niets fijner dan opstaan en een blauwe hemel zien. Ervan genieten om ’s morgens in alle vroegte alle ramen open te zetten en in de tuinkamer een briesje te voelen tijdens het ontbijt. Wat een prachtweken! Oprecht jammer vind ik dat het nu zal afkoelen. Ik heb het nu al frisjes…

Barbecue en pasta. We hebben de afgelopen maand vooral thuis héél lekker gegeten. De Italië-afkoelingsperiode lag achter ons, er mochten weer pastaschotels op het menu en daar hebben we volop van geprofiteerd. Vaak. Bovendien was het zomers weertje de perfecte aanleiding om onze barbecue nog eens boven te halen. Misschien wel voor het laatst dit jaar? Al mag die Indian Summer van mij gerust nog een paar weken aanhouden. Alhoewel. Ik zag dat er al witloof in de winkels lag, maar om nu witloof met ham en kaas te maken als het 30 graden is, dat klopt toch ook niet. Misschien zijn er dan toch voordelen aan de koelere periode die komt. Ik hoor de dochters al bij voorbaat juichen uit oprecht enthousiasme, dol als ze zijn op deze Belgische klassieker ;-).

Medailles. Sinds het schooljaar opnieuw begonnen is, verzamelen wij hier om ter meest sportieve medailles. Ik heb een app op mijn gsm die me telkens met een medaille beloont als ik mijn stappen per dag haal (en dat zijn er volgens de app “maar” 6.000) of mijn 60 actieve minuten per dag. Sinds halverwege augustus het goede weer begon, fiets ik naar het station. Het levert me 25 fietsminuten per dag op en meestal stap ik (in stukken en brokjes) nog eens 40 minuten per dag. Sinds begin september fietsen ook de echtgenoot en de dochters heen en terug naar school, goed voor zo’n uur sport per dag. Op mijn vrije woensdag fiets ik ’s morgens met hen mee: haal ik meteen “mijn medaille” én het is gewoon intensiever om buiten tegen de wind in te fietsen.

Maar we moeten eerlijk zijn: het echte trainen (het uurtje op de hometrainer fietsen zo’n 3 à 4 keer per week) ligt eigenlijk wel al een paar weken stil en in de weekends kom ik nog niet in de buurt van 60 actieve minuten of 6.000 stappen. OK, de gsm ligt dan meestal ook gewoon op de kast terwijl ik trappen op- en afloop (I wish), en dat ding registreert geen inspanningen tijdens het opruimen, strijken en/of kuisen, wat ergens toch ook niet klopt. Al hebben we gisteren de hometrainer nog eens van stal gehaald en meteen voor 60 actieve fietsminuten gezorgd. We zijn weer vertrokken, hopen we.

Lezen en tv-kijken. We kunnen kort zijn. Qua lectuur niks noemenswaardigs. Alleen “De Kinderbarak” van Valentine Goby krijgt een eervolle vermelding. Al was het niet zo’n boek dat achteraf nog dagenlang door je hoofd spookt. Maar we hebben wel de nieuwe bibliotheek des huizes ingericht. Ik heb dus passief wel wat boeken in mijn handen gehad.

Het nieuwe tv-seizoen is dan weer volkomen aan mij voorbij gegaan. We zitten hier immers met opgroeiende dochters die stilaan even lang opblijven als hun ouders. Terwijl het bij hen in stijgende lijn gaat, zitten wij duidelijk in een neerwaartse curve. De strijd om de afstandsbediening hebben we voorlopig (even?) verloren. Hoe eis je dat ding terug op? Of moeten we écht een tweede tv in huis halen om zelf nog iets te kunnen zien? Als we ze dan eindelijk in hun bed gekregen hebben, is mijn licht meestal ook zo goed als uit. Of dan kijken we “snel” nog even naar het nieuws.

En we hebben Callboys gemist. Serieus. Ik dacht dat we de hype van het moment hadden opgenomen, maar het blijkt op mysterieuze wijze van onze box verdwenen. Ik verdenk de dochters des huizes van een bewuste censuurdaad. Ze gunnen hun oudjes ook écht niks. Wacht tot wij het “kaske” (binnen een paar maanden) – als we ooit nog eens uitgerust raken – weer in handen krijgen. Al hun opnames gaan eraan.

De zomer is voorbij – ondanks het schitterende weer. Het is hier de voorbije weken soms hectisch geweest: het einde van onze verbouwing met nog wat opruim- en verhuiswerken, de start van het schooljaar, de hobby’s en het heen-en-weer-gerij dat daarmee gepaard gaat. We zoeken allemaal nog wat naar het juiste ritme, maar aan de horizon zien we het leven weer in zijn vertrouwde plooi vallen en daar kan ik eigenlijk ook wel van genieten. Lang leve de septembersleur 😉 !

As we speak #augustus

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Lopen voor je kan stappen. Er werd toch wel wat verbouwd in augustus. Na de tuinkamer pakten we ook de woonkamer aan. Begin augustus maakten we van een reisje van de dochters gebruik om de woonkamer een nieuwe kleur te geven. Ergens de komende weken zou ons nieuw bureau geïnstalleerd worden, kunnen we ons salon zijn definitieve stek geven en de tuinkamer terug op orde zetten. Het heeft hier even allemaal overhoop gestaan en het is nog een beetje kamperen momenteel. Het zal ook nog niet direct allemaal in orde zijn. Nadat het bureau geplaatst is, moet het gekuist worden, moet de oude werkkamer opgerommeld en verhuisd worden. En daarna kunnen we aan de afwerking beginnen. Kunnen we de muren aankleden en het gezellig maken.

Het doet wat met een mens dat verbouwen (en dan is dit nog een piece of cake). Het gaat me soms niet snel genoeg en soms weer te snel. Dan ben ik in mijn hoofd al 3 stappen verder aan het denken, maar volgen de werken niet (die ik zelf aan het uitvoeren ben). Dan ben ik tijdens het schilderen al aan het kuisen. Dan ben ik vooraleer de meubels er staan al foto’s aan het ophangen. Die we nog niet hebben, maar die ik meteen wil bestellen, hoewel ik nog niet weet hoe groot we ze eigenlijk willen. Ik word soms moe van mezelf. Gelukkig blijft de echtgenoot met beide voeten op de grond. Hij laat me razen, kijkt al eens mee welke foto’s ik graag zou willen en welke maat misschien wel zou passen. Hij laat me doen, gooit er hier en daar al eens een kritische bedenking tussendoor, sust als het nodig is en geeft me het gevoel dat ik uiteindelijk zelf beslis om toch nog maar wat te wachten.

Werken en vakantie. Het zit er weer bijna op voor de echtgenoot en de dochters. Het schooljaar komt stilaan in zicht (al mogen we dat nog niet te luid zeggen). Er wordt hier momenteel vaak naar school gereden zodat de jongste stilaan ook went aan haar nieuwe fiets en aan de route die ze vanaf september maar al te vaak zal afleggen. Beide dochters hebben ook flink opgeruimd in hun kamers en de logeerkamer, om plaats te maken voor hun nieuwe schoolboeken, die intussen gearriveerd zijn (en nog gekaft moeten worden).

En toch wordt er ook nog hard genoten van het mooie weer. Er zat al eens een snipperdagje zee tussen met ons viertjes en er komen de laatste weken veel vriendinnetjes over de vloer. En bij het minste streepje zon halen we de barbecue boven. Het was toch een fijne zomer met ons viertjes!

Lezen. Er zijn de voorbije maanden toch wel een aantal boeken de revue gepasseerd. Typische vakantielectuur. Het ene romannetje al wat beter dan het andere. Het ene boek bleef al wat langer hangen dan het andere. Ook “Het smelt” van Lize Spit stond hier op het leesmenu, maar ik was er niet wild van. Ik zag eigenlijk al van bij de eerste bladzijden waar het boek naartoe zou gaan en toen het zo ver was, raakte het me niet. Het verhaal wordt ook – bewust – met een zekere afstandelijkheid verteld, maar net dat vormde een hinderpaal voor mijn inleving. Misschien had ik het niet moeten lezen naast het zwembad, misschien was mijn setting totaal verkeerd (het onderwerp van het boek tegenover het losse, gemoedelijke vakantiesfeertje) maar het pakte me niet. Het verhaal zoog me niet naar binnen, en dat vind ik altijd jammer.

Kijken. Tijdens onze schilderweek hadden we tijdelijk geen kabelaansluiting, maar dat hebben we eigenlijk niet gemist. We kampeerden even in onze tuinkamer en ontdekten “House of Cards”. Zalige serie, onwijs goed geacteerd, zeer kritische blik op de Amerikaanse politiek en zijn vuile (macht)spelletjes. Herkenbaar trouwens ;-).  We waren meteen allebei mee en hebben ons aan wat binge-watching overgegeven. Beperkt uiteraard want één van ons moest werken en de andere werd verondersteld recht af te lijnen. Rond zijn we nog steeds niet geraakt, na een weekje hadden we weer kabel en fietsten de Olympische Spelen er even tussen. Als we er nu nog in slagen om de kinderen op tijd in bed te krijgen, dan kunnen we misschien reeks één nog beëindigen voor de start van het schooljaar.

Praten. Het blijft prachtig om mee met de dochters te mogen opgroeien. Om hen volwassen te zien worden, om gesprekken en discussies met hen te voeren. Om met hen te lachen, om hen te plagen en te kittelen. Het is minder fijn om ruzie met hen te maken, om hen te moeten bijsturen, om grenzen te moeten trekken, maar gelukkig blijven dat soort momenten duidelijk in de minderheid. En het hoort er ook bij. Ook al moeten we dan even slikken en stellen we onszelf dan ook wel in vraag. Maar het blijft een fijn stelletje en ze zijn op de goede weg. Al wordt het tijd dat het schooljaar terug begint, want ze beginnen elkaar (en dus ons ook) soms op de zenuwen te werken. Er wordt al eens geruzied en er vliegen al eens verwijten heen en weer.

Laat het geregelde schoolbestaan dus maar terug van start gaan, al gaan we nog één weekje genieten van het mooie weer, het zonnetje en elkaar.

As we speak #Duivels juni

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Voetbal. Het is EK voetbal oftewel Euro 2016 in Frankrijk. De Rode Duivels doen mee, verloren hun eerste match van Italië, speelden niet geweldig geïnspireerd en mogen straks proberen beter te doen tegen Ierland. Wij kijken, leven, lezen en ademen voetbal momenteel. Ik volg zo goed als alle matchen en kijk zeker de avondmatchen live. Vaak valt het tegen, want de écht goede matchen waren tot op heden op één hand te tellen. Maar gisteravond heb ik misschien wel de toekomstige Europese kampioen gezien. De oude, die misschien wel weer de nieuwe wordt. Wat is Spanje toch sterk, een perfect geoliede machine. Tiki taka, het bestaat nog steeds. Ik dacht dat ze oud waren, op hun retour, maar dat viel me gisteravond toch wel even tegen. Schitterende match, zowel op het veld als ernaast. Want de Turken waren niet zo geweldig en daar hadden ook hun fans moeite mee en dus begonnen ze sterspeler Arda Turan uit te fluiten. Waarop de Spaanse supporters het voor hem opnamen en voor hem zongen. Kippenvelmomentje en een perfect tegengewicht voor al het supportersgeweld van de afgelopen weken.

Supporteren. Ja, we geloven er nog in en we hebben alles uit de kast gehaald om van de match van de Rode Duivels (opnieuw) een feest te maken. Onze vlag hangt buiten, de woonkamer is versierd met vlaggetjes en we hebben onze shirts al aan. Straks zullen we ook nog onze oorlogsstrepen op onze wangen schilderen. En dan gaan we er helemaal voor. Of we dat EK nu winnen of niet, of we eruit liggen of niet, ik wil straks (goed) voetbal zien. Ik wil inzet zien, vechtlust, kampgeest. De volle 90 minuten. Ik wil de spanning voelen en als het teveel wordt, ga ik wel even in de keuken zitten ;-). Maar het zelfvertrouwen is toch wat minder na de match van maandag. En dus hopen we op het beste en zullen we weer roepen en tieren voor de tv…

Slaapgebrek. Amper één week zijn we bezig en we beginnen het al te voelen. Ik heb de afgelopen week te weinig geslapen. De matchen duren tot ongeveer 23 uur en daarna bleven we (te vaak) hangen voor de nabespreking die vooral met Jan Mulder ongemeen interessant is. Maar het laat zich wel gevoelen. Zeker na de match van de Rode Duivels was de nacht veel te kort en veel te woelig. Het was lang geleden dat ik nog eens wakker lag van een voetbalmatch ;-). Gelukkig heeft de UEFA medelijden en is de match tegen Ierland wel op een deftig uur gepland voor oudjes als ik. En dus zorgen we dit weekend voor de nodige recuperatie. Het tornooi duurt immers nog 3 weken.

Studeren en werken. Het zijn drukke tijden. De oudste zit volop in de examens, net als haar jongere zus en ook de echtgenoot en ik hebben tegen de start van de schoolvakantie nog een paar deadlines. Er wordt hard gewerkt, er zijn af en toe wat avondlijke verplichtingen, het is druk. Het is aftellen tot de echtgenoot en de dochters aan hun vakantie kunnen beginnen, dan zal het ritme hier even wat omlaag gaan. Hopen we toch.

Fietsen. Ik heb het goede ritme terug te pakken. Het was een paar maanden moeizaam, met veel starten en nog een keer starten en een paar weken later opnieuw starten. Ik kreeg er de eerste maanden van dit jaar geen ritme in. Te vaak ziek geweest. Te vaak te druk, geen zin, huishoudelijke verplichtingen of andere excuses. Maar sinds een paar weken lukt het wel om minstens 3 à 4 keer per week de hometrainer op te kruipen en een uurtje te trappen. En ik heb ook een goed ritme gevonden. De eerste weken durfden vooral de avondlijke sessies moeizaam te verlopen (zowel mentaal als fysiek), maar intussen zit het goed in het koppeke en het lijf. En haal ik de kilometertjes relatief vlot. Durf ik zelfs af en toe eens een superlange sessie in te gelasten en lukt dat zonder problemen. Het is weer genieten. Ik heb de “biker’s high” weer gevonden en dat doet deugd.

Top Gun. Jeugdsentiment delen met de dochters, het is niet altijd een goed idee. Back to the future konden ze wel smaken en ook Dirty Dancing kon er nog mee door. En dus keken we samen met hen ook naar de pilotenromantiek in Top Gun. Ik was een tiener toen ik de film (op groot scherm) zag en ik was toen toch wel héél erg onder de indruk. 30 jaar later vonden de dochter “het best wel ok”. Alleen al de soundtrack maakte dat voor mij een geweldige film en dan heb ik het niet over “You’ve lost that loving feeling”… Tja, les goûts et les couleurs…

Juni is hier bij ons voetbalmaand. Koning voetbal regeert en dat vind ik helemaal niet erg. Af en toe een beetje zot doen doet geen zeer. En het lezen en lekker eten maken we in de grote vakantie wel weer helemaal goed. Al zullen de typisch Belgisch frietkotfrietjes straks na een Belgische overwinning wel smaken. (Duimen maar!!!)

As we speak #april

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Eten. Te weinig momenteel, maar het gaat in de goede richting. Nog steeds herstellende van het buikgriepvirus dat vorige week (veel te) hard toesloeg. Maar de goesting keert stilaan terug, het dromen van lekkere ijsjes, warme chocomelk met echte chocolade, verse koekjes of cake ook. Nu de dochters nog zo ver krijgen dat ze aan het bakken gaan ;-).

Sporten. Actief, veel te weinig. En ik was nochtans zo goed herbegonnen de paar weken voor het virusje. Maar straks begin ik er weer aan. Denk ik. Hoop ik. Probeer ik. Passief zijn het daarentegen topweken. Het is koers! De Ronde van Vlaanderen was al schoon, met een geweldige Petr Sagan als winnaar. Ik ben fan: het wielrennen heeft zo’n nood aan figuren als Sagan: een échte topsporter-winnaar met een hoek af.

Maar toen moest Parijs-Roubaix nog komen. WAT. EEN. KOERS! Dat er Belgen meespeelden tot de streep was al schoon, maar dat Tom Boonen – een paar maanden na zijn zware val – al zo dicht bij het record van 5 zeges zou komen, maakte er een onvergetelijke editie van. De jongste dacht dat we ruzie aan het maken waren toen ze ons hoorde schreeuwen. Tot ze ergens in het geroep en getier “Tom Boonen” hoorde. Toen besefte ze dat we ons alleen maar aan het opjagen waren in de koers én dat hij dus niet gewonnen had. Zo intens meegeleefd, het duurde toch wel even vooraleer we de teleurstelling en de spanning weer kwijt waren. Een ongelooflijk schone “Jani gaat…” trouwens de dag erna. Het beeld van de verzorger met tranen in zijn ogen op het moment dat hij beseft dat zijn kopman het net niet haalt, kippenvel!

Lezen. Ook veel te weinig eigenlijk de laatste weken. Mij de laatste keren in de bibliotheek een paar keer mispakt, en daardoor was de leeshonger snel over. Tot de echtgenoot met de dochters naar de bib ging en met “De celliste van Portofino” (Alyson Richman) thuiskwam. Een licht tussendoortje, wel mooi en pakkend. Ik heb ‘m in één ruk uitgelezen. Dat het verhaal zich in Italië afspeelt, helpt in mijn geval altijd: wegdromen van de vele plekken die we nog moeten bezoeken of waar we al geweest zijn. De perfecte treinliteratuur.

Kijken. Er waren de laatste maanden toch wel een paar toppertjes op tv. Er was het onvermijdelijke Homeland, waarvan we de laatste 2 afleveringen al opgevraagd hebben. Waar fictie de realiteit stilaan toch wel heel dicht nadert…

Maar er was vooral “Terug naar eigen land”. Niet te missen. Wij gingen er met zijn tweeën “heel graag” voor zitten. Telkens opnieuw gepakt door wat we zagen. Telkens opnieuw napraten en discussiëren. Heel vaak beschaamd of kwaad zijn om wat je ziet. Ook niet weten hoe we dit moeten oplossen, maar wel beseffen dat niks doen geen optie is. Binnenkort kijken we opnieuw, met de kinderen erbij. Klein beginnen om iets te veranderen.

Babbelen. Met vriendinnen. Een paar héél leuke eetafspraken gehad. Er was er eentje met een vriendin uit het middelbaar. Jarenlang niet meer gezien en toch fijn bijpraten. Hetzelfde met de universiteitsvriendin. Heel snel terug op dezelfde golflengte en elkaars probleempjes begrijpen en delen. Of die ene waar je toevallig 2 afspraken op een week tijd mee plant, beide afspraken toch laat doorgaan en dan zonder problemen uren zitten tetteren. Het geeft zo’n energie en is zo ontzettend ontspannend.

Missen en samenzijn. Drie daagjes gaat de echtgenoot op Londenreis. Drie luttele daagjes. In de drukte van het werk en de school van de kinderen vliegen die dagen zo om. En toch mis ik hem en voel ik me niet heel. Ben ik altijd blij als het vrijdagavond is en ik mag denken: “morgen is hij er terug”. ’s Nachts wakker worden en niet meer kunnen slapen “omdat hij nu echt wel bijna thuis is, nog een paar uurtjes”. Achteraf des te harder van elkaar genieten, van ons gezinnetje, van een weekje vakantie met zijn vieren. Niets bijzonders plannen en des te meer deugd te hebben van gewoon “samen”.

Genieten. Voor de communie van de jongste hadden beide dochters hun haar laten opsteken. Mijn twee meisjes bekijken en in stilte genieten. Ontzettend hard lachen tijdens het poseren omdat enkel de killer heels van de mama er nog voor zorgen dat yours truly de schijn kan ophouden de grootste te zijn. Even op kousenvoeten gaan staan tussen beide dochters en een héél ander zicht krijgen, want ook de jongste is zo hard aan het opschieten de laatste maanden. Nog maar een paar centimetertjes en ik ben officieel de kleinste in huis. En daar eigenlijk gewoon geweldig in je schik mee zijn. Zo ontzettend fier op mijn 2 knappe meisjes (en uiteraard 100% objectief).

Als uitsmijter de vrolijke conducteur. Daarnet op de trein mijn ticket laten controleren door een gezellige conducteur, die met luide stem én veel gevoel voor humor de ticketjes en abonnementen controleerde. Instant vrolijkheid voelen als hij de wagon binnen komt en met een glimlach op je gezicht de trein afstappen, in een stralend zonnetje. Soms is het geluk écht wel in de kleine dingen te vinden :-)!