(Traag) de vooruitgang in…

We hebben vakantie, dus we hebben tijd. Zo gingen we de voorbije weken al eens op ontdekking, zowel online als in de echte wereld. Het leverde ons twee pareltjes op, die u allicht al héél lang kent, maar die voor ons nog nieuw (en dus spannend, leuk,…) zijn.

Albert Heijn. Nog maar eens een supermarkt. We zijn in onze omgeving al goed bedeeld met nagenoeg alle andere opties vertegenwoordigd. En toch. Laatst was ik met de jongste op stap en waren we toevallig eens in de buurt van een Albert Heijn. En dus maakten we een klein ommetje en gingen op ontdekking. En dan blijkt dat ze daar toch wel héél wat (Italiaanse) merken en producten hebben die je in een andere winkel niet kan krijgen. Om nog maar te zwijgen van de Tony’s Chocolonely (karamel-zeezout, overheerlijk!) of de Granooolala (Cacao & almonds) zonder geraffineerde suiker. De buit was aanzienlijk en we reden intussen al een tweede keer terug om extra porties van onze favoriete producten. Wordt dit iets voor elke week? Jammer genoeg niet, elke keer 20 minuten rijden voor een paar boodschappen zou er misschien toch een beetje over zijn. Maar zo één keer per maand, om een nieuwe maandvoorraad chocolade, pasta, tomatenpassata of granola in te slaan, dat moet wel haalbaar zijn…

Netflix. Onze dochters waren al langer vragende partij en dus had de Sint – bij gebrek aan andere ideeën 😉 – besloten dat de Kerstvakantie misschien wel het ideale moment was om dit eindelijk eens te gaan uittesten. Mede beïnvloed door het feit dat er de afgelopen maanden écht wel te vaak geen bal op de tv was. Sinds een paar dagen zijn we hier aan het netflixen. En ook al hebben we (blijkbaar) geen “smart tv” en moeten we daardoor toch wel wat kunstgrepen uitvoeren om Netflix te kunnen zien, toch is de eerste evaluatie positief. Een wereld van films en nieuwe series is opengegaan en dat voor relatief weinig geld. Zeker als je vergelijkt met hetgeen we de laatste maanden bij Telenet betaalden voor één occasionele film. En dus keken we de laatste dagen al een aflevering (of 2) van “House of Cards” en begonnen we aan “The Crown”. Voorlopig is het wel nog een beetje overrompelend en is het soms “l’embarras du choix”: te veel mogelijkheden, door het bos de bomen niet zien. En was het voor de jongste ook een beetje teleurstellend dat “haar” serie (Bones) niet op Netflix staat, waardoor ze de allereerste jaargangen toch niet zal kunnen inhalen. Tot opluchting van de oudste dan weer, die al opzag tegen al die lijken van ’s morgens vroeg 😉.

Het is hier de laatste dagen – sinds we met zijn allen thuis zijn – een versnelling lager. We hebben tijd om te niksen en om op ontdekking te gaan. Dat is Kerstvakantie, dat is fijn, dat doet deugd. En dus genieten wij hier – tussen twee feestpieken in – van onze nieuwigheden. Het leven zoals het is, ten huize Tifosa.

Advertentie

“True detective” of het gevecht om het “kaske”

Opgroeiende dochters in huis is een zegen. Ze worden zelfstandiger, ze hangen niet meer constant aan je rokken, je krijgt terug tijd voor jezelf. Je kan al eens een boek lezen of een uurtje ongestoord in bad gaan rimpelen. Alleen, ze blijven ook langer op. Waar je vroeger nog een hele avond had om op te ruimen, wat in het huishouden te doen of gewoon uitgeteld voor de tv te hangen, schuift de bedtijd van de dames in huis stilaan verder en verder op. En komt dat dichter en dichter in de buurt van de mijne. Zeker in de vakanties.

Aangezien de dochters sowieso kunnen uitslapen, mogen ze in de vakantie zonder problemen een uurtje langer opblijven dan normaal. Leuk, maar dat wil wel zeggen dat ze (af en toe) mee voor tv zitten. En mee bepalen naar wat er gekeken wordt. En dat de tijd dat wij het voor het zeggen hebben, beperkter wordt. Aangezien ik momenteel de enige in huis ben die buitenshuis werkt, wil ik immers ook graag nog min of meer op tijd in mijn bed.

Is dit héél erg lastig? Uiteraard niet, want er is geen bal op de tv. Op dat ene programma na. Wij volgen momenteel met zijn tweetjes “True Detective” op Canvas. Enfin, we nemen dat op en kijken als we er eens tijd voor hebben. Wat dus momenteel een klein beetje tegenvalt ;-). Zeker omdat het dan ook nog eens een verschrikkelijk spannende serie is, die het vooral moet hebben van de bevreemdende sfeerschepping. Veel krijg je niet te zien, de serie suggereert vooral heel veel, maar er heerst een heel eng sfeertje. Ik vind “True Detective” wel een beetje creepy. Afgrijselijk goed ook, op een eenzaam hoog niveau geacteerd (Matthew McConaughey en Woody Harrelson schitteren!).

Nu ben ik helaas gezegend met een enorm groot inlevingsvermogen. Ja, ik heb ooit luidop in de cinema verwittigd “pas op, achter u”. Of die keer dat we naar Jurassic Park gingen en ik een meter de lucht in vloog toen die domme beesten ineens langs achter de hut binnen kwamen. Zelfs een Disney-film kan mij tot tranen toe bewegen (of beter, bijna elke Disney-film). Ik kan zelfs tranen met tuiten huilen om de dood van een personage in een populaire serie. Zo erg zelfs dat ik met rode ogen moet gaan werken en de collega’s moet uitleggen dat er helemaal niks ernstig aan de hand is, dat ik alleen tv gekeken heb op de hometrainer.

En dus ben ik erg vatbaar voor het enge sfeertje van “True Detective”. En dus zie ik dat eigenlijk liever niet ’s avonds voor het slapengaan. Anders droom ik weer onrustig, heb ik alle geluidjes ’s nachts gehoord en word ik ’s morgens doodmoe wakker. En dan is het  wel een klein beetje ambetant dat onze dames zo laat gaan slapen. Maar om dan niet te kijken, dat gaat ook niet meer: “True Detective” is gewoon te goed om te missen!

PS: De vakantie loopt stilaan op zijn laatste benen. Het wordt tijd dat de dochters weer in hun schoolritme komen. Dat geeft ons dan toch een uurtje extra ;-).

In de ban van Forbrydelsen – The Killing

De voorbije week waren wij hier volledig in de ban van Forbrydelsen of The Killing – seizoen 3. De originele Deense serie dus. In tijden van Netflix en dergelijke hebben wij hier de laatste dagen op de ouderwetse manier onze dvd-box uitgekeken. Een beetje laat misschien, want ik denk dat we de box intussen al 2 jaar in huis hadden.

Maar het was zo ongelooflijk de moeite. Uiteraard hebben we seizoen 1 en 2 ook gezien, intussen al een paar jaar geleden. Daarna zagen we ook nog The Bridge en probeerden we tot 2 keer toe Borgen, maar het bleef allemaal wat liggen. Tot 2 keer toe zaten de dvd-boxen in onze koffer toen we op reis vertrokken, maar tot 2 keer toe brachten we ze ongezien terug mee naar huis.

Tot vorige zondag dus. Geen bal op de tv en dus vroeg de echtgenoot: “Willen we anders The Killing nog eens proberen?” We waren onmiddellijk terug mee in het verhaal. We zagen meteen 2 afleveringen en het was telkens aftellen tot de kinderen ’s avonds in bed lagen, zodat we verder konden kijken. We hebben de serie in één ruk uitgekeken deze week. Alweer een uitstekend verhaal, alweer word je telkens opnieuw op het verkeerde been gezet, alweer ben je volledig mee in de logica van de speurders – die het ook wel eens bij het verkeerde eind kunnen hebben.

De kracht van deze serie zit in de combinatie van het moordverhaal met het politieke luik. Dat was zo in de vorige seizoenen, dat is nu weer. Ook al duurt het (heel) lang voor je het verband tussen beide werelden te zien krijgt, toch voel je onderhuids al van in het begin dat er toch ergens een link zal opduiken. Die link is alweer onverwacht en loopt – zoals in de vorige seizoenen – over verschillende stationnetjes. Telkens opnieuw ben je volledig mee, geloof je in de wendingen van de scenaristen en wil je het tegelijkertijd ook niet geloven.

De acteurs spelen op ontzettend hoog niveau. Hoofdrolspeelster Sarah Lund blinkt ook nu weer uit. Ze is afstandelijk, getormenteerd en ongezond gefixeerd op de zaak. Ze offert ook (te) veel op in haar zoektocht naar de waarheid en de dader. En toch geloof je haar. En toch begrijp je haar en kan je ergens sympathie en bewondering voor haar opbrengen. Dat geldt ook voor de meeste andere personages. Ze worden goed uitgewerkt, ze zijn nooit zwart-wit of ééndimensioneel. Ook al keur je volledig af tot welke keuzes ze uiteindelijk komen, je kan hen ergens wel begrijpen.

Filmisch is de serie wel héél zwart, donker en duister. Achtervolgingen en onderzoeken gebeuren meestal ’s nachts, in kelders, schepen, tunnels,… uiteraard in beperkt licht. Het draagt bij tot de beklemmende sfeer van de reeks. Nadat we onze 2 afleveringen per avond gezien hadden, keken we nog even (kort) naar iets anders. Met mijn (te groot) inlevingsvermogen zou ik anders ontzettend onderbroken nachten gehad hebben 😉

Naar verluidt was dit het laatste deel van Forbrydelsen. Al geeft het open einde misschien nog ruimte voor een laatste film? Wij vonden het ontzettend jammer dat het erop zit. De 3 seizoenen waren van een zeer hoog niveau. Misschien genoten we des te meer omdat we ze niet in één ruk uitkeken, maar omdat er wat tijd tussen de verschillende jaargangen zat. Zo konden we ons opnieuw laten verrassen en laten meeslepen door misschien wel eenzelfde variant op hetzelfde thema…

Voor degenen die Forbrydelsen nog niet gezien hebben, absoluut doen! Het is je tijdelijk gebrek aan slaap (je kijkt meer dan je plande en slaapt ook wat lichter 😉 ) zeker waard. Wij vallen hier intussen wel in een zwart gat… Wat moeten we nu absoluut zeker gezien hebben? Laat jullie tips maar komen…