Halfweg 40 dagen bloggen

Intussen zijn we ruim over de helft in ons 40 dagen bloggen-avontuur en is het tijd voor een korte evaluatie. Het dagelijks bloggen lukt – tegen mijn verwachting in – best wel redelijk goed. Eigenlijk had ik me weer zonder al te veel nadenken ergens in gestort om daarna dan te panikeren: “waar ben ik weer aan begonnen?”. Ik heb nog niet echt om inspiratie verlegen gezeten, ik heb de lijst met mogelijke onderwerpen nog niet al te veel nodig gehad. Meestal blog ik ’s avonds en in de loop van elke dag is er altijd wel een onderwerp dat opduikt, waarover ik nadenk en waarover ik in de loop van de dag mijn gedachten orden. Tegen het moment dat ik mijn computer openklap, weet ik meestal wel al wat ik ga schrijven en hoe ik dat ga doen.

Het zo goed als dagelijks bloggen heeft me ook een nieuw elan gegeven. Ik had ingeschat dat ik op een bepaald moment op een totaal gebrek aan ideetjes zou botsen, maar dat is absoluut niet het geval. Integendeel: ik zit intussen met een paar “rubriekjes” of “vaste schrijfonderwerpen” in mijn hoofd die ik naar de toekomst toe verder wil uitwerken. Hoe meer ik schrijf, hoe meer ideeën ik krijg. En dat heeft me toch erg verbaasd. Omdat ik eerder vooral het omgekeerde beleefde: zo schreef ik in januari een pak minder, maar had ik ook gewoon een pak minder inspiratie dan normaal.

Wat me wel nog steeds niet lukt, is om er een zekere organisatie in te steken, door op voorhand te werken. Als we op een dag een extra gezinsactiviteit plannen, of er gebeurt iets onverwachts en ik kom daardoor toch niet aan bloggen toe, dan heb ik nog steeds geen back-up. Enkel de eerste week had ik een reserveblogje klaar voor als ik eens een dagje zonder inspiratie zou zitten. Het is een kwestie van tijd maken, maar die vind ik niet. Het zijn toevallig ook drukke werkweken geweest, dus loop ik ook achter wat mijn huishouden betreft en dus slaag ik er niet in om bijvoorbeeld op zondagochtend tijd vrij te maken om 2 of 3 blogjes extra te schrijven. Ik was deze voormiddag immers nog de strijkachterstand van de voorbije weken aan het wegwerken…

Ga ik de 40 dagen bloggen halen? Ik geloof het wel, maar het zal met iets meer pasdagen zijn dan gepland. Of ik zal iets meer dagen nodig hebben om de 40 ook effectief te halen. Sinds begin maart blogde ik al 20 keer, en moest ik 5 pasdagen inzetten. Realistisch gezien slaag ik erin om 5, soms 6 keer per week te bloggen, maar eigenlijk heb ik voor de resterende 14 dagen nog maar 1 pasbeurt over. Dat zal er eentje te weinig zijn, vrees ik.

Toch is de balans voor mij ongelooflijk positief. Heel deze uitdaging heeft me tot nog toe veel vertrouwen gebracht: er is voldoende inspiratie en het lukt ook om (bijna) dagelijks te schrijven. Als we er nu nog in slagen om er een gestructureerd ritme in te krijgen, dan zal ik dit experiment zeer dankbaar zijn. Het gaf mij en mijn blog een nieuwe adem en dat vond ik een mooi, onverwacht cadeautje!

Advertentie

Wil ik beroemd worden?

(www.someecards.com)

Eén van de inspiratievraagjes voor “40 Dagen Bloggen” was “Wil ik bekend worden?”. Als tussendoortje vond ik dat wel een interessante stelling. Ik heb er als kind nooit van gedroomd om in de spotlights te staan en gelukkig heb ik geen zang-, dans- of ander talent dat me instant roem zou kunnen opleveren. Ik wil zelf kunnen kiezen wanneer ik wat aan wie vertel, ik wil niet dat één of andere journalist dat voor mij beslist omdat ik nu eenmaal een bekend persoon ben en op die manier “clicks” oplever.

Maar ik droom er wel van om een roman te schrijven en uiteraard wil ik dat mijn boek gelezen wordt. Als je dat wil bereiken, dan weet je gewoon dat je voor een stuk het “mediaspel” zal moeten meespelen. Je zal je dus voor een stukje moeten blootgeven om je boek te promoten. Je zal vanuit de schaduwen de spotlights moeten instappen. Wat op zich wel een beetje  vreemd is, aangezien je bij het schrijven van een boek nu éénmaal alles vertelt wat je kwijt wil. Alles staat in het boek, meer heb ik daar niet aan toe te voegen. Maar blijkbaar hoort het erbij.

Zou ik bereid zijn om mee te spelen? Tot op zekere hoogte. Het is wel iets waarin je groeit. Twee keer al had ik er professioneel mee te maken. Zo kon ik na mijn afstuderen aan de slag in de mediawereld. 15 jaar lang heb ik sportartikels geschreven voor teletekst. Tot de dienst geschrapt werd. Het gaf me de kans om als bevoorrecht getuige de mediawereld te beleven. Veel verschil met andere werelden is er niet, alleen wordt alles uitvergroot en verandert alles heel snel. Van de ene op de andere dag kan je een ster worden, van de ene op de andere dag is je gloriemoment ook weer gepasseerd. In de spotlights hangt iedereen aan je lippen en wil iedereen wat van je. Van zodra je faam tanende is, laat men je als een baksteen vallen. Tot voor kort was je God, ineens ben en kan je niets meer. Je moet al een sterk karakter hebben om daarmee om te kunnen, om jezelf te blijven.

Interessant was wel de kans om even achter de schermen te kijken. Om te zien hoe er de ene keer iets gegeven wordt en de volgende keer iets gekregen wordt. Hoe er het ene moment besloten wordt om iets stil te houden om dan de volgende keer een “exclusief gesprek” te kunnen houden. Hoe de primeurs de ene keer aan die speler en de volgende keer aan een andere speler gegund worden.

Het was een leerrijke ervaring die me van pas kwam toen ik communicatieverantwoordelijke werd en soms ook als woordvoerster moest optreden. Ook toen was het een spel van geven en nemen: de ene keer ben jij vragende partij om jouw evenement in de kijker te plaatsen, de volgende keer wil je liefst zoveel mogelijk de boot afhouden als blijkt dat je iets moet gaan uitleggen of verantwoorden. Het was met momenten soms pijnlijk grappig omdat ik ooit aan de andere kant gestaan had en duidelijk de mechanismen herkende. Zelfs tijdens interviews blijf je geconcentreerd op het overbrengen van jouw gewenste boodschap en het ontwijken van de dingen die je niet kwijt wil.

Deed ik dat graag? Niet echt, ooit ging ik er prat op dat ik “liever niet met mijn kop op tv kwam”, maar het moest. Was ik er zenuwachtig voor? Elke keer opnieuw was het een klein beetje sterven. Na elk interview ging ik na wat niet goed was, wat ik beter had kunnen doen en wat ik eigenlijk beter niet had gezegd. Het is en blijft een leerproces en ik was nog volop lerende toen ik een andere job vond en dat gedeelte achter me kon laten.

Zou ik nu bekend willen zijn? Liever niet, maar als ik dat boek ooit geschreven krijg en ik wil het gelezen hebben, dan zal het er in deze tijden bij horen, vrees ik. Tot op zekere hoogte toch. Misschien dat ik dan nog eens opnieuw mediatraining zou gaan volgen, om te leren ontwijken. Want praten kan ik. De kunst is om op een beleefde en vriendelijke manier zoveel mogelijk te zwijgen. Op dat vlak kan ik zeker nog progressie boeken!

Energiearme februari

Was het de nasleep van de drukke, sociale verplichtingen in december en januari? Was het het grijze, sombere weer dat op mij drukte? Feit is dat februari een moeizame maand was en dat ik last had van een serieus energiedipje. Niet alleen ik trouwens, ook de kinderen kregen in de loop van de maand een virusje. De oudste miste 3 dagen school en dat was jaren geleden. De jongste was dan weer ziekjes tijdens het weekend, maar bleek net op tijd min of meer gerecupereerd voor school. Wij waren hier met zijn allen blij dat de krokusvakantie aanbrak op het einde van de maand, want de batterijtjes moesten dringend opnieuw opgeladen worden.

Grijze, sombere maand. Ben ik nu de enige die last heeft van het weer? Ik voel me meteen een stuk beter bij een stralend zonnetje. Langs de andere kant zakt mijn energie als ik ’s morgens zie dat we weer aan het begin van een grijze, sombere, regenachtige dag staan. Sinds een tijdje probeer ik mijn dagelijkse stappen te halen en doe ik vaak tijdens mijn middagpauze een wandelingetje door de stad waar ik werk. Meestal geeft me dat energie en zorgt het ervoor dat ik een pak minder last heb van het namiddagdipje. De extra zuurstof en het even weg zijn vanachter de computer en vanachter mijn bureau zorgt voor ideeën en creativiteit. Maar de laatste week was het niet bepaald een aanlokkelijk idee om me in de grijze miezer buiten te storten, ook al gaat het dan maar om een halfuurtje stappen. Het idee is dat je ademt, dat je even lucht krijgt en in mijn gedachten lukt dat niet als je verscholen zit onder een paraplu.

Energiespaarstand. Het ging me deze maand niet goed af. Er was geen energie voor hobby’s, voor extra’s. Zelfs het huishouden lukte me deze maand amper. Daar waar het elke week mijn doel is om de strijk afgewerkt te hebben vooraleer ik aan de manden van de volgende week begin, lukte dat deze maand niet. En het ging niet om een mandje strijk op overschot, neen, meestal kon ik mijn hele zaterdag bijwerken van de vorige week en kon ik ’s zondags beginnen aan de strijk van de volgende week. Die dan ook weer bleef liggen. Het was deze maand een vicieuze cirkel en de extra hulp die ik ten einde raad inriep was ook maar een doekje voor het bloeden. Gelukkig heb ook ik nu twee dagen krokusvakantie en kan ik de nieuwe maand eindelijk starten met lege wasmanden.

Nog niet zo lang geleden zou ik me ontzettend druk gemaakt hebben in wat ik zelf als mijn “eigen falen” of “tekortschieten” zou beschouwen. Intussen heb ik geleerd om niet altijd zo streng te zijn voor mezelf. Het lukte me niet, geen man overboord. We hadden nog altijd kleren en in het slechtste geval lukt het best om ’s morgens nog een paar stuks te strijken zodat we niet in schandalen vallen. Want met ouder worden weet je dat er na een mindere periode altijd weer een actievere periode opduikt. Als de zon ooit weer gaat schijnen ;-). Tot dat gebeurt, beperken we ons tot hetgeen écht moet en besparen we energie: we gaan op tijd slapen, we slapen uit, we schrappen energievreters, we beperken onze sociale activiteiten tot het minimum. En dan is het fijn om te lezen dat je niet de enige bent.

Bloemetjes. En dan opeens, midden in een grijze, stormachtige week, steken in onze tuin ineens de eerste bloemetjes op. De eerste tekenen van de lente die op komst is. Net bij de start van een nieuwe maand. Net voor twee dagen recuperatie. Het is mooi, het geeft rust, het geeft verlangen naar de lente. Het geeft energie. Februari is achter de rug, maart kan alleen maar zonniger, mooier en beter worden.

#40 Dagen Bloggen: onrealistisch?

Tournée Minérale is net afgelopen. 40 dagen Zonder Vlees is net begonnen. Over het eerste kunnen we kort zijn: tijdens het tweede weekend ging het twee keer mis: één mojito en één glaasje cava, en we hebben het dus niet gehaald. Ook al heb ik de rest van de maand absoluut niks gedronken, heb ik daar geen enkele moeite mee gehad en heb ik het ook niet gemist. 40 dagen Zonder Vlees vind ik een moeilijke. Ik heb heel lang getwijfeld om al dan niet mee te doen, maar we moeten daar eerlijk in zijn: 40 dagen volledig zonder vlees zou ik op dit moment nog niet halen. Minderen met vlees doe ik sowieso en ik heb me voorgenomen om binnenkort eens wat te gaan experimenteren, maar ik heb intussen wel geleerd om niet te veel hooi tegelijk op mijn vork te nemen, aangezien ik momenteel ook probeer om meer fruit te eten en opnieuw meer te gaan sporten.

Maar toen via Kathleen van De Verbeelding en Tuttefrut de uitdaging “40 dagen bloggen” passeerde, heb ik me zonder veel na te denken wel ingeschreven. Zoals dat meestal gaat, ben ik er achteraf wel beginnen over na te denken en denk ik dat het compleet onhaalbaar is, ondanks de 6 “pasdagen” die je krijgt en die je indien nodig kan inzetten. Waarvan ik er eentje trouwens al gebruikt heb op dag één.

Inspiratie om te bloggen zal allicht niet het probleem zijn. Niet alleen hebben we een lijstje onderwerpen gekregen om 56 dagen over te bloggen, maar eigenlijk heb ik in de 3,5 jaar dat ik blog nog nooit zonder onderwerp gezeten. Soms word je overspoeld door inspiratie en kan je in één keer 5 blogonderwerpen in een schriftje noteren. Soms moet je wat zoeken, heb je een idee, begin je aan een blog en krijgt die pas vorm tijdens het schrijven zelf. Vaak wordt het dan een heel andere blog dan je initieel in je hoofd had. Soms kan je wel eens eindeloos achter je computer op een leeg Word-doc zitten staren, begin je te typen, herschrijf je je zin, wis je die weer en schakel je uiteindelijk een uur later de computer uit zonder dat je ook maar iets deftigs op papier kreeg. Om dan de volgende ochtend ineens wel een geweldig idee te krijgen.

Mijn grootste probleem in de hele uitdaging zal allicht “tijd” worden. Hoe ga ik het in hemelsnaam combineren om tegelijkertijd te gaan werken, mijn huishouden draaiende te houden en ook nog eens dagelijks minstens een uur te schrijven? Ik ben immers niet van het vooruitziende en georganiseerde type. Ik schrijf meestal over wat er vandaag in me opkomt, over de inspiratie van het moment. Veel bloggers hebben concepten of afgewerkte bloggen klaarstaan en plannen vooruit. Dat heb ik – op een enkele uitzondering na – nog nooit gedaan. Ik zal deze keer moeten proberen om in het weekend wel vooruit te werken en op vrije momenten meerdere posts klaar te maken en reserve te houden voor dagen waarop het me niet zal lukken om te schrijven.

Dat zal voor mij allicht de grootste uitdaging worden tijdens deze 40 Dagen Bloggen-periode. Zal het me lukken om eindelijk eens wat structuur en organisatie te krijgen in deze hobby? En hoe voel ik me daarbij om iets wat ik als “speels”, “luchtig”, “vrij” ervaar toch in een soort keurslijf te steken? Hoewel ik ooit professioneel geschreven heb, heb ik dat nooit als een “beroep” of een “ambacht” ervaren en misschien is net dat hetgeen me ontbreekt. Héél erg diep weggeborgen zit immers een ideetje voor een boek. Maar het komt er eigenlijk nooit van om er tijd in te investeren, om een planning op te maken voor het opzoekwerk, voor het eigenlijke schrijven. Organisatie, structuur staat voor mij eigenlijk lijnrecht tegenover “leuk, speels, vrij”. Misschien kan ik het nuttige aan het aangename leren koppelen en ondervind ik eindelijk dat beiden elkaar versterken in plaats van elkaar tegenwerken.

Maar nu eerst 40 dagen elke dag een tekstje schrijven…