Situatie één. Sinds een tijdje blijven de dochters af en toe een avondje of dag alleen thuis als hun oudjes nog eens een stapje in de wereld zetten. Dat liep de allereerste keer niet helemaal van een leien dakje, er sneuvelde in een popcorn-experiment al een kookpot, maar onze meisjes worden er hoe langer hoe beter in. Terwijl hun ouders een dagje cultuur opsnoven in Waterloo en een fijne dag met vrienden hadden, fabriceerden de dames hun eigen lunch en diner (en bleek de keuken nog intact). Meer nog, bij wijze van verrassing hadden onze meiden het huis opgeruimd en de was gesorteerd. Het was een aangename thuiskomst en een klein steekje in mama’s moederhart, “want ze worden nu toch écht wel groot”.
Situatie twee. Onze oudste is aan haar laatste middelbaar bezig. Een speciaal jaar. Er komt een afscheid en er volgt een nieuw begin. Er is een heel studiekeuze-traject, met ook open lesdagen in de herfstvakantie. Onze oudste had twee dagen universiteitslessen gepland. Op dag één mocht mama haar nog vergezellen (soms denk ik dat ze dat vooral doet om mij een plezier te doen 😉) en was het allemaal toch nog spannend. “Waar moet ik dan gaan zitten? Wat moet ik daar dan juist doen?” Ik mocht met haar mee tot aan het lesgebouw, maar verder zou ze het wel alleen uitzoeken, wegens “gênant”. Maar ik zag haar van buiten wel in haar eentje de trap opgaan. “Mijn” trap, waar ik 27 jaar geleden dezelfde les volgde. Dat is zo’n raar gevoel: het was “mijn” ding, maar nu neemt zij het over. Twee uur later stond ik haar vol ongeduld op te wachten en “was het allemaal best meegevallen”. Had zelfs één van de eerstejaars haar iets over de les gevraagd en was zij vooral blij dat ze niet gezien hadden dat ook zij een groentje uit het middelbaar was.
Dag twee van de open lesdagen vertrok ze met vriendinnen en redde ze zich in haar eentje. Ze sprak met eerstejaars, zocht en vond haar weg. We zagen haar op die twee dagen letterlijk weer een stap zetten, weer wat groeien.
Situatie drie. Toen onze oudste 17 werd, ging ze meteen aan de slag voor haar theoretisch rijbewijs. Ze studeerde, oefende en slaagde. Ze besloot om ook ineens door te zetten zodat ze nog voor haar studies haar rijbewijs op zak kan hebben. De eerste rijlessen werden gepland en dus leerde haar papa haar al starten, stoppen en schakelen. Dat deed ze best goed, oordeelde de papa. En zo ging ze deze avond voor het eerst de rijweg op, met een instructeur. En reed ze voor het eerst “70, mama, in vierde”!
Het gaat plots allemaal zo snel. De mama staat erbij, kijkt ernaar, moedigt aan en laat los. Met pijn in het hart. Met de herinneringen in het achterhoofd aan dat kleine baby’tje dat ons voor het eerst ouders maakte. Is dat al 17 jaar geleden? Het is nog maar 17 jaar geleden! En ja hoor, we zien héél goed dat onze “kleine” meid opgroeit, volwassen wordt, verantwoordelijk is. We hebben er vertrouwen in dat ze aankan wat er op haar pad komt. Ze is krachtig, ze is vinnig en ze is er zo aan toe, aan die volgende stappen in haar ontwikkeling. Misschien heeft ze af en toe nog eens een zetje nodig, maar dan zijn wij haar trouwste supporters.
Alleen kan de mama diep vanbinnen niet altijd volgen. Mag het voor haar eigenlijk nog lang hetzelfde blijven en wil ze haar meisjes liefst nog héél lang thuis houden. Maar dan voelt ze de tijd door haar vingers glippen. Want dat loslaten voelt soms alsof heel je hart eruit gerukt wordt. Bovendien valt de mama dan ook nog eens grandioos door de mand als ze dat voor haar dochters probeert te verstoppen. Gelukkig weten de dochters al sinds het afscheid voor de bos- of boerderijklassen dat mama op zo’n momenten wel eens “overdreven sentimenteel” kan zijn. Toen ze eigenlijk zelfs wat teleurgesteld waren als mama haar tranen wist binnen te houden tot de bus ook daadwerkelijk de straat was uitgereden…
Tifosa 
❤
Ik herken het gevoel van melancholie dat je kunt krijgen als je kinderen opgroeien….
Ik herken het gevoel, maar ik weiger het woord “loslaten” te gebruiken lieve Nele! Je laat je kinderen NOOIT los, zo voelt het mss, maar je zal er altijd voor hen zijn, al gaan ze hun eigen weg! Liefs x
Je hebt gelijk over de woordkeuze, natuurlijk ga ik hen nooit volledig “loslaten” en zal ik er altijd voor hen zijn, maar het opgroeien van hen laat de melancholie soms ontluiken 😉.
Lieve Nele
Het is je taak als ouder om jezelf overbodig te maken. Als zij haar vleugels uitslaat, met jouw steun, dan is dat het hoogste goed dat je als ouder kunt bereiken. Het betekent dus dat je het goed hebt gedaan Een traantje wegpinken, mag, maar dan van fierheid.