Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken. Een verzameling kleine feitjes waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.
Vorige week hebben we voor het eerst opnieuw winterkledij uit de kast gehaald. Uit de logeerkamer, want wij doen hier nog aan seizoenwissels in onze kleerkasten. Ondanks de indian summer die deze week ons weer zeer gunstig bepaalt, zullen we de winter- en zomerspullen dit weekend toch maar omwisselen. Het is een opvallend late wissel dit jaar, want de voorbije twee jaar konden we half september – wegens een herfstige start van het schooljaar – al aan de slag.
De kastwissel brengt een aantal tradities met zich mee: zo moeten de dochters passen en verhuizen er allicht weer wat kleren van de ene naar de andere kleerkast. Al zitten we op een punt dat de oudste toch al een aantal jaren “volgroeid” is, terwijl de jongste dan weer in volle groeispurt zit. De conclusie van de kastwissel is altijd – en dat zal ook dit jaar niet anders zijn – dat er een aantal gaten in de garderobe zitten. Een shopuitje is dan ook al gepland: (warme) winterjassen staan dit jaar hoog op ons verlanglijstje. En ondanks de drukte in de winkelstraten geniet ik altijd met volle teugen van ons meidentripje. Mijn dames weten goed wat ze willen én ze hebben smaak. Misschien niet altijd mama’s smaak, maar er valt mee te leven 😉.
Ik neem met pijn in het hart afscheid van de zomer, maar na de eerste herfstweek geven we toe dat het nieuwe seizoen toch ook zijn charmes heeft. Vooral als de kachel voor het eerst brandt, de kaarsjes worden aangestoken en we tijd hebben om gezellig samen in de zetel door te brengen, knus onder een dekentje. En zolang je niet buiten moet zijn, heeft een herfststorm ook wel iets. Het was trouwens hoognodig dat het nog eens wat ging regenen en het geworstel met de paraplu en de wind is de eerste keer best leuk.
Dat de dochters intussen aan een “Friends”-marathon bezig waren, droeg ook bij aan de herfst-gezelligheid. Na al die jaren voelt de serie niet gedateerd aan en ze blijft grappig. Het is een trip “down Memory Lane”: de kleren, de muziek, de grappen,… Eigenlijk zat “Friends” ongelooflijk goed in elkaar. Het was fijn om mijn dochters te horen (schater)lachen met de capriolen van Joey, Ross & Rachel, Chandler & Monica en Phoebe. Om “Joey doesn’t share food” of “We were on a break” terug te horen. Om hun traantjes te zien bij de allerlaatste aflevering en de teleurstelling dat het er na die 10 seizoenen écht op zit. Om onze dames geïnspireerd te zien door de mode en om samen te constateren dat de jaren ’90 momenteel weer hip zijn.
Laat het gras maar groeien! Na de zot hete zomer van 2018 was onze gazon compleet kapot. We moeten eerlijk zijn: veel gazon was er al een paar jaar niet meer over. Eigenlijk was het vooral onkruid en mos dat de echtgenoot desondanks trouw afreed zodat we na elke trimbeurt toch even de illusie van een mooie, gezonde grasmat konden koesteren. Enfin, tegen augustus leefde er in onze tuin zo goed als geen gras meer en dus besloten we tot een drastische ingreep. De grasmat werd omgespit en – in september – opnieuw ingezaaid. En dan begon het bange afwachten. Op regen en op de groene sprietjes. Gelukkig kregen we beide. Elke morgen en elke avond keken we naar onze bruine polder “of we al verschil zagen”. Intussen zijn we drie weken verder en hebben we warempel opnieuw een grasmat. Met voorlopig relatief weinig onkruid, maar wel met bruine plekken die nog verder moeten toegroeien. Ongelooflijk hoe een mens kan genieten van het wonder van de natuur. En dan hebben we alleen maar gras gezaaid, stel je voor wat dat zou geven als we ons ooit aan een moestuin zouden wagen 😉.
Intussen tikt het klokje verder en zitten we al in oktober. Het schooljaar is een maand oud. Ik ben zowaar bijna gewend aan de nieuwe uurroosters van de huisgenoten. Ook de start van de verschillende hobby’s is min of meer verteerd: er sluipen zelfs al terug routines ons leven binnen en af en toe lijkt het zelfs alsof we controle hebben. Om de volgende dag dan weer keihard een afspraak te vergeten of voor andere verrassingen komen te staan. Ach ja, wat zou het leven zijn zonder een klein beetje spanning 😉?
Tifosa 
Ik vond het op zich ook niet zo erg, die komst van de herfst. Maar deze zomer was er wel eentje om te koesteren!
Daar ben ik het volmondig mee eens!
Onze grasmat leek wel een verdroogde prairie. Het herstel heeft zich eind augustus ingezet, maar bepaalde plekken zijn precies definitief kapot en zullen tot het voorjaar moeten wachtend denk ik. Dit weekend doe ik ook mijn kastwissel 🙂