Gebrek aan fantasy…

Sinds een tijdje proberen de dochters me te overtuigen om hun (adolescenten-)roman “Hof van doorns en rozen” (Sarah J. Maas) ook eens te lezen. Toen ik de oudste op haar achtste “Harry Potter” in handen duwde, had ik niet voorzien dat ze een voorliefde voor fantasy zou ontwikkelen. Wat zij op haar beurt dan weer doorgaf aan de jongste. En de liefde bleef standhouden. Heel frequent zie ik onze meiden met boeken van de bibliotheek thuiskomen die toch wel zeer vaak in het zelfde bedje ziek zijn.

Ergens vind ik het wel grappig, want ik deel die fantasy-liefde absoluut niet. Ik had al van jongs af aan een voorliefde voor historische romans. Verhalen met een stukje geromantiseerde geschiedenis erin. En liefst zo waarheidsgetrouw mogelijk. Voor mij dus geen verhalen met draken, elfjes of andere sprookjesfiguren erin. Ergens heeft dat bij mij altijd de inleving in een boek in de weg gestaan. Ik heb nooit voeling gehad met dat genre, of aanverwante genres.

Ook science fiction heeft me nooit veel gezegd, noch in boekvorm, noch op tv. Al moet ik eerlijk bekennen dat Battlestar Galactica op dat vlak wel voor een kleine, tijdelijke ommekeer gezorgd heeft. Al zeggen Star Wars, Star Trek en alle aanverwante films en series (zo ook The Matrix) me nog altijd niks. In het beste geval is het vooral slaapverwekkend en ben ik binnen de paar minuten in een diepe slaap. In het slechtste geval vraag ik me halverwege de film luidop af waaraan ik nu weer mijn tijd zit te verspillen.

Maar omdat de dochters nu al een paar jaar lyrisch waren over de serie van Sarah J. Maas en ik deze vakantie toch zonder boeken zat, wou ik het een kans geven. Intussen ben ik 82 bladzijden ver en voel ik het jammer genoeg nog steeds niet. Ondanks de hoopvolle blikken van de dochters kunnen we deze boekenliefde niet delen. Daar waar zij meteen onbevooroordeeld in de fantasywereld duiken, is het net de fantasy die ervoor zorgt dat ik de personages niet “voel”. Dat er een afstand blijft bij het lezen. Dat het verhaal me niet raakt. En dat vind ik ongelooflijk jammer, het had fijn geweest als we dit met zijn allen hadden kunnen delen.

Overigens geldt het omgekeerde ook. De oudste duikt – bij gebrek aan leesvoer – al eens de boekenkast van de mama in en geeft dan ook regelmatig aan dat ze het wel gehad heeft met de “familiegeheimen” of “landhuizen” uit mama’s boeken waarin heel vaak een verhaal van vroeger en nu binnen één en dezelfde familie door elkaar wordt verweven. Wat ik dan ongelooflijk schoon, soms ontroerend en meestal héél erg ontspannend vind, maar waarbij zij zich stoort aan de voorspelbaarheid. Daar waar het voor mij in dergelijke boeken dan telkens weer draait om het stukje geschiedenis, vindt zij enkel het heden interessant.

Over smaak en kleuren kan men niet twisten 😉. En dus duikt de mama met veel plezier in de “Zeven Zussen”-reeks, terwijl de oudste “Game of Thrones” verslindt. En af en toe vinden we elkaar toch in een gedeelde liefde voor een mooi verhaal. “De Hongerspelen”-trilogie werd hier door ons allemaal gesmaakt. Maar “Hof van Doorns en Rozen” laat ik met veel liefde aan de dochters. Al zal ik het verhaal wel afmaken, wie weet raak ik toch nog in de ban van de magie…

Advertentie