Elk jaar dit moment krijg ik de (sport)kriebels. Straks begint het Belgische wielerseizoen met de Omloop Het Nieuwsblad. De komende weken zijn onze zaterdagen (soms) en vooral de zondagen gevuld met koers. Dan eisen we de tv op (met verongelijkte blikken bij de dochters tot gevolg) en laten we ons meeslepen door het wielrennen.
Het is de spanning, het zijn de weersomstandigheden, het is de heroïek van de valpartijen, van de eenzame strijd van een fietser tegen de natuurelementen en zijn rivalen. Het is tactiek, maar vooral gewoon aanvallen en stampen. Het is meeleven en niet tegen de spanning kunnen. Het is juichen als jouw favoriet wint of net vloeken als hij door pech gedwongen wordt de strijd te staken. Of ten val komt. Het is zuchten als jouw renner net niet de juiste conditie te pakken heeft en niet mee kan. Het is aanmoedigen als hij ten aanval trekt. Het is mee aftellen met elke seconde die hij weet bijeen te sprokkelen. Het is duimen dat hij uit de greep van het peloton blijft en zijn inspanningen weet te verzilveren. Het is een klein beetje sterven als dit net niet lukt en hij op amper een paar kilometer (of erger nog, binnen de laatste kilometer) van de meet gegrepen wordt. Het is schoon en pakkend, maar leidt soms ook tot bittere teleurstelling.
Het is het eerste jaar na Tom Boonen. Toen Boonen zijn neus aan het venster stak, was de ster van Johan Museeuw tanende. Gelukkig stond er een nieuwe, jonge welp klaar om de leegte te vullen en konden we als wielerfans meteen terug warm lopen voor topprestaties van eigen bodem. Dat de kroon net te snel doorgegeven werd aan de volgende ster, was de supporters een zorg. Het was opnieuw één van ons en hij kwam met een zekere flair en zelfverzekerdheid die ons de oude meester snel deden vergeten. Maar wie treedt nu in de voetsporen van de meester? Wie zal ditmaal de leegte vullen? Staat er een nieuwe Boonen op? Er is natuurlijk Greg Van Avermaet en zijn onvermijdelijke rivaal Petr Sagan. Zij zullen de koers allicht kleuren. Maar zit er tussen de jonge welpen een kaper op de kust? Of kan de oude, lepe Gilbert opnieuw stunten?
Wij zitten deze namiddag alvast met veel goesting voor tv. We zullen duimen, supporteren, op de vingers bijten van spanning en juichen (hopelijk). Ergens tussendoor moet er ook nog wat huishouden gedaan worden, maar wie is daar nu mee bezig als de koers terug begint?
Tifosa 
Voor mij is het de eerste keer in 10 jaar dat ik niet live ga kijken.
Oh wauw. Ooit een keer de Ronde van Vlaanderen live meegemaakt en dat was onvergetelijk!
Vanmiddag speelde zich de vertrouwde scène af in onze living van de echtgenoot die naar de koers kijkt en ik die in slaap ben gevallen ;-). Voor wie supporter je eigenlijk?
Op dit moment weet ik het nog niet zo goed bij de Belgen, maar ik heb wel een serieuze boon voor Sagan 😉…
heerlijk… ik leerde “de koers” vooral kennen door mijn overleden vader….
Koers zien is voor mij ook terug een stukje bij mijn vader zijn.
Bij ons zijn het de herinneringen aan koersnamiddagen bij mijn grootouders…
Dat heb ik nu nooit begrepen, het zegt me niks! 🙂
Wens je veel plezier!
Dankjewel! Het was een fijne opener 😉
Ik kijk niet zo vaak meer, maar heb al sinds mijn tienerjaren iets met wielrennen, meer nog voor de rondes dan de eendagswedstrijden. Om exact de redenen die je beschrijft in de tweede alinea van je blogje :-). De strijd is hard maar zo puur en echt Wat is er schoner dan de tegenstelling van de ene renner die een klop van de hamer krijgt op een Alpencol terwijl zijn tegenstander de berg lijkt op te vliegen :-).
Volledig mee eens 😉
Ik heb dat nooit gesnapt, eerlijk 😀