Laat ons een filmpje doen!

Het was hier de laatste weekends altijd wel iets. Of onze oudste had plannen, of er stonden feestjes op het programma, of we hadden verplichtingen. Het was precies al lang geleden dat we nog eens een rustige zaterdagavond met zijn viertjes in de zetel doorbrachten, maar gisteren was er wel nog eens tijd en ruimte. En dus huurden we een film en deden we van “home cinema”.

Na wat getwijfel kozen we voor “The Zookeeper’s Wife” met o.a. Jessica Chastain en onze eigen Johan Heldenbergh. Volgens Kinepolis  een “waargebeurd en persoonlijk oorlogsverhaal waarin hoop centraal staat. De Poolse Antonina en haar man Jan Zabinski wisten tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 300 Joden uit de handen van de Nazi’s te redden door ze een schuilplek te bieden in hun dierentuin. De film vertelt op onnavolgbare wijze het verhaal van het gezin, maar ook dat van de dieren in hun dierentuin, de tijdelijke Joodse bewoners en de stad Warschau in de allesverwoestende oorlog.”

Of dat wel iets voor onze meisjes was, vroegen we ons nog af, maar zij waren duidelijk: “Als we ‘Saving Private Ryan’ aankunnen, mama, dan zal dit ook wel lukken.” Al was dat toch een beetje voorbarig. Beide films zijn inderdaad oorlogsfilms, maar daar waar ‘Saving Private Ryan’ vooral veel actie is, speelt deze film zich toch op een ander, veel meer beklemmend, niveau af. Het was voor onze beide meisjes een behoorlijk beklijvende kennismaking met het gegeven van de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog. Bovendien speelt de film – naar een waargebeurd verhaal – zich af in Warschau, waar het persoonlijk leed onnoemelijk hoog was tijdens de Nazi-bezetting. Niet alleen voor de Joodse inwoners, maar ook voor de Poolse bevolking.

Onze jongste vond het toch wat te eng en gaf er halverwege de film de brui aan. De oudste keek ‘m samen met ons wel uit en was – net als wij – toch heel erg ontroerd en onder de indruk. Van de keuzes die “gewone” mensen maakten en de risico’s die erbij hoorden. Gewone mensen die toch besluiten te helpen, op gevaar van eigen leven en dat van hun gezin. Maar ook de keerzijde van de medaille raakte haar: de wreedheden die “gewone” mensen begaan, in naam van een regime. Ben je dan fundamenteel slecht als je zo’n dingen doet? Of bepalen de omstandigheden jouw keuzes? Kan iedereen dan “slecht” worden in bepaalde omstandigheden? Na een nacht overpeinzingen concludeerde ze dat het meestal geen zwartwit-verhaal is, maar ééntje van vele tinten grijs.

We hadden ook voor een komedie kunnen kiezen, of voor een ontspannende familiefilm, maar ondanks het zware onderwerp hadden we met ons vieren toch een gezellige avond. Allemaal samen dicht bij elkaar in onze lange zetel, samen genietend van een rustige zaterdagavond. We zouden dat meer moeten doen, zeggen we dan telkens weer. Maar als we ons volgende avondje samen willen plannen, blijkt dat de volgende 3 weekends alweer volgepland zitten (en het zijn niet de ouders die een drukke sociale agenda hebben). Ach ja, dat was weer wat ze met dat loslaten bedoelden, zeker 😉…

Maar als je eens een gezellige zaterdagavond wil en het mag wat meer om het lijf hebben, huur dan zeker eens “The Zookeeper’s Wife”. Een aanrader!

Advertentie