Een ramp: onze Senseo is kapot

Vrijdagochtend begaf het klepje waarmee je het deksel van de Senseo vastzet, het. Daardoor is het toestel niet meer te gebruiken. Bij een poging waarbij ikzelf al drukkend het klepje verving, liep het water er langs alle kanten uit – jammer genoeg niet in het kopje. Verschillende oplossingspogingen hadden geen impact en dus zitten we hier voorlopig zonder koffie. En dat is een kleine ramp.

Grappig eigenlijk voor iemand die tot voor 3 maanden geen koffie dronk, maar door de heerlijke geur van een Italiaanse cappuccino van de echtgenoot toch voor de bijl ging. Al snel werd het een gewoonte. Een echte koffiefreak of cafeïneverslaafde ben ik nog steeds niet, maar ik moet wel bekennen dat ik mijn dubbele caffe latte na amper 3 dagen al mis. Vreselijk mis eigenlijk. Daar waar ik me voor de koffieperiode door de ochtend worstelde met een blikje cola light als opkikker bleek dit geen alternatief meer. Na amper 3 maanden smaakt het absoluut niet meer op een nuchtere maag. Een kleine test vrijdag eindigde met een half blikje in de gootsteen.

Jarenlang stond het Senseo-toestel hier stof te vergaren op het aanrecht. Mocht het enkel in actie komen als we bezoek over de vloer kregen. Dat was ook de reden dat we het zo’n 10 jaar geleden in huis haalden. Tijdens een uitwisselingsweek met een Italiaanse school zou een Italiaanse collega van de echtgenoot komen logeren. In onze ogen konden Italianen écht niet zonder hun dagelijkse portie cafeïne en dus zorgden we voor een oplossing. Bleek dat de Italiaanse collega eigenlijk meer een theeliefhebster was en dat het Senseo-toestel hier toch een week min of meer onaangeroerd bleef.

Maar de familie vaarde er wel bij. Mijn ouders hoefden hun thermos niet meer mee te zeulen als ze eens op de kinderen kwamen babysitten en tijdens feestjes kon er ineens wel een koffietje geserveerd worden bij de verjaardagstaart. Af en toe vergaten we nog eens om pads in huis te halen en moesten we nét voor de aankomst van de eerste gasten in allerijl nog terug naar de winkel, maar eigenlijk stond de Senseo vooral héél vaak in de weg op het aanrecht. Ooit was er zelfs eens een experiment met chocomelk via de Senseo, maar ook dat overtuigde ons niet: degene die ooit bedacht dat je ook wel chocoMELK op basis van water kon serveren, verdient wat mij betreft minstens een jaar eenzame opsluiting met enkel zijn eigen ondrinkbaar bruin vocht als beloning.

Maar de laatste 3 maanden ontwaakte de Senseo eindelijk uit zijn winterslaap. Elke dag serveerde het toestel een “dubbele” caffe latte en wat genoot ik daarvan. Het ontbijt was niet af zonder mijn bakje troost. Even een momentje rust voor ik me in de hectiek van de dag zou storten. Tot het vrijdag dus niet lukte en ik intussen al 3 dagen op mijn kin klop. Ontwenningsverschijnselen. Vreemd hoe snel je blijkbaar gewend raakt aan dat nieuwe ochtendritueel, hoewel je eerder zonder problemen 42 jaar overleefd hebt zonder.

En dus vroeg ik op de tweede ochtend zonder maar heel lief aan de echtgenoot of hij alstublieft misschien een nieuw toestel onder de kerstboom wil leggen? Of moet ik misschien toch maar een briefje naar de Sint sturen? Want ik ben écht wel héél braaf geweest dit jaar. En 34 koffieloze dagen is misschien toch nog wel héél lang om mijn gezinsleden op te zadelen met mijn ochtendhumeur ;-). Toch?