Combineren start bij jezelf

Situatie één: Je hebt een paar drukke weken achter de rug, zowel professioneel als privé. Je sukkelt al een paar dagen met een virale oorontsteking en besluit op een avond toch je dokter te raadplegen omdat je er maar niet vanaf raakt en je toch wel last hebt. De dokter adviseert je om de komende twee dagen uit te zieken in je zetel, maar dat komt niet echt goed uit, noch professioneel noch privé.

Wat adviseer je in zo’n situatie aan je beste vriendin? Aan je echtgenoot? Aan je kinderen? Uiteraard raad je hen aan om het doktersadvies te volgen en het twee dagen kalm aan te doen.

Maar wat doe je zelf in zo’n situatie? Denk je een dag later dat je het doktersadvies aan je laars kan lappen omdat je een deadline hebt en je toch van thuis uit kan werken? Of heb je na een goede nachtrust genoeg energie om je huishouden toch op orde te zetten en “zal je daarna wel rusten” (als de hele strijk gedaan is)? Ondanks het aandringen van je echtgenoot om alstublieft naar de dokter te luisteren en het deze keer echt eens kalm aan te doen?

Situatie twee: Een dikke week later zit je opnieuw bij de dokter, nog steeds met dezelfde virale infectie, die dankzij een nieuwe, felle opstoot weer voor pijn en last zorgt. Opnieuw zegt de dokter dat je de komende twee dagen in de zetel moet uitzieken. Ditmaal voel je je ellendig genoeg en blijf je wel thuis. Hoe lang duurt het voor je toch in gang schiet en aan je huishouden begint? Hoeveel uur van je ziekteverlof spendeer je daadwerkelijk in de zetel aan het uitzieken?

Wat zit er in ons dat maakt dat we wel zorg dragen voor de anderen om ons heen, maar niet genoeg voor onszelf? Wat zorgt ervoor dat je het doktersadvies ongestraft in de wind denkt te kunnen slaan? Wat leidt ertoe dat je anderen aanraadt om wél hun dokter te volgen, om goed naar het eigen lichaam te luisteren en genoeg rust te nemen, maar voor jezelf denkt dat je nog net een stapje verder kan gaan? Is het je drang naar perfectionisme, je controledrift, het gevoel van onmisbaar te zijn of het gevoel het zelf beter te kunnen? Samen met de angst om je job en je zekerheid te verliezen in de onzekere tijden waarin we nu leven? Of een veelvoud van deze factoren?

Situatie drie: Sinds begin dit jaar denk ik samen met een heleboel andere fantastische vrouwen (en een dito man) na over hoe we de combinatie tussen werk en gezin meer leefbaar kunnen maken. Het is een fijne Femma-groep. Het leverde me een hoop nieuwe, aangename contacten op. We denken na, we discussiëren, we zijn het niet altijd eens over de manier waarop we een betere balans willen bereiken, maar we gaan voluit voor een betere gezinswereld. We hopen allemaal, op onze eigen manier, met onze eigen gaven en talenten, iets te kunnen betekenen en iets te kunnen veranderen. We zijn jonge mama’s of papa’s, mama’s met tieners of zelfs oma’s,… We zijn enthousiast en gedreven.

Ik dacht aan het hele combinatieverhaal toen ik deze namiddag in mijn zetel een boek probeerde te lezen. Toen ik een poging deed om te rusten en uit te zieken. Toen ik trachtte om me niet druk te maken in de manden was die op me staan te wachten. Ik stimuleer de echtgenoot en de dochters om goed voor zichzelf te zorgen, maar geef als mama niet altijd het juiste voorbeeld. Evenwicht begint met voldoende zorg dragen voor jezelf. Naar je lijf luisteren. Op tijd en stond rust nemen. Niet alleen in woorden, maar ook in daden. Je agenda eens een week(end)je leeg houden. Om tevreden te zijn met wat is, in plaats van telkens opnieuw de lat een beetje onbereikbaar hoger te leggen.

En dus lazen we, in de zetel, een boek uit deze namiddag ;-).

Advertentie