Onze dochters groeien op. Ze worden met de dag zelfstandiger. Ze vragen en nemen hun verantwoordelijkheid, ze vragen en nemen hun vrijheid. Het is waar je als ouders altijd naar gestreefd hebt, maar het komt toch vroeger dan je dacht. Een groot stuk van je opvoeding was er op gericht om hen klaar te maken voor die dag, maar ergens heb ik het gevoel dat we in dat hele proces vergeten zijn om onszelf ook voor te bereiden op die dag. Die hoe langer hoe sneller op ons afkomt. En terwijl de dochters stilaan naar dat moment toegroeien, weet ik niet of de mama er ook al klaar voor is. Als ik dat ooit al zal zijn.
Begin vorige week ging de oudste met haar klas op avontuurlijke tweedaagse. Op het programma: een hoogteparcours, rappel, speleologie, een nachtspel. De bedoeling: je grenzen verleggen en een hechte klasgroep smeden. Terwijl zij genoot én haar grenzen glansrijk wist te verleggen, was het hier in huis toch maar stilletjes. Het blijft vreemd om te gaan slapen met een leeg bed in huis. Het is een gemis aan tafel als er eentje ontbreekt. Zij kwam terug met geweldige verhalen, ze had volop genoten van de uitdaging, de sfeer en de vriendinnen en ik was alleen maar blij dat ons gezinnetje terug compleet was.
Vrijdagavond had de jongste een klein ongelukje met haar fiets. Op weg naar huis was ze meer bezig met alle zakken aan haar stuur dan met de weg en de rest van het verkeer. En dus was er een kleine botsing en een val. Gelukkig zonder al te veel erg. Met wat blauwe plekken, schrammen en krassen. Ook de oudste had in één van haar eerste fietsmaanden zo’n ongelukje beleefd. Het hoort erbij: ze leren met vallen en opstaan en het is aan ons om hen daarvoor de ruimte te geven. Ook al doet het pijn en wil je niets liever dan hen beschermen. We kunnen onze meisjes niet onder een glazen stolpje houden. En dus stuurden we hen maandagmorgen opnieuw met de fiets naar school, we drukten hen nog eens op het hart om voorzichtig te zijn, maar we lieten hen ook gaan.
En terwijl ik mijn dochters zie opgroeien, overvalt me een gevoel van melancholie. Ik zie hen volwassen worden, ik zie hen nadenken, keuzes maken, zorg dragen voor elkaar (en voor ons). Ik zie hen om vrijheid vragen en die ook verdienen. En dus proberen we hen ruimte te gunnen, al gaat het soms niet zo snel als zij het zouden willen. En terwijl in de stad waar ik werk het studentenjaar stilaan terug op gang komt, besef ik dat we er niet zo ver meer af zitten. Dat ik binnen amper 3 jaar mijn dochter ook help haar kot in te richten (als ze me er nog bij wil natuurlijk) en haar op zondagavond afzet om haar voor een week te moeten missen. Binnen 6 jaar zijn onze beide vogeltjes uitgevlogen.
Een zee van ruimte komt dan weer voor ons vrij, voor mezelf en voor ons tweetjes (terwijl we er nu soms voor moeten strijden om “ons” in te plannen). En toch schrikt me dat ook af: het zal die eerste weken vooral héél leeg en stil zijn in huis. Dat zal wel de paradox van het ouderschap zijn zeker: terwijl je “moet” zorgen, uitkijken naar tijd voor jezelf, maar als het moment daar is, vooral de “zorg”-periode missen. Gelukkig hebben we nog 3 jaar om het opgroeien onder de knie te krijgen. Al zal vooral de mama de drie jaar nodig hebben om te wennen, de dochters zijn daar vandaag al klaar voor (denken ze)…
Dalai Lama Quotes On Life picture-The very purpose of our life is to seek happiness
Tifosa 
Ik had het heel lastig toen zoon één op kot ging en vervolgens ging samenwonen met de vriendin. Bij de anderen ging het iets makkelijker. Maar ook ik ben een moederkloek en die heeft haar kuikens het liefst om zich heen, hé. Toch ben ik ook heel blij met de vrijgekomen tijd met de haan des huizes. En nu ben ik soms stiekem blij dat er niemand thuis is buiten wij twee. 🙂
Zo ontroerend, Nele. Ik begin net niet te huilen, ook al is het voor mij nog allemaal zo veraf. Mijn man begrijpt niet goed dat ik de kinderen al mis wanneer ze één avondje bij hun bomma blijven slapen. Ik mag er nog niet aan denken dat ze ooit op kot gaan. Ik denk dat ik dat handig heb opgelost door zelf in een studentenstad te blijven wonen, maar zo zal het natuurlijk niet werken. Zelf ging ik op mijn zeventiende al op kot, en daarna kwam ik nooit meer echt thuis wonen. Dat moet voor mijn mama toch verschrikkelijk zijn geweest, besef ik nu. Jij doet dat heel erg goed, dat loslaten, met je veel te grote en toch soms zo kleine moederhart.
Dankjewel. ❤
Mooi stukje… Hier begint het loslaten komende week, met een wendagje in de crèche. Binnenkort moet ik weer aan het werk, en na 8 maanden in de buik en 3 maanden 24/24 samen breekt mijn moederhart al bij het idee dat ik binnenkort lange tijd van haar weg zal zijn (ook al heb ik het volste vertrouwen in de meisjes van de crèche). Went dat ooit, loslaten?
Na 15 jaar went het wel, maar het gemis blijft…
Dat doe je heel je leven, leren loslaten, ook als ze volwassen worden…maar je krijgt er zoveel voor in de plaats!
Wij hebben het ook altijd zeer veraf gevonden, maar ineens is het er dan. Het loslaten leer je nooit, maar je leert het wel positief inkleuren! Als je kinderen maar gelukkig zijn. Als er iets gebeurt, zoals de gevaarlijke bevalling van Oudste, realiseer je je dat je kinderen het allerbelangrijkste zijn én blijven!
Geloof me, loslaten is iets van elke dag, je krijgt er zoveel moois voor in de plaats…echt!
Die melancholie, dat is niet meer dan normaal!
Knuffel 💜
Dankjewel ❤
Ik denk dat je met dit stuk perfect hebt weten te verwoorden wat ik denk en voel. En met mij, vele andere ouders.
Dank je wel daarvoor 😙
Heel mooi geschreven!
Dankjewel!