Net als in zovele Vlaamse gezinnen is ook bij ons vanmorgen weer de schooldrukte gestart. Het wordt hier routine, met een leraar-echtgenoot en de oudste die al aan haar vierde middelbaar toe is. Voor de jongste was het toch wel spannend: zij start in het eerste middelbaar, op een nieuwe school.
Tot nog toe viel het allemaal mee. Er vloeiden traantjes bij het afscheid, lang geleden in juni, maar die leken al lang vergeten. De schoolvoorbereidingen verliepen ook zonder problemen: we kochten een “grote” fiets, een nieuwe boekentas, extra schoolspulletjes en dat vond ze allemaal leuk. De laatste twee weken gingen we ook intensief oefenen en reden we regelmatig van en naar school. Zonder problemen.
Maar gisteren was er toch even een paniekmomentje. Na een fijne dag met de hartsvriendin uit het lager besefte ze ineens dat het “voor echt” was. Dat de bekende lagere school, met de jarenlange klasgenootjes, de vertrouwde meesters en juffen achter de rug was. Dat ze in een nieuwe school zou starten en dat ze het alleen zou moeten doen, zonder het hartsvriendinnetje aan haar zijde. En toen doken de zenuwen op en vloeiden er even traantjes. Wat uiteraard ook voor een ferme krop in de keel bij de mama zorgde. Die weent sowieso makkelijk mee, zeker als het over de dochters gaat.
Maar vanmorgen ging het van een leien dakje. Ja, ze was op tijd op, maar ze had een goede nacht achter de rug. De fietsrit naar school verliep bijzonder vlot (het tempo lag ook heel erg hoog, misschien had ze er toch wat nood aan om de zenuwen uit het lijf te fietsen). We arriveerden aan de school en ik vroeg of ik haar nog wel een knuffel mocht geven, nu ze naar het eerste middelbaar gaat. “Natuurlijk, mama!”. We knuffelden en ik liet haar gaan. Nog even keek ik haar na, hoe ze door de schoolpoort stapte.
Ze draaide zich nog even om, zwaaide, zette haar mooiste glimlach op en stapte de speelplaats op. En de mama keek toe, ontroerd, en fietste maar snel terug naar huis. Waar ik een hele dag in spanning zal afwachten tot ik haar terug mag ophalen. Tot ik haar verhalen kan horen over die eerste dag. Maar toen ik haar zag vertrekken met die smile tot achter haar oren, dacht ik: “het komt allemaal wel goed”.
Mijn groot kleintje. Alweer een beetje meer loslaten…
Tifosa 
Ooooh. Zo groot al. Geen lagereschoolkinderen meer …
Hier was het ook met de krop in de keel vanmorgen, bij mij dan. Martha’s klasje is gehalveerd dit jaar, en haar beste vriendinnetje zit in een andere school. Ik hoop zo hard dat het allemaal meevalt, maar loop vandaag toch extra zenuwachtig rond.
Ik herken het volledig. Ook extra zenuwen en een krop in de keel. Ik zal straks opgelucht zijn als ik haar kan gaan oppikken en alles is meegevallen…
Ze zal snel aan de grote school wennen!
Hopelijk hadden ze een leuke dag! Toch spannend, zo voor de eerste keer naar het middelbaar.
Mooi. En spannend. Laat maar weten hoe het afliep.
Ik ben nu al zenuwachtig voor wanneer onze kleinste volgend jaar naar de 1e kleuterklas gaat haha!!