Toen ik (amper) twee weken geleden voor het eerst over mijn “stommiteiten” schreef, had ik al de tegenwoordigheid van geest om er #part1 aan toe te voegen. Ik had toen al het donkerbruin vermoeden dat ik wel stof zou vinden voor een terugkerend rubriekje ;-). Helaas.
Meestal maak ik van mijn middagpauze gebruik om een wandelingetje te maken in de stad. Zeker nu ik een stappenteller geïnstalleerd heb op mijn gsm. Of die app er lang op zal blijven, weet ik nog niet, want dat soort dingen maakt mij (te) competitief. Naar ’t schijnt moet je 10.000 stappen zetten per dag. Aangezien ik een zittend leven heb, haal ik dat vrijwel nooit. Zeker niet als ik met de auto naar het werk ga. Als ik het openbaar vervoer neem, gecombineerd met een paar wandelingetjes van en naar de trein, dan lukt het vaak wel. Als ik tenminste ’s middags een stapje in de wereld zet én ’s avonds ook de hond uitlaat. Dan krijg ik mijn (virtuele) medailles en daar doe je het toch allemaal voor, niet!
Zeker als het weer ook nog meezit, ben ik geneigd om een extra inspanning te doen. Even weg van de computer, even het hoofd leegmaken. Deze middag had ik nog een extra reden, want samen met de schoonbroer zou ik een poging doen om de zus te verrassen. Maar zoals gewoonlijk was ik weer net te laat vertrokken en dus zette ik er stevig de pas in. Op hakken uiteraard. Maar dat valt tegen als je de kasseien dient te trotseren (voor mij toch).
Bij het betreden van het Ladeuzeplein ging het ei zo na fout. En uiteraard zat dat Ladeuzeplein vol studenten. Maar het lukte nét om recht te blijven. Al heb ik beide voeten in hoeken geplooid die allicht niet echt gezond zijn voor mijn enkelgewrichten, al dacht ik even dat ik recht op mijn gezicht zou gaan en stak ik mijn handen al uit om dit tegen te gaan. Maar je houdt nipt stand en dan kijk je rond en hoop je dat die vele studenten net allemaal de andere kant opkeken. Tot je gelach hoort en “Recht blijven hé, mevrouw.” “Goed zo.”
Gelukkig waren er geen brokken, buiten mijn trots dan. Alleen een pijnlijke voet, die ik net iets te enthousiast omsloeg. En je moet het zo zien: die arme studenten zijn pas aan hun blok begonnen, een paar daarvan heb ik dan toch even een momentje van hilariteit bezorgd.
Tifosa 
Zalig.
Grappig. Het zou mij ook kunnen overkomen. Ik heb het dragen van hakken al lang opgegeven. Geef mij maar Birkenstocks.
Grappig en zeer herkenbaar!
Geweldig, ik heb geen probleem met hakken, kan er moeiteloos op lopen (beter voor mijn slechte heup), maar potverdorie, ze maken het de vrouwen niet makkelijk hoor! Probeer maar eens een elegant schoentje aan te doen om de Bourla te bereiken in Antwerpen, haha! 😃😃
O’nee toch! Doet me denken aan die keer, dat ik struikelde over de zoom van mijn jurk (toen was lang in de mode). De tuimeling, die daar bij te pas kwam, heeft ook heel wat mensen de slappe lach bezorgd (denk ik).. Zelf lachte ik echter groen .. van schaamte 😉
Pingback: Oops, I did it again | Tifosa