Stommiteiten #part 1

Met de regelmaat van een klok overkomen mij “ongelukjes”. Die ik meestal wel zelf uitgelokt heb. Dingen waarvan ik achteraf écht niet kan verklaren hoe dat in godsnaam weer is kunnen gebeuren. Dat ik soms/vaak verstrooid ben, in gedachten verzonken of gewoon van de wereld, helpt niet echt. Maar in combinatie met een aangeboren onhandigheid is het gewoonweg dodelijk. Dat gaat van kleine dingen zoals me telkens opnieuw verbranden bij het strijken of weer eens een geweldig grote blauwe plek ontdekken op mijn bil, arm, rug, achterste, noem maar op, zonder dat ik kan verklaren hoe ik eraan gekomen ben. Of de trein voor je neus zien wegrijden, omdat jij per sé nog op je dooie gemak naar de voorste wagon wou wandelen. Struikelen over die éne losliggende kei in het hele voetpad…

Maar af en toe komen er brokken van. Letterlijk vaak, maar ook figuurlijk. Je wil niet weten hoe vaak hier glazen sneuvelen, omdat ik ze verkeerd geplaatst heb. Of dan wil ik een pot met suiker, bloem of pastalettertjes uit de kast nemen, net te hoog uiteraard, en dan heb ik de pot niet goed vast, kantelt die om en ligt heel de keukenvloer vol suiker, bloem en lettertjes. Nooit met mate. Neen, de hele doos gaat meteen leeg. Een hoop straffe verhalen kleuren zo onze familiegeschiedenis. En achteraf blijken ze vaak heel grappig. Maar op het moment dat je er alweer midden in zit, is gevoel voor humor héél ver te zoeken.

Toen ik vrijdag wou bloggen en de computer opstartte, klikte ik zonder goed te beseffen wat ik deed op de upgrade van Windows 7 naar Windows 10. 5 uur later was de computer nog bezig en had ik allang via onze andere computer een verhaal de wereld ingestuurd. Toen ik de computer de volgende dag opnieuw wou opstarten, liep dat niet van een leien dakje. Bleek dat ik ingelogd was “onder een tijdelijk profiel” en ik kreeg de waarschuwing dat mijn documenten en afbeeldingen zouden verwijderd worden bij het afsluiten van de computer.

Paniek. Want alle foto’s die wij met ons “Canon” trekken, staan op mijn computer. Dat zijn er intussen meer dan 6.000. (Paniek zorgt bij mij voor kortsluiting in de hersenen. Ik denk op dat moment niet meer helder.) Ik moet onmiddellijk een back-up maken, is mijn eerste gedachte. We nemen er een paar usb-sticks bij, maar daar krijgen we geen foto’s op. Veel te weinig geheugen. De echtgenoot biedt aan om er eentje te gaan kopen in de winkel, of de computerwinkel te bellen, maar ik los het op door de foto’s naar een andere map te slepen.

De volgende dag bij het heropstarten blijken de mappen leeg. Alle documenten weg, maar veel erger nog, alle foto’s weg. ALLEMAAL. Alle 6.000. Nog grotere paniek en nergens iets te vinden. Bij de documenten zien we in Word de titels nog staan, maar als je erop klikt, leidt het nergens toe. Een paar zoekacties en pogingen tot herstel of pogingen tot het terugplaatsen van een eerdere versie halen niks uit. (Een fikse ruzie overigens ook niet.) In de prullenbak vind ik nog 27 foto’s terug. Van de 6.000. Waar we dus geen back-up van hebben. (Enfin, er zou ergens een stickje moeten rondslingeren met onze foto’s erop tot twee jaar geleden, maar waar dat ligt, geen idee).

Toen ik erover na begon te denken, kreeg ik het enorm benauwd. Ik heb er ook letterlijk een nacht van wakker gelegen. De foto’s van de communie van de jongste, van het feestje voor de 70ste verjaardag van opa, Nieuwjaar (met de laatste brief van de jongste), Sinterklaas, Kerst,… allemaal weg. Ik houd enorm veel van foto’s. Ik blader regelmatig door onze albums (ja, wij maken er nog, alleen zitten we jammer genoeg meestal een paar jaar achter) en ga ook op de computer regelmatig door de afbeeldingen. Tastbare herinneringen.

Een selectie van de foto’s durf ik wel eens op Facebook plaatsen, maar dat doe ik niet met alle foto’s. Dus rest er een enorme leegte. Dinsdag zijn we meteen met de laptop naar de computerwinkel gereden. “Dat we hem nooit hadden mogen updaten, want dat dat gevaarlijk is voor “oude” computers.” Mijn laptop dateert van een jaar of 5 geleden, ik had er niet bij stilgestaan dat dat in computerlevens passé is. En als de computer dat niet aankan, waarom krijg je dan constant die meldingen? “Dat ik nog geluk had dat de computer niet meteen gecrasht was.” “Maar dat ik mijn mappen niet had mogen verplaatsen.” Als de computer meteen gecrasht was, had ik allicht geen mappen verplaatst, dus of het een geluk was dat hij niet meteen volledig plat ging, weet ik niet. Maar ze gingen proberen om onze bestanden terug te vinden, al konden ze absoluut geen garantie geven.

Dat ik alles in een cloud had moeten zetten of de bestanden had moeten kopiëren in plaats van te verplaatsen. Ik weet het. Je blijft jezelf keer op keer verwijten: “had ik maar dit of dat” en achteraf weet je het altijd beter. Maar dan is het te laat. Dan is het al gebeurd. Dan kan je zelf niks meer doen en alleen maar hopen dat één of andere IT-nerd een klein mirakeltje verricht…

Als jullie trouwens ideetjes hebben om toch nog iets te redden???

Advertentie