Een glimp van de vrouw in wording

Vorige week deden wij hier onze eerste winterinkopen. En ditmaal had de jongste spulletjes nodig. Twee keer per jaar wisselen wij hier de kasten en moeten de zomerkleren plaats ruimen voor de winterspulletjes of omgekeerd. Een dergelijke operatie gaat hier meestal gepaard met de nodige passessies en opruimacties (en het nodige gezucht en geblaas bij de dochters, “moet dat echt?”). De kleren die de oudste niet meer passen, worden in de kast van de jongste gelegd. De kledij waar de jongste is uitgegroeid, worden ingepakt en worden doorgegeven aan het jongere nichtje.

Dit jaar bleek er verrassend weinig van de kast van de oudste naar de jongste over te gaan, terwijl we toch weer een paar zakken spulletjes konden doorgeven aan het nichtje. En dus moest de kleerkast van de jongste nodig aangevuld worden. Wat de jongste niet meteen op gejuich onthaalde, want shoppen is voorlopig nog niet haar favoriete tijdverdrijf ;-). Maar het lukte, we verzamelden toch redelijk wat spulletjes die zij uiteraard meteen uit de kast haalde.

Toen ze de trap afkwam in haar eerste nieuwe outfit, was dat toch even schrikken voor de oudste en de mama. Weg was het jurkenmeisje, maar in een smalle jeans, een lange witte pull en bijhorend bloesje stond daar ineens een tiener. En daar waren we niet op voorbereid. De oudste zag de kloof met haar “kleine” zusje ineens een pak minder groot worden. De mama moest erkennen dat ze geen kleintjes meer heeft, dat we de kinderfase hier stilaan ontgroeien. En dat was toch even wennen.

Het is ook een dubbel gevoel. Bij een eerste kindje groei je zelf mee. Je went stap voor stap aan dat opgroeiende mensje. Je staat verwonderd van elke stap die je zoon of dochter zet en soms moet je even rennen om gelijke tred te kunnen houden met hun ontwikkeling. Bij een jongste kindje zou je de tijd soms liefst stilzetten. Telkens opnieuw neem je afscheid van een fase waar ze alweer doorheen zitten en telkens opnieuw lijkt het alsof jij de enige bent die nog niet klaar is voor de volgende stap. Terwijl je bij de oudste telkens opnieuw benieuwd bent naar het volgende en erin rolt voor je het door hebt, wil je de ontwikkeling soms precies “afremmen” bij de jongste, wil je elke fase net iets langer koesteren.

Spijtig genoeg is dit ook geen lineair proces: het is nooit zo (of uitzonderlijk) dat je met één kind de ontwikkeling volledig doorloopt, vooraleer je aan de groei van het volgende kind kan beginnen. En dus is het soms handig als de oudste in rustiger vaarwater zit terwijl de jongste volop stappen zet of omgekeerd. Maar zo loopt het bijna nooit. En dus zitten wij hier volop in de beginnende puberteit van de oudste, proberen we mee te groeien om haar te steunen terwijl de jongste rustig aan haar laatste kinderjaren bezig was. Dachten wij.

En dan staat ze daar ineens voor je neus. De kinderkleren (toch eventjes) ontgroeid, een heuse tiener in bijpassende kleren. Even zagen we een glimp van de vrouw in wording. Uiteraard hoort dat bij het leven, maar die ochtend heeft de mama in stilte alweer afscheid genomen van een fase. Heb ik herinneringen opgehaald aan het baby’tje dat écht nog maar net op een winterse nacht in mijn leven was gekomen, aan het kleutertje dat trots en zonder problemen voor het eerst naar school ging, aan het meisje dat zo ontzettend fier haar eerste lettertjes (en boekjes) leerde lezen. En dus slikte ik even voor ik zei “je ziet er fantastisch uit, lieve schat”…

Advertentie