Een afscheid en een nieuw begin

Vrijdag stond er een afscheid op mijn programma. Na 2 jaar heb ik besloten nieuwe professionele wegen in te slaan. Een afscheid, dat wil zeggen: cake en traantjes. Ik ben niet zo goed in afscheid nemen. Nooit geweest eigenlijk.

Toen ik als kindje nog met mijn ouders op vakantie ging, had ik er al moeite mee. In mijn prille kindertijd brachten wij elk jaar een week aan de zee door, in een vakantiedorp. Altijd waren er wel kinderen in de buurt met wie het klikte. Tot je op het einde van de week naar je vertrouwde stek moest terugkeren. Ontelbare keren verliep het eerste stuk van de autorit naar huis in traantjes. Contact houden was in die tijd ook niet evident. Wij hadden toen zelfs nog geen telefoon. De enige manier om contact te houden, was brieven schrijven, wat als 6- of 7-jarige bepaald niet evident was.

Later brachten we onze vakantieweek door met vrienden van mijn ouders en hun 4 kinderen. Het klikte ook tussen de kinderen en we beleefden dan ook dolle weken. Maar het afscheid bleef moeilijk. Geografisch gezien woonden we toch een eindje uit elkaar. We zagen elkaar ook wel eens doorheen het jaar, maar dat beperkte zich tot een tweetal namiddagbezoekjes en dat was bijlange zo intens niet als de week kattenkwaad die we in de zomervakantie samen mochten beleven. Intussen slaagde ik er wel in om doorheen het jaar min of meer contact te houden via (ellenlange) brieven. Mijn liefde voor schrijven moet daar ooit zijn oorsprong gevonden hebben.

Nog later kende ik mijn eerste reizen alleen. Zo mocht ik op mijn zestiende op uitwisseling in een Waals gezin (om Frans te leren). Het afscheid van mijn ouders kostte me toen ontzettend veel moeite. Een onbekend gezin, een onbekende Vlaamse mede-uitwisselaar, het overviel me allemaal bij het afscheid en dus was ik ontroostbaar. En dat duurde toch wel even. “Elle pleure encore?”, vroeg de stoere Vlaamse jongen, die een paar jaar ouder was en absoluut geen moeite had met het vertrek van zijn ouders. Toch beleefde ik daar toen 2 fantastische weken: een zalig gastgezin, leuke plaatselijke vrienden en vriendinnen,… Dus bleek ook het vakantie-einde een zware dobber, een waar tranendal. Maar de volgende jaren keerde ik er wel terug, om mijn Frans te perfectioneren.

Afscheid nemen went wel in de loop der jaren. Contact houden is ook een pak makkelijker geworden. Geen bladzijdenlange epistels meer, maar op het einde van een fantastische (vakantie)periode Facebook-gegevens uitwisselen, af en toe berichtjes sturen en elkaars foto’s liken, met Kerstmis nog eens een kaartje of een cadeautje opsturen… Professioneel gezien wordt een afscheid meer een feestje, zeker als je zelf voor je vertrek gekozen hebt. Je trakteert met een hapje of een drankje en je spreekt meteen af om samen nog eens te gaan eten. Je pinkt wel een traantje weg, maar dat hou je voor de autorit op weg naar huis.

Vrijdag was ik dan ook voorbereid, met de nodige cake om het vertrek te verzachten. En dan krijg je het afscheid dat je verwachtte. Op weg naar huis moet je toch even een ferme krop wegslikken. Tot je thuiskomt en de echtgenoot heel droogjes opmerkt: “En wanneer staat het etentje met je nu ex-collega’s gepland?”

Maar 2 dagen verder zit de buik wel vol kriebels. Want de nieuwe uitdaging begint straks echt. En daar kijk ik toch ontzettend naar uit.

Advertentie