Stiekeme (muziek)pleziertjes

Zalige blog gelezen vandaag over “guilty pleasures”. Lilith wil geen sorry zeggen omdat ze in de auto soms naar Marco Borsato luistert. Awel, ik beken, ik luister soms ook naar Marco Borsato in de auto. Meer zelfs, ik durf zelfs luidkeels meezingen met Marco Borsato in de auto. Ik let er intussen wel op dat mijn ramen dan niet openstaan en in de file probeer ik me wel serieus te houden, gezien mijn vroegere flaters…

Ik heb zo ook wel van die kleine dingetjes waar ik stiekem (of net heel openlijk) heel veel plezier aan beleef. Maar ze zijn soms zo fout dat je je niet durft te outen. En toch. In het begin van nieuwe jaar kan het al eens deugd doen om schoon schip te maken. Om met een schone lei verder te kunnen. En dus zetten we – voor eens en altijd – onze stiekeme pleziertjes op een rij. Te beginnen met mijn muzikale “guilty pleasures”.

Ik hou ontzettend veel van muziek. En ik kan foute muziek ook wel appreciëren. En hoe meer herinneringen vasthangen aan bepaalde liedjes, hoe liever ik ze hoor. Net of je bij het horen van een bepaald nummer onmiddellijk teruggekatapulteerd wordt in de tijd.

“And when the rain begins to fall” – Jermaine Jackson & Pia Zadora. Een van de evergreens uit mijn studententijd. Voor altijd gelinkt aan de beruchte discofuiven in onze Fakbar. Dat het plafond toen nooit is ingestort, is me al die jaren later nog een raadsel. Tijdens de Klio-discofeestjes naar het toilet gaan, was een hachelijke onderneming als een verdiep hoger een hele dansvloer stond te springen 😉

“Eve of destruction” – Barry McGuire. Nog ééntje uit dezelfde tijd, maar met iets andere setting. Dit was een nummertje dat gereserveerd was voor de (heel) vroege uurtjes. Dit draaiden we rond de “laatste van de Fak”. Ik heb nog getapt in onze Fakbar. Als de allerlaatste “Fakmeubels” nog op de barstoelen hingen, werd de bel van “de laatste van de Fak” geluid. De muziek werd dan stiller gezet, iedereen kreeg nog een laatste drankje, er werd opgeruimd en afgesloten. Een bepaalde avond hadden de laatste “Fakmeubels” nog geen zin om al te vertrekken. “Eve of destruction” werd gespeeld, er werd nog een laatste keer rechtgestaan (op de krukken) en met de (laatste) pint in de hand luidkeels meegebruld op dit nummer. Zalige herinneringen!

“Dance with the Devils” Zomer 2014, op verlof in Italië, tijdens het WK. In onze agriturismo was er elke dinsdag een feestje. Zo ook de avond van België – Verenigde Staten. De vele Belgen (waaronder wij) waren die avond al vroeg in de stemming. We waren er klaar voor. En dus hebben we het dansfeestje een beetje opgevrolijkt met onze Belgische WK-“hits”. Absoluut foute muziek, maar daar en toen klopte het plaatje volledig. We hebben staan dansen en springen, staan meebrullen met de namen van onze Duivels,… En later die avond wonnen we nog ook. Onvergetelijk!

En hebben jullie zo van die stiekeme muziekpleziertjes? Welke foute liedjes kunnen jullie ondanks alles bekoren? Laat jullie tips maar komen 😉

Advertentie